(20)อย่าลืม

อย่าลืม

ฉันนั่งครุ่นคิดกับคำพูดของดีแลนที่พูดทิ้งไว้ก่อนจะไป จนทำให้ฉันไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ฉันจ้องมองไปที่นาฬิกาก็รู้ว่ามันเป็นเวลาที่ต้องเข้าเรียนภายในไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนี้แล้ว จึงรีบเก็บหนังสือ ใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องสมุดของคณะ

พอมาถึงหน้าห้องเรียนก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องก็ได้เห็นหว่าหวา กับเทมโปยั่งคุยกระหนุงกระหนิงอยู่ข้าง ๆ กัน มันทำให้ฉันรู้สึกหัวใจชา ๆ สั่น ๆ ราวกับเป็นโรคหัวใจ พยายามก้าวขาเดินเข้ามาด้านในแล้วหาที่นั่ง ที่ไกล ๆ จากสองคนนั้น ระหว่างที่กำลังขยับเก้าอี้แล้วจะหย่อนก้นลงนั่ง.

"แกน.."ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปที่ต้นเสียงด้านหลังแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ

"...ไปไหนมาทำไมเพิ่งเข้ามาล่ะ"หญิงสาวหน้าตาสะสวยเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เป็นมิตรเหมือนเดิม เธอยังคงดูน่ารักสดใสอย่างที่เคยเป็น

"แกนอ่านหนังสือเพลินไปหน่อยน่ะ"ฉันตอบกลับพร้อมกับยิ้มหวานส่งไป แม้ในหัวใจจะยังรู้สึกชา ๆ หว่าหวาเดินมายืนอยู่ที่หน้าโต๊ะเรียนของฉันก่อนที่จะย่อตัวมากระชิบเบา ๆ ที่ข้างหูฉันว่า

"หว่าหวาจะไปฝึกงานกับแกน"พูดจบ เธอก็ยืนตัวตรงเต็มความสูงร้อยหกสิบแปดเซนแล้วคลี่ยิ้มตาหยี

"หะ! หว่าหวาจะไปฝึกงานกับแกน?"เจ้าของใบหน้าสวยผงกหัวแล้วอมยิ้มด้วยแววตาที่สดใส

"พอดีว่าเทมโปชวนหว่าหวาไปฝึกงานที่บริษัทลุงเขาน่ะ หว่าหวาก็เลยตกลงเพราะจะได้เจอกับแกนด้วย..."ฉันคลี่ยิ้มให้แต่ภายในใจมีความรู้สึกมากมาย อย่างพูดไม่ออก

"...คราวนี้หว่าหวาก็ไม่เหงาแล้วล่ะ มีทั้งแกน ทั้งเทมโปฝึกงานไปด้วยกัน"

"อืม"ฉันขานรับสั้น ๆ แล้วล้วงเอาสมุดเลคเซอร์ออกมาจากกระเป๋าทำเป็นไม่ใส่ใจ

"ทำไมแกนมานั่งไกลจังล่ะ"เพื่อนสาวเอ่ยทัก

"เอ่อ.."

"หว่าหวา"ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีเสียงทุ้มตะโกนเรียกชื่อของเธอซะก่อน

"ว่าไงเทมโป"ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ฉันต้องหันไปที่เขา

"ทำไมยังไม่มานั่งที่ อาจารย์จะเข้าแล้ว"เทมโปจ้องแต่หน้าหว่าหวาไม่ชายตามองฉันเลย

"หว่าหวากำลังจะให้แกนย้ายไปนั่งใกล้ ๆ เรา"

"ไม่ต้อง!..."คราวนี้เขาก็ได้ตวัดสายตามาที่ฉัน

"....ให้ออร์แกนนั่งตรงนั้นแหละ ส่วนเธอมานั่งตรงนี้"ฉันควรจะชินกับความรู้สึกนี้นะ แต่ทำไมไม่ชินสักที ยังรู้สึกวูบไหว และสั่น ๆ อยู่เหมือนเดิม

"หว่าหวารีบไปเถอะ อาจารย์จะเข้าแล้ว"ฉันเอ่ยปากบอกหว่าหวา เพราะถึงยังไงฉันก็คงไม่ไปนั่งใกล้ ๆ พวกเขาหรอก

"อืม งั้นเลิกเรียนค่อยคุยกันนะ"ฉันผงกหัวรับ จากนั้นหว่าหวาก็เดินไปนั่งข้าง ๆ กับชายหนุ่มผมสีทอง ซึ่งมันสร้างความพึงพอใจให้เขาเป็นอย่างมาก

ระหว่างที่อาจารย์สอนอยู่หน้าห้องในหัวฉันก็รู้สึกปั่นป่วน ไม่รับรู้ในสิ่งที่อาจารย์พูดเลย เพราะภายในหัวของฉันคิดแต่เรื่องของเทมโปกับหว่าหวา จนกระทั่งอาจารย์สอนเสร็จแล้วออกจากห้องไป ฉันรีบเก็บของแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปหาเทมโปเพื่อจะขอคุยส่วนตัวอะไรบางอย่าง

"เทมโป แกนขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"เจ้าของใบหน้าหล่อเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"มีอะไร"เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มเรียบ

"เอ่อ..."

"แกนคงมีธุระสำคัญจะคุยกับนาย....."นั่นเป็นเสียงหวานของหว่าหวาที่พูดขึ้นแล้วยกยิ้มให้ฉัน ก่อนที่จะยกแขนสะกิดไหล่ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ

"....นายไปเถอะ"สิ้นเสียง เทมโปก็พ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่

"เธอรอฉันตรงนี้นะ"เขาพูดกับหว่าหวาด้วยน้ำเสียงละมุน ก่อนจะหันมาที่ฉัน

"ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะจะไปก็ไปสิ"ฉันตกใจเล็กน้อย แต่รู้สึกน้อยใจมากกว่ารีบก้าวขาเดินนำหน้าชายหนุ่มออกมาทันที

"เทมโปชอบหว่าหวาจริง ๆ ใช่ไหม"พอมาถึงในที่ที่ไม่มีคนพลุกพล่านฉันก็เอ่ยถามทันที

"เกี่ยวอะไรกับเธอ"เขาตอบกลับแล้วเบือนหน้าไปลอบหายใจ

"เทมโปให้หว่าหวาไปฝึกงานที่บริษัทด้วยเหรอ"เมื่อไม่ได้คำตอบในคำถามแรกฉันจึงเปลี่ยนคำถาม

"อืม"ชายหนุ่มร่างสูงเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วตอบกลับโดยไม่ได้มองหน้าฉัน

"...."ฉันได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะถามอะไรต่ออีก ถึงถามไปเขาก็คงไม่ตอบ

"มีเรื่องจะคุยแค่นี้?"พูดจบ เทมโปก็หันหลังกำลังจะก้าวขาเดิน แต่ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ฉันกล้าที่จะคว้าแขนของเขาไว้

"เทมโป..."สายตาคมหลุบตามองลงที่แขนของเขาซึ่งมีมือฉันจับอยู่

"....ไหนบอกว่าถ้าแกนเลิกยุ่งกับภิสิงห์เทมโปก็จะเลิกยุ่งกับหว่าหวาไง"ใช่ เขาบอกกับฉันแบบนั้น

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อนเธอเลยนะ..."เขาสะบัดแขนจนมือฉันที่จับหลุดออก

"....แล้วถ้าจะทำมันเป็นเพราะเพื่อนเธอเต็มใจให้ฉันทำเอง"

"แกนขอได้ไหม..."

"สถานะอย่างเธอขออะไรฉันได้ด้วยเหรอ"ฉันยังพูดไม่จบประโยคเทมโปก็สาดคำพูดที่แทงใจส่งมา

"ทะ เทมโป"

"หรือเธอคิดว่าที่ฉันดีด้วยก็เพราะฉันชอบเธอ....หี"เขาเงยหน้าขึ้นเพดานแล้วกลั้วหัวเราะแล้วส่ายหน้า

"อย่าสำคัญตัวเองไปสิออร์แกนตอนนี้เธอยังอยู่ในสถานะไหน..เธอเองก็น่าจะรู้ดีจะให้ฉันคอยย้ำคอยบอกตลอดเลยหรือไง หะ!"ฉันรู้สึกดวงตาเห่อร้อน และเจ็บจี๊ดที่ใจ แต่ต้องกล้ำกลืนเก็บไว้ ก่อนจะกดฟังพูดออกไป

"สถานะของแกนจะสิ้นสุดลงหลังจากเรียนจบใช่ไหม"

"อืม...จากนั้นเธอจะไปไหนก็ไป แล้วจะไปเอากับใครก็เรื่องของเธอ"ว่าจบ ชายหนุ่มร่างสูงก็ก้าวขาแกร่งเดินไป ฉันมองดูแผ่นหลังเขาด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า พยายามไม่ให้มันไหลรินออกมา

พอฉันเดินกลับมาที่ห้องเรียนก็เห็นว่าเทมโปกับหว่าหวากำลังเดินสวนฉันออกมา

"แกน หว่าหวากลับก่อนนะ"ฉันชะงักแล้วก็ผงกหัวรับ

"เทมโปจะไปส่งน่ะ พอดีเมื่อเช้าหว่าหวาไม่ได้เอารถมา"เธอพูดต่อแล้วหันไปที่เทมโปที่ยืนข้าง ๆ สลับกับหันมายิ้มให้ฉัน

"แกนก็ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะ"

"อืม"ฉันขานรับสั้นแล้วยิ้มหวานให้ จากนั้นเทมโปก็จับมือหว่าหวาเดินออกจากห้องไป

ฉันขับรถกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่ซึมเศร้า ไม่รู้ทำไมฉันยังจะหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าสักวันเทมโปจะมองเห็นค่าในตัวฉันเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนไปเป็นแฟนบ้าง บ้าจริง! เขาทำขนาดนี้แล้วยังจะหวังอยู่ได้ ฉันนั่งบ่นและต่อว่าตัวเองมาตลอดทางจนกระทั่งขับรถมาถึงบ้าน ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูที่คุ้นตาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน

"รถพี่สิงห์นิ"ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน

"ยัยแกนกลับมาแล้ว"แม่ยืนขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาที่ฉัน ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งนั่งหันหลังเขาได้หันมามองฉันแล้วคลี่ยิ้มให้

"คุยกับภิสิงห์ไปก่อนนะเดี๋ยวแม่จะไปทำมื้อเย็น"แม่พูดพลางเอามือมาลูบที่หัวในขณะที่ฉันยกมือไหว้ท่าน ว่าแล้วแม่ก็เดินเข้าไปในครัว

"พี่สิงห์มาหาแกนมีอะไรหรือเปล่าคะ"ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วเอ่ยถามทันที

"ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่อยากจะชวนแกนออกไปทานมื้อเย็น..."ภิสิงห์แล้วอมยิ้มก่อนจะหันไปที่ห้องครัวเปิดที่มองเห็นแม่กำลังจัดเตรียมกับอาหารอยู่

"...แต่แม่แกนชวนพี่ทานข้าวที่บ้านท่านอยากจะโชว์ฝีมือทำอาหารหน่ะ"ฉันฉีกยิ้มแล้วมองไปที่ครัวแล้วส่ายหน้าเห็นแม่กำลังง่วนกับการทำอาหารอย่างน่าเอ็นดู

"คงไม่รบกวนนะ"ฉันละสายตาจากแม่แล้วหันมายิ้มให้เจ้าของใบหน้าหล่อ

"ไม่เลยค่ะ.."

"...จริงสิ พี่ไม่ไปรับหว่าหวาเหรอคะ"ฉันนึกขึ้นได้ว่าหว่าหวากลับกับเทมโปพี่ชายอย่างเขาไม่ห่วงน้องสาวเลยเหรอ

"หว่าหวาโทรมาบอกพี่แล้วว่าเทมโปจะไปส่ง"ฉันขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมเขาถึงเชื่อใจเทมโป

"พี่เชื่อว่าหว่าหวาดูแลตัวเองได้"

"แล้วพี่เชื่อใจเทมโป?"ด้วยความอยากรู้ถึงหลุดปากถามออกไป

"หึ"ภิสิงห์ไม่ตอบได้แต่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ