로그인공유
Chapter 1 (1/1,1/2)
최신 업데이트:
2025-03-02 21:56:16Chapter 1
[1/1] ยามรุ่งเช้าเข้าวันใหม่แสงพระอาทิตย์ยังสาดส่องไม่ทั่วพื้นที่จากฟากฟ้า โดยเฉพาะภายในคอนโดสุดหรูที่ถูกผ้าม่านหนาทึบปกปิดแสงต่างๆ จากด้านนอกเอาไว้ ทำให้คนที่กำลังนอนหลับได้ที่อยู่ไม่ได้สนใจเวลาตื่นเลยสักนิด ร่างกำยำตามแบบฉบับของชายหนุ่มลูกครึ่งยุโรปทางตอนใต้ ถึงแม้จะนอนหลับอยู่อย่างไม่รู้สึกตัว ทว่าความหล่อบนใบหน้าไม่ได้ทำให้ดูจืดจางลงแม้แต่นิดเดียว ร่างกายที่นอนเปลือยเปล่าท่อนบนอยู่เผยให้เห็นรอยสักต่างๆ มากมายทั่วทุกจุดสำคัญทั้งตรงบริเวณหน้าอกด้านซ้ายสักชื่อภาษาอังกฤษของตัวเองเป็นลายมินิมอล ถัดมาบริเวณใกล้เคียงกันตรงกล้ามแขนด้านซ้ายยังสรรหาประโยคคำคมมาประทับไว้เตือนใจตนเอง ส่วนหลังมือหนาด้านซ้ายก็ยังนำรูปนกฟินิกส์มาใส่แบบเท่ๆ อีกทั้งข้างขวาก็ยังมีประโยคคำคมเป็นภาษาอิตาลีทำให้ดูเก๋ไปอีกแบบ รวมๆ แล้วทุกอย่างบนร่างกายของเขามันออกมาดูเหมาะกับตัวของเขาที่สุด หากมีคนมองเชื่อได้เลยว่าถ้าเกิดเป็นผู้ชายก็คงต้องอิจฉารูปร่างหน้าตา ส่วนถ้าเกิดเป็นพวกผู้หญิงก็คงจะอยากได้เขาคนนี้มาครอบครองอย่างนั้นแน่นอน ติ๊ดด~~~ แกร่ก! “ตื่นนนน!!! ตื่นได้แล้ววว นี่ๆ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยคุณ” ขณะที่ภายในห้องเงียบสนิทและบรรยากาศกำลังน่านอน ก็มีบุคคลมาใหม่แตะคีย์การ์ดห้องเข้ามาหาคนด้านในที่กำลังหลับอยู่ตอนนี้ เป็นแบบนี้ประจำทุกวันทำงาน หญิงสาวร่างระหงเดินเอวพริ้วพร้อมกับตะโกนมาตั้งแต่หน้าประตู จนเข้ามาภายในห้องนอนส่วนตัวของเจ้านายที่ไม่ได้ล็อกอยู่ก่อนหน้านี้ ก่อนจะหยุดเดินแล้วยืนเท้าสะเอวอยู่ปลายเตียงขนาดคิงไซส์ “อื้มม... คนกำลังจะนอน จะอะไรนักหนาว้ะ ห้ะ!?” ชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการนอนแม้จะได้ยินเสียงนี้ที่คุ้นอยู่ทุกวันเดินตะโกนเข้าหาเขา ทว่าก็ไม่มีวี่แววว่าจะลืมตาขึ้นมาดูเลย มีเพียงแค่ปากที่บ่นออกมาพลางพลิกตัวให้ได้ท่านอนที่สบายมากขึ้นกว่าเดิม ร่างเพรียงบางตามฉบับนางแบบที่เดินเข้ามาปลุกถึงกับต้องมองบนถอนหายใจแรงๆ ใส่ ก่อนจะเดินไปดึงผ้าม่านผืนหนาที่บดบังแสงจากด้านนอก จนคนที่นอนอยู่ถึงกับต้องมุ่ยหน้าหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเจอแสงแดดส่องกระทบเปลือกตา “สายแล้วนะคะ คุณควรตื่นได้แล้ว วันนี้คุณต้องเข้าประชุมนะ” ‘ญาริน’ เลขาฯ หน้าสวยของเจ้าของห้องนี้มีหน้าที่อีกอย่างนอกจากเรื่องงาน คือการมาคอยจัดแจงระเบียบชีวิตส่วนตัวให้เจ้านายของเธอใหม่ ตามคำสั่งของท่านประธานบริษัทรวมทั้งท่านประธานอาวุโสอย่างพ่อของชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ “โอ้ยย เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นซักทีวะ แม่งเอ้ย! คนจะนอน ออกไป!! ลาออกไปได้ยิ่งดี” ‘ณัฐกานต์’ รองประธานคนนี้แหละ ที่เธอจะต้องมาดูแล ทั้งช่วยเรื่องงานและเรื่องอื่นๆ แค่เพียงเรื่องงานก็ปวดหัวเต็มทนแล้วกับเจ้านายคนนี้ แต่นี่ต้องมาดูแลนอกเหนือจากเรื่องงานขึ้นไปอีก บอกได้ประโยคเดียวเลยว่าเจองานหินเข้าให้แล้ว “ไม่ออก! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ออก ออกแล้วจะเอาไรกิน?” เป็นเอาซะแบบนี้ทุกวัน เจ้านายคนนี้ก็พูดอยู่แต่เรื่องเดียวคือเบื่อ และอยากให้เลขาฯ อย่างเธอลาออก แต่เพื่อปากท้องของเธอเองและครอบครัว มีหรือที่ต้องทำอย่างที่เจ้านายของเธอบอก 'ให้ตายยังไงก็ไม่มีทาง' ตั้งแต่เธอได้คีย์การ์ดคอนโดมาจากท่านประธานใหญ่หรือพี่ชายของเขา ที่บอกว่าให้มาพาณัฐกานต์ออกไปทำงานให้ได้ จนถึงวันนี้เธอก็ยังต้องทำหน้าที่นั่นอยู่และทำได้ดีเลยทีเดียว “โว๊ะ!! เบื่อๆๆๆ ก็บอกว่าไม่ไปไงวะ” ตอนนี้คนนอนก็นอนแบบไม่เป็นสุขแล้ว สีหน้าบ่งบอกว่ารำคาญผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้มากแค่ไหน “แต่ถ้าคุณไม่ไป ฉันต้องเดือดร้อนแน่” อีกคนก็ยืนกรานไม่ยอมเหมือนกัน “นั่นมันเรื่องของเธอ หลบไป! แล้วก็ออกจากห้องของฉันไปเลย” ณัฐกานต์บอกปัดๆ พร้อมกับหยิบผ้าห่มผืนนุ่มขึ้นมาคลุมตัวลงนอนอีกครั้ง และไม่สนใจเลขาฯ สาวของเขาเลย ญารินเห็นท่าทีที่ไม่ยอมลุกขึ้นมาง่ายของเจ้านายหนุ่ม ทันใดนั้นก็เริ่มมีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวบ้างแล้วว่าจะจัดการกับคนดื้ออย่างไรดี “ไม่ไปจริงๆ ใช่ไหม?” หญิงสาวยืนเท้าเอวมองคนที่อยู่ใต้ผ้าห่ม “เออสิวะ!” “งั้นก็ได้.....” ปั่กก!!! ตุ้บ!! “โอ้ยยย! นี่เธอ!!” ทันใดนั้นเลขาฯ สาวก็กระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนเตียงนอน ก่อนจะง้างขาขาวของตัวเองขึ้นพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มีถีบลงเข้าไปกับก้อนผ้าห่มนุ่ม จนคนที่อยู่ข้างในนั้นเผลอกลิ้งตกลงเตียงนอนไปกองอยู่บนพื้น “สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ บอกให้ลุกเองดีๆ ก็ไม่ยอม” เหมือนคนที่ได้แกล้งจะพอใจกับผลงานของตนเองเมื่อครู่อยู่ไม่น้อย “นี่เธอกล้าถีบฉันหรอ? ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ ยัยบ้าเอ้ย!!” ณัฐกานต์รีบดึงผ้าห่มออกมา แล้วยืนมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความโมโหอย่างหนัก ดูเหมือนว่าแม่สาวเลขาฯ หน้าเอ็กซ์คนนี้จะลืมไปหรือเปล่าว่าเขาเป็นถึงเจ้านายของเธอ “ก็ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้คุณต้องเข้าประชุมให้ได้ ถ้าท่านประธานกับพ่อคุณรู้ มีหวังฉันได้เตรียมหางานใหม่แน่ๆ ไปแต่งตัวเลยค่ะ” “หึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ” คราวนี้เขาจะยอมให้เธอก่อนก็ได้ ถึงอย่างไรเสียก็ต้องทำตามไปก่อน ไม่งั้นก็คงมีปัญหาอย่างอื่นตามมาจริงๆ โดยเฉพาะพ่อและพี่ชายของเขานี่แหละตัวบงการเรื่องทั้งหมด หากไม่ยอมทำตาม เงินสด รถ บัตรเครดิต ก็คงจะมีปัญหาอีกแน่ ---------------------------------------- Chapter 1 [1/2] ใช้เวลาไม่นานนักทั้งสองก็เดินเข้ามาถึงบริษัท ด้วยระยะทางจากคอนโดของชายหนุ่มที่เป็นถึงรองประธานบริษัทนั้น อยู่ไม่ไกลจากกันมากนัก แต่กระนั้นก็ยังไม่อยากตื่นขึ้นมาทำงานทั้งที่ตัวเองอยู่ใกล้แท้ๆ เข้ามาด้านในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ตอนนี้มีเหล่าผู้บริหารระดับสูงนั่งรอเตรียมพร้อมที่จะประชุมกันหมดแล้ว โดยที่มีภัทรกาฬตำแหน่งประธานบริษัทยืนนำเสนอโปรเจคอยู่ได้สักระยะหนึ่งแล้ว “มาได้แล้วหรอ ไม่รอให้เค้าประชุมกันเสร็จก่อนเลยล่ะค่อยมา?” คนที่อยู่ในห้องประชุมเมื่อเห็นคนมาใหม่ทั้งสองเดินเข้ามาก็ต่างให้ความสนใจ รวมทั้งท่านประธานคนใหม่ไฟแรงที่ยืนถือรีโมตคุมสไลด์งานอยู่หน้าห้องนี้ ตำหนิคนทั้งสองเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง ทั้งที่คนอื่นเขาประชุมกันมาได้เกือบครึ่งชั่วโมงกันอยู่แล้ว แต่รองประธานและเลขาฯ เพิ่งจะมา “อ้าว ....ได้หรอครับ? งั้นผมจะได้ไปนอนต่อ” ณัฐกานต์ก็เป็นแบบนี้ จังหวะไหนที่กวนเบื้องล่างคนอื่นได้เขาก็จะทำ “คุณ!” เลขาฯ สาวหันมาทำหน้าดุใส่เขาเบาๆ “อย่ามากวนประสาทฉัน ไม่เห็นหรอทุกคนนั่งรอแกอยู่” “โว้ะ! ….เฮียก็” “นั่งลงก่อนเถอะคุณ จะได้รีบๆ เสร็จกันซักที” ญารินดึงมือเจ้านายหนุ่มให้นั่งลงเก้าอี้ในที่ประชุม “เออๆ รู้แล้วน่า” “เอิ่ม ต้องขอโทษทีนะคะท่านประธาน เราเริ่มประชุมกันเลยดีกว่าค่ะ” ผู้บริหารหญิงอีกท่านหนึ่งในห้องประชุม เอ่ยตัดบทก่อนที่การประชุมจะล่าช้ามากไปกว่านี้ “ครับ” การประชุมยังคงดำเนินต่อไปจนจบก่อนถึงช่วงเที่ยงของวัน ณัฐกานต์และญารินเดินออกมาพร้อมกันจากห้องประชุม แฟ้มเอกสารต่างๆ ที่ประธานบริษัทมอบให้เขาจัดการ ถูกส่งให้หญิงสาวเป็นคนถือเอาไว้จนแทบจะล่วงกองหล่นบนพื้นอยู่แล้ว เนื่องจากมีหลายแฟ้มงานที่ทั้งสองต้องจัดการ ทว่าเอาจริงๆ งานทั้งหมดนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นเลขาฯ คนนี้ที่เป็นคนทำอีกตามเคย ส่วนเขานั้นก็คงนั่งๆ นอนๆ รอเวลาเลิกงานของตัวเองไป “คีย์การ์ดคอนโดฉันอยู่ไหน?” ขณะเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของตนเองแล้ว ณัฐกานต์ก็หันหน้ามาทวงของคืนจากญารินเลย “คะ?” หญิงสาวทำหน้างง พลางวางแฟ้มไว้ที่โต๊ะทำงานของตนเองซึ่งอยู่บริเวณหน้าห้องของเจ้านายหนุ่ม “คีย์การ์ดที่พี่ชายฉันให้เธอไว้ เอาคืนฉันมา” มือหนาแบออกมาตรงหน้าร่างบางเพื่อที่จะรับคีย์การ์ดของตนคืน “ไม่ให้ค่ะ ฉันมีหน้าที่ต้องไปปลุกคุณทุกเช้า จนกว่าคุณจะเองมาทำงานตรงเวลาเองได้” “นี่ถามหน่อยเถอะ พ่อกับพี่ชายฉันจ้างเธอเท่าไหร่กัน ห้ะ? ฉันจ้างเธอมากกว่าพวกเขาเลย ขอแค่เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันซักที” “คุณไม่มีวันรู้หรอก เอาเป็นว่าคุณมีหน้าที่ทำตัวให้ดีขึ้น ส่วนฉันก็มีหน้าที่คอยดูแลความประพฤติของคุณแค่นั้นก็พอ” “นี่! ตกลงใครเป็นเจ้านายของเธอกันแน่ห้ะ?” ณัฐกานต์ชักสีหน้าใส่ ไม่ใช่ว่าญารินจะชอบงานแบบนี้นักหรอก ทว่าการได้มาซึ่งงานแบบนี้กับผลตอบแทนที่นายจ้างทั้งสองช่วยกันเสนอราคามามันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มอีก ภาระที่เธอแบกรับไว้ก็ยังมีอยู่หากไม่มีเงินก้อนใหญ่ที่รับมาจากภัทรกาฬแล้ว เธอก็คงไม่รู้ว่าจะหาเงินที่ไหนมาใช้เป็นจุนเจือครอบครัวตนเอง ทั้งค่าเทอมน้องและค่านมหลานที่เพิ่งเกิดมาลืมตาดูโลกได้ไม่นาน เดิมที 'นลิน' พี่สาวของเธอทำงานที่นี่เป็นเลขาฯ ของท่านรองประธานคนก่อน ทว่าพอมีการเปลี่ยนแปลงระบบของบริษัทใหม่ทั้งหมดเธอเลยได้จับพลัดจับผลูมาทำงานที่นี่แทน อีกทั้งพี่สาวของเธอเองก็ใกล้จะคลอดแล้ว จึงเป็นจังหวะที่ทำให้เธอได้มีโอกาสเข้ามาทำงานแทนขณะที่ตอนนั้นเธอเองก็เพิ่งถูกพักงานจากการเดินแบบเหมือนกัน “บริษัทจ่ายเงินให้ฉัน ถึงแม้คุณว่าคุณจะเป็นเจ้านายก็ตาม” โดยนิสัยส่วนตัวของเธอเองก็เป็นคนไม่ยอมคนเหมือนกัน อะไรที่เถียงได้เธอก็เถียง บอกเลยว่าไม่เคยกลัว และเมื่อมาเจอเข้ากับเจ้านายนิสัยเสียอย่างณัฐกานต์แล้ว เธอเองก็จะไม่เกรงใจเขาเหมือนกัน เรียกได้ว่าพี่ชายของเขาเลือกคนมาคุมได้เหมาะสมเลยทีเดียว “แล้วไอ้บริษัทเฮ็งซวยนี่มันก็เป็นของฉันเหมือนกันไง ก็เท่ากับว่าฉันเป็นเจ้านายของเธอ จำเอาไว้ ยัย.....” “ยัยอะไร? ด่ามาสิ” ญารินยืนถือแฟ้มที่วางไว้ขึ้นมาอีกครั้ง ทำท่าเตรียมจะฟาดเข้าตัวของเจ้านายหากพูดจาไม่เข้าหูเธอ “ยัยนมสวย…..” คนพูดมองก้มหน้าต่ำลงจากใบหน้าสวยลงลึกจนถึงร่องอกอิ่มที่เด่นสะดุดอยู่ตรงหน้า หญิงสาวใส่เสื้อเชิ้ตทำงานปกติแบบคนทั่วไป ทว่าความอวบอิ่มนั้นแทบจะล้มทะลักออกมา เนื้อเนินโผล่ปริ้นออกมาจากบริเวณช่องติดกระดุมเสื้อเผยให้เห็นบราสีดำเข้มนิดๆ จากข้างในเสื้อ จนคนที่มองอยู่แอบลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ปึ่กก!! จากนั้นแฟ้มเอกสารเล่มหนาก็ถูกฟาดลงแขนแกร่งอย่างจัง จนทำให้ชายหนุ่มเซไปอีกทางเล็กน้อย “โอ้ย!! อีกแล้วนะเธอเป็นบ้าอะไรชอบใช้ความรุนแรงมากนักหรอ” “ไอ้....!! ไอ้เจ้านายลามก!” ญารินหน้าขึ้นสีแดงก่ำ เพราะกำลังถูกมองส่วนสำคัญของตนเองอยู่ ถึงแม้การเป็นนางแบบที่ผ่านมาของเธอจะมีบ่อยครั้งที่แก้ผ้าเปลี่ยนชุดหลังเวทีไปมากับเพื่อนร่วมงาน ทว่าในนั้นก็มีแต่ผู้หญิงด้วยกันและไม่มีใครมาสนใจมองใคร เหมือนอย่างที่เจ้านายของเธอทำอยู่ตอนนี้ “พูดความจริงก็หาว่าลามก นี่กำลังชมหรอกนะ” ณัฐกานต์ก็พูดไปตามสิ่งที่ตนเองคิดมาตลอด นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่ชอบขี้หน้าเธอนะ ....ก็คงจะล่อขึ้นเตียงไปนานแล้ว ‘เหอะ! คนอะไรดุชะมัด’ ปึ่กกๆๆ “โอ้ยยๆๆ .... พอแล้วว” “มองอยู่ได้ สมน้ำหน้า!” ญารินยังคงถือแฟ้มตีเจ้านายไม่หยุด โชคดีที่ตรงนี้ไม่มีพนักงานคนอื่น เพราะเป็นชั้นผู้บริหารระดับสูงจึงไม่เป็นปัญหาโดนนินทาว่าร้าย หากเห็นการกระทำระหว่างเจ้านายกับลูกน้องอย่างสองคนนี้ ทว่าก็คงหนีไม่พ้นสายตาของท่านประธานบริษัทเดอะวิลลิงตันคนนี้ไปได้หรอก “นี่แกเล่นอะไรกันน่ะ? ห้ะ!? เอะอะเสียงดังไปจนถึงข้างในห้องฉัน” ภัทรกาฬเดินมาหวังจะเข้าไปในห้องทำงานข้างๆ กัน ทว่าสายตาก็เหลือบมาเจอสองคนที่กำลังยืนหยอกล้อกันอยู่เหมือนกับเด็กไม่โตอย่างนั้นเลย “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ญารินตกใจเมื่อเห็นว่าคนมาใหม่คือใคร พลางวางแฟ้มเก็บไว้ที่โต๊ะอย่างเดิม “ก็เพราะเฮียเลยไง ทำไมต้องหาคนมาคุมผมแบบนี้ด้วย โตแล้วป้ะวะ? ไม่ใช่เด็กๆ” ณัฐกานต์เงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย มาถึงก็ดี.... เขาจะได้บ่นใส่บ้าง “ถ้าแกดีขึ้นกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกัน” ภัทรกาฬไหวไหล่ไม่สนใจกับคำพูดของอีกคน และเดินเข้าไปในห้องทำงานของตนเองเลย “เฮียจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ! โถ่โว้ยย!! เพราะเธอนั่นแหละ” ส่วนอีกคนที่ยืนโวยวายอยู่นั่น ก็ทำอะไรไม่ได้เลยหันมาชักสีหน้าดุใส่เลขาฯ สาวสวยของตนเอง
최신 챕터
ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที chapter 32/2
Chapter 32[32/2]@มิลาน, ประเทศอิตาลี่วันนี้ญารินมีนัดคุยงานถ่ายแบบงานชิ้นสำคัญในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ เพราะนอกจากการเดินแบบแล้วเธอก็ไม่เคยได้มีโอกาสได้ขึ้นปกหนังสือนิตยสารเลยสักครั้ง ต้องขอบคุณโรสมากๆ ที่ทำให้ความฝันของญารินได้กลายเป็นจริงสักทีก่อนหน้านี้โรสได้รับการติดต่อให้จัดหานางแบบในสังกัดให้มาถ่ายนิตยสารจากแบรนด์เสื้อแบรนด์หนึ่งที่เป็นฝีมือของคนไทยเองโดยที่เจ้าของแบรนด์ให้โจทย์กับโรสมาว่าจะต้องเป็นหญิงหน้าไทย แต่ยังมีโครงหน้าที่ดูทันสมัยด้วย เนื่องจากแบรนด์นี้ใช้ผ้าไทยหลายชนิดมาตัดทำเป็นชุด แต่ยังเพิ่มดีไซน์ผสมผสานให้ทันสมัยตามแบบของผู้หญิงยุคใหม่ซึ่งจากโจทย์ที่ให้มาโรสไม่สามารถนึกถึงใครอื่นได้เลย นอกจากญารินนางแบบหน้าไทยสวยเก๋เซ็กซี่คนนี้ เธอคือตัวแทนของผู้หญิงยุคใหม่ เหมาะสมกับแบรนด์ VANIDEE ที่สุดแล้วภายในร้านอาหารสัญชาติอิตาเลี่ยนที่ตั้งอยู่ในคอมเพล็กซ์ Museo del Novecento ทำให้เราสามารถมองออกไปด้านนอกแล้วเห็นทิวทัศน์อันงดงามได้อย่างประทับใจของ Piazza del Duomo หรือที่เรียกกันว่าจัตุรัสหลวง“วิวสวยจังเลยนะคะพี่โรส” ญารินนั่งมองวิวด้านนอกจากในร้านอาหารแห่งนี้ด้วยความร
ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที chapter 32/1
Chapter 32[32/1]“คุณหนูคะ คุณยุวดีกลับมาแล้วค่ะ ท่านเรียกให้ไปพบค่ะ” ขณะที่พี่น้องสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ ก็มีหญิงแม่บ้านชาวอิตาเลี่ยนวัยกลางคนเดินมาเรียกณัฐกานต์ก่อน“แม่? ครับๆ เดี๋ยวผมไป”“ท่านรออยู่ที่ห้องรับแขกนะคะ”“ขอบคุณครับ” ณัฐกานต์หันไปบอกแม่บ้าน เธอรับคำพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นอีกครั้งเขายังอยากนั่งคุยกับผู้เป็นพี่ชายต่ออีกสักพัก ถ้านอกจากออสโม่กับแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กแล้ว ทั้งตระกูลนี้ก็คงมีพี่ชายคนนี้นี่แหละที่เขาพอจะพูดคุยด้วยกันได้ทุกเรื่องจริงๆ“ไปหาแม่เถอะ ฉันขอนั่งอยู่แบบนี้สักพักก่อน” ภัทรกาฬบอกน้องชายแบบนี้เพราะกลัวว่ายุวดีจะรอนานเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวภัทรกาฬเองก็รับรู้ เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกชัดเจนแบบณัฐกานต์ว่าไม่พอใจกับสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำไว้แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ของพวกเขาก็ยังรักลูกเสมอ เพียงแต่พวกท่านไม่ได้แสดงออกมาในรูปแบบเหมือนที่ครอบครัวอื่นเขาปฏิบัติกัน หวังว่าสักวันน้องชายของเขาจะมองพวกท่านทั้งสองในอีกมุมที่เขาได้มองบ้าง“อย่าคิดมากนะเฮีย” ณัฐกานต์รับคำจากพี่ชาย พลางลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไป แต่ก่อนจะไปเขา
ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที chapter 31/2
Chapter 31[31/2]สวนดอกไม้ดอกกุหลาบและดอกคาเดนเยียร์จากหลังคฤหาสน์ ทำให้ทรรศนียภาพของที่นี่น่ามองขึ้นไปอีก โดยรวมแล้วทั้งดอกไม้ทั้งสวนองุ่นที่ถัดออกไปบวกกับวิวทิวทัศน์สวยๆ ที่มีภูเขาเป็นฉากกั้นอยู่ ถ้าใครได้มาตรงที่แห่งนี้ก็คงจะยอมกลับละสายตาไปไหนนอกจากทรรศนีภาพที่สวยงามแล้ว ยังมีเจ้าของสวนคนใหม่นั่งอยู่ที่สวนนี้ด้วย ตอนนี้ณัฐกานต์มองจากด้านหลังของคนที่นั่งตรงโต๊ะหินอ่อนจากทางประตู ก่อนจะก้าวขาเดินไปหาคนคนนั้น“ไง... นั่งชมนกชมไม้ ดูสบายจังนะเฮีย” ร่างสูงเดินเอามือไปวางบนไว้ไหล่พี่ชายของตัวเองที่กำลังนั่งอยู่“ได้ยินปู่บอกว่าแกมาทำธุระหรอ?”“ใช่” ว่าแล้วก็นั่งลงบนโต๊ะนั่งข้างๆ กับพี่ชาย“ธุระอะไรของแก? งานสาขานี้พ่อก็บินไปกลับเป็นว่าเล่นแล้ว”“ธุระส่วนตัวน่ะ ถ้าแค่งานของเขา... ผมคงไม่ลงทุนมาขนาดนี้หรอก ไม่ใช่เฮียนี่”แน่นอนว่าถ้าเกิดเป็นงานที่บริษัทของพ่อตัวเอง ณัฐกานต์ไม่มีวันมาทำขนาดนี้ให้หรอก ลำพังแค่ทำงานที่บริษัทให้ทุกวันนี้ก็มากเกินพอแล้วกำไรจะมากหรือน้อยเงินเดือนของเขาก็ยังเท่าเดิมอยู่ดี แม้จะมีปันผลทุกๆ ไตรมาสให้อยู่แล้วก็เถอะ อย่างไรเขาก็คงไม่ได้มากเท่าพี่ชายอยู่แล้ว“ธุระ
ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที chapter 31/1
Chapter 31[31/1]@โรม, ประเทศอิตาลี่ณัฐกานต์เดินทางมาถึงที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของเศรษฐีไร่องุ่นคนเก่าแก่ในย่านกรุงโรม ด้านหลังของคฤหาสน์หลังใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยไร่องุ่นและโรงหมักไวน์ขนาดใหญ่ และทั้งหมดนี้กินเนื้อที่ไปหลายร้อยไร่โดยประมาณ ซึ่งทรัพย์สินทุกอย่างในที่แห่งนี้เป็นของออสโม่ปู่ของเขาเองชายหนุ่มนั่งรถจากสนามบินมาถึงที่นี่ใช้เวลาไม่นานมาก ตอนแรกคิดว่าจะบินตรงไปมิลานเลย ทว่าพอลองมาคิดใหม่เขาอยากจะแวะมาที่นี่ก่อน เพื่อมาเยี่ยมปู่และพี่ชายของตัวเอง เพราะไม่ได้เจอทั้งสองคนนานมากแล้วพอทำธุระที่นี่แล้วเสร็จก็จะรีบไปมิลานเลยทันที เพราะนอกจะไปหาญารินแล้วเขาก็คิดว่าจะไปดูความเป็นอยู่ของยุวดีสักหน่อย ได้ข่าวว่าช่วงนี้ธุรกิจของผู้เป็นแม่กำลังเติบโตไปได้สวยเลยรถ SUV สุดหรูอย่าง Rolls-Royce Black Badge รุ่นปี 2022 ราคาในไทยโดยประมาณอยู่ที่ 41 ล้าน แต่ราคาที่อิตาลี่ไม่รู้ว่าขึ้นไปเท่าไหร่บ้างแล้วตอนนี้คนขับรถของคฤหาสน์ออกมารับณัฐกานต์ที่สนามบิน ตอนนี้กำลังขับเคลื่อนและชะลอความเร็วลงเพื่อเลี้ยงเข้าสู่คฤหาสน์กาเซียโน่ของเศรษฐีคนดังในย่านนี้ ก่อนจะลงจากรถแล้วเข้าไปหาเจ้าของบ้านที่ตอนนี้รอต้อนร
ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที chapter 30/2
Chapter 31[31/2]สวนดอกไม้ดอกกุหลาบและดอกคาเดนเยียร์จากหลังคฤหาสน์ ทำให้ทรรศนียภาพของที่นี่น่ามองขึ้นไปอีก โดยรวมแล้วทั้งดอกไม้ทั้งสวนองุ่นที่ถัดออกไปบวกกับวิวทิวทัศน์สวยๆ ที่มีภูเขาเป็นฉากกั้นอยู่ ถ้าใครได้มาตรงที่แห่งนี้ก็คงจะยอมกลับละสายตาไปไหนนอกจากทรรศนีภาพที่สวยงามแล้ว ยังมีเจ้าของสวนคนใหม่นั่งอยู่ที่สวนนี้ด้วย ตอนนี้ณัฐกานต์มองจากด้านหลังของคนที่นั่งตรงโต๊ะหินอ่อนจากทางประตู ก่อนจะก้าวขาเดินไปหาคนคนนั้น“ไง... นั่งชมนกชมไม้ ดูสบายจังนะเฮีย” ร่างสูงเดินเอามือไปวางบนไว้ไหล่พี่ชายของตัวเองที่กำลังนั่งอยู่“ได้ยินปู่บอกว่าแกมาทำธุระหรอ?”“ใช่” ว่าแล้วก็นั่งลงบนโต๊ะนั่งข้างๆ กับพี่ชาย“ธุระอะไรของแก? งานสาขานี้พ่อก็บินไปกลับเป็นว่าเล่นแล้ว”“ธุระส่วนตัวน่ะ ถ้าแค่งานของเขา... ผมคงไม่ลงทุนมาขนาดนี้หรอก ไม่ใช่เฮียนี่”แน่นอนว่าถ้าเกิดเป็นงานที่บริษัทของพ่อตัวเอง ณัฐกานต์ไม่มีวันมาทำขนาดนี้ให้หรอก ลำพังแค่ทำงานที่บริษัทให้ทุกวันนี้ก็มากเกินพอแล้วกำไรจะมากหรือน้อยเงินเดือนของเขาก็ยังเท่าเดิมอยู่ดี แม้จะมีปันผลทุกๆ ไตรมาสให้อยู่แล้วก็เถอะ อย่างไรเขาก็คงไม่ได้มากเท่าพี่ชายอยู่แล้ว“ธุระ
ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที chapter 30/1
Chapter 30[30/1]ก่อนที่จะเดินทางข้ามทวีปไปในวันพรุ่งนี้ คนที่บอกว่าจะเคลียร์งานของตัวเองให้เสร็จทันก่อนจะขึ้นเครื่อง ทว่าตอนนี้ยังมะงุมมะงาหราอยู่กับกองเอกสารที่ต้องเซ็นจนป่านนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มกว่าแล้ว ท่านรองประธานบริษัทหนุ่มหล่อไฟแรงก็ยังไม่ได้ลุกออกไปไหนเลยLine~Dar.runnn : กลับเพ้นท์เฮ้าส์ยังคะ? น้องดาอยากไปหาDar.runnn : วันนี้คุณย่าบ่นๆ คิดถึงพี่ณัฐด้วยนะ ถ้าว่างๆ ก็อยากให้พี่แวะมาคุณย่าบ้างDar.runnn : พรุ่งนี้เลยดีไหมคะ วันหยุดด้วยน่าจะเหมาะเลย น้องดาจะได้ทำกับข้าวไว้เผื่อเสียงโทรศัพท์ข้างๆ ตัวณัฐกานต์ดังขึ้น สายตาคมเหลือบไปมองการแจ้งเตือนบนหน้าจอ ถึงได้รู้ว่าเป็นใครที่ส่งมาวันนี้ทั้งวันดารันยังไม่ได้มาหาเขาเลย ซึ่งถ้าปกติแล้วเธอจะมาที่นี่แทบทุกวัน โดยมาพร้อมกับของกินตลอดและในแต่ละครั้งที่มาหาณัฐกานต์ก็ไม่เคยห้ามเลยสักครั้ง ตั้งแต่ตอนที่ญารินยังอยู่รวมถึงตอนที่เธอไม่อยู่ที่นี่แล้วร่างสูงไม่ได้หยิบสมาร์ตโฟนสีเซียร่าบลูของตัวเองขึ้นมาตอบแต่อย่างใด ก่อนจะหันหน้ากลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ เพราะเขาต้องรีบทำเวลาให้ทันก่อนขึ้นเครื่องในวันพรุ่งนี้@มิลาน, ประเทศอิตาลี่ญารินได้
