บทที่ 57 พูดคุย

เมื่อได้พบองค์หญิงเก้าเฉินเจียวเจียวจึงพึ่งจะคิดได้ว่าแม้ว่านางอยากจะแก้แค้นโซ่วอ๋องมากเพียงใดก็ไม่ควรจะฉุดรั้งและทำให้ทั้งองค์หญิงเก้าและพระนางเต๋อเฟยต้องถูกลากลงมาเล่นงานด้วย นางไม่รู้ว่าหลินชิงเหมยจะสามารถชักจูงโซ่วอ๋องได้สำเร็จหรือไม่ แต่จากประสบการที่เคยได้เป็นภรรยาร่วมผูกผมของเขามาในชาติก่อนเฉินเจียวเจียวเชื่อว่าหลินชิงเหมยน่าจะทำสำเร็จ

“ข้าคิดว่าต่อไปพวกเราคงยากที่ได้พบจะกันอีกแล้ว เจ้าคงไม่รู้ตั้งแต่จ้าวซีอินเกิดเรื่องเสด็จแม่ก็แทบจะทรงกักบริเวณข้า ยังมีฮุ่ยหลิงอีกคนที่ถูกกักตัวให้อยู่ในจวนเช่นกัน จนข้าคิดว่าช่วงเวลาผ่อนคลายสบายใจของพวกเราคงจะจบสิ้นกันไปแล้ว” องค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูตัดพ้อออกมาเมื่อได้อยู่ตามลำพังกับเฉินเจียวเจียว

“หม่อมฉันเองก็ถูกกักตัวเดียวกัน เมื่อเช้ากว่าจะขออนุญาตออกมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางคิดถึงสีหน้าของบิดาที่ทั้งเป็นห่วงและหวาดระแวง สาเหตุที่เป็นห่วงก็คงเพราะกังวลว่านางจะถูกคนสกุลจ้าวลอบทำร้าย ส่วนสาเหตุที่หวาดระแวงนั้นก็คงเพราะเป็นห่วงที่เฉินเจียวเจียวก้าวเท้าเข้าสู่เขตที่พักของราชวงศ์ซึ่งเป็นสถานที่ที่อาจจะได้พบรัชทายาทกระมัง

ยามนี้ในสายตาของบิดาของนางองค์รัชทายาทนับว่าเป็นคนเสเพลอยู่ไม่น้อย แม้ว่าเฉินเจียวเจียวอยากจะแก้ไขภาพลักษณ์ให้เขาในใจของบิดาแต่ด้วยการกระทำครั้งล่าสุดของเขาที่บิดาเห็นนั้นยากที่จะสลัดภาพลักษณ์เช่นนั้นออกไปจากใจของบิดาได้จริงๆ บุรุษที่ปีนเข้าหาสตรียามค่ำคืนดุจโจรเด็ดบุปผา จะไม่ให้เข้าใจว่าเขาคือคนเสเพลได้อย่างไรกัน

“เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นไม่ว่าผู้ใดก็คงจะเป็นห่วงเจ้า ว่าแต่คิดไม่ถึงว่าตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทจะหล่นไปที่เจ้า เสด็จแม่นั้นใจหนึ่งก็ยินดีที่วันหน้าเจ้าจะได้เป็นใหญ่ในวังหลังแต่อีกใจก็อดเป็นห่วงเจ้าไม่ได้ แต่เมื่อคิดว่าขนาดโอรสของเสด็จแม่ยังไม่ทันแต่งก็ยังคิดทำร้ายจิตใจของเจ้าแล้วเลย พระนางจึงได้แต่คิดว่าคงเป็นเพราะชะตาของเจ้าคงยากจะหลีกเลี่ยงคนหลายใจ จึงได้แต่ภาวนาให้เจ้าปลงตกและใช้ชีวิตในวังหลังได้อย่างมีความสุขที่สำคัญพระนางทรงคิดว่าไม่ได้เจ้าเป็นลูกสะใภ้ แต่ยามนี้ก็คล้ายๆ กันแม้จะเรียกได้ไม่เต็มปากว่าลูกสะใภ้ของพระนางก็ตามที” เมื่อองค์หญิงเก้าเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พลันหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ถูก

ก่อนจะมาพบองค์หญิงเก้านางได้ตรงไปถวายพระพรเต๋อเฟยที่ตำหนักก่อนแล้ว สายตาที่เต็มไปด้วยความปลาบปลื้มยินดี และความเวทนาสงสารของพระนางยังคงล่องลอยอยู่ในความคิดของเฉินเจียวเจียว ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้การได้รับพระเมตตาจากพระนางเต๋อเฟยนับเป็นเรื่องดีสำหรับเฉินเจียวเจียวมากทีเดียว เพราะฉะนั้นแม้ว่านางอยากจะปล่อยให้โซ่วอ๋องตกลงไปในแอ่งโคลนของหลินชิงเหมยมากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจจะปล่อยให้คนโง่ผู้นั้นลากพระนางเต๋อเฟยและองค์หญิงเก้าลงหลุมไปกับเขาได้

“องค์หญิงเก้า อันที่จริงสาเหตุที่หม่อมฉันมาที่นี่หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งจะไหววานเพคะ รบกวนองค์หญิงเก้าช่วยทำให้หม่อมฉันได้พบกับองค์รัชทายาทได้หรือไม่” คำพูดนี้ของเฉินเจียวเจียวทำให้องค์หญิงเก้าจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่งด้วยความประหลาดใจ แล้วสุดท้ายก็หัวเราะออกมาเบาๆ แถมยังมองเฉินเจียวเจียวด้วยสายตาล้อเลียน

“ย่อมได้สิ ข้าหรือก็อุตส่าห์คิดว่าเจ้าจะคิดถึงข้า เฮ้อ ที่แท้พอถึงช่วงเวลาหนึ่งในใจของเจ้าก็จะเลื่อนอันดับสหายเช่นข้าลงไปอยู่อันดับท้ายเสียแล้ว”

“ผู้ใดว่าอันดับท้ายเล่าเพคะ นี่ไม่ใช่ว่าหม่อมฉันมาพบองค์หญิงก่อนหรือ”

“อ้อ เช่นนั้นข้าก็เป็นคนที่รั้งอันดับท้ายๆ สินะ” เสียงนี้ขององค์รัชทายาททำให้ทั้งเฉินเจียวเจียวและหลี่ถังหรูหันไปมองเขาพร้อมกัน พวกนางและข้ารับใช้รีบหันไปถวายการคารวะแก่เขาอย่างพร้อมเพรียงซึ่งเขาก็แค่เพียงโบกมือไล่แล้วทิ้งกายลงมานั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างของเฉินเจียวเจียว แล้วชี้นิ้วให้พวกนางนั่งลง

“ได้ยินว่าเจ้าเข้าวังมาหาน้องเก้า ข้าก็เลยเดินมาดูเสียหน่อย” คำพูดของเขาทำให้องค์หญิงเก้ายิ้มออกมา นางหันไปมองข้ารับใช้ของตนและของเจียวเจียวแล้วก็ยิ้มออกมาพลางลุกขึ้น

“ข้าพึ่งจะได้น้ำปรุงที่สกัดจากดอกไม้มาใหม่ ตั้งใจว่าจะมอบให้เจ้า เช่นนั้นเจ้าคุยกับเสด็จพี่องค์รัชทายาทไปก่อน ข้าจะพาคนของเจ้าไปช่วยข้าจัดการเรื่องน้ำปรุงเหล่านั้น” องค์หญิงเก้าเอ่ยพลางส่งสายตาให้ข้ารับใช้ทุกคนรวมทั้งคนของเฉินเจียวเจียวให้ติดตามนางไป

“คิดไม่ถึงว่าน้องเก้าจะเป็นคนรู้ความเช่นนี้” องค์รัชทายาทเอ่ยพลางจ้องมองเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะพูดคุยกับพระองค์ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะสามารถพูดตรงนี้ได้หรือไม่” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล องค์รัชทายาททรงหันไปส่งสัญญาณให้แก่คนของเขาครู่หนึ่ง แล้วจึงหันมาเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เจ้ารีบพูดมา”

“เสนาบดีจ้าวส่งคนไปหาหลินชิงเหมย บอกกับนางว่าขอเพียงนางให้ความร่วมมือกับพวกเขา พวกเขาก็จะผลักดันนางให้ได้ครอบครองตำแหน่งสูงสุดของวังหลัง” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้องค์รัชทายาทก็พลันหัวเราะออกมาเบาๆ

“แค่บุตรสาวสองคนของเขา เขายังไม่สามารถผลักดันเข้าตำหนักบูรพาได้แล้วจะเอาความสามารถอันใดมาผลักดันหลินชิงเหมย”

“ปัญหาก็คือพวกเขาไม่ได้คิดจะให้หลินชิงเหมยมาเกาะแกะพระองค์ แต่พวกเขาตั้งใจจะให้นางค่อยเป่าหูให้โซ่วอ๋องคิดการใหญ่ต่างหากเล่าเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบแต่องค์รัชทายาทกลับจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็นิ่วหน้า

“ข้าอุตส่าห์รีบมาหาเจ้า แต่เจ้ากลับร้อนใจมาหาข้าเพื่อจะพูดเรื่องนี้กับข้านี่เจ้าเป็นห่วงข้า หรือว่าเป็นห่วงโซ่วอ๋องกันแน่” เมื่อพูดออกไปแล้วแม้แต่ตนเองก็ยังคิดว่าคำพูดนี้ฟังดูผิดปกติแต่เฉินเจียวเจียวกลับไม่สนใจ

“ผู้ใดเป็นห่วงโซ่วอ๋องกัน แต่นี่คือการคิดยุแยงให้เขาก่อกบฏนะเพคะ ยังไม่นับว่าเขาหลงใหลและเชื่อคำพูดของหลินชิงเหมยถึงปานนั้น หากเขาเกิดความโง่งมเพราะหลงเชื่อคำพูดของสาวงามขึ้นมานี่ไม่ใช่แค่เรื่องผิดใจระหว่างพี่น้อง แต่ผลกระทบกลับจะขายายเป็นวงกว้าง อย่างน้อยองค์หญิงเก้าและพระนางเต๋อเฟยก็อาจจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้องค์รัชทายาทพลันขมวดคิ้ว

“น้องรองของข้าคงจะไม่โง่เขลาถึงปานนั้นกระมัง”

“...” โง่เขลามากทีเดียว แน่นอนว่าประโยคนี้นางไม่ได้เอ่ยออกมาแต่องค์รัชทายาทกลับเข้าใจ เขายืดตัวนั่งตัวตรงแล้วทอดถอนใจออกมา

“ในเมื่อเจ้าเข้าใจเขามากถึงขนาดนี้ แล้วเหตุใดไม่เตือนเขาผ่านทางน้องเก้าหรือไม่ก็พระนางเต๋อเฟยเล่า”

“หม่อมฉันอยากให้หลินชิงเหมยลากสกุลจ้าวลงบ่อโคลนด้วยกันเพคะ” คำพูดนี้งอเฉินเจียวเจียวเต็มไปด้วยความอาฆาตและพยาบาทอยู่ไม่น้อย

“สรุปว่าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงข้า แต่เป็นเพราะอยากจัดการกับสตรีที่เคยแย่งคู่หมายของเจ้าไป” คำพูดนี้ขององค์รัชทายาททำให้เฉินเจียวเจียวตวัดสายตาดุดันใส่เขา

“เคยคิดว่าทรงมีข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือการเลือกใช้คำพูด แต่ยามนี้เริ่มเห็นเค้าลางแล้วว่าพระองค์ทรงมีจิตใจคับแคบอีกด้วย”

“ฮึ! ข้าก็แค่น้อยใจ พอรู้ว่าเจ้าเข้าวังข้าก็รีบสลัดฎีกาในมือทิ้งเกือบทั้งหมดแล้วรีบมาหาเจ้า แต่พอเจ้าเอ่ยปากล้วนเต็มไปด้วยเรื่องของผู้อื่น” เมื่อได้ฟังคำพูดประโยคนี้เฉินเจียวเจียวก็ไม่มั่นใจว่านางควรจะขัดเขินหรือว่าควรจะโมโหดี

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้ล้วนส่งผลดีต่อพระองค์ด้วย สกุลจ้าวนั้นคือเป้าหมายที่องค์รัชทายาททรงคิดจะกำจัดมิใช่หรือเพคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้สีหน้าของเขาจึงดีขึ้น

“วางใจเถิดเรื่องน้องรองปล่อยให้เขาโง่เขลาไปก่อน ข้าจะส่งคนไปคอยประกบเขาเอง ส่วนหลินชิงเหมยผู้นั้นหากเดาไม่ผิดคงมีคนของเจ้าอยู่ข้างกายนางแล้วกระมัง ยามนี้ขอแค่เพียงสกุลจ้าวขยับพวกเราก็จะรู้ ถึงยามนั้นค่อยวางแผนรับมือก็แล้วกัน” องค์รัชทายาทเอ่ยพลางหันไปมองตามสัญญาณที่คนของตนส่งมา

“ที่นี่คนพลุกพล่านไม่อาจจะเอ่ยอันใดได้มาก วันหน้าเจ้าส่งสาวใช้ไปแจ้งข่าวที่หอเมฆาก็แล้วกัน แล้วข้าจะหาวิธีไปพบเจ้าเอง” องค์รัชทายาทเอ่ยพลางขยับตัวนั่งด้วยท่วงท่าสบายอกสบายใจอีกครั้ง แล้วจึงได้เห็นว่ายามนี้องค์หญิงเก้ากำลังให้คนลำเลียงน้ำปรุงที่สกัดจากดอกไม้ใส่ขวดแก้วสีสันสดใสหลายใบเดินเข้ามา การพูดคุยของพวกเขาจึงได้หยุดลงไปได้ในที่สุด