(36)ลูกใคร

ลูกใคร

ห้าปีต่อมา

"ถ้าแกนไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ หว่าหวาไปคนเดียวได้" ฉันหันไปยิ้มหวานให้กับเพื่อนรัก ที่ตอนนี้เธอได้ศึกษาทางด้านออกแบบเครื่องประดับจบเรียบร้อย ซึ่งหว่าหวาได้ทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับ โดยมีฉันที่เป็นหุ้นส่วน หลังจากที่เรียบจบตามเธอมาติด ๆ

"ไปได้สิ นี่เป็นงานเปิดตัวสินค้าคอลเลคชั่นใหม่ของพวกเราเลยนะ" ตอนนี้เราได้ทำเครื่องประดับคอลเลคชั่นที่จะไปเปิดตลาดที่แถบทวีปเอเชีย หนึ่งในนั้นก็คือประเทศไทย

"โอเคใช่ไหม" หว่าหวาเอือมมือมากุมในเชิงให้กำลังใจ

"โอเคสิ...." ปากขยับแต่สายตาจ้องไปยังเด็กน้อยฝาแฝดที่นั่งเล่นกันอยู่ไม่ไกล

"...เขาคงลืมแกนไปแล้วแหละ" เขาคนนั้นก็คือพ่อของลูกชายฝาแฝดของฉันเอง กวิน และกรัณย์ ตอนนี้พวกเขาอายุได้ 4 ย่าง 5 ขวบแล้วกำลังน่ารักเชียวแหละ

"....." หว่าหวาลูบที่แขนฉันแล้วหันไปยิ้มให้กับหลานชายทั้งสอง

"แกนจะเอา กวิน กรัณย์ไปด้วยนะ" พูดจบ ใบหน้าสวยก็คลี่ยิ้มออกมาทันที

"ดีเลย พี่สิงห์ต้องดีใจแน่ ๆ"

สนามบินสุวรรณภูมิ

"แม่ฮับ ทำไมอากาศร้อนจังเลยฮะ" กวิน ลูกชายคนโตของฉัน ที่กำลังถอดเสื้อโค้ทที่ใส่มาจากอิตาลีบ่นพึมพำไม่หยุด

"....." ตอนนี้ฉัน หว่าหวา และลูกชายฝาแฝดนั่งรอภิสิงห์ที่ตอนนี้กำลังขับรถมารับพวกเรา

"กรัณย์ ร้อนไหมครับ เดี๋ยวน้าช่วยถอดเสื้อให้" หว่าหวาที่นั่งข้าง ๆ แฝดน้องหันไปเอ่ยถาม

"ไม่ครับ ผมไม่ถอดเดี๋ยวไม่หล่อ" สิ้นเสียง คนเป็นน้าก็หัวเราะหลานชายคนเล็กอย่างเอ็นดู

ไม่นานนัก ภิสิงห์ก็มาถึง สองแฝดรีบยกมือเล็กขึ้นไหว้แล้วก้มโค้งอย่างที่ตากับยายสอนไว้

"สวัสดีครับ ลุงสิงห์" ทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน สร้างความพอใจ บวกกับความรู้สึกเอ็นดูสองแฝดมากขึ้น

"คิดถึงลุงไหมครับ" คนเป็นลุงย่อตัวลงแล้วเอามือลูบหัวเด็กน้อยทั้งสอง.

"คิดถึงที่สูดดดด เลยครับ" กวิน แฝดพี่เอ่ยพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันน้ำนม

"แล้วกรัณย์ล่ะไม่คิดถึงลุงเหรอ" ภิสิงห์หันไปถามแฝดน้องที่ยืนเงียบ

"คิดถึงครับ" กรัณย์ตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"กรัณย์ร้อนครับ" แฝดน้องตอบกลับหน้านิ่ง

"แล้วทำไมไม่ถอดเสื้อ"

"กลัวไม่หล่อ คิกคิก" หว่าหวาแทรกพูดแล้วก็หัวเราะออกมา

จากนั้นภิสิงห์ก็พาพวกเรากลับไปที่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านของฉันเอง.ก่อนหน้าที่จะมาภิสิงห์สั่งให้คนมาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วแหละ

"เด็ก ๆ ไปอาบน้ำคลายร้อนกันก่อนเลย เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้ทาน" พอมาถึงฉันก็ให้เด็ก ๆ ไปอาบน้ำทันที

"แกน..." ฉันชะงักกันไปขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"...ตลอดเวลาห้าปีมานี้ เทมโปมักจะวนเวียนมาที่นี่อยู่บ่อย ๆ" ภิสิงห์ลอบหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะพูด

"นายนั่นคงหวังว่าแกนจะกลับมา..."

"...ขอโทษที่พี่ไม่ได้บอกแกน" ภิสิงห์พูดจบ ก็เบือนหน้าไปทางอื่นแล้วลอบหายใจสีหน้าดูราวกับรู้สึกเห็นใจคนที่พูดถึง

"เขา...เป็นยังไงบ้างคะ" ภิสิงห์หันหน้ากลับมาที่ฉัน

"เทมโปเปลี่ยนไปมาก" สิ้นเสียง ฉันก็ก้มหน้าพร้อมกับเม้มปากทั้งสองเข้าหากัน ภายในใจยังอยากรู้เรื่องของเขาอีก แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป

"แกนจะให้เขาเจอหน้าลูกไหม" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนถามด้วยจิตใจที่สับสน

"แกน...."

"...เทมโปไม่รู้ว่าแกนตั้งท้องลูกของเขา คิดว่าไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมาเจอลูก" พูดจบ ฉันก็พ่นลมหายใจพรืดใหญ่ แล้วนึกถึงวันนั้น วันที่เขาพูดว่า 'ยังไงแม่ของลูกก็ไม่ใช่ฉัน'

"ยังไงพี่ก็เคารพในการตัดสินใจของแกนนะ" ว่าจบมือหนาก็เอือมมาตบที่บ่าฉันเบา ๆ

"แกน..หว่าหวาว่าอย่าทำเลยอาหาร.." ฉันหันขวับไปที่คนพูดแล้วขมวดคิ้ว

"...มาเหนื่อย ๆ แบบนี้เราไปหาอะไรกินข้างนอกกันเถอะ" หว่าหวาคลี่ยิ้มหวานด้วยใบหน้าที่สดใส

"ก็ได้"

"พี่คงไปด้วยไม่ได้นะ..." ภิสิงห์พูดขึ้นแล้วยกแขนดูนาฬิกาข้อมือ

"....เดี๋ยวต้องเข้าไปประชุม"

"อืม/อืม" ฉันกับหว่าหวาขานรับอย่างเข้าใจพร้อมกัน

"ไปกันเองได้ใช่ไหม" ภิสิงห์เอ่ยถามแล้วมองมาที่ฉันกับหว่าหวาสลับกัน

"สบายอยู่แล้ว" เป็นหว่าหวาที่พูดขึ้นพร้อมกับทำมือเป็นสัญลักษณ์โอเค แล้วฉีกยิ้มกว้าง คนเป็นพี่เอื้อมมาลูบที่หัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู แม้ว่าตอนนี้หว่าหวาโตขึ้นมากแล้ว แต่คนเป็นพี่ก็ยังคงรักและเอ็นดูเธออยู่

"งั้นพี่ไปก่อนนะ ฝากบอกสองแฝดด้วยเย็น ๆ ลุงสิงห์จะเข้ามาหา"

"ค่ะ" ฉันตอบรับสั้น ๆ แล้วคลี่ยิ้มหวานให้

หลังจากที่ภิสิงห์ไป ฉันกับหว่าหวาก็ขึ้นไปดูสองแฝด ปรากฏว่ายังอาบน้ำกันไม่เสร็จ จะเล่นซะส่วนใหญ่ ฉันกับเพื่อนรักจึงต้องจัดการอาบน้ำให้คนล่ะคน พร้อมกับแต่งตัวที่ต้องหล่อให้ด้วย

"ออกเดินทางได้" หว่าหวาหันไปพูดกับหลานแฝดที่นั่งอยู่เบาะหลังก่อนที่จะสตาร์ทรถออกมาจากบ้าน

ห้างสรรพสินค้ากลางใจเมือง

หว่าหวาเลี้ยวรถเข้าไปจอดในชั้นใต้ดินของตัวห้าง หลังจากดับเครื่อง ฉันก็พาลูก ๆ ลงจากรถแล้วขึ้นลิฟต์ไปยังที่ชั้นศูนย์อาหาร

"กวิน กับกรัณย์ อยากกินอะไรครับ" หว่าหวาก้มหน้าถามเด็กทั้งสอง

"อะไรก็ได้ฮับ" กวินตอบกลับแล้วฉีกยิ้มกว้าง ส่วนกรัณย์ไม่ตอบทำให้คนเป็นน้าถามซ้ำ

"แล้วกรัณย์อยากกินอะไร"

"ผมไม่ชอบอาหารไทย" สิ้นเสียง ฉันกับหว่าหวาก็มองหน้ากันแล้วลอบหายใจเบา ๆ เรื่องเยอะจริงลูกชายคนเล็กฉัน

"งั้นเราไปร้านอาหารอิตาเลี่ยนกันนะ" หว่าหวาพูดจบ กรัณย์ก็ผงกหัวรับใบหน้าพึงพอใจ ส่วนกวิน

"โอเคฮับ" ลูกชายคนโตฉันไม่เรื่องเยอะเหมือนคนเล็กค่ะ

ระหว่างที่พวกเราจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร

"ทำไมอยู่ ๆ นึกอยากกินอาหารอิตาเลี่ยนขึ้นมาวะ..ไอ้เทมโป" เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ฉันกับหว่าหวาต้องชะงักแล้วหันไปที่ต้นเสียง

ตึกตัก ตึกตัก นั่นเป็นเสียงเต้นของหัวใจฉัน เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่เคยรัก และยังเป็นพ่อของลูกที่ไม่ได้เจอกันมาร่วมห้าปี

"ทะ เทมโป" ในขณะที่เขาก็ชะงักเช่นกันเมื่อได้เจอฉัน

"อะ ออร์แกน" เทมโปพึมพำเบา พร้อมกับปรี่เข้ามาคว้ามือทั้งสองฉันมากุมด้วยสีหน้าดีใจแต่ดวงตาเขาแดงก่ำราวกับกำลังจะร้องไห้

"ฉะ ฉันคิดถึงเธอ" สิ้นเสียง เขาก็ดึงร่างฉันเข้าไปกอดไว้แน่น

"ปล่อย" ฉันสะบัดตัวแล้วถอยหลังออกมา

"ใครเหรอครับแม่" กรัณย์ ลูกชายแฝดน้องเอ่ยถามแล้วเงยหน้าไปมองเทมโปสลับมาที่ฉัน ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงชะงักแล้วหลุบตามองเด็กแฝดทั้งสองด้วยใบหน้าสงสัย คาดว่าเขาคงไม่ทันได้สังเกตว่ามีเด็กน้อยสองคนอยู่ด้วย

"แม่?...." แล้วช้อนตาขึ้นจ้องมาที่ฉัน

"...ลูกของเธอเหรอ" เทมโปเอ่ยถามแล้วหลุบตามองที่เด็กฝาแฝดอีกครั้ง

"...." ทั้งฉันและหว่าหวาได้แต่ยืนนิ่งจับมือเด็กน้อยฝาแฝดคนละคน

"เธอมีลูกตอนไหน...กับใคร" เขาเอ่ยพร้อมกับจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาเศร้า สีหน้าราวกับคนสิ้นหวัง มันทำให้ฉันรู้สึกวูบไหวด้วยความสงสารที่เห็นสภาพเขาในตอนนี้ เทมโปเปลี่ยนไปมาก เขาดูซูบผอมลง ผมที่เคยสีทองเปลี่ยนกลับเป็นสีธรรมชาติแล้ว สีหน้าเขาดูไม่สดใสเหมือนแต่ก่อน

"ไอ้เทมโป.." ชายหนุ่มที่มากับเขาสะกิดที่ไหล่ ทำให้ฉันและเทมโปได้หลุดออกจากภวังค์ที่ยืนสบตากันอยู่

"..ใครว่ะ" ฉันไม่คุ้นหน้าเขา และแน่นอนว่าเขาก็คงไม่รู้จักฉันจึงเอ่ยถามแต่สายตาเขากลับจ้องไปที่หว่าหวาแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม

"ขอคุยด้วยได้ไหม" เทมโปไม่สนใจเพื่อนของเขา แต่เลือกที่จะพูดกับฉันแทน

"ระ เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน" ว่าจบ ฉันก็หันไปพูดกับหว่าหวา

"ไปกันเถอะ" ฉันจับมือลูกชายแน่นแล้วกำลังจะก้าวขาเดิน

"เธอแต่งงานแล้วใช่ไหม"