บทที่ 58 แผนร้าย

หลังจากที่ได้พูดคุยกับองค์รัชทายาทและบอกกล่าวถึงการกระทำของสกุลจ้าวและหลินชิงเหมยแล้วเฉินเจียวเจียวจึงได้ใช้ชีวิตอย่างสบายอกสบายใจขึ้น ทุกครั้งที่หลินชิงเหมยมีความเคลื่อนไหว เฉินเจียวเจียวก็จะให้ตงจื้อถือป้ายคำสั่งไปที่หอเมฆาเพื่อถ่ายทอดความเคลื่อนไหวไปให้รัชทายาทส่วนองค์รัชทายาทก็มักจะฝากข่าวคราวของโซ่วอ๋องเอาไว้ที่หอเมฆา การติดต่อระหว่างคนทั้งสองจึงเป็นไปในรูปแบบนี้

ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ ผ่านไปร่วมเดือนบุรุษจวนผิงกั๋วกงจึงได้เดินทางเข้าประตูเมืองมาอย่างเอิกเกริก สตรีทุกคนในครอบครัวต่างไปรอรับพวกเขาที่หน้าประตูเมือง แน่นอนว่าครั้งนี้ผิงกั๋วกงย่อมจะต้องรีบออกไปแสดงตัวว่าตนเองก็พึ่งจะมาถึงพร้อมกับบุตรหลานและน้องชายทั้งสองเพื่อให้ผู้อื่นรับรู้ ชาวบ้านต่างก็มามุงดูบุรุษสูงใหญ่ของจวนผิงกั๋วกงด้วยสายตาชื่นชม

ว่ากันว่าสตรีในจวนผิงกั๋วกงล้วนมีรูปโฉมงดงามและแช่มช้อย แถมยังได้รับการสรรเสริญจากฝ่าบาทว่าเพียบพร้อมไปด้วยรูปโฉมและความสามารถ ส่วนเหล่าบุรุษในจวนผิงกั๋วกงนั้นวันนี้พวกเขาได้เห็นกับตาแล้วพวกเขาไม่เพียงมีรูปร่างสูงใหญ่ แต่กลับมีใบหน้าที่ดึงดูดสายตาของผู้คนเป็นอย่างมากอีกด้วย

ฝ่ายผิงกั๋วกงเมื่อขี่ม้าเข้าประตูเมืองมาคนแรกที่เขาเห็นกลับไม่ใช่ครอบครัวแต่เป็นบุรุษที่เขาไม่ชอบหน้าที่สุดในยามนี้กำลังยืนอมยิ้มอยู่ที่น้าประตูพร้อมด้วยเหล่าขุนนางในราชสำนักหลายคนที่มายืนรอต้อนรับ

“คารวะองค์รัชทายาท” เหล่าบุรุษจวนผิงกั๋วกงรีบลงจากหลังม้าแล้วไปคารวะองค์รัชทายาทด้วยสีหน้านอบน้อม มีเพียงผิงกั๋วกงที่ดูฝืนใจอยู่บ้างแต่เมื่อเห็นว่ามีหลายสายตากำลังจับจ้องอยู่เขาจึงได้พยายามรักษาสีหน้าของตนเอาไว้

“พวกท่านไม่ต้องมาพิธี ข้าได้รับกระแสรับสั่งจากฝ่าบาทให้เป็นตัวแทนมาต้อนรับพวกท่าน หลายปีมานี้หากไม่ได้พวกท่านคอยต้านทานศัตรูอยู่ที่ชายแดนทางเหนือพวกเราทุกคนในแคว้นต้าเยียนแห่งนี้ก็คงจะไม่อาจจะใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขเช่นนี้ พวกเราชาวแคว้นต้าเยียนนับว่าติดหนี้ชีวิตพวกท่านและเหล่าทหารทั้งหลายแล้ว” องค์รัชทายาทเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

ผิงกั๋วกงที่เคยปรามาสเขาอยู่ในใจว่าเป็นเพียงบุรุษหน้าขาวปากแดงที่ใช้รูปโฉมล่อลวงบุตรสาวของเขาถึงกับต้องจ้องมององค์รัชทายาทผู้นี้ใหม่ คนผู้นี้ไม่เพียงล่อลวงสตรีเก่งแต่ยังเก่งกาจในการใช้คำพูดล่อลวงผู้คนอีกด้วย

“องค์รัชทายาททรงกล่าวหนักจนเกินไปแล้ว ที่พวกกระหม่อมทำล้วนเป็นหน้าที่ที่ทหารทุกคนต้องทำอยู่แล้ว” ผิงกั๋วกงเอ่ยพลางหันไปมองคนในครอบครัวของตนเองที่ยืนรอพวกเขาอยู่ทางด้านหลัง

“ลูก/หลานอกตัญญูคารวะท่านแม่/ท่านย่า” บุรุษจวนผิงกั๋วกงต่างเดินไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าพร้อมกัน นางหัวเราะเบาๆ พลางจ้องลูกชายและหลานชายทั้งหมดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความยินดี

“หลายปีมานี้ลำบากพวกเจ้าแล้ว ไปพวกเรารีบกลับจวนกันเถิด ข้าเตรียมน้ำร้อนน้ำชา และอาหารร้อนๆ ไว้รอพวกเจ้าที่จวนแล้ว” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้ผิงกั๋วกงเฉินคังก็หันไปเอ่ยกับมารดาเสียงเบา

“ท่านแม่พาพวกเขากลับจวนไปก่อนเถิด ส่วนข้าขอเข้าวังไปถวายพระพรฝ่าบาทก่อน แล้วจึงจะติดตมพวกท่านกลับจวนไป” เมื่อผิงกั๋วกงเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็พยักหน้าให้เขาแล้วเอ่ยเสียงเบา

“เจ้าไปเถิด” ผิงกั๋วกงจึงได้เดินไปหาองค์รัชทายาทแล้วติดตามเขาเข้าวังหลวงโดยมีขุนนางที่มารอต้อนรับติดตามไปด้วย

เฉินเจียวเจียวมองพี่ชายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ปีนี้เฉินเจียวจ้านพี่ชายของนางมีอายุได้สิบแปดปีแล้ว เขามีรูปร่างสูงใหญ่ผิวกายดำคล้ำเพราะถูกแผดเผาจากไอแดด หลังจากคารวะผู้อาวุโสในเรือนเรียบร้อยแล้วเฉินเจียวจ้านจึงได้เดินมาหานางด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“พี่ใหญ่” เฉินเจียวเจียวเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสั่งเครือ ไม่ว่าในชาตินี้หรือว่าในชาติที่แล้วก็นับว่าเป็นเวลาเนิ่นนานมากแล้วที่นางไม่ได้พบเขา

“เจ้าสุขสบายดีหรือไม่” คำถามของพี่ชายทำให้นางยิ้มออกมา

“สบายดีเจ้าค่ะ พวกเรารีบกลับจวนกันเถิด ถึงยามนั้นข้าจะเล่าให้พี่ฟังเองว่าช่วงนี้เกิดเหตุการณ์ใดขึ้นกับข้าบ้าง” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางยิ้มให้แก่พี่ชายของนางด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข นางไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่ายามนี้ขบวนขององค์รัชทายาทยังไม่ไปไหนเพราะคนนำขบวนกำลังยืนนิ่งและมองมาทางนี้

“จะทรงกลับวังหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ผิงกั๋วกงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาที่เขาใช้มององค์รัชทายาทก็ดุดันมากเช่นกัน บรรดาขุนนางที่ติดตามมาด้วยล้วนพากันก้มหน้าเพื่อหลบเลี่ยงสายตา

“ย่อมต้องไปอยู่แล้ว” องค์รัชทายาทเอ่ยโดยที่ยังมีสีหน้าเปื้อนยิ้ม เขาก้าวเท้าเดินนำหน้าไปหนึ่งก้าวแล้วจึงได้หันมาเอ่ยกับผิงกั๋วกงด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า

“เชิญท่านว่าที่พ่อตา” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้รังสีอำมหิตก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งแผ่กระจายออกมาจากผิงกั๋วกงมากยิ่งขึ้น ขุนนางอาวุโสหลายคนส่งเสียงกระแอมเตือนองค์รัชทายาทให้เขาสำรวมให้มากกว่านี้ ผิงกั๋วกงผู้นี้แม้แต่ฝ่าบาทยังต้องทรงยอมอ่อนข้อให้ แล้วเหตุใดองค์รัชทายาทจึงจะต้องไปยั่วยุเขาเช่นนี้ด้วย…

ในวังหลวงจัดงานเลี้ยงต้อนรับผิงกั๋วกงในตอนค่ำ บุรุษภายในจวนหลังจากที่พักผ่อนที่จวนแล้วก็ต่างได้รับราชโองการเรียกตัวเข้าไปในวัง โชคดีที่ดูเหมือนว่าในคราวนี้องค์รัชทายาทจะยินยอมเชื่อฟังฝ่าบาทแต่โดยดี งานเลี้ยงจึงไม่ดูน่าอึดอัดเท่าใดนัก

“ขอแสดงความยินดีกับท่านผิงกั๋วกงด้วย ไม่เพียงจะได้รับพระราชทานของกำนัลและงานเลี้ยง แต่กลางปีหน้าท่านก็จะได้ขยับฐานะเป็นพระสัสสุระขององค์รัชทายาทแล้ว” จ้าวเอ่ยกับผิงกั๋วกงพลางยกถ้วยสุราขึ้นเพื่อดื่มแสดงความยินดีให้แก่เขา

“ก็น่ายินดีจริงๆ นั่นแหละ ข้าได้ยินมาว่าแม้แต่ท่านเองก็ยังเคยอยากจะเป็นพระสัสสุระเช่นกัน ช่างน่าเสียดายแทนท่านยิ่งนักที่ไร้วาสนาเช่นนี้” คำพูดของผิงกั๋วกงทำให้องค์รัชทายาทหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผิงกั๋วกงท่านก็เห็นแล้ว ว่าที่ลูกเขยเช่นข้าไม่ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ นะ เพราะฉะนั้นวันหน้าท่านได้โปรดอ่อนโยนต่อข้าด้วย” คำพูดขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงทำให้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ถึงกับทรงสำลักพระสุธารสชาในทันที

“เจ้าใหญ่” น้ำเสียงตักเตือนของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้องค์รัชทายาทมิได้เอ่ยอันใดต่อ เขาแค่เพียงส่งรอยยิ้มอันชั่วร้ายให้แก่จ้าวฉีแล้วจึงได้หันไปเอ่ยกับหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ด้วยสีหน้านอบน้อม

“ผิงกั๋วกงอย่าได้ใส่ใจในความไร้มารยาทของเขาเลย เป็นเพราะข้าไม่ดีตามใจเขามากไปสักหน่อยแต่โดยรวมแล้วบุตรชายของข้าผู้นี้ก็นับว่าเป็นคนที่ใช้ได้ทีเดียว” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้เอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มแน่นอนว่าความหมายที่เขาพูดไม่ได้แค่ต้องการจะบอกว่าที่จริงแล้วลูกเขยของท่านผู้นี้คือคนดีแต่หลี่เซียวหลงฮ่องเต้กำลังตั้งใจจะบอกกับผิงกั๋วกงว่าบุตรชายผู้นี้ของเขาเหมาะสมที่จะได้นั่งบัลลังก์แทนเขามากที่สุดแล้วต่างหาก

“คนหนุ่มสมควรจะห้าวหาญและสง่าผ่าเผย ฝ่าบาททรงมีสายพระเนตรเฉียบแหลมกระหม่อมไม่กล้าสงสัยในการตัดสินใจของฝ่าบาทหรอกพ่ะย่ะค่ะ” ผิงกั๋วกงเอ่ยด้วยสายตาอันวาววับ ส่วนจ้าวฉีก็จ้องมองทั้งองค์รัชทายาทและผิงกั๋วกงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแผนการเช่นเดียวกัน เขาไม่อาจจะปล่อยให้ผิงกั๋วกงและองค์รัชทายาทร่วมมือกันได้ หนทางเดียวที่จะทำลายความร่วมมือได้ก็คือการกำจัดคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงเฉินเจียวเจียว