บทที่ 13 ข่มขู่

องค์รัชทายาทรีบส่งสัญญาณให้องครักษ์ของตนเปิดประตู เมื่อเขาย่างเท้าข้างหนึ่งข้ามกรอบประตูไปแล้วก็รีบชักเท้ากลับเข้าไปด้านในของห้องพักรับรองในทันที ในใจก็ลอบครุ่นคิดว่าวันนี้เขาก้าวเท้าข้างไหนออกจากตำหนักของตนเองกันแน่หนอ…

“เสด็จพี่องค์รัชทายาทจะรีบเสด็จไปที่ใดเล่าเพคะ” เสียงอันอ่อนหวานและเย็นยะเยือกของหลี่ถังหรูทำให้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงถึงกับต้องกลอกสายตาขึ้นไปมองบนเพดานของโรงน้ำชาในทันที

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่” หลี่ไท่หลงเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว

“บุรุษชุดดำชอบทำสีหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลากับบุรุษชุดขาวที่ชอบทำสีหน้าเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็ง หากพวกท่านเดินด้วยกันย่อมจะต้องสะดุดตามากกว่าผู้อื่นอยู่แล้วเพคะ” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็มองนางด้วยสายตาอันเย็นชา แม้ว่าริมฝีปากของเขาจะยังมีรอยยิ้มประทับอยู่ แต่รอยยิ้มของเขากลับไปไม่ถึงดวงตาอันคมดุของเขาคู่นั้น

“ขอองค์รัชทายาทได้โปรดออกหน้าเป็นพยานให้ข้าด้วยเถิด หากฝ่าบาททรงตรัสถามถึงเรื่องนี้กับโซ่วอ๋อง ขอเพียงองค์รัชทายาททรงเอ่ยปากว่าเรื่องราวเป็นดังที่ผู้คนภายนอกเล่าลือกัน เพียงเท่านี้ก็นับว่าเป็นพระกรุณาต่อหม่อมฉันมากแล้วเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางก้าวเท้าเข้าไปในห้องแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าของหลี่ไท่หลงด้วยสีหน้าและแววตาอันมุ่งมั่น หลี่ไท่หลงเองเพียงแค่จ้องมองนางด้วยสายตารู้เท่าทันอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงท้าทาย

“หากข้าไม่ยอมช่วยออกหน้าเป็นพยานให้เจ้าเล่า”

“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันก็ขอบังอาจทูลถามว่าพระวรกายขององค์รัชทายาทยังทรงดีอยู่หรือไม่เพคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เซียวอวิ๋นหยวนก็ชักกระบี่ของตนออกมาในทันที หวังฮุ่ยหลิงรีบเดินเข้าไปขวางทางกระบี่ของเขาเอาไว้เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยให้แก่สหายด้วนหน้ามุ่งมั่นแม้ว่าจะมีความหวาดหวั่นต่อคมกระบี่อยู่ไม่น้อยเลย

“หากไม่อยากหาคู่หมายใหม่ รบกวนคุณชายเซียวได้โปรดลดกระบี่ลงด้วยเถิดเจ้าค่ะ” คำพูดของหวังฮุ่ยหลิงทำให้เซียวอวิ๋นหยวนขมวดคิ้วแต่ก็ยอมลดกระบี่ของตนลง

“เสด็จพี่พวกหม่อมฉันและเจียวเจียวต้องขอประทานอภัยที่ใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ท่าน แต่ยามนี้หากท่านไม่ออกหน้าช่วยเหลือ เมื่อเจียวเจียวกลับไปถึงจวนของนางแล้วนางข้าหลวงของเสด็จแม่จะต้องควบคุมตัวเจียวเจียวเข้าวังมาเพื่อไต่สวนเป็นแน่ เรื่องนี้หากเสด็จพี่ช่วยออกหน้าเอ่ยวาจาเพียงไม่กี่คำที่ตำหนักคังหมิง เจียวเจียวก็ย่อมจะต้องสามารถยกเลิกการหมั้นหมายกับเสด็จพี่รองได้อย่างงดงามเป็นแน่”

“หากข้าออกหน้าให้แล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องเข้าวังหลวงเช่นนั้นหรือ ถังหรูต่อให้ข้าช่วยออกหน้า แต่เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ของเสด็จพี่รองของเจ้า เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะทรงฟังถ้อยคำของข้าด้วยหรือ” คำพูดนี้ของหลี่ไท่หลงทำให้สตรีที่อยู่ในห้องทั้งหมดหันไปจ้องมองกันในทันทีแน่นอนว่าไม่ว่าอย่างไรวันนี้เฉินเจียวเจียวย่อมต้องเข้าวัง เฉินเจียวเจียวได้แต่ข่มกลั้นความหวาดหวั่นเอาไว้ในใจแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“องค์รัชทายาท หม่อมฉันเฉินเจียวเจียวจะขอสาบานต่อหน้าพระพักตร์ของพระองค์ว่า เรื่องความลับของพระองค์หม่อมฉันจะไม่เอ่ยปากพูดออกไปให้ผู้อื่นรับรู้อีกอย่างเด็ดขาด สหายทั้งสองของหม่อมฉันก็เช่นกัน ขอเพียงพระองค์ช่วยออกหน้าวันหน้าข้าเฉินเจียวเจียวผู้นี้จะต้องตอบแทนพระคุณในครั้งนี้ต่อพระองค์อย่างแน่นอน” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็จ้องมองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แววเกลียดชังวูบหนึ่งพาดผ่านดวงตาของเขาทำให้เฉินเจียวเจียวอดกำมือของตนเองเอาไว้ด้วยความหวาดกลัวมิได้

“เรื่องที่ข้ากำลังทำอยู่เจ้าไม่มีทางรู้หรอก หากเจ้าเอ่ยปากออกไปผู้ใดจะเชื่อเจ้ากันเล่า หากข้าบอกกับผู้อื่นว่าเจ้าเองก็ลักลอบนัดพบกับข้าตามลำพังที่วัดต้าฝูเช่นกัน ชีวิตของเจ้าจะลงเอยเช่นไร เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะยกเรื่องนี้มาเอ่ยถึงบ้างหรือ” คำพูดของเขาทำให้เฉินเจียวเจียวเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา

“พระองค์ทรงกระทำเรื่องใดอยู่หม่อมฉันย่อมไม่รู้ แต่หากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้เข้าทั้งยังมีบาดแผลบนวรกายของพระองค์อีก ย่อมจะทำให้ฝ่าบาททรงคิดการณ์ไกลแถมอาจจะคิดมากจนเกินไปและเกินกว่าเรื่องที่องค์รัชทายาททรงกระทำอยู่ก็เป็นได้เพคะ” คำพูดของเฉินเจียวเจียวรวมทั้งดวงตาที่ไม่ยอมหลบและสายตาที่ไม่ยอมแพ้ของนางทำให้หลี่ไท่หลงทอดถอนใจออกมา

“ในเมื่อเจ้าคิดวางแผนเอาไว้รอบด้านเช่นนี้ข้าเองก็ขอยอมแพ้ เพียงแต่สิ่งที่เจ้ากำลังทำอยู่มันคุ้มค่าแล้วหรือ เจ้าไม่คิดถึงจวนผิงกั๋วกงของเจ้าบ้างเลยหรือ บุรุษในครอบครัวของเจ้าที่อยู่ชายแดนของแดนเหนือเล่าเจ้าไม่ได้คิดเผื่อพวกเขาบ้างเลยหรือ หากเจ้าไม่ได้แต่งไปเป็นชายาของน้องรองฝ่าบาทอาจจะยิ่งเพิ่มความหวาดระแวงต่อพวกเขาก็เป็นได้” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้ทั้งหลี่ถังหรูและหวังฮุ่ยหลิงก็ต่างขยับตัวอย่างร้อนใจ พี่ชายทั้งสามของเฉินเจียวเจียวพวกนางย่อมรู้จักดี หากเกิดอันใดขึ้นกับพวกเขาเพียงเพราะการกระทำอันโง่เขลาของพวกนางคงจะทำให้พวกนางรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเป็นแน่

“ข้าจึงต้องออกหน้าทูลขอให้องค์รัชทายาทช่วยออกหน้าพูดเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทให้หม่อมฉันอย่างไรเล่า หม่อมฉันขอยกเลิกการแต่งงานเป็นเพราะหม่อมฉันถูกโซ่วอ๋องหมิ่นเกียรติต่อหน้าสาธารณชน วันนี้นอกจากโซ่วอ๋องจะหมิ่นเกียรติข้าต่อหน้าผู้อื่นแล้ว แม้แต่ต่อหน้าพระพักตร์ขององค์รัชทายาทโซ่วอ๋องก็ไม่คิดจะละเว้น” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็ดึงชายแขนเสื้อคลุมของตนขึ้นมาจัดระเบียบ

“เท่าที่ข้าจำได้เขาไม่เห็นข้า และข้าเองก็ไม่ได้เห็นเขานะ”

“แต่เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทยังทรงนั่งแทะเมล็ดแตงลอบฟังอย่างสนุกสนานอยู่เลยมิใช่หรือเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางชี้ไปยังเศษเมล็ดแตงบนพื้น

“สตรีเช่นพวกเจ้าช่างน่าระอาเสียจริง เอาเถิดเมื่อกลับถึงวังแล้วข้าจะลองออกหน้าช่วยเหลือเจ้าดูสักครั้ง แต่อย่าได้คาดหวังผลลัพธ์จากข้า เพราะข้าเองก็ยังไม่ได้รับปากว่าจะช่วยเจ้าจัดการล้มเลิกการหมั้นหมายกับน้องรองของข้า” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็รีบทำการคารวะอย่างเต็มพิธีการเพื่อขอบคุณในทันที

“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าพระองค์ทรงเปี่ยมไปด้วยพระเมตตา”

“พอๆ ไม่ต้องเอ่ยวาจายกยอข้า ถังหรูเจ้าเองก็รีบกลับวังเถิดหากข้าเดาไม่ผิด เจ้าเองก็คงยากจะรอดพ้นจากเรื่องนี้ยามนี้ที่ตำหนักของเจ้าคงจะมีคนของเต๋อเฟยรอเจ้าอยู่ที่ตำหนักแล้ว” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้ทั้งหลี่ถังหรูและหวังฮุ่ยหลิงก็ย่อกายคารวะเขาอย่างเต็มพิธีการเช่นเดียวกัน แล้วจึงได้หันไปช่วยกันประคองเฉินเจียวเจียวให้ลุกขึ้น หลี่ไท่หลงจ้องมองพวกนางอีกครั้งแล้วจึงได้สะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินจากไปโดยมีเซียวอวิ๋นหยวนที่เก็บกระบี่เข้าฝักไปแล้วเดินติดตามออกไปด้วย