ตอนที่8 หัวใจไม่รักดี

เฮ่อเหลียนพาซือจิงที่ร่างกายบอบช้ำจากการถูกโบยมารักษาตัวที่บ้านเดิมของตน สินเจ้าสาวก็มิได้นำมา

คนบ้านเฮ่อต่างมองนางด้วยสายตาไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดนางถึงเป็นสตรีจิตใจคับแคบ แค่สามีรับอนุเข้าบ้านเพียงหนึ่งคนต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ และคำต่อว่าอีกมากมาย ทั้งเรื่องที่คนในบ้านล้วนอับอายเพราะนางเป็นสตรีที่หย่าสามีกลับมาเช่นนี้     

คนทั้งบ้านเฮ่อ ทั้งบิดาและมารดาเลี้ยงทั้งหลาย ล้วนกล้ำกลืนฝืนทนกับการกลับมาเยือนอย่างไร้เกียรติเช่นนี้ของเฮ่อเหลียน

ทุกคนของสกุลเฮ่อ ต้องถูกชาวบ้านเหยียดศักดิ์ศรีอย่างไม่เหลือดีเพราะสตรีหย่าสามีเป็นเรื่องน่าอับอาย

เฮ่อเหลียนมิใช่ไม่รู้สึก นางเป็นคนธรรมดาย่อมอับอายยิ่งกว่าพวกเขาอย่างที่สุด

คำว่าใจร้อน ใจแคบ ล้วนดังเข้าหูให้นางได้ยินทุกวัน  และนางก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ นางไม่คิดปฏิเสธ

แต่จะให้นางทำอย่างไร นางในยามนี้เจ็บปวดเหลือเกิน

ไยไม่มีใครเข้าใจ...

สามเดือนหลังจากนั้น นับได้ว่านานเกินพอที่ซือจิงจะหายดี หากแต่สภาพจิตใจของเฮ่อเหลียนกลับไร้ทางเยียวยา

ซือจิงเห็นนายสาวยังไม่หายเศร้าโศกจึงเอ่ยปากชวนกันไปเที่ยวนอกบ้าน สถานที่ปลายทางคือชานเมืองที่มีป่าผืนน้อยร้างผู้คน ข่าวว่ามีน้ำตกสายหนึ่งอยู่ในนั้น ธรรมชาติงดงามล้วนจรรโลงจิตใจที่บอบช้ำได้เป็นอย่างดี

เหตุที่สาวใช้ต้องการพาไปที่นั่นก็เพราะไม่ต้องการให้เจ้านายต้องพบเจอผู้คนในตลาด

อีกทั้งพวกคนในบ้านที่ถึงอย่างไรก็เลี่ยงมิได้ ไปน้ำตกในป่าย่อมเป็นทางเลือกที่ดี ไม่ต้องพบเจอผู้ใดทั้งนั้น

เฮ่อเหลียนฝืนยิ้มพลางพยักหน้าน้อยๆ เป็นการตอบรับ สองนายบ่าวจึงตระเตรียมขนมและน้ำชาแล้วเดินทางทันที

ทว่าสิ่งที่เหนือคาดการณ์พลันบังเกิด เมื่อระหว่างทางต้องผ่านริมตลาดเล็กน้อย

ถึงแม้จะมิใช่บริเวณที่มีผู้คนพลุกพล่าน แต่ระหว่างทางเดินแห่งนี้ เฮ่อเหลียนได้มีโอกาสพบเจอคนคุ้นเคย

หลี่ชาง!

เขามากับฟางเอ๋อร์!

ทั้งสองคนคล้ายกับเดินเที่ยวตามประสาคู่รักที่เรียกได้ว่าข้าวใหม่ปลามัน

ภาพนั้นสะกิดหนองในหัวใจของเฮ่อเหลียนให้ชะงัด

หญิงสาวยืนนิ่งแข็งค้างกลางอากาศเงียบงัน รู้สึกราวกับมีเลือดซึมออกมาท่วมหัวใจ คล้ายกับมีผู้ใดกรีดมีดลงไปที่รอยแผลเดิม เฉือนได้หนักหน่วง จ้วงแทงกันอย่างลึกล้ำ ซ้ำเติมลงไปอย่างไร้ปรานี มันเจ็บปวดทรมานสุดทานทน

ฉับพลันหลี่ชางก็หันหน้ามาเห็นเฮ่อเหลียนพอดี

ฟางเอ๋อร์ก็หันมาเห็นนางเช่นกัน

ทั้งสองคล้ายตกใจที่บังเอิญมาเจอกับเฮ่อเหลียน

สีหน้าของฟางเอ๋อร์คล้ายตระหนกไม่คาดฝัน ส่วนสีหน้าของหลี่ชางนั้นคล้ายต้องการให้เป็นเช่นนี้

ชายหนุ่มเดินปรี่มาหาหญิงสาวผู้เป็นอดีตภรรยาทันที

“เหลียนเอ๋อร์ ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้า”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่แสนจะคุ้นหู ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะคิดถึง ทำเฮ่อเหลียนถึงกับตาพร่า น้ำตาเอ่อคลอก่อนหยาดรินชุ่มแก้มนุ่มอย่างไม่อาจควบคุมหรือห้ามใจได้

หลี่ชางเป็นบุรุษที่เกาะกุมหัวใจของเฮ่อเหลียนเอาไว้อย่างแน่นหนา

นางยอมรับว่าไม่อาจลืมเขาได้เลยสักวัน...

ไยนางถึงเป็นเช่นนี้ ไฉนจึงโง่งมยิ่งนัก เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ!

ในจังหวะที่เฮ่อเหลียนยังคงอยู่ในภาวะตะลึงงันและต่อว่าตนเองอย่างแสบสัน ฝ่ามือหนาที่แสนอบอุ่นก็เข้ามาโอบกอดรัดร่างนางอย่างแนบแน่น

หญิงสาวถึงกับลืมหายใจ

กระแสอุ่นวาบซาบซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างนาง

ซือจิงถึงกับยืนมองตาค้าง

ฟางเอ๋อร์ยิ่งยืนมองอย่างตะลึงลานแข็งค้างอยู่กับที่

หลี่ชางคลายวงแขนออกแล้วก้มหน้าบอกเฮ่อเหลียนเสียงเบา ให้ได้ยินแค่พวกเขาสองคน

“ฟางเอ๋อร์ตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือนแล้ว วันนี้ข้าตั้งใจพานางมาพบท่านหมอถึงที่นี่ เมื่อทราบผลข้าก็เดินมาทางนี้ คิดจะเข้าไปบ้านเจ้ารับตัวเจ้ากลับ ไม่คิดว่าจะเจอเจ้าที่นี่”

ประโยคเบาหวิวยาวเหยียดจากปากของอดีตสามี ที่คล้ายกับตื่นเต้นยินดีหนักหนา ทำเอาเฮ่อเหลียนงงงันไม่เข้าใจอันใดแม้แต่น้อย

เขาคงตื่นเต้นยินดีที่จะได้มีบุตรแล้วกระมัง

หญิงสาวยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ

จวบจนกระทั่งถูกอีกฝ่ายจับจูงมือให้เดินตามเขาไป หญิงสาวก็ยังไม่รู้ตัว

เมื่อย่างกรายเข้ามาที่บ้านเฮ่อนั่นล่ะ เฮ่อเหลียนถึงได้สติ

นางหันไปมองทุกคนด้วยสีหน้าเหลอหลา สายตาสับสน เห็นหลี่ชางกำลังคุยกับบิดาและมารดาเลี้ยงด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ประดับรอยยิ้มตลอดเวลา

พวกเขาต่างยินดีที่อดีตสามีของนางมารับตัวนางกลับไปด้วยตนเอง

หญิงสาวคล้ายกับอยู่ในห้วงหมอกหนากลางธาราดูดกลืน ยากถอนคืนสติ

เมื่อได้สติกลับมาจนครบถ้วน เฮ่อเหลียนก็อยู่บนรถม้ากับหลี่ชางเสียแล้ว

เห็นได้ชัดว่าทุกสิ่งถูกเขาเตรียมการเอาไว้อย่างดี กระทั่งฟางเอ๋อร์ยังถูกพากลับไปเมื่อใดไม่ทราบได้

“แล้วซือจิงเล่า!” คนแรกที่หญิงสาวคิดถึงคือสาวใช้คนสนิทที่นางรักเสมือนพี่สาวแท้ๆ

“ซือจิงของเจ้าอายุมากแล้ว ท่านพ่อตาแม่ยายให้อยู่บ้านเฮ่อ ส่งเพียงสาวใช้นางหนึ่งมาให้เจ้าแทน” ชายหนุ่มตอบคำเสียงนุ่ม สีหน้าอิ่มเอมเปรมปรีดิ์

เฮ่อเหลียนนิ่งอึ้ง ไม่อาจพูดสิ่งใดอยู่เป็นนาน

เรื่องนี้นางพอจะทำใจเอาไว้อยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้น เพราะท่านพ่อกับท่านแม่วางแผนจะส่งนางกลับคฤหาสน์หลี่อยู่แล้วเป็นทุนเดิมในอีกไม่กี่วันข้างหน้า มิคาดว่าจะเจอหลี่ชางเข้าเสียก่อน

การที่เขาออกหน้ารับนางกลับไปเช่นนี้ มีหรือที่ท่านพ่อกับท่านแม่จะไม่ยินดีรีบจัดการตามประสงค์

เพราะอย่างไรเสียการส่งตัวกลับ กับการที่เขามารับกลับด้วยตนเอง ย่อมต่างกันดั่งฟ้ากับเหวในสายตาผู้คน

หากแต่ซือจิงเล่า!

เฮ่อเหลียนครุ่นคิดอีกทีให้ดียิ่งกว่าเดิม ซือจิงของนางอายุมากแล้วจริงๆ คงไม่ดีแน่หากต้องถูกทำโทษเพราะการกระทำที่ใจแคบวู่วามของนาง