(11)ป่วย

ป่วย

"งั้นกลับ"สิ้นเสียงฉันกับภิสิงห์ก็หันหน้ามองกัน เป็นฉันที่ผงกหัวให้เพื่อสื่อว่ากลับก็ดีเหมือนกัน เพราะยังไงก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว

"กลับก็ได้"เป็นภิสิงห์ที่เอ่ยออกมา ทำให้ชายหนุ่มผมสีทองยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยภิสิงห์พาพวกเรากลับ โดยรอบนี้ภิสิงห์ไม่ได้เป็นคนขับเรือเขาจึงมานั่งอยู่กับฉัน โดยมีเทมโปนั่งอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่

"ถ้าอยากจะดำน้ำดูปะการัง เอาไว้แกนว่างพี่จะพามาใหม่นะ"ฉันหันไปคลี่ยิ้มหวานก่อนที่จะเอ่ย

"จริงนะ"

"อืม"เขาตอบกลับสั้น ๆ แล้วยกมือมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู

"ออร์แกน!"ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อได้ยินเสียง.และเป็นจังหวะที่ภิสิงห์เอามือออกจากหัวฉัน

"มีอะไรเหรอเทมโป"พอสติกลับมาฉันก็หันไปถามเจ้าของเสียง.

"ฉันหิวน้ำไปหยิบให้ฉันหน่อย"ฉันเบือนหน้าไปลอบหายใจ ก่อนจะหันกลับไปยังเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา

"อืม"ฉันลุกขึ้นก็มีมือหนาคว้าแขนฉัน

"พี่ไปด้วย"ฉันผงกหัวให้ ภิสิงห์ลุกขึ้นแล้วเดินมากับฉัน

"ไม่รู้จะมาทำไม.."นั่นเป็นคำพูดภิสิงห์ที่ดูมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

"...แล้วยังมาสั่งแกนทำนู่นทำนี่ราวกับแกนเป็นคนใช้"ระหว่างที่ภิสิงห์ยื่นบ่น ฉันก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆ แล้วหยิบแก้วมารินน้ำ

"ทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหา"คำนี้ทำให้ฉันหลุดขำออกมา

"คิกคิก"

"ไม่รู้จักโต"ภิสิงห์ดูท่าจะบ่นเก่งอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

"แกนไปเอาน้ำให้เขาก่อนนะ"พอรินน้ำเสร็จฉันก็เดินเอาไปให้เทมโป

"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับมัน"เทมโปคว้าแก้วน้ำจากมือฉันไปก่อนจะพูดขึ้น

"....."ฉันเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ รอเทมโปกินน้ำเสร็จแล้วจะเอาแก้วไปเก็บ

"ไปเก็บแก้วแล้วก็มานั่งกับฉัน"เขาพูดขึ้นพร้อมกับส่งแก้วให้

"เฮ้อ"

"ถอนหายใจทำไม..."เขาเอ่ยทักทันทีเมื่อได้เห็นว่าฉันพ่นลมหายใจ

"...อย่าลืมสิว่าเธอยังต้องเป็นเบ้และนางบำเรอฉันจนกว่าจะเรียนจบ"มือหนึ่งถือแก้วอีกมือหนี่งกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจที่ได้ยินคำพูดเขา

"รีบไป! แล้วรีบมา"สิ้นเสียง ฉันก็หันหลังเดินออกมาด้วยความโกรธ

"เราไปนั่งที่หัวเรือกัน เดี๋ยวพี่ถ่ายรูปให้"ภิสิงห์พูดขึ้นในขณะที่ฉันล้างแก้วเก็บ

"เอ่อ..."

"อย่าบอกนะว่าเทมโปสั่งให้ไปนั่งกับเขา"ภิสิงห์พูดราวกับตาเห็นเลย

"..."ฉันผงกหัวรับ

"พี่ถามจริงเถอะ..แกมกับเทมโปเป็นแค่เพื่อนกันจริงเหรอ"ตึกตัก ตึกตัก จู่ ๆ หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาทันที

"ทำไมพี่ถึง..."

"ก็พี่เห็นเทมโปทำเหมือนกับแกนไม่ใช่แค่เพื่อน"ภิสิงห์แทรกพูดขึ้น

"ยังไงเหรอคะ"

"บางทีก็ทำเหมือนแกนเป็นคนรับใช้ แต่บางครั้งก็ทำราวกับเขาหึงหวงแกนน่ะ"ตุ่บ ตุ่บ หัวใจฉันตอนนี้เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ

"หึงหวง?"ภิสิงห์พยักหน้ารับ

"เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะสถานะแกนกับเทมโปก็แค่เพื่อน..."ฉันก้มหน้างุด แล้วเม้มปากทั้งสองแน่นเมื่อนึกถึงคำพูดของชายหนุ่มที่เคยหลงรัก

"....แค่เพื่อนเท่านั้น"แล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับภิสิงห์

"แกนไปก่อนนะ"พอนึกขึ้นได้ว่าเทมโปสั่งให้ฉันไปนั่งกับเขา จึงรีบขอตัวทันที เพราะถ้าช้าฉันอาจจะถูกเขาต่อว่า

สุดท้ายแล้วฉันต้องไปนั่งกับเทมโป ส่วนภิสิงห์ก็ไปนั่งกับคนขับแล้วพูดคุยกัน จนกระทั่งเรือถึงฝั่ง. ฉันร่ำลากับภิสิงห์ก่อนจะแยกตัวเข้ามาในโรงแรม ระหว่างที่กำลังจะเปิดประตู ก็มีมือหนาคว้าที่แขนฉัน แน่นอนว่าเจ้าของมือนั้นคือเทมโปซึ่งเขาได้เข้ามาก่อนหน้าแล้ว

"คุยอะไรกับมัน"เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ไม่มีอะไร"

"ไม่มีอะไรได้ไง คุยกันตั้งนานสองนาน"เขาไม่เชื่อที่ฉันพูดพร้อมกับทำสีหน้าหงุดหงิดใส่

"ก็แค่ขอบคุณพี่เขาที่พาเราไปเที่ยว อีกอย่างพรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว"

"ทำไมต้องขอบคุณ?"เทมโปเลิกคิ้ว

"เฮ้อ"ฉันเผลอพ่นลมหายใจออกมาอย่างเอือมระอา

"อย่าให้ฉันรู้นะว่าเธอแอบไปเจอกับมัน"พูดจบ ชายหนุ่มร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปในห้องเขา

เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นมาเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเพราะวันนี้จะต้องกลับกันแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันวางมือแล้วเดินไปเปิด

"จัดของเสร็จหรือยังลูก"เป็นแม่ของฉันนั่นเอง

"ใกล้แล้วค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วยิ้มหวานส่งไป

"พ่อกับแม่รอข้างล่างนะ...เอ ไม่รู้เทมโปตื่นหรือยัง"ประโยคแรกท่านพูดกับฉัน แล้วหันไปมองประตูห้องที่เทมโปพักประโยคหล้ง ก่อนจะหันมาที่ฉัน

"เดี๋ยวแกนไปดูให้แม่หน่อยนะ"

"ค่ะ"ฉันตอบรับอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะไม่อยากเจอหน้าเขา

หลังจากแม่ไปฉันก็เก็บของต่อจนเสร็จ แล้วหิ้วกระเป๋าออกจากห้อง แต่ต้องแวะหยุดที่หน้าห้องเทมโป ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เทมโป ตื่นหรือยัง"ฉันยืนเรียกราว ๆ ห้านาทีกว่าเทมโปจะเปิดประตู พอเห็นเขาก็ต้องตกใจเพราะใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือกร่างกายราวกับคนไม่มีแรง.

"ออร์...แกน"พลึ่บ! ฉันตกใจมากที่อยู่ชายหนุ่มก็ฟุบลงตรงหน้า ดีที่ฉันรึบประคองเขาไว้ทัน

"เทมโป!"เทมโปงานอนนิ่ง ฉันเขย่าก็ไม่รู้สึกตัวจึงรวบรวมแรงที่มีพาเขาไปนอนที่บนเตียง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าโทรหาพ่อ

(ว่าไงยัยแกน)

"พ่อ เทมโปไม่สบายตัวร้อนจี๋เลย"ฉันเอ่ยเข้าไปในสายด้วยอาการตกใจ

(ห๊ะ! เทมโปป่วยเหรอ)พ่อได้ฟังก็ตกใจไม่น้อย

"ค่ะพ่อ เราจะทำยังไงดี"ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยจริง ๆ

(แกนหาผ้าชุบเช็ดตัวให้เทมโปก่อน เดี๋ยวพ่อกับแม่จะซื้อยาและอาหารขึ้นไปให้)

"ค่ะ"พอสิ้นเสียง พ่อก็กดวางสาย ส่วนฉันก็เดินไปหาผ้าผืนเล็ก ๆ มาชุบน้ำ ก่อนจะทำการเช็ดตัวให้กับชายหนุ่มที่นอนบนเตียงไม่รู้สึกตัว

ฉันค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเขา เพื่อเช็ดตัวให้ แต่ทำไมมือสั่น ๆ นะ ทั้ง ๆ ที่ฉันก็เห็นร่างกายของเขาแล้ว

"บ้าจริง มือจะสั่นทำไมเนี่ย"ไม่แค่มือที่สั่นใบหน้าของฉันก็เห่อร้อนขึ้นมาซะงั้น แต่ในที่สุดฉันก็ปลดกระดุมเสื้อเทมโปจนเสร็จ แล้วเมื่อเห็นหน้าอกที่แน่น และหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเป็นลอนเรียงกันสวยทำไมต้องกลืนน้ำลายด้วยนะ

ฉันเลิกสนใจสรีระชายหนุ่มแล้วรีบเช็ดตัวให้เขา จนรู้สึกว่าความร้อนในตัวลดลง แล้วจึงใส่เสื้อให้เขาเหมือนเดิม

"แม่..เทมโปปวดหัว"อยู่ ๆ ชายหนุ่มที่นอนอยู่ก็ละเมอเรียกแม่ ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาไม่คิดว่าจะเห็นมุมนี้ของเขา เพราะเทมโปเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจ แถมยังปากจัดด้วย ฉันแทบไม่เห็นมุมอ่อนโยนของเขาเลย

"เหอะ อ้อนแม่"ไม่เพียงแค่นั้น เทมโปคว้ามือฉันและไปแตะที่หน้าผากตัวเองด้วย

"ตัวร้อนด้วยนะแม่..."เขาพูดน้ำเสียงที่ออดอ้อน

"...แม่ต้องอยู่กับเทมโปนะห้ามไปไหน"แล้วจับมือฉันไว้แน่นอยู่อย่างนั้น จนพ่อแม่เข้ามาพร้อมกับถุงยาและอาหาร

"เทมโปเป็นอย่างไรบ้าง"พ่อเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่มีสีหน้าที่กังวล

"ไข้ลดลงแล้วล่ะค่ะ...พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เมื่อกี้ทางผู้จัดการโทรมาบอกพ่อว่าพรุ่งนี้มีประชุม พ่อคงต้องรีบกลับแต่เทมโป..."

"ออร์แกนดูแลเทมโปได้ไหม"แม่แทรกพูดขึ้น ทำให้พ่อต้องหันไปที่แม่

"มันจะดีหรือคุณ ลูกสาวเราเป็นผู้หญิงนะ"

"แล้วจะทิ้งเทมโปไว้อย่างนี้เหรอ..อีกอย่างเทมโปป่วยขนาดนี้คงทำอะไรออร์แกนไม่ได้หรอก"

"คุณก็..."ระหว่างที่พ่อกับแม่คุยกันอยู่ จู่ ๆ เทมโปก็ละเมอพูดขึ้นมา

"อย่าทิ้งเทมโปนะแม่"ทำให้พ่อกับแม่มองหน้ากันแล้วสลับมาที่เทมโปที่นอนอยู่ด้วยสีหน้าสงสาร

"คงจะอ้อนแม่ตั้งแต่เด็ก"

"ก็ลูกคนเล็กน่ะ"

"สรุปให้ออร์แกนอยู่เฝ้าเทมโปนั่นแหละคุณ"พ่อนิ่งราวกับคิดอะไรบางอย่างก่อนจะพูดขึ้น

"อืม ก็ได้..."แล้วหันมาที่ฉัน

"...อยู่ได้ใช่ไหมลูก"ฉันหันมองคนที่นอนซมบนเตียง แล้วตอบกลับพ่อ

"ได้ค่ะ แกนจะเฝ้าเทมโปเองพ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"

หลังจากที่พ่อกับแม่กลับฉันก็เตรียมอาหารเตรียมยาไว้ พอเทมโปตื่นจะได้ให้เขาทาน ระหว่างนั้น เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็เป็นสายของภิสิงห์จึงเดินไปที่ระเบียงแล้วกดรับ

"ฮาโหล"

(ถึงไหนแล้วครับ)ปลายสายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"เอ่อ..แกนยังไม่ได้กลับค่ะ"ฉันตอบไปตามความจริง

(อ้าว..เกิดอะไรขึ้นทำไมยังไม่กลับ)ภิสิงห์ถามด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย

"คือ..เทมโปป่วยแกนก็เลยต้องดูแลเขาค่ะ"พูดจบ ฉันก็ได้ยินภิสิงห์พ่นลมหายใจออกมา

(เฮ้อ..เทมโปอีกแล้วเหรอ)

"...."ฉันนิ่งไม่ได้พูดอะไรออกไป

(ถ้าพรุ่งนี้พี่ไม่ต้องไปพบลูกค้าสำคัญ คงจะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนแกนแล้ว)

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"ฉันกล่าวไปอย่างจริงใจ

(ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วย บอกตามตรงพี่ไม่ไว้ใจเทมโปเลย)ฉันรู้ว่าภิสิงห์คงจะเป็นห่วงกลัวว่าเทมโปจะทำอะไรฉัน แต่เขาไม่รู้ว่าฉันกับชายหนุ่มในสถานะเพื่อนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว

"ค่ะ ยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะคะ"

(ครับ..ไว้เราค่อยเจอกัน)

"โอเคค่ะ"เทมโปจะต้องไม่มีทางรู้แน่นอนว่าฉันจะไปเจอกับภิสิงห์

(พี่ขอขับรถก่อนนะ มีอะไรก็โทรมา)

"ค่ะ"พอสิ้นเสียง ภิสิงห์ก็กดวางสาย และฉันก็เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง แต่ก็ต้องตกใจและหยุดชะงักเมื่อเห็นเทมโปลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงด้วยสีหน้าซีดเซียว

"ออร์แกน ขอน้ำหน่อย"เทมโปเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบและแผ่วเบา พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบก้าวขาเดินไปรินน้ำอุ่นให้เขาทันที ก่อนจะยกมาที่เตียงแล้วประคองร่างที่ดูไม่มีแรงดื่มน้ำ

"ทำไมเธอยังอยู่?"พอเทมโปดื่มเสร็จเขาก็เอ่ยถามฉันทันที

"แกนอยู่ดูแลเทมโปยังไงล่ะ"

"อืม"เขาตอบกลับสั้น ๆ แล้วผงกหัวรับช้า ๆ

"ทานข้าวสักหน่อยนะจะได้ทานยา"พูดจบ เทมโปก็ขมวดคิ้วราวกับคิดอะไรบางอย่าง

"ทำไมล่ะ กินข้าวกินยาจะได้หายไว ๆ ไง"ฉันเห็นสีหน้าเขาราวกับไม่อยากจะกินจึงพูดขึ้น

"เป็นยาเม็ด?"คำพูดของเขาทำเอาฉันชะงักด้วยอาการที่งงงวย และสงสัย

"อืม"แล้วตอบกลับไป

"ฉัน...ไม่กินยาเม็ด"พอเทมโปพูดจบ ฉันแทบจะหลุดขำออกมา อย่าบอกนะว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ชอบกินยาเม็ดแต่กินยาน้ำ

"เธอช่วยไปหาซื้อยาที่เป็นน้ำให้ฉันได้ไหม"สิ้นเสียง ฉันต้องรีบเบือนหน้าหนีแล้วปิดปากหัวเราะเบา ๆ

"เธอหัวเราะอะไร"ฉันหันมาที่เขาแล้วอมยิ้ม

"เปล่า แกนไม่ได้หัวเราะสักหน่อย"

"ทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยว่ะ"เขาบ่นพึมพำเบา ๆ พอได้ยิน

"เพราะเธอคนเดียวเลย"แล้วหันมาต่อว่าฉันซะงั้น

"เพราะแกน?"ฉันชี้ตัวเอง

"ใช่..เพราะเธอที่อยากจะไปเกาะอะไรนั้นทำให้ฉันต้องตากแดดตากลมจนป่วยแบบนี้"ฉันลอบหายใจเบา ๆ อย่างเอือมระอากับคนที่เอาแต่ใจ

"ทานข้าวก่อนล่ะกัน ส่วนยาเดี๋ยวแกนจะออกไปซื้อให้"