บทที่ 32 การเจรจา

องค์กรลับกลุ่ม black queen 

ภายในห้องทำงานสีขาวดำที่ดูเรียบๆ การตกแต่งก็ดูเป็นโทนสีขาวดำไปหมดทุกอย่าง หญิงแก่สวมชุดแขนยาวขายาวสีดำสนิทรัดรูปไปทั้งตัวนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่กลางห้องทำงานของเธอ…คาร่า หัวหน้ากลุ่มลับและเป็นย่าของเอวา อัญญา รวมถึงเอเธนส์ด้วย 

คาร่า คามิล่า อายุของเธอเกือบจะย่างเข้าเลขแปดแล้ว แต่ทว่าเธอก็ยังคงดูสุขภาพดีเพราะการฝึกฝนร่างกายอย่างหนักมาตั้งแต่เด็ก หญิงแก่กำลังนั่งหมุนควงปากกาด้ามสีดำไปมาอย่างใช้ความคิดอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน จนกระทั่งประตูห้องของเธอเปิดออกมาพร้อมกับร่างของหลานชายที่เดินเข้ามาในห้อง 

เอเธนส์ คามิล่า หรือ แอล ชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววดุดันและแข็งกร้าวเหมือนกับเอวา เนื่องจากแม่ของพวกเขาทั้งสามคนเป็นคนไทย จึงทำให้พวกเขามีเชื้อสายคนเอเชียอยู่ภายในกาย ใบหน้าของพวกเขาทั้งสามคนพี่น้องจึงไม่ได้ไปทางยุโรปเสียทีเดียว พวกเขาจึงมีใบหน้าที่คมเข้มไปทางเอเชียอยู่บ้าง

แอลเดินเข้ามาในห้องทำงานของคาร่าแล้วชายหนุ่มก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของย่าตัวเองในเวลาต่อมา คาร่ามองเอเธนส์ด้วยสายตานิ่งเรียบ

“พวกเราพยายามหาช่องทางจะชิงตัวเอวากลับมาแล้วนะครับ แต่ฝ่ายนั้นก็คุ้มกันอย่างดีเยี่ยมทุกจุด จนพวกเราไม่สามารถเข้าใกล้ตัวเธอได้อีกเลย” ชายหนุ่มบอกกล่าวกับหัวหน้าองค์กรอย่างตรงไปตรงมา

หลังจากวันนั้นที่พวกเขาทำภารกิจไม่สำเร็จ แอลก็พาคนขององค์กรกลับมาในสภาพที่บาดเจ็บไปหลายคน จนคาร่ารู้สึกโมโหแต่ที่คนของตัวเองบาดเจ็บแต่หญิงแก่ก็ต้องพยายามไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา 

“สืบหาประวัติของคนในตระกูลนั้น” คาร่าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบปนแหบพร่าตามประสาคนแก่

“พวกเขาเป็นมาเฟียใหญ่ของฝรั่งเศส ถ้าต่อสู้กันก็มีแต่จะสูญเสียทั้งสองฝ่าย…เราอาจจะต้องใช้วิธีที่สันติกว่านั้น” หญิงแก่ที่มีสายตาดุดันเอ่ยต่อ เขาอยากได้เอวากลับมาเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่มีฝีมือดีที่สุดในองค์กร การที่ขาดเธอไปก็เหมือนกับว่าเธอขาดแขนขาขององค์กรไป

“รับทราบครับ” 

สองวันต่อมา

คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลดีอาฟาต์

ชายแก่ผู้ที่มีนัยน์ตาสีฟ้าครามเหมือนกับราฟาเอล เขากำลังยืนชมนกชมไม้อยู่ภายในเรือนกระจกของเขาเองด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

โรดอลฟ์ ดีอาฟาต์ ปู่ของราฟาเอล ผู้ที่เคยเป็นทำธุรกิจผิดกฎหมายมามากมายหลายอย่างในอดีต แต่ตอนนี้เขาวางมือจากทุกอย่างแล้ว กิจการและการบริหารธุรกิจต่างๆ เป็นเขาเองที่สอนเด็กพวกนั้น เขามีหุ้นส่วนอยู่ในทุกกิจการของหลานชายแต่เขาไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายอะไร และในส่วนที่พวกเขาทั้งสี่คนกลายเป็นมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดได้ก็เพราะพวกชายหนุ่มทั้งสี่คนที่มีความพยายามและไม่เกรงกลัวใคร เด็กพวกนั้นเก่งกว่าเขามากๆ ถึงขนาดที่ว่าพวกเขาทั้งสี่คนสามารถขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดได้เอง 

“นายท่านครับ” ซึ่งในขณะที่ชายแก่กำลังชมนกชมไม้อย่างสบายใจอยู่นั้น บอดี้การ์ดชุดสีดำก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ

“มีอะไร” ชายแก่เอ่ยถามออกไปโดยที่เขาไม่ได้หันไปมองชายชุดดำ

“มีคนมาขอพบครับ” 

“ใคร?” โรดอลฟ์หันมาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เนื่องจากร้อยวันพันปีจะไม่ค่อยมีใครมาขอพบเขาสักเท่าไหร่ เพราะที่ผ่านมาเขาเกษียณและเก็บตัวเงียบมาโดยตลอด

“เธอแจ้งว่า ถ้าไม่ได้คุยกันในวันนี้ อาจจะมีเรื่องที่ตามมาไม่จบไม่สิ้นครับ” 

“ให้เธอไปรอที่ห้องรับรอง” ต่อมความอยากรู้ของชายแก่ทำงานขึ้นมาทันที

“ครับท่าน” บอดี้การ์ดตอบกลับอย่างหนักแน่น ก่อนที่เขาจะก้มศีรษะให้ชายแก่หนึ่งครั้งและหันหลังเดินออกไปจากเรือนกระจกทันที

โรดอลฟ์ยืนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเขาก็หันกลับไปมองดอกไม้นานาชนิดที่เขาปลูกเอาไว้ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา 

เวลาผ่านไปไม่นาน ชายแก่ก็เดินมายังห้องรับรองช้าๆ คฤหาสน์หลังใหญ่โตแต่ดูเงียบและวังเวงไปทุกพื้นที่ มีเพียงสาวใช้และบอดี้การ์ดเพียงเท่านั้นที่ยืนอยู่ตามมุมเงียบๆ เพื่อรอรับคำสั่งจากเจ้านาย

โรดอลฟ์ย่างกรายเข้ามาจนถึงห้องรับรองในที่สุด เขาพบกับหญิงแก่คนหนึ่งที่สวมชุดสีดำไปทั้งตัว และถึงแม้ว่าเธอจะดูแก่แต่เธอก็ยังดูแข็งแรงไม่เหมือนกับคนแก่ปกติทั่วไปที่เขาเคยเจอ

“เธอเป็นใคร” ชายแก่เอ่ยถามออกไปทันที

“ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน” คาร่าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนที่เธอจะเอ่ยออกมา

“บอกชื่อมาก่อน ฉันไม่คุยกับใครทั้งๆ ที่ฉันยังไม่รู้จักชื่อ” ชายแก่พูดแทรกเธอพร้อมกับเดินมาย่อตัวนั่งลงตรงข้ามกับเธอ ซึ่งคาร่าก็รับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังกวนประสาทเธอ

“คาร่า” หญิงแก่นั่งลงก่อนที่เธอจะตอบกลับเขา

“ฉันชื่อโรดอลฟ์” 

“หลานชายของคุณจับคนของฉันไว้” เธอไม่รอช้า คาร่าเอ่ยในสิ่งที่เธอต้องการพูดคุยกับเขาในวันนี้ออกไปทันที

“แล้ว?” ชายแก่เอ่ยถามพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง

“ฉันต้องการให้ปล่อยตัวคนของฉันคืนมา” 

“แล้วคนของเธอทำอะไรผิดล่ะ ทำไมถึงโดนหลานชายของฉันจับตัวเอาไว้” โรดอลฟ์รู้จักหลานชายของเขาเป็นอย่างดี ถ้าหากไม่มีใครมายุ่งกับราฟาเอล ราฟาเอลก็ไม่มีทางจับตัวเธอเอาไว้อย่างแน่นอน

“ถ้าไม่คุยกับฉันตรงๆ ฉันก็จะไม่บอกอะไรหลานชายของฉันทั้งนั้น” ชายแก่เอ่ยต่อ

“องค์กรของฉันเป็นองค์กรลับ…และมีคนจ้างวานให้พวกเราไปขโมยเอกสารบางอย่างของหลานชายคุณมา” คาร่าเลือกที่จะพูดกับชายแก่อย่างตรงไปตรงมา 

“แล้วเธอก็ส่งหลานสาวไป จากนั้นหลานสาวเธอก็ถูกจับได้ ถูกต้องไหมล่ะ” โรดอลฟ์มองทุกอย่างออกในทันที

“ใช่” คาร่าตอบกลับสั้นๆ

“ไหนลองบอกมาสิ มีเหตุผลอะไรที่พวกฉันต้องปล่อยคนของเธอ” เขาเอ่ยถามพลางจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

“เพราะถ้าพวกคุณไม่ปล่อย ฉันก็จะใช้ทุกวิธีเพื่อให้ได้ตัวเธอกลับมา และแน่นอนว่ามันจะต้องเกิดการสูญเสียขึ้นมาอย่างแน่นอน” ทั้งสายตาและคำพูดของเธอ ทำให้ชายแก่รับรู้ได้ทันทีว่าเธอพูดมันออกมาจากใจจริง และเธอจะทำอย่างที่เธอพูดเอาไว้จริงๆ

“ใครเป็นคนที่จ้างวาน” โรดอลฟ์เอ่ยถามด้วยความอยากรู้ว่าใครกันที่คิดจะทำร้ายพวกเขาลับหลัง

“ฉันไม่สามารถบอกได้จริงๆ เพราะผู้จ้างวานเองก็ไม่ได้เปิดเผยตัวตนกับเรา” กฎขององค์กรคือทั้งกลุ่มองค์กรลับและลูกค้าจะไม่มีทางได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของกันและกันเด็ดขาด

“แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่รับงานที่เกี่ยวข้องกับงานหรือตระกูลของพวกคุณอีกต่อมา แค่แลกกับการที่พวกคุณคือตัวหลานสาวของฉันมา” คาร่าเอ่ยต่อ เธอจะไม่รับงานของตระกูลนี้อีกต่อไปเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยน ต่อให้ผู้จ้างวานจะเสนอเม็ดเงินจำนวนมากให้กับเธอขนาดไหนก็ตาม

“แล้วผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไง” โรดอลฟ์มองจ้องเข้าไปในดวงตาของหญิงแก่

“คุณลองเก็บข้อเสนอของฉันไปพิจารณาดูก่อน ภายในสามวัน…ถ้าคุณตัดสินใจได้แล้วก็ติดต่อฉันมาที่เบอร์นี้ แต่ถ้าในสามวันคุณไม่ได้ติดต่อมา ฉันก็คงต้องทำทุกทางเพื่อให้ได้ตัวของเธอคืนมา” คาร่ายื่นนามบัตรของเธอให้กับโรดอลฟ์ ชายแก่ยื่นมือออกมารับนามบัตรไปดูอยู่ชั่วครู่ 

“ขอบคุณที่สละเวลาอันมีค่าของคุณมาคุยกับฉัน” คาร่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมแต่แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือก ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนและก้มหัวให้ชายแก่หนึ่งครั้งตามมารยาท จากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้องรับรองอย่างช้าๆ

คาร่าเดินออกมาจากคฤหาสน์ แล้วตรงมายังรถหรูของตัวเองที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถ สาวแก่เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังคนขับทันที

“เป็นไงบ้างครับ” เอเธนส์ที่ประจำตำแหน่งคนขับรถให้คาร่าในวันนี้ เขาเอ่ยถามขึ้นมาทันทีที่สาวแก่ปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว

“ก็หวังว่าเขาจะรับข้อเสนอของเรา” คาร่าตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเรียบ 

เอเธนส์มองย่าของตัวเองผ่านกระจกหลังด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนที่เขาจะขับเคลื่อนรถยนต์คันหรูออกจากลานจอดรถของคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างช้าๆ