ตอนที่ 12 คำว่ารักที่รู้ช้าไป

ตอนที่ 12 คำว่ารักที่รู้ช้าไป

"พอแล้วค่ะ" ลลิน เอามือยันหน้าอกของ ธนาธร ไว้ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเหนื่อยล้าและความอับอาย "นี่มันสะ..." เธอรู้สึกอายเกินกว่าจะพูดคำว่า 'สาม' ออกมา

เขากับเธอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งบนเตียงตลอดทั้งบ่าย ร่างกายของเธอรู้สึก ปวดเมื่อย ไปหมด แต่ธนาธรยังคงไม่แสดงท่าทีว่าจะหยุด

"ขออีกรอบนะครับ" เขาอ้อนด้วยเสียงกระซิบแหบพร่า ก่อนจะ จูบปาก ภรรยาอย่างอ้อนวอน

การออดอ้อนของเขาได้ผล ธนาธร ผละจากริมฝีปาก เลื่อนลงมา ดูดดื่ม กับอกอิ่มของภรรยาอย่างช้า ๆ สัมผัสที่เร่าร้อนทำให้ลลิน เคลิ้มจนแทบคลั่ง ความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้าทำให้ความต้านทานที่เหลืออยู่สลายไปจนหมด

เขาใช้มือโอบรัดเอวของเธอไว้มั่นคง พลิกตัวให้เธออยู่ด้านบนอย่างแผ่วเบา

ทันทีที่ร่างกายเชื่อมต่อกัน ธนาธร ก็เร่งจังหวะให้ร้อนแรงขึ้น เสียงเตียงโยก ดังชัดเจนไปทั่วห้อง ลลินรู้สึกอับอายจนต้องซุกหน้าลงกับหมอน แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถกลั้นเสียง คราง ที่บ่งบอกถึงความพึงพอใจและยอมจำนนต่อห้วงอารมณ์ที่รุนแรงได้เลย

"หยุดได้แล้วค่ะ ทำเหมือนอดอยากมาจากไหน" ลลิน บ่นเมื่อ ธนาธร ยังไม่ยอมหยุดจูบแผ่นหลังของเธอ

"หยุดก็หยุดครับ" เขาตอบอย่างว่าง่าย ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลังอย่างอบอุ่น

ลลิน ลอบถอนหายใจออกมาอย่างเงียบเชียบ ความคิดทั้งหมดของเธอมุ่งไปที่เรื่อง หนี้สินของพ่อ

"คุณเป็นอะไร มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า" ธนาธรรู้สึกผิดสังเกต ลลินดูเงียบผิดปกติ หรือว่าเธอไม่พอใจที่เขามีอะไรกับเธอหลายรอบ?

"ไม่มีค่ะ" เธอตอบปัด

"ลิน" เขาเรียกชื่อเธออย่างนุ่มนวล พลางดึงให้เธอหันมานอนเผชิญหน้ากัน "ตอนนี้ผมเป็น สามี ของคุณนะ ถ้าคุณมีอะไรก็บอกผมได้" เขารู้สึกว่าลึก ๆ แล้ว ตัวเองอยากจะเป็นที่พึ่งให้กับภรรยาคนนี้

"พ่อติดหนี้ เสี่ยอรุณ ล้านหนึ่งค่ะ ถ้าไม่มีเงินใช้หนี้ พ่อจะเอา ลิษา ไปขัดดอก" ลลินไม่ได้หวังให้เขาช่วย แค่อยากระบายความอัดอั้นออกมาเท่านั้น

"ถ้าอย่างนั้น ผมใช้หนี้ให้เอง"

ลลิน นิ่งอึ้ง เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะตอบแบบนี้

"ช่างเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณต้อง หมดเงิน ไปเยอะกว่านี้" ลลิน พยายามปฏิเสธ "หนี้ก้อนนี้ผ่านไป หนี้ก้อนใหม่ก็มาอยู่ดี"

เธอยอมรับในใจว่าพ่อของเธอเป็นคนที่ไม่รู้จักพอจริง ๆ

"ผมมีวิธีให้พ่อคุณ หยุดสร้างหนี้ ได้" ธนาธร พูดอย่างจริงจัง "แต่มีข้อแม้ว่า... คุณต้องกลับมาอยู่บ้าน และ ต้องลาออกจากงาน"

ลลินนิ่งไปทันที ข้อเสนอนั้นทำให้เธอต้องแลกกับอิสระที่เพิ่งได้มา

"ไม่ลาออกจากงานได้ไหมคะ" เธอต่อรองทันควัน "ฉันไม่อยากนั่ง รอคุณกลับบ้าน เหมือนเมื่อก่อน"

เมื่อก่อนนั้นเธอทั้ง เบื่อ ทั้ง เหงา กับการใช้ชีวิตในบ้านหลังใหญ่ แต่ตอนนี้เธอมีความสุขกับการทำงานและมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว

เมื่อเห็นใบหน้าของภรรยา เศร้าลง ธนาธร ก็ยอมอ่อนข้อให้ "ก็ได้ครับ" เขาตอบตกลง แม้จะรู้สึก ขัดใจ เพราะเขาไม่อยากให้ ลลิน ทำงานใกล้ชิดกับ คีรินทร์ ซึ่งเขามั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นคิดไม่ซื่อกับภรรยาของเขา

"จริงเหรอคะ!" ลลินยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"ครับ ถ้าอย่างนั้น ผมขอ..." เขายิ้มอย่างมีความหมาย

"สามปีคุณไม่เคยแตะฉันเลย ทำไมตอนนี้ถึงได้..." เธอหยุดคำว่า 'หื่น' ไว้ในใจ

"ก็ตอนนั้นผมยังไม่รู้ใจตัวเอง" ธนาธรพูดเสียงนุ่ม ดวงตาจริงจัง "ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ผมชอบคุณ"

ลลินทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินคำสารภาพว่าชอบ "ชอบแบบไหนคะ แบบเพื่อน หรือแบบ คู่นอน" เธอถามประชดเพื่อแก้เขิน

"ผมอยากพูดคำว่า รัก แต่กลัวคุณหาว่าบ้า" ธนาธรขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น "ผมรักคุณ ผมขอโทษที่รู้ใจตัวเองช้าไป"

ลลินอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? ผู้ชายที่แสน หยิ่งยะโสและเย็นชา กำลังสารภาพรักเมียที่กำลังจะหย่าอย่างเธอ?

ยังไม่ทันที่ลลินจะพูดอะไรโต้ตอบ ธนาธร ก็โน้มตัวลง จูบ เธออย่างดูดดื่ม จูบของเขาครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความรู้สึกผิดที่อัดอั้นมานาน

เขาไม่ได้รุนแรง แต่เต็มไปด้วยความลึกซึ้งที่ทำให้ลลินใจอ่อนยวบยาบ มือของเขาประคองใบหน้าเธอไว้ราวกับกลัวเธอจะหายไปอีกครั้ง ลลิน ตอบรับจูบนั้นอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกสับสนที่เพิ่งเกิดขึ้นถูกแทนที่ด้วยความยินดีที่ถูกรัก

ธนาธร ผละจูบออกชั่วครู่ มองใบหน้าหวานที่กำลังเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วข้างหูเธอ "อย่าคิดถึงเรื่องหย่าอีกนะครับ" แล้วเขาก็ก้มลงจูบเธออีกครั้งอย่างร้อนแรงกว่าเดิม คืนนี้... เขาจะใช้ทุกสัมผัสเพื่อตอกย้ำว่า เธอคือภรรยาของเขา และจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

หนึ่งหัวใจของคุณ = กำลังใจของไรท์ค่ะ กดให้หน่อยน้า 💖