(19)เขาหลอกฉัน

เขาหลอกฉัน

ฉันขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว ระหว่างทางเดินไปที่คณะ ใบหน้าฉันก็เปื้อนรอยยิ้มมาตลอดทาง รู้สึกหัวใจพองโตตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้เพราะท่าทางที่เปลี่ยนไปของเทมโป มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก ๆ ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ

"ออร์แกน"ฉันหยุดชะงัก แล้วหันหลังไปที่ต้นเสียง ก็พบว่าเป็นหญิงสาวนักศึกษาที่คุ้นเคย และชายหนุ่มที่ใส่ชุดสูทผูกเนคไทหน้าตาหล่อเหลา ฉันจึงคลี่ยิ้มหวานให้ทั้งคู่

"หว่าหวา พี่สิงห์"กำลังจะก้าวขาเดินไปหาทั้งสองแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อคำพูดของเทมโปได้ลอยเข้ามาในหู

'อย่ายุ่งกับไอ้ภิสิงห์!'

"แกน"ฉันหลุดจากภวังค์ รู้ตัวอีกทีสองพี่น้องก็เข้ามาประชิดตัวฉันแล้ว

"เป็นอะไรหรือเปล่า"เสียงทุ้มละมุนเอ่ยถาม

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"ฉันก้มหน้างุดแล้วตอบกลับเบา ๆ

"ไปหาที่นั่งกันเถอะ"หว่าหวาคว้าแขนกำลังจะดึงฉันไป

"เอ่อ...ขอโทษนะหว่าหวาฉันจะรีบขึ้นไป..."

"แก ไม่ได้ดูกลุ่มในไลน์เหรอ อาจารย์ยกคราสช่วงเช้า"หว่าหวาแทรกพูดขึ้นทำให้ฉันหน้าเหวอรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดดู

"จริงด้วย"ฉันพึมพำเบา ๆ แล้วเงยหน้าคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนสาวคนสวย

"ไปหาที่นั่งคุยกัน พี่สิงห์มีเรื่องจะคุยกับแกด้วย"ฉันหันไปที่ชายหนุ่ม เขาคลี่ยิ้มแล้วผงกหัวให้

"เอ่อ..."ฉันรู้สึกลังเลว่าจะไปดีไหม เพราะกลัวว่าเทมโปจะมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่องอีก

"มีอะไรหรือเปล่า ไม่อยากคุยกับพี่เหรอ"

"พี่สิงห์จะคุยกับแกนเรื่องอะไรเหรอคะ"คำถามนั้นทำให้ภิสิงห์ต้องขมวดคิ้วจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ

"เห็นพี่เป็นคนอื่นไปแล้วเหรอ..."แล้วเอ่ยออกมาด้วยคำพูดที่ดูน้อยใจ

"....ถ้าไม่มีเรื่องพี่ก็คุยกับแกนไม่ได้ใช่ไหม"พูดจบ เขาก็เบือนหน้าไปลอบหายใจ ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย

"นั่นสิ ทำไมแกนทำห่างเหินกับพี่สิงห์จังทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้ายังดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี"และคำพูดของหว่าหวายิ่งตอกย้ำให้ฉันดูแย่ลงไปอีก

"แกนขอโทษ.."ฉันกล่าวพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ทั้งคู่

"..ไปหาที่ฉันคุยกันเถอะ"แล้วก็วิสาสะคว้าแขนของทั้งคู่ไปที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณคณะ ทำให้ทั้งสองฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ

จากนั้นเราสามคนก็พากันนั่งที่เก้าอี้ม้าหิน และเป็นหว่าหวาที่เริ่มบทสนทนาก่อน

"เรื่องที่บ้านเป็นยังไงบ้างแกน"

"เอ่อ.."ฉันขมวดคิ้วใบหน้าสงสัย

"ก็ที่เมื่อคืนแกบอกว่าพ่อมีธุระจะคุยด้วยจึงกลับก่อนไง"ฉันนึกขึ้นได้ทันที ที่โกหกเพื่อนกลับก่อนเมื่อคืน

"อ๋อ..เอ่อก็ไม่มีอะไรมากหรอกพ่อแค่อยากจะให้แกนไปฝึกงานที่บริษัทที่ท่านทำ"ฉันเลือกที่จะกุเรื่องโกหกเพื่อนไปซะเลย

"อ้าว งั้นแกก็ไม่ได้..."

"แกนขอโทษด้วยนะ"ฉันแทรกพูดขึ้นแล้วหันไปที่ภิสิงห์ที่มีสีหน้าดูไม่แปลกใจ แต่ราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่

"พี่คิดไว้แล้วล่ะ"แล้วเขาก็พึมพำออกมาพอได้ยิน

"พี่สิงห์คิดอะไรไว้"หว่าหวาเอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย

"ก็คิดว่าแกนคงไม่ได้มาฝึกงานที่บริษัทพี่หรอกเพราะ...."เขาหยุดพูดแล้วถอนลมหายใจเบา ๆ

"เพราะอะไรพี่สิงห์พูดให้หมดสิ"น้องสาวท้วงติงให้คนเป็นพี่พูดด้วยความอยากรู้ แต่ตอนนี้หัวใจฉันเริ่มจะเต้นแรงขึ้น

"ก็เพราะเทมโป...."หันมาที่ฉัน

"...เทมโปใช่ไหมที่ไม่ให้แกนมาฝึกงานที่บริษัทพี่"ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ คราวนี้หัวใจฉันเต้นแทบจะทะลุออกมาจากอก เพราะสายตาดูกดดันสองคู่มองมาที่ฉัน

"เทมโปเกี่ยวอะไรด้วย"หว่าหวาจ้องหน้าฉันอยู่แต่ก็เอ่ยปากถาม

"...."ฉันก้มหน้าแล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น คือพูดอะไรไม่ออกจริง ๆ

"เมื่อวานเทมโปก็ไม่เห็นจะทักท้วงอะไรเลยหนิ"หญิงสาวยังคงพูดต่อแต่ยังจ้องหน้าฉัน

"เทมโปรู้?"หว่าหวาละสายตาจากฉันแล้วหันไปที่พี่ชาย

"ใช่ เทมโปรู้"

"หึ"ชายหนุ่มที่เป็นพี่ชายได้แต่แค่นหัวเราะในลำคอ

"หว่าหวาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแกนต้องทำตามคำสั่งของเทมโปด้วย ถ้าเขาให้แกนไปตาย แกนจะไปไหมถามจริง"หว่าหวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่หงุดหงิด

"หว่าหวา!"ภิสิงห์เอ่ยปรามน้องสาวของตนแล้วหันมาที่ฉัน

"พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม..."ฉันเงยหน้ามองไปที่ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา

"....แกนต้องตอบแทนบุญคุณเทมโปอีกนานแค่ไหน"

"หลังจากเรียนจบ"ฉันเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่พอที่จะให้สองพี่น้องได้ยิน

"แล้วถ้าไม่ต้องถึงตอนเรียนจบล่ะ"หว่าหวาเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ดูเป็นห่วง

"เอ่อ..."ฉันเองก็ตอบอะไรไม่ได้จริง ๆ

"ต้องรอถึงเรียนจบ?"ฉันผงกหัวรับ

"เฮ้อ..พี่กลัวว่าถึงจะเรียนจบเทมโปก็ไม่ปล่อยแกนนะสิ"ภิสิงห์พ่นลมหายใจก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ฉันเองก็กังวลอยู่เหมือนกัน

"ถ้าแบบนั้นก็ต้องทำให้เทมโปปล่อยแกนก่อนที่จะเรียนจบ"ฉันหันขวับไปที่หว่าหวา

"หว่าหวาจะทำอะไร"เธอคลี่ยิ้มแล้วหันไปที่พี่ชายของตน ทั้งคู่ต่างยกยิ้มให้กันราวกับมีแผนอะไรบางอย่าง

เราสามคนต่างพูดคุยกันต่อสักพัก ภิสิงห์ก็ขอตัวกลับไปทำงาน ฉันกับหว่าหวาจึงเดินไปส่งที่รถของเขา จนกระทั่งภิสิงห์ขับรถออกไป ระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินกลับไปที่คณะ ก็มีรถยนต์คันหรูที่คุ้นเคยขับเข้ามา ฉันกับหว่าหวาหันไปดู จนเห็นชายหนุ่มลงมาจากรถ

"นั่นเทมโปนิ"ใช่แล้ว เจ้าของรถคันหรูก็คือเทมโป ฉันจ้องมองเขาแล้วเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงตอนที่เขาทายาให้ จนกระทั่งเขาเห็นฉันกับหว่าหวาจึงรีบเดินเข้ามาทันที

"ว่าไงหว่าหวา มารอฉันเหรอ"เทมโปเอ่ยทักทายหว่าหวาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม โดยไม่ชายตามองมาที่ฉันเลย

"เปล่าสักหน่อย"หญิงสาวปฏิเสธทันที

"คิดถึงฉันก็พูดมาเถอะ"ชายหนุ่มยังพูดหยอกล้อกับหญิงสาวอย่างอารมณ์ดี ราวกับฉันไม่มีตัวตน

"นายนี่ก็หลงตัวเองเก่งเหมือนกันนะ"

"หึ"เทมโปกลั้วหัวเราะในลำคอ

"เราไปกันเถอะแกน"หว่าหวาคว้าแขนฉันแล้วกำลังจะก้าวขาเดิน

"จะไปไหนกัน"ชายหนุ่มเอ่ยถาม

"จะไปหาอะไรกินสักหน่อยน่ะ"หว่าหวาหันไปตอบ ในขณะเทมโปยกแขนดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะพูดขึ้น

"เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง ไปหาอะไรกินกันข้างนอกดีกว่า"

"เอ่อ..."หว่าหวาหันมาสบตากับฉัน

"เธอไม่กล้าไปกับฉัน?"สิ้นเสียง หว่าหวาก็หันไปที่เขา

"แล้วจะปล่อยให้แกนอยู่คนเดียวหรือไง"

"แต่ก่อนก็อยู่ได้นิ"คำพูดของเขาราวกับเอาเข็มมาจิ้มที่หัวใจ

"พวกเธอไปกันเถอะ แกนไม่หิวอีกอย่างแกนจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดด้วย"ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ด แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มทำให้รู้ว่าฉันไม่เป็นอะไร

"เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าออร์แกนอยู่คนเดียวได้"หว่าหวาหันมามองที่ฉันแล้วหันกลับไปที่เทมโป

"ก็ได้ ฉันจะไปกับนาย"เทมโปคลี่ยิ้มทันที ที่หว่าหวาพูดจบ

"งั้นแกนขอตัวก่อนนะ"ว่าจบ ฉันก็หันหลังเดินออกไปด้วยดวงตาที่เห่อร้อน ฉันมันเป็นคนโง่ซะจริง แค่เขาทำดีเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็หลงคิดว่าเขาจะใจดีกับฉัน ความจริงแล้วเขาแค่หลอกฉันให้ตายใจ เพื่อให้ฉันทำตามคำสั่งของเขา ฉันคงเป็นได้แค่เบ้ และนางบำเรอเท่านั้น

ฉันเดินขึ้นตึกมาด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยว เหม่อลอยจนกระทั่ง ปลั่ก!

"ขะ ขอโทษ"ฉันรีบกล่าวขอโทษทันที ที่รู้ว่าชนกับชายร่างใหญ่

"ออร์แกน"

"ดีแลน!?"เป็นดีแลน หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเทมโปนั่นเอง

"ทำไมเดินเหม่อแบบนี้"ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ ในช่วงแรก ๆ ดีแลนเป็นเพื่อนที่ฉันคุยบ่อยรองลงมาจากเทมโป แต่หลังจากที่ฉันกับเทมโปไม่เหมือนเดิม ฉันก็ค่อย ๆ ออกห่างจากทุกคน เราสองคนจึงไม่ค่อยได้พูดคุยกันเหมือนแต่ก่อน เพราะฉันก็รู้ว่าพวกเขาคงจะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเทมโป นั่นคือเหตุผลที่ฉันถอยออกมา

"คิดอะไรนิดหน่อย นายไม่เป็นอะไรนะ"ดีแลนผงกหัวรับ

"ว่าแต่...เดี๋ยวนี้ฉันเห็นไปไหนกับหว่าหวา เป็นเพื่อนกันแล้วเหรอ"คำถามของดีแลนทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจสักเท่าไหร่

"ทำไมเหรอ แกนจะมีเพื่อนไม่ได้เลยใช่ไหม"

"ฉันไม่ได้หมายความว่ายังนั้น"ดีแลนรีบพูดขึ้นทันที

"...."ฉันไม่พูดอะไรแต่เบือนหน้าไปถอนหายใจเบา ๆ

"ฉันก็แค่เป็นห่วงเธอ"ฉันหันขวับไปที่ดีแลน

"เป็นห่วงฉัน?"

"ไอ้เทมโปมันไม่ยอมให้เธอมีเพื่อนคนอื่นหรอก...ฉันบอกแค่นี้แหละ"ว่าจบ ดีแลนก็เดินไป ไม่ปล่อยให้ฉันถามอะไรเลยทำให้ฉันรู้สึกมึนงง และสงสัยกับคำพูดของเพื่อนคนนี้มาก