(28)ไม่มีใครขัดขวางแล้ว

ไม่มีใครขัดขวางแล้ว

TemPo

เทมโปขับรถออกมาจากบริษัทไปยังผับ KAI ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวที่เขาจะต้องบริหารต่อหลังจากเรียนจบ ระหว่างทางในหัวของเขานึกถึงแต่ออร์แกน เพื่อนสาวที่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง จนทำให้รู้สึกหงุดหงิด

"จะไปทำงานที่อื่นที่ไม่มีฉันงั้นเหรอ?"เขาขบกรามพึมพำคำพูดของหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์ ผลั่ก! แล้วใช้ฝ่ามือทุบไปที่พวงมาลัยรถ

"เธอหนีฉันไปไหนไม่ได้หรอกออร์แกน"เทมโปแสยะยิ้มแล้วจ้องไปที่โทรศัพท์หรูราคาแพงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เพราะในนั้นมีคลิปของออร์แกนนอนเปลือยกายขณะที่มีเซ็กซ์กับเขา

เทมโปไม่ได้ต้องการถ่ายคลิปของออร์แกนไว้เพื่อแบล็กเมลล์ แต่เขาถ่ายไว้แค่ข่มขู่เธอเท่านั้น ป้องกันไม่ให้เธอจากเขาไป

รถคันหรูขับเข้ามาที่ลานจอดสำหรับวีไอพีและผู้บริหาร ระหว่างที่เขาลงจากรถ

"พี่เทมโป"เสียงหวานที่เอ่ยเรียกเขาก็ดังขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาหันไปพร้อมกับยกยิ้ม

"น้องดาว"หญิงสาวเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มด้วยความดีใจ

"หายไปเลยนะคะ"เธอผละจากกอดแล้วเอ่ยด้วยท่าทีงอนชายหนุ่มอย่างไม่จริงจัง

"ช่วงนี้พี่ฝึกงานครับ"เทมโปตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มสีหน้าแสดงความเจ้าชู้ขณะที่มือปลาหมึกบีบไปที่ปั้นท้ายหญิงสาว.

"อุ้ย..พี่เทมโปอ่า"ดาวเอ็ดฝ่ายชายอย่างมีจริต

"เข้าไปข้างในกันเถอะ"เทมโปกอดคอหญิงสาวรุ่นน้องเดินเข้าไปในผับที่ทางเข้าวีไอพีด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์แฝงความร้ายกาจ

ระหว่างที่เทมโปพาหญิงสาวขึ้นไปบนชั้นวีไอพี ก็สวนกับพี่ชายต่างมารดาที่กำลังเดินออกมาจากออฟฟิศ

"อ้าว..พี่ทอย"เขาเอ่ยทักก่อนที่จะหันไปพูดกับดาวที่ควงแขนเขาอย่างออดอ้อน

"ไปรอพี่ในห้องก่อนนะเดี๋ยวตามไป"เขาเอ่ยพร้อมกับเอามือลูบริมฝีปากสายตาจ้องมองเธอด้วยสายตาเล้าโลม

"โอเคค่ะ"หญิงสาวตอบกลับเสียงหวานแล้วเดินไปยังห้องที่ชายหนุ่มให้เข้าไปรอ

"เอาอีกแล้วนะ"คนเป็นพี่พูดขึ้นแล้วส่ายหน้าเอือมระอาน้องชาย

"หึ"คนเป็นน้องได้แต่แค่นหัวเราะในลำคอ

"ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนก็ปล่อยออร์แกนไปซะ"ทอยพูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่สงสารหญิงสาวอย่างใจจริง เพราะรู้ว่าน้องชายตัวดีได้ทำสิ่งที่เลวร้ายไว้กับเธอมาก

"ทำไมต้องปล่อย"เทมโปย้อนกลับด้วยใบหน้ายียวน

"ไอ้น้องเวร!..."คนเป็นพี่สบถด่าทันที

"...ฉันอยากให้ออร์แกนหนีแกไปซะจริง"

"ออร์แกนไม่กล้าหนีผมไปไหนหรอก...เพราะเธอรักผม"เทมโปพูดอย่างผู้ชนะทำให้คนเป็นพี่ส่ายหน้า

"พูดดีไปเถอะ ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า"

"ผมนี่นะ เหอะ..."เขากลั้วหัวเราะแล้วพูดต่อ

"...ไม่ใช่พี่"

"ไอ้น้องเวร! กูไม่คุยด้วยแหละ"พูดจบ คนเป็นพี่ก็กำลังจะก้าวขาเดินแต่ต้องหยุดชะงักแล้วบอกกับน้องชายเรื่องงาน พอคุยเสร็จ ต่างคนก็แยกย้าย

เทมโปเดินล้วงกระเป๋ามายังห้องที่นัดหญิงสาวไว้ พอเปิดประตูเข้ามา ก็เห็นว่าเธอกำลังกดสายวางโทรศัพท์พอดี

"พี่เทมโป"เธอวางโทรศัพท์บนโต๊ะกระจก แล้วลุกขึ้นเดินไปกอดรัดชายหนุ่ม

"จะให้เอาเลยไหม"เทมโปกระซิบที่ใบหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงกระเส่า จากนั้นเธอก็ผละจากกอดแล้วเดินไปล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนา แล้วเดินกลับมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก ทีละชิ้น ทีละชิ้น สร้างความพึงพอใจให้เขาเป็นอย่างมาก

เทมโปดึงดาวไปยังที่โซฟา แล้วล้วงไปหยิบโทรศัพท์หรูพร้อมกับกระเป๋าสตางค์มาวางไว้ที่โต๊ะกระจก แล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกเช่นกัน จากนั้นทั้งคู่บรรเลงบทรักที่เร่าร้อนกันทันที

"อ่า.."เสียงครางของชายหนุ่มที่มีความสุขหลังจากที่ได้ปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในเกาะป้องกัน ก่อนจะถอดท่อนเอ็นออกจากโพลงแคบแล้วดึงถุงยางอนามัยโยนทิ้งไปในถังขยะ

ทั้งคู่ต่างสวมใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย ชายหนุ่มก็หยิบกระเป๋าสตางค์ที่วางไว้ขึ้นมาแล้วควักเงินจำนวนนึงให้หญิงสาว

"พี่นัดกับเพื่อนไว้ เธอกลับไปก่อนได้เลยนะ"หญิงสาวรับเงินมาแต่สายตาเธอจ้องไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูของชายหนุ่ม

"พี่เทมโปคะ..."แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณเทมโปครับ"เทมโปมองไปยังประตูห้องแล้วตะโกนถาม

"มีอะไร"

"ลูกค้ามีเรื่องกันครับ"สิ้นเสียงเทมโปก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยที่เขาถือแต่กระเป๋าสตางค์ไปแต่ลืมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูไปด้วย

OrGan

เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นมารับกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ดูสบายตา แต่ภายในใจยังคงมีเรื่องหนักใจอยู่ หลังจากล้างตาล้างตาเรียบร้อย ฉันก็เดินไปยังโต๊ะหนังสือเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเข้าเว็บไซต์ประกาศผลสอบชิงทุน ซึ่งฉันสมัครไว้ก่อนหน้านี้แล้วล่ะ

"จะได้ไหมนะ"ฉันเลื่อนหาชื่อตัวเองแล้วพึมพำออกมา

"เย้ ๆๆๆ"ฉันเบิกตากว้างแล้วกรีดร้องด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบลงมาจากห้องเพื่อมาบอกข่าวดีกับพ่อแม่

"ดีใจอะไรหะยัยแกน เสียงดังเชียว"

"พ่อคะ แม่คะ แกนสอบชิงทุนผ่านแล้วค่ะ"ฉันบอกข่าวดีกับพ่อแม่ทันที

"จริงเหรอลูก"ฉันผงกหัวรับ

"ลูกพ่อเก่งจริง ๆ"พ่อเอ่ยพร้อมกับยกมือมาลูบหัวฉัน

"แบบนี้ต้องฉลอง"

"ชวนภิสิงห์กับหว่าหวามาฉลองด้วยกันสิ"พอแม่พูดจบ พ่อก็หันมาบอกกับฉัน

หลัง ๆ มานี้ ฉันสังเกตว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยพูดถึงเทมโปเหมือนเมื่อก่อนเลย ทั้ง ๆ ที่ สนิทกับครอบครัวเรามานาน และเข้าออกบ้านเราบ่อย ๆ แต่ช่างเถอะ ฉันก็ไม่อยากจะสนใจเขาเหมือนกัน

"ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวขึ้นไปโทรหาหว่าหวาก่อนนะคะ"พูดจบ.ฉันก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง วันนี้เป็นวันหยุดพอดี ฉันกับครอบครัวจึงได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา และได้ฉลองกันอย่างเต็มที่

หลังจากโทรชวนหว่าหวาและภิสิงห์ที่ไม่ปฏิเสธที่จะมา ฉันก็ลงมาจากห้อง แล้วออกไปจ่ายตลาดซื้อของสดมาทำอาหารกับแม่

ระหว่างที่ฉันกับแม่เลือกดูของสด ก็มีหญิงสาวตั้งครรภ์เดินเข้ามาเลือกข้าง ๆ ฉัน แล้วภาพในหัวก็ผุดขึ้นมาตอนฉันมีอะไรกับเทมโป ฉันยังไม่ได้...

"แม่ เดี๋ยวแกนมานะ..."ฉันหันไปบอกกับแม่เพื่อจะขอตัวไปซื้อยาฉุกเฉิน

"....แกนจะไปดูผลไม้สักหน่อย"แต่ไม่ได้บอกความจริงกับแม่หรอก ฉันเลือกที่จะโกหกแม้จะรู้ว่ามันบาป

"อืม ไปสิเดี๋ยวเราไปเจอกันตรงนั้นนะ"ฉันผงกหัวรับแล้วรีบเดินออกมา ระหว่างทางไปร้านยาในหัวก็ปั่นป่วนครุ่งคิดวิตกกังวลไปหมด

"กี่วันแล้วนะ จะท้องไหมเนี่ยเฮ้อ"แล้วพ่นลมหายใจอย่างหนักก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในร้านยา

ซื้อยาเสร็จเรียบร้อยฉันก็เก็บไว้ในกระเป๋าเพื่อไม่ให้ใครเห็นแล้วเดินไปเลือกดูผลไม้ตามที่บอกกับแม่ไว้

พอกลับมาถึงบ้านฉันก็เป็นลูกมือช่วยแม่ในครัว จนกระทั่งได้ยินเสียงรถ พ่อที่อยู่หน้าบ้านก็ตะโกนบอกว่าหว่าหวากับภิสิงห์มาแล้ว ฉันจึงเดินออกไปรับ ทั้งคู่ลงจากรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สดใส พร้อมกับกล่าวทักทายพ่อที่ปลูกต้นไม้อยู่ และเดินไปทักทายแม่ฉัน

ภิสิงห์อาสาช่วยพ่อปลูกต้นไม้ข้างนอก ส่วนหว่าหวาก็อาสาเข้ามาเป็นลูกมือแม่ฉันอีกคน เราสามคนทำอาหารไปพูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน

ครืนนน ครืนนน จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็รู้สึกใจสั่นวูบ เพราะสายที่โทรเข้ามาคือ 'เทมโป' แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่รับสาย แล้วนำโทรศัพท์ขึ้นไปไว้บนห้องเพื่อไม่ได้ยินเสียงรบกวน

"แกนเก่งนะเนี่ยสอบชิงทุนได้ด้วย"ตอนนี้ทุกคนรวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร และเป็นหว่าหวาที่เอ่ยชม

"ก็กลัวจะไม่ผ่านอยู่เหมือนกัน"พูดจบฉันก็ยิ้มหวานให้กับหว่าหวาอย่างซาบซึ้ง แม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ฉันสัมผัสความจริงใจที่เธอมีให้ฉันอย่างแท้จริงได้

"พี่จะบินไปเยี่ยมบ่อย ๆ นะ"ภิสิงห์เอ่ยพร้อมกับยกมือลูบหัวน้องสาวที่นั่งข้าง ๆ

"อย่าชวนแกนเกเรล่ะยัยตัวแสบ"

"โอ๊ย..พี่สิงห์เห็นน้องเป็นคนยังไงเนี่ย"หว่าหวาทำสีหน้าโกรธพี่ชายอย่างไม่จริงจัง.

"จัดเตรียมเสื้อผ้าข้าวของไว้ล่วงหน้าเลยนะ...พอถึงเวลาจะได้ไม่ยุ่ง"

"ค่ะพ่อ"ฉันขานรับแล้วก้มหน้างุด ภายในใจยังคงมีความกังวลและกลัวว่าการไปเรียนต่อจะมีคนมาขัดขวาง.

"เป็นอะไรไป"สีหน้าฉันคงแสดงออกถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ภิสิงห์ต้องพูดขึ้น

"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร"ฉันปฏิเสธอย่างหน้าไม่อายทั้ง ๆ ที่สีหน้าแสดงออกมาขนาดนั้น

"ไม่ต้องกลัวเรื่องนั้น...."ฉันขมวดคิ้วจ้องหน้าภิสิงห์ด้วยความสงสัย

"....ไม่มีใครมาขัดขวางแกนได้อีกแล้ว"