ตอนที่ 37 คนบ้าคลั่ง (NC) (TW)

เสี่ยวเหอเองก็โมโหมาก ทันทีที่เขาปล่อยนางลง นางจึงวิ่งหนี แต่เขาก็รีบจับนางกลับมา ผลักนางติดกับต้นไม้กลางห้างและใช้สองแขนขังนางเอาไว้ เขากักนางเอาไว้เพียงหลวมๆ กลัวว่าเสี่ยวเหอจะเจ็บ แต่เสี่ยวเหอกลับตะโกนโวยวาย

“ปล่อยข้า ข้าจะไปแต่งงานกับต้าหลี่ หรือไม่ก็จะเดินทางไปคืนนี้เลย ไปบอกตระกูลหยวนว่าจะแต่งงานด้วย” เสี่ยวเหอไม่ชอบใจเลย เวลาที่ชิงถิงไม่ฟังคำพูดของนาง

คำว่านางจะแต่งงานให้กับผู้อื่นคล้ายกับน้ำมันที่ราดบนกองไฟแห่งความหึงหวงของเขา ไหน้ำส้มแตกเต็มหัวใจล้นออกมาจนควบคุมไม่ได้ ไฟรักไฟแค้นก็ยิ่งโชติช่วง เขาจูบปิดปากเสี่ยวเหอเพื่อให้นางหยุดพูดเรื่องพวกนี้เสียที

เสี่ยวเหอรู้สึกโมโห ไม่ยินยอม เหตุใดเวลาเขาด่าทอว่านาง นางทำได้เพียงรับฟังและเสียใจ แต่เวลานางด่าทอว่าเขาบ้าง เขากลับทั้งจูบปิดปาก ทั้งยังมาโมโหใส่

นางอยากจะพูดความจริงออกไปทั้งหมดแต่เขากลับไม่ยอมฟัง นางผลักเขาเต็มแรง พยายามหนีออกจากอ้อมกอดแกร่ง ชิงถิงที่เลือดขึ้นหน้าจะยอมได้อย่างไร

เขากอดนางไว้ ซุกเข้าที่คอของนาง ขบเม้มอย่างจงใจ เบียดนางจนหลังของนางที่ติดกับต้นไม้เริ่มเจ็บ เขาใช้มือหนึ่งดึงเชือกผูกกางเกงของนาง ดึงถอดกางเกงของนางทิ้ง ก่อนฉีกทึ้งจนกางเกงของเขาขาด

ชิงถิงจับขาข้างหนึ่งของเสี่ยวเหอยกขึ้น และสอดใส่ความตึงแกร่งของเขาทั้งหมด ยัดเยียดใส่กลีบดอกไม้ของเสี่ยวเหอ นางทั้งจุกเสียดทั้งเจ็บปวด นี่มันเรื่องบ้าคลั่งอันใดกัน

“อึก..เจ็บ..”

เวลาเช่นนี้ เขายังแข็งขึงยิ่งใหญ่ได้เพียงนี้ เสี่ยวเหอที่ได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจหวาดกลัวว่าถ้าทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับช่วงอายุ จะยิ่งทำให้อนาคตเกิดการเปลี่ยนแปลง จึงพยายามดิ้นรน

“ปล่อยข้า...ปล่อ..ย” นางร้องขออย่างเจ็บปวด

“ข้าอยากดูว่าเจ้าจะหนีไปแต่งงานกับใคร ข้าจะ ทำ ให้เจ้าเป็นของข้า ของข้าผู้เดียวเท่านั้น..เจ้าต้องเป็นของข้า” ชิงถิงกัดฟันพูด เสียวซ่านไปทั่วร่างแต่ในใจกลับเจ็บปวดทรมาน

‘สิ่งที่เจ้าทำกับข้า ทำข้าเจ็บปวดกว่าเจ้าร้อยเท่าพันเท่า ข้าอยากทำให้เจ้าเจ็บบ้างจะได้ไม่ลืมข้า จะได้เข้าใจข้าบ้าง เจ้าจะได้เลิกหนีข้าไปพบชายอื่น’ เขาก่นด่านางในใจ

ชิงถิงเริ่มสอดใส่เข้าออกตามแรงปรารถนา แม้นางจะเจ็บแต่เขาไม่อยากใส่ใจ ทิ่มแทงกระแทกกระทั้นรุนแรง จากนั้นก็เอื้อมมือไปยกขาทั้งสองข้างของเสี่ยวเหอแยกออก สอดใส่แท่งหยกไม่ยอมให้หลุดออกช่อดอกไม้

ชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยโทสะและไฟราคะ ยกสะโพกของหญิงคนรักลอยขึ้นราวกับอุ้มเด็กน้อย บดเบียดเสี่ยวเหอรุนแรงคล้ายต้องการให้นางและเขาจมหายไปในต้นไม้พร้อมกัน

พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวไร้ช่องว่าง เขายกนางสูงขึ้นอีกนิด ช่วงล่างยังคงกระแทกสอดใส่ไม่ยั้ง ชิงถิงเห็นว่าเสี่ยวเหออ้าปากน้อยๆ เพื่อหายใจ ในใจของเขาคล้ายไม่เพียงพอ เขาต้องการให้นางร้อนรนมากกว่านี้ จึงแสร้งทำว่านางจะหลุดมือ

“อ๊ะ..” เสี่ยวเหอตกใจ

สองมือเล็กของนางที่เคยผลักไสเขา ยามนี้ยกขึ้นมาคล้องคอเขาคล้ายหวาดกลัวว่าเขาอาจปล่อยให้นางตกลงไปจริงๆ แต่เขารู้ดีว่า แม้เขาจะใช้แรงทั้งหมดไปกับการทิ่มแทงนาง แต่เขายังมีแรงเหลืออุ้มนางเช่นนี้ได้อีกนาน

ชายหนุ่มมองความร้อนรนของหญิงสาวอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยกนางขึ้นสูงอีกเล็กน้อย ซุกหน้าลงไปที่คอของนาง ริมฝีปากโดนบริเวณใดก็อ้าปากขบกัดบริเวณนั้น

“โอ๊ย..ชิงชิง อื้อ..เจ้าคนบ้า..ข้าเจ็บ” เสี่ยวเหอด่าทอน้ำตาคลอเบ้า

เขาพึงพอใจที่เห็นนางร้องไห้ แต่ก็สงสารที่นางเจ็บปวด จึงเริ่มเปลี่ยนเป็นเลียวนไปมา หวังจะบรรเทาความเจ็บปวดให้นาง ทั่วร่างสุขสมแล้วในใจจึงอ่อนยวบตามไปด้วย

“ขอโทษ ข้าผิดเอง อย่าแต่งกับใครเลยได้หรือไม่” เสียงร้องขออ้อนวอนแหบพร่าของชิงถิง แฝงไปด้วยความเจ็บปวดสี่ส่วนและความเสียวซ่านอีกหกส่วน ระหว่างลิ้มเลีย ช่วงล่างยังคงบดขยี้ไม่ยั้งอยู่ตลอดเวลา

เสี่ยวเหอจุกเสียดจนเอ่ยปากตอบไม่ไหว นางยังไม่ทันตั้งตัวเขาก็ทิ่มแท่งหยกเข้ามา นางทั้งเจ็บทั้งรู้สึกว่าใกล้จะฉีกขาด อย่างไรท่อนเอ็นร้อนของเขาก็ใหญ่มากตามขนาดตัว

ชิงถิงขยับเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเขาพ่นน้ำสีขาวขุ่นใส่นาง เขาหายใจหอบเหนื่อย จึงหยุดความบ้าคลั่งลงบ้าง ความหึงหวงน้อยใจก่อนหน้าคล้ายจะบรรเทาลงแล้ว ค่อยๆ วางนางลงให้ยืนอีกครั้ง

เสี่ยวเหอทั้งเจ็บทั้งโมโหจึงตบหน้าเขาไปเต็มแรง แม้แรงของนางตอนนี้จะน้อยนิดจนเขาไม่รู้สึกเจ็บก็ตาม

“เจ้าคนบ้าคลั่ง ข้าจะแต่งงาน เจ้าปล่อยข้าสักที ข้าจะได้ไปแต่งกับผู้อื่น” เสี่ยวเหอแง่งอนอย่างน้อยใจ สองขาสั่นระริก น้ำรักอุ่นๆ ยังคงไหลลงมาเต็มต้นขาด้านในของนาง

แม้ขาสองข้างของเสี่ยวเหอจะสั่นจนแทบยืนไม่อยู่ แต่นางไม่อยากพ่ายแพ้ จึงพยายามฝืนพยุงตัวเองไว้ ไม่ให้ล้ม

ความรู้สึกของชิงถิงยามนี้ ความเจ็บปวดจากแรงตบของนางยังไม่เท่าคำพูดเรื่อยเปื่อยที่นางพร่ำบ่นออกมา เขาไม่ยินยอมแต่เมื่ออารมณ์เย็นขึ้นก็ยังเลือกจะเอาใจนาง ดึงนางมากอดไว้และพูดขอร้อง

“ขอโทษ ข้าเป็นคนผิด เป็นคนไม่ดีเอง อย่าแต่งงานกับผู้ใดเลยได้หรือไม่ ข้า..ข้ามีเพียงเจ้า”

เสี่ยวเหอเริ่มได้สติ เมื่อครู่เขาก็ขอโทษไปแล้วใช่หรือไม่ เขายังรักนาง เจ้าคนบ้าคลั่งโง่งมนี่ยังคงรักนาง ความเย็นชาที่แสดงก่อนหน้าก็คงเพราะเสียใจ คิดว่านางจะไปแต่งงานกับผู้อื่น เสี่ยวเหอค้นพบบางอย่าง..

“ไม่ได้ ข้าจะแต่งงานกับคุณชายตระกูลหยวน แต่งกับต้าหลี่ และแต่งกับคนอื่นๆ ด้วย” เสี่ยวเหอประชด แต่เสียงเบาลงมาก นางอยากทดสอบสิ่งที่ค้นพบเมื่อครู่

“ข้าจะแต่งงานกับผู้อื่น จะแต่งกับทุกคนที่มาสู่ขอ” นางพูดซ้ำไปมา

เสี่ยวเหออยากแก้แค้นเขาบ้าง อยากให้เขาร้อนรนทำใจไม่ได้บ้าง เมื่อครู่ยามที่เขาลงโทษนาง ยังกระแทกกระทั้นใส่นางโดยไม่สนใจความรู้สึกของนางสักนิด นางต้องการยั่วยุเขา เพราะรู้ว่าเขายังคงคลั่งไคล้นางอยู่

“หญิงสารเลว” ชิงถิงด่า เขาถึงขั้นยอมขอโทษนางแล้ว นางยังจะทิ้งเขาไปอีกหรือ

ชิงถิงเจ็บปวดจนทนไม่ไหว เบียดเสี่ยวเหอจนหลังติดต้นไม้อีกครั้งและเริ่มจูบไปทั่วลำคอของนางพร้อมกับดูดกัดจนคอระหงกลายเป็นรอยแดง เขาต้องการทำโทษนาง

เสี่ยวเหอเจ็บแปลบตามรอยกัดนั้น แต่นางรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง นางค้นพบว่าคนบ้าคลั่งเช่นนี้ การพูดขอร้องดีๆ กลับทำให้เขาเย็นชากับนาง เมื่อนางเริ่มประชดประชัน เห็นชัดว่าเขาแทบทนไม่ไหว