บทที่ 5.

บทที่ 5.

แม้ก่อนหน้านี้ธีโอจะบ่ายเบี่ยงและประกาศต่อหน้าบิดาว่าไม่ยินยอมทำตามความประสงค์ของท่านเท่าไหร่ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมจำนนต่อพินัยกรรมและการ์ดเชิญสีชมพูที่บิดาวางลงตรงหน้า

“เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรหรอกนะ ถ้ายังไงฉันก็เชิญแกไปร่วมงานแต่งงานของฉันกับเมียใหม่ด้วยละกัน อีกอย่างพินัยกรรมนี้ฉันให้แกดูไว้เพื่อจะได้เป็นพยานให้ฉันด้วย..”

“ผมจะยอมแต่งงานกับแม่นั่นก็ได้ครับ แต่ต้องตามข้อแม้ของผม”

“หึ ไม่ต้อง.. ฉันไม่ต้องการข้อแม้ของแกหรอกธีโอ..” คุณธัชทำเสียงสูงเมินหน้าหนีลูกชายอย่างเย็นชา ธีโอเม้มปากแน่นอย่างไม่ชอบใจ เขากับบิดาต้องมีเรื่องหมางใจกันเพราะผู้หญิงบ้านไร่บ้านสวนคนนั้นมันน่าโมโหนัก

“ผมแค่จะบอกว่าผมจะจดทะเบียนกับเจ้าหล่อนเท่านั้นส่วนพินัยกรรมของคุณพ่อก็จะยังคงเหมือนเดิม ผมไม่ใช่คนงกเงินขนาดที่จะไม่ยอมให้เมียมีแต่ตัวหรอกครับ คุณพ่ออย่าห่วงเลย..”

“เอาเป็นว่าฉันจะลองคิดดู แต่จริงๆ แล้วฉันก็อยากมีเมียเด็กนะ คงจะชุ่มชื่นหัวใจดี”

“คุณพ่อ..”

“หึหึ ฉันพูดจริง” คุณธัชหันมามองลูกชายด้วยแววตาเป็นประกายเท่านั้นเองคนเป็นลูกก็เดือดดาลทันที

“ผมไม่ยอมหรอก ผมจะรับผู้หญิงคนนี้เป็นเมียเองอย่างที่พ่อต้องการ จะไปหาเจ้าหล่อนวันไหนบอกมาเลย”

“โอเค ในเมื่อแกยืนยันแบบนั้น ก็ไปพรุ่งนี้เลย” ธีโอสะบัดหน้าหนีแล้วเดินตึงๆ ออกไปจากห้องทำงานของบิดาทันที จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มแห่งความพอใจของคุณธัช

“แกนี่มันเหมือนแม่ไม่มีผิดเล้ย ธีโอ..” คุณธัชยิ้มสมใจแล้วหยิบซองสีชมพูนั้นออกมาดูด้วยรอยยิ้มกว้างชอบใจ ในซองนั้นมีเพียงรูปถ่ายซึ่งถ่ายกันครบทั้งพ่อแม่ลูกโดยแคทเธอรีนภรรยาของตนอุ้มเด็กชายธีโอวัยห้าขวบตัวอ้วนตุ้ยนุ้ยที่แหกปากยิ้มกว้างให้กล้อง…

แล้ววันรุ่งขึ้นธีโอก็นั่งหน้าตูมมาเคียงข้างกับบิดาซึ่งดูจะอารมณ์ดีกว่าทุกวัน ชายหนุ่มเมินหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ในขณะที่รถคันหรูแล่นเข้าสู่เขต ไร่ดวงใจ ดวงตาคมกวาดมองสภาพไร่ส้มที่รกรื้อดูทรุดโทรมแห้งแล้งมีป้ายไม้เก่าๆ เขียนด้วยอักษรสีขาวที่ห้องต่องแต่งๆ อยู่กับคานไม้ผุพังซึ่งหญ้าขึ้นสูงจนแทบจะมองไม่เห็นป้าย แต่ยังดีที่ถนนทางลูกรังนั้นไม่เป็นหลุมเป็นบ่อแต่สองข้างทางก็มีหญ้าขึ้นครึ้ม มีต้นส้มบางต้นยืนต้นตายบรรยากาศโดยรอบดูวังเวงเหมือนไร่รกร้าง

“นี่เหรอครับที่คุณพ่อบอกว่าเป็นไร่ส้มเพื่อนรักของคุณพ่อ ที่บอกว่าเขาเคยช่วยคุณพ่อตอนที่เกือบล้มละลาย” ธีโอหันไปถามบิดาซึ่งใบหน้าที่ดูสดชื่นอารมณ์ดีเมื่อครู่หายไป ใบหน้าของบิดาดูเศร้าหมองแววตาหดหู่ คุณธัชไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ลูกชายเท่านั้น

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาล่ะครับไร่ที่เคยยิ่งใหญ่จึงได้ทรุดโทรมขนาดนี้”

“พวกเขามีปัญหาบางอย่างที่เขาไม่เคยบอกพ่อ.. ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน” ธีโอพยักหน้าช้าๆ แล้วมองไปข้างหน้าเมื่อรถแล่นเข้าสู่บริเวณบ้านหลังงามซึ่งมีร่องรอยของความงดงามรุ่งเรืองในอดีต บ้านหลังงามใหญ่โตท่ามกลางแมกไม้สองข้างทางร่มรื่นแต่ดูเงียบเหงาวังเวงยิ่งสายลมพัดกรูมาใบไม้แห้งก็ปลิดปลิวลงจากต้นบ้างก็ล่องลอยกระจายไปกับสายลม หากเขาไม่รู้มาก่อนว่าที่นี่มีคนอาศัยอยู่ธีโอก็คิดว่ามันต้องเป็นบ้านผีสิงแน่นอน...

“นี่ถ้าคุณพ่อไม่บอกว่า ว่าที่เมียของผมอยู่ที่นี่ผมคิดได้อย่างเดียวเลยว่าที่นี่เป็นบ้านผีสิง” ธีโออดที่จะพูดออกไปไม่ได้จนผู้เป็นพ่อหันมามองอย่างระอาใจในความปากเสียของลูกชาย

“ปากแกนี่นะไอ้ธีโอ..” คุณธัชเดินลงจากรถพอดีกับที่มีหญิงวัยสี่สิบวิ่งออกมาต้อนรับหน้าตื่นก่อนจะยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าแขกผู้มาเยือนเป็นใคร...

“คุณธัชใช่มั้ยคะ คุณธัชจริงๆ ด้วย” ต้อยถามอย่างตื่นเต้น

“ใช่ฉันเองล่ะต้อย.. แล้วเป็นไงบ้างสบายดีไหม” คุณธัชรับไหว้จากพี่ต้อยด้วยรอยยิ้มยินดีไม่ต่างกัน

“สบายดีค่ะ เชิญข้างในเลยค่ะ คุณผู้หญิงไม่บอกเลยว่าเป็นคุณธัช” ต้อยชวนคุยด้วยความคุ้นเคย

“เขาคงไม่ได้คิดว่าฉันจะมาจริงจังล่ะมั้ง อ้อ ลืมแนะนำ นี่ธีโอ ลูกชายฉันเอง” ธีโอไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนอบน้อมไม่เคอะเขินเพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าหากบิดาคุยกับใครอย่างสนิทสนมนั่นแสดงว่าบุคคลนั้นต้องสำคัญอยู่ไม่น้อยแม้ว่าฐานะจะแตกต่างกันก็ตาม

“เอ้อ สะ สวัสดีค่ะ ไม่ต้องไหว้ก็ได้ค่ะ ต้อยแค่คนรับใช้” พี่ต้อยรับไหว้แทบไม่ทันเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาระดับพระเอกหนังไหว้ตน

“คนทุกคนมีคุณค่าเท่ากันนะต้อย ดีแล้วที่ธีโอไหว้เธอ อีกหน่อยฉันจะฝากฝังเขาไว้ให้เธอดูแล” คุณธัชบอกยิ้มๆ พี่ต้อยยิ้มรับบางๆ แล้วก็ต้องรีบหลบออกไปเมื่อเดินมาส่งแขกถึงห้องโถงของบ้านซึ่งคุณดวงพรนั่งรออยู่แล้วพร้อมกับลูกสาวสุดที่รัก...

“สวัสดีค่ะคุณธัช แหม.. มาถึงไวจังนะคะฉันคิดว่าคุณจะมาถึงเย็นๆ เสียอีก” คุณดวงพรยิ้มกว้างพร้อมทั้งไหว้คุณธัชอย่างชดช้อย

“ไหว้คุณธัชเสียสิลูกชีวัน” นางหันมาบอกลูกสาวซึ่งก็ไหว้ผู้สูงวัยอย่างอ่อนน้อม คุณธัชมองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้านิ่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ คุณดวงพรอย่างเอ็นดู

“ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ฉันไม่ได้มาที่นี่แค่เกือบยี่สิบปี ที่นี่ราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว” คุณธัชพูดตรงๆ

“แหม ก็ที่นี่มีแต่ผู้หญิงนี่คะ ก็คุณพี่เทวัญน่ะด่วนจากเราไป หากคุณพี่ยังอยู่ที่นี่ก็คงจะรุ่งโรจน์งดงามเหมือนเดิมล่ะค่ะ ฉันน่ะเสียอกเสียใจมากเลยนะคะที่ไม่สามารถทำให้ไร่ดวงใจคงอยู่ในสภาพเดิมได้..” คุณดวงพรพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยคุณธัชมองยิ้มๆ อย่างรู้เท่าทันจริตหญิงในขณะที่ธีโอเอาแต่เมินหน้ามองไปรอบๆ บ้านไม่คิดแม้แต่จะหันมามองเจ้าของบ้านซึ่งคุณธีก็ไม่ว่าอะไร