ถ้าจะมีคนตายต้องไม่ใช่ข้า

 เมื่อมาถึงบ้านก็ลากนางเข้าห้อง    ห้องที่นางห็นแล้วอยากออกไปนอนกลางลานดินเสียงยังดีกว่า      ทั้งสกปรกทั้งเหม็นอับ  ยายอ้วนนี้อยู่ได้อย่างไรกัน  เสียงทุ้มของหลี่จื่อหานดังมา

"เจ้าเป็นอะไร  วันนี้กล้าตบหน้าท่านย่า"

"ข้ามีอะไรต้องกลัวถึงไม่กล้าหลานสะใภ้ก็คน    อีกอย่างนางไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเจ้าด้วยซ้ำเป็นแค่หญิงหม้ายที่ท่านปู่เจ้าสมเพชแต่งเข้ามา   ให้ข้าเรียกนางว่าท่านย่าข้าเรียกได้แต่ว่านางคู่ควรเป็นท่านย่าหรือ    นี่ไอ้หน้าหล่อเจ้าแน่ใจนะถามจริงๆ    หึๆๆ.....ยายแก่ไม่ยอมตายนั่นเอะอะก็ลงไม้ลงมือกับคนอื่น     นางคิดว่าคนอื่นเขาไม่มีความรู้สึก  เจ็บไม่เป็นหรืออย่างไร"

"ซูเว่ยหราน    ไม่ว่าอย่างไรนางก็คือผู้อาวุโส"

"อาวุโสเพราะประสบการณ์และการวางตัวกับแก่เพราะเกิดก่อนมันแค่เส้นบางๆนะหลี่จื่อหาน    ข้าทำได้มากกว่าตบหน้าสองแม่ลูกนั้นแน่ๆ  ถ้ายังไม่กลัวตายก็เข้ามา    เจ้าอยากนับญาติกับคนแบบนี้ข้าไม่ขัดใจ  อย่างไรอีกไม่นานข้าก็หย่าเจ้าอยู่ดี   ไอ้โย่ว..ส่วงนเรื่องที่ว่าข้าวางยาเจ้า  ลองทบทวนดูใหม่ไหม   พ่อแมงกะพรุน"

แมงกระพรุนหรือ  นางกำลังด่าเขาว่าหัวใสเหมือนแมงกระพรุน    หรือก็คือคนไม่มีสมอง  ซูเว่ยหรานไม่ยอมแพ้  ย่าเจ้าก็ไม่ใช่เป็นแค่ย่าเลี้ยงฉันยังต้องเกรงใจหล่อนอีกหรือไอ้โง่เอ๊ย  มาที่นี่ยังไม่ถึงวันก็จะเลาะกระดูกฉันให้ไปเกิดใหม่  ชาติก่อนถูกพวกเก็บค่าคุ้มครองมาป่วน  พอไม่จ่ายพาคนมาถล่มร้าน  นี่ใครเจ๊หรานนะถูกเจ๊กระทืบจนขาหัแขนหัก  ม้ามแตก  ปอดทะลุ  ไปแจ้งความว่าฉันทำร้ายร่างทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มก็มาสิคิดกว่ากลัวหรือ   ยุคนี้ไม่มีสิทธิ์มนุษยชนคุ้มครองฉันกลัวหรือไง  ก่อนจะเอ่ยกับคนตรงหน้า

"หลี่จื่อหาน  จำคำข้าไว้นะจากนี้เป็นต้นไปถ้าจะมีใครสักคนต้องตาย   ย่อมต้องไม่ใช่ข้าซูเว่ยหรานคนนี้กับลูกๆของข้าแน่ๆ  หึ   มีเขาให้ทิ้งลงเหว  มีทะเลให้ถ่วงน้ำ  ข้ากำจัดศพได้อย่างหมดจดเชียวล่ะ ไม่กลัวตายก็เข้ามา"

"เจ้ายอมนางหน่อยไม่ได้หรือไง    ข้าสงสารท่านปู่ที่ต้องแบกรับความอับอาย"

เมื่อหลี่จื่อหานเอ่ยเช่นนี้จบซูเว่ยหรานก็สงบลง  หลี่ต้าหยางเป็นคนดีนางสัมผัสได้จากความอบอุ่นที่ร่างเดิมได้รับ   ก่อนที่นางจะเอ่ยกับหลี่จื่อหาน

"ข้าจะไปขอโทษท่านปู่เอง  เจ้าเอาลูกไปกินข้าวเถอะ  เช้ามาอาหารยังไม่ตกถึงท้องก็ใช้งาน  คนอย่างนี้เจ้าอยากกตัญญูข้าไม่ว่าแต่อย่าลากข้ากับลูกข้าไปเกี่ยวข้อง   หกปีมานี้ข้าทนมาพอแล้ว  ยังดีที่เมื่อคืนข้าไม่ตาย  เพราะหากข้าตายวิญญาณข้าจะมาลากยายแก่น่าตายนั่นลงนรกคนแรก"

จากนั้นซูเว่ยหรานเดินออกไปด้านนอกก่อนจะเดินไปหาหลี่ต้าหยางที่แคร่ไม้หน้าบ้านแล้วเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำเสียงจริงใจ

"ท่านปู่  หลานสะใภ้ทำผิดไป    ทำให้ท่านอับอายแล้วขออภัยเจ้าค่ะ"

"อืม  เจ้านับว่ายังมีสำนึก  ต่อไปก็หลีกเลี่ยงนางให้ห่างหน่อยเถอะนะแม่เจ้าแฝด"

"เจ้าค่ะ"

หลี่ต้าหยางมองเข้าไปยังด้านในของบ้าน    จากนั้นก็นั่งถักอวนต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หลี่เย่าฟางถือตระกร้าปลาเดินกลับมาซูเว่ยหรานที่กำลังจะเดินเข้าห้องเข้าก็ตรงมาดูก่อนจะเอ่ย

"อาเล็กทำไมท่านไม่เอาปลาไปส่งแต่เอากลับมาเล่าเจ้าคะ"

หลี่เย่าฟางมองหน้าหลานสะใภ้   ปกติซูเว่ยหรานเชิดหน้าใส่นางตลอด  รังเกียจกลิ่นคาวปลาจากตัวนางมิใช่หรือ  วันนี้เกิดอะไรขึ้นจึงมาทักทายนางกันก่อนจะตอบคำถามหลานสะใภ้

"ข้าไปส่งปลาให้นายท่านฉางน่ะ  แต่เกวียนวัวเกิดเสียทำให้ไปไม่ทันปลาเลยไม่สด  ข้าเอากลับมาทำกินที่บ้านเรา  ตัวไหนพอเก็บไว้กินพรุ่งนี้ได้ก็เก็บ"

"อ้อ..เป็นเช่นนั้นเอง   ถ้างั้นข้าไม่รบกวนอาเล็กแล้ว  ตามสบายเจ้าค่ะ"

ซูเว่ยหรานเดินเข้าห้อง  หลี่จื่อหานเพิ่งอาบน้ำให้ลูกๆเรียบร้อย  ความจริงเป็นหน้าที่นางแต่กลับมาใช้เขาสตรีน่าตาย  อยากบีบคอเจ้าให้ตายยิ่งนัก   ด้านนอกหลี่เย่าฟางนั่งลงบนแคร่กับบิดาก่อนจะเอ่ย

"ท่านพ่อนางดูแปลกไป"

"อืม  อาจจะเพราะอยากลุกขึ้นมาทำดีกระมัง"

"ข้าจะยินดีมากหากนางรู้ความเช่นนี้ตลอดและทุกวัน"

ซูหว่านหว่านเดินไปทางที่อาเล็กของสามีกำลังทำปลาอยู่  นางเห็นหลี่เย่าฟางกำลังเลือกปลาที่พอจะหายใจได้ออกมา  ส่วนที่ตายแล้วก็จะเป็นต้องทิ้ง  ซูหว่านหว่านเดินเข้าไปหาก่อนจะเอ่ยถาม

"อาเล็กท่านทิ้งไปแบบนี้มิเสียดายหรอกหรือเจ้าคะ"

หลี่เย่าฟางเงยหน้ามองเจ้าของเสียงพูดก่อนจะทำท่าแปลกใจ  ปกติหลานสะใภ้คนนี้ไม่สนใจเรื่องเงินทอง  ไม่พอใจก็ไปเอากับหลานชายนาง  พอท่านแม่ไม่ให้ก็ทะเลาะตบตีกัน    ก่อนหน้าที่แต่งเข้ามานางนับว่ารูปร่างดี  ไม่ผอมไม่อ้วน  แต่พอคลอดลูกแล้ววันๆไม่ทำงานทำการเอาแต่ขี้เกียจกินกับนอนเท่านั้น   ก่อนจะยิ้มให้แล้วตอบคำถามนาง

"เสียดายแล้วจะทำเช่นไรได้เล่า  เว่ยหรานอยากกินหรือไม่  อาเล็กทำให้เจ้าได้นะ  เห็นเจ้าบอกว่าเบื่อปลาแล้วถ้าไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร"

"อยากสิเจ้าคะ  แต่ว่า  คือว่าท่านให้ข้าทำเองได้หรือไม่  ท่านกลับมาเหนื่อยๆข้าจัดการเรื่องนี้เองดีไหมเจ้าคะ"

"จะดีหรือ  แต่ว่าเจ้าไม่เคยทำมาก่อนนะ"

"ข้าทำเป็น  แค่เมื่อก่อนข้าขี้เกียจน่ะเจ้าค่ะ  อาเล็กท่านช่วยดูลูกให้ข้าเสมอ  เมื่อก่อนข้าหยบาบคายใส่ท่านบ่อยๆต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ   ข้าถูกตีเกือบตายถึงได้รู้ว่าใครในบ้านนี้ที่ดีกับข้า   ท่านช่วยดูเด็กๆหน่อยเดี๋ยวข้าทำมื้อเช้าเอง"

"อะ อ้อ  ดะ ได้ๆ"