บทที่ 9 เข้าหอ 1-1

ไป๋มู่หลันรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก นางทั้งรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยเป็นอย่างยิ่ง ก่อนที่จ้าวฝูหมิงจะเดินทางไปปราบเหล่ากบฏเขาได้สั่งให้พ่อบ้านเฉินหาสาวใช้มาดูแลนางคนหนึ่ง นามว่าหนิงชุ่ย

"หนิงชุ่ย"

"เจ้าคะนายหญิง"

หนิงชุ่ยที่ได้ยินเสียงเรียกของไป๋มู่หลันจึงรีบวิ่งเข้ามาหานางทันที เมื่อได้เห็นเลือดมากมายไหลเปรอะเปื้อนบนเตียงนอน นางก็รู้ได้ทันที นายหญิงของนางมีรอบเดือนแล้ว

หนิงชุ่ยคอยดูแลรับใช้ไป๋มู่หลันเป็นอย่างดี นางเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบห้าปี แต่มีรอบเดือนตั้งแต่อายุสิบสี่เพราะร่างกายของนางอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี นางชื่นชอบไป๋มู่หลันเป็นอย่างมาก นายหญิงของนางทั้งใจดีและทำอาหารอร่อย

"นายหญิง ปวดมากหรือไม่เจ้าคะ"

"อือ ข้าลุกไม่ไหว"

"รอสักครู่นะเจ้าคะ บ่าวจะไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้"

หนิงชุ่ยไม่รอช้านางรีบไปนำน้ำอุ่นมาหนึ่งกะละมัง และใช้ผ้าสะอาดบิดชุบน้ำหมาด ๆ ทำความสะอาดร่างกายให้ไป๋มู่หลันเสียก่อน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทำให้ไป๋มู่หลันรู้สึกอยากอาเจียนเป็นอย่างมาก

"รอบเดือนของสตรีครั้งแรกย่อมมากเช่นนี้เจ้าค่ะ รออีกสามสี่วันก็จะค่อย ๆ เบาบางลง นายหญิงอดทนหน่อยนะเจ้าคะ"

ไป๋มู่หลันพยักหน้าเล็กน้อย เหตุใดนางจะไม่รู้ นางย่อมรู้ดี ร่างเดิมของนางในชาติที่แล้วมีรอบเดือนมาตั้งแต่อายุสิบห้าปี ครั้งแรกก็ไหลออกมามากมายเช่นนี้ไม่ต่างกัน

แต่ทว่าเหตุใดร่างนี้จึงปวดท้องหนักหน่วงเช่นนี้เล่า!!!

ไป๋มู่หลันนอนซมอยู่ห้าวันติด รอบเดือนของนางจึงเบาบางลงและเลือดก็หยุดไหลแล้ว นางกำชับหนิงชุ่ยว่าห้ามบอกให้ใครรู้เป็นอันขาดเรื่องที่นางมีรอบเดือน

จ้าวฝูหมิงกลับมาถึงเสียนหยางเขาก็มุ่งหน้ามาที่จวนของตนทันที สายตามองเห็นไป๋มู่หลันกำลังเดินชมดอกกุหลาบสีแดงสดด้วยแววตาเป็นประกาย

เขาจ้องมองนางด้วยความหลงใหล ภาพตรงหน้าราวกับนางฟ้าลงมาเที่ยวยังดินแดนโลกมนุษย์

เขาก้าวเท้าเดินเข้าไปหานาง ก่อนจะยื่นมือไปดึงรั้งร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วจึงโน้มใบหน้าลงมาจูบนางอย่างดูดดื่ม เหล่าสาวใช้ที่ได้เห็นเช่นนั้นต่างพากันเบือนหน้าหนีทันที

ไป๋มู่หลันอับอายเสียจนหน้าแดงไปหมด!!! ให้ตายเถอะ!!! เขาเคยคิดบ้างหรือไม่ว่านางก็อับอายเป็นเช่นกัน 

"เหตุใดวันนี้เจ้าช่างงดงามเป็นพิเศษ หรือว่า รอบเดือนของเจ้ามาแล้ว?"

ไป๋มู่หลันตกใจไม่น้อย นางมีท่าทีกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก นางไม่อยากบอกเขา นางยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องเช่นนั้น

"เอ่อ ยังเพคะ"

จ้าวฝูหมิงมีสีหน้าสลดลงไปไม่น้อย เขาไม่ได้เอ่ยตำหนินางเลย เขาเอ่ยกับนางเพียงสองสามคำก่อนจะกลับเข้าไปในเรือนใหญ่

บัดซบ!!! เมื่อใดจะมาสักที หรือส่วนนั้นของนางตันจนรอบเดือนทะลุออกมาไม่ได้!!!

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ส่วนนั้นของเขาก็เริ่มแข็งชูชันขึ้นมาอีกแล้ว บัดซบ!!! บัดซบ!!! ข้าต้องใช้มืออีกแล้วหรือนี่!!!

ย่างเข้าเดือนห้า จวนชินอ๋องก็จัดงานอภิเษกสมรสขึ้น จวนอ๋องประดับประดาไปด้วยผ้าสีแดงงดงามตา เหล่าบ่าวในเรือนต่างดูแลภายในจวนอย่างขะมักเขม้น

จ้าวฝูหมิงสวมชุดแต่งงานสีแดงนั่งอยู่บนหลังม้า เขานำขบวนเจ้าบ่าวไปรับหลิวหยวนเหนียงมาที่จวนอ๋อง ยามนี้หลิวหยวนเหนียงสวมชุดแต่งงานสีแดงที่นางปักขึ้นมาเองกับมือ ใบหน้าของนางที่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุมเผยรอยยิ้มเจิดจ้าด้วยความปีติยินดี

ขบวนเจ้าสาวเคลื่อนมาถึงหน้าจวนอ๋อง จ้าวฝูหมิงเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก เผยให้เห็นใบหน้าของหลิวหยวนเหนียงพระชายาของเขา บ่าวสาวทำพิธีคำนับบรรพบุรุษ คำนับฟ้าดิน และคำนับกันและกันตามประเพณีอย่างถูกต้อง นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวฝูหมิงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก เขาอยากจะเดินหนีออกมาเสีย ไม่อยากจะทำพิธีที่น่าเบื่อเช่นนี้อีก

เหล่าแขกเหรื่อยังไม่ทันได้ดื่มชาสักอึก จ้าวฝูหมิงก็สั่งให้พ่อบ้านเฉินไล่แขกออกไปให้หมด เหล่าแขกเหรื่อเองก็รีบจากไปทันที ในใจนึกเพียงว่าท่านอ๋องผู้นี้คงอยากเข้าหอกับพระชายาเสียเต็มทีแล้วเป็นแน่

มารดามันเถอะ!!! งานในจวนข้าไม่เคยมาช่วย พอมีงานมงคลกลับจะมากินแล้วไม่จ่ายสักตำลึงเช่นนั้นหรือ 

ฝันไปเถอะ!!!

ยามนี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว จ้าวฝูหมิงเดินกลับเข้ามาในเรือน แล้วจึงพบกับหลิวหยวนเหนียงที่นั่งรอเขาอยู่บนเตียง แววตาของนางยามที่มองมาทางเขาช่างดูเย้ายวนเป็นอย่างมาก

หลิวหยวนเหนียงเดินเข้ามาหาเขา ก่อนจะยื่นมือเรียวสวยมาช่วยเขาปลดเสื้อผ้าออก ท่านแม่สอนนางเอาไว้ว่า ต้องปรนนิบัติสามีให้ถึงใจ จึงจะครองใจสามีเอาไว้ได้

จ้าวฝูหมิงยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้นางทำตามใจชอบ เขาเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่านางจะทำเช่นไรต่อไป

"หม่อมฉันดีใจที่ได้แต่งกับท่านอ๋องเพคะ"

"เช่นนั้นหรือ?"

"เพคะ หม่อมฉันยินดีเป็นของท่านอ๋องเพคะ"

ไม่พูดเปล่าหลิวหยวนเหนียงจัดการถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนหมด ยามนี้ร่างกายของนางเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์สวมใส่ จ้าวฝูหมิงจ้องมองนางด้วยแววตาที่เรียบเฉย

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงเห็นใบหน้าของไป๋มู่หลันลอยมาในหัวอยู่ตลอดเวลา!!!

"ท่านอ๋อง"

หลิวหยวนเหนียงขยับเข้าไปใกล้ ๆ เขา ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาอย่างเชิญชวน จ้าวฝูหมิงกลอกตาไปมา ก่อนจะผลักนางลงไปบนเตียง

บัดซบ!!! หน้าของไป๋มู่หลันลอยมาอีกแล้ว!!!

"ท่านอ๋องเพคะ!!!"

"หุบปาก!!! แล้วใส่เสื้อผ้าเสีย หน้าอกเล็กปานนั้นยังกล้ามาถอดให้ข้าดู ช่างเป็นตราบาปแก่ดวงตาข้ายิ่งนัก!!!"

หลิวหยวนเหนียงอ้าปากค้าง ทำได้เพียงยืนมองเขาหันหลังเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจนางอีก

ท่านอ๋อง!!! นี่เขาทิ้งนางไว้ในห้องหอคนเดียว!!!

จ้าวฝูหมิงก้าวเท้าเดินตรงไปที่เรือนของไป๋มู่หลันทันที หนิงชุ่ยที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพเขาทันที

"คารวะท่านอ๋อง"

"อนุของข้าเล่า?"

"หลับไปแล้วเพคะ คงเพราะอ่อนเพลียที่รอบเดือนมามาก..."

หนิงชุ่ยเพิ่งรู้ตัวว่าพูดสิ่งใดออกไป จึงรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเองทันที จ้าวฝูหมิงหรี่ตามองนางอย่างเย็นเยียบ จนหนิงชุ่ยขนลุกขนชันไปทั้งร่าง

"เจ้าพูดสิ่งใดเมื่อครู่นี้?"

"เอ่อ...บ่าว"

"จะบอกดีดี หรือจะให้ข้าดึงลิ้นเจ้าออกมาทิ้งเสีย?"

"ฮือออ ท่านอ๋อง!!!"

"ตอบมา!!!"

"นายหญิงมีรอบเดือนมาเมื่อหลายวันก่อนเพคะ ยามนี้นางหายดีแล้ว"

จ้าวฝูหมิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมทอประกายแวววาวอย่างปิดไม่มิด

ด้านไป๋มู่หลันกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง แต่ทว่าประตูของนางกลับถูกใครบางคนถีบจนเปิดออก

"ได้ยินว่าอนุคนงามของข้ารอบเดือนมาแล้ว แต่ไม่ยอมบอกสามีเช่นนั้นหรือ?"

"ท่านอ๋อง!!!"

ไป๋มู่หลันรีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพเขาด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก หนิงชุ่ยคงพลั้งปากบอกเขาไปแล้วเป็นแน่

"เจ้าไม่ยอมบอกข้า?"

"เอ่อ  ท่านอ๋องมิต้องเข้าหอกับพระชายาหรือเพคะ"

ไป๋มู่หลันพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา แต่ทว่าจ้าวฝูหมิงกลับเข้ามากอดรัดกายของนางเอาไว้แน่น หึ!!! คิดจะหนีข้าหรือ ฝันไปเถิด!!!

"ข้าไม่อยากเข้าหอกับนาง ข้าอยากเข้าหอกับเจ้ามากกว่า"

ไป๋มู่หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็ร่างกายแข็งทื่อทันที เมื่อนึกถึงวันแรกที่เขาเปิดแท่งเอ็นร้อนให้นางดูก็รู้สึกเขินอายยิ่งนัก

แต่แอบใหญ่นะ!!!

ไม่สิ!!! ห้ามคิดเรื่องน่าเกลียดเช่นนี้นะไป๋มู่หลัน

จ้าวฝูหมิงโน้มใบหน้าลงไปหอมที่หัวไหล่ขาวเนียนทั้งสองข้างของนางด้วยความหื่นกระหาย

โอวว!!! หอมกว่าสตรีใดที่ข้าเคยพบเจอเสียอีก

ยามที่เขาโน้มใบหน้าเข้ามาดอมดมกายนาง ความรู้สึกวาบหวิวก็เข้ามาแทนที่ ไป๋มู่หลันไม่รู้ว่าเหตุใดตนเองจึงรู้สึกเช่นนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีอย่างบอกไม่ถูก

มันทั้งรู้สึกดีและน่าหวาดกลัวไปพร้อม ๆ กัน

จ้าวฝูหมิงยื่นใบหน้าเข้าไปจูบไซ้ซอกคอขาวเนียนของนางด้วยความหลงใหล ไป๋มู่หลันพยายามผลักไสเขาออกในคราแรก แต่เมื่อถูกเขาพรมจูบไปทั่วทั้งกายสาวก็พลันอ่อนแรงลงมิอาจต้านทานเขาได้อีก มือเรียวสวยจิกรั้งท่อนแขนของเขาเอาไว้ด้วยความเสียวซ่าน

จ้าวฝูหมิงแลบลิ้นเลียและขบกัดใบหูของนางอย่างหยอกเย้า พลางส่งเสียงกระซิบที่ข้างหูของนางด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

"เรามาเข้าหอกันเสียทีเถิด"

"ท่านอ๋อง พระชายาเล่าเพคะ?"

"ช่างหัวนางสิ!!! หากนางทนไม่ไหวก็ให้นางไสหัวกลับไปที่บ้านเดิมของนางเสีย!!! ข้าจะเข้าหอกับเจ้า!!! มาเถิด!!! ข้าจะถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกให้หมด"