12 - ง้อหนัก ๆ

ง้อหนักๆ

ทางด้านปุยนุ่น พัสกรขับรถมาส่งเธอที่บ้านของพ่อแม่เธอ ซึ่งบ้านหลังนี้พัสกรสามารถเดินเข้าออกได้ทุกซอกทุกมุมเหมือนกับว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านอีกหลังของเขาเลยก็ว่าได้ เพราะนรวิชญ์ เอ็นดูชายหนุ่มเหมือนกับลูกคนหนึ่งแถมยังมาสนิทกับปุยนุ่นอีก ทำให้นรวิชญ์เชื่อใจและไว้ใจพัสกรได้ และเขาก็เชื่อว่าพัสกรจะสามารถดูแลปุยนุ่นได้ หากเกิดว่าทั้งสองจะชอบพอกันขึ้นมาจริงๆ

“นุ่น...ถึงบ้านแล้วครับ” เสียงนุ่มเอ่ยเรียกเมื่อขับรถเข้ามาภายในบ้านของหญิงสาว แต่เจ้าของบ้านกับเจ้าของรถ หลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรเลย

พัสกรพยายามปลุกหญิงสาวอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างสูงจึงจำต้องอุ้มหญิงสาวขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ซึ่งก็คือห้องนอนของหญิงสาวนั้นเอง พัสกรวางร่างบางลงอย่างเบาๆมือ เมื่อมาถึงห้องนอนของปุยนุ่น แล้วตวัดผ้าห่มมาคลุมตัวให้แก่หญิงสาว และเดินออกจากห้องของหญิงสาวไป

“อานิชาสวัสดีครับ” ชายหนุ่มพนมมือขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องออกมาเจอเข้ากับณัฐณิชา แม่ของหญิงสาวที่ยืนรออยู่พอดี

“พัดกลับยังไง...” นิชาเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนขับรถของลูกสาวเธอมาส่งปุยนุ่นที่บ้าน

“เอ่อ...ผมเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ครับ” พัสกรเอ่ยตอบ เพราะไม่อยากรบกวน และเกรงใจเพราะนี้ก็ดึกมากแล้ว

“มันดึกแล้วค้างที่นี่เถอะน่ะ...” นิชาพูดขึ้นมา

“คงไม่ดีมั้งครับอานิชา...เดี๋ยวปุยนุ่นรู้จะเป็นเรื่องเอา” พัสกรรีบปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้ปุยนุ่นรู้ และพลอยโกรธเขาไปมากกว่านี้อีก ลำพังเรื่องเก่าก็ยังไม่สะส่าง เขาไม่อยากก่อเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกให้หญิงสาวไม่สบายใจ

“พัด...อาเห็นพัดเหมือนลูกอาคนหนึ่งน่ะ แล้วอาก็ดูออกว่าทั้งพัดและนุ่น ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน” นิชาจ้องมองหน้าพัสกร แล้วพูดออกมา เพราะเธอก็ดูอาการของเด็กทั้งสองออก

“ผมขอโทษน่ะครับ...ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะหยามเกียรติของอาทั้งสองเลย แต่ว่า...” พัสกรเมื่อเห็นว่าแม่ของหญิงสาวรู้เรื่องนี้ รีบคุกเข่าลงต่อหน้านิชาทันที แล้วเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างรู้สึกผิด ที่ล่วงเกินลูกสาวท่าน

“อาเข้าใจพัดน่ะ...ลุกขึ้นก่อนเถอะ” นิชาพยายามบอกให้พัสกรรีบลุกขึ้น

“มีอะไรกัน...ลงไปคุยกันข้างล่างหน่อย” เสียงเข้มของนรวิชญ์พูดขึ้น เมื่อเปิดประตูออกมาเห็นพัสกรกำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าภรรยาของตน

ทั้งสามคน ลงมานั่งคุยกันอยู่ที่ด้านล่างซึ่งเป็นห้องโถงของบ้านที่เป็นห้องไว้สำหรับรับแขกนั้นเอง และเป็นนรวิชญ์ที่เริ่มเอ่ยปากถามขึ้นมาก่อน

“เรื่องมันเป็นมายังไง ไหนเล่าให้อาฟังสิ”

“เรื่องก็มีอยู่ว่า...” พัสกรจ้องมองหน้าทั้งสองท่าน พร้อมกับเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง

“แล้วพัดคิดยังไงกับเรื่องนี้...” นิชาเป็นฝ่ายถามขึ้น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่พัสกรเอ่ยให้ฟัง

“หลังจากนั้น ผมก็ขอนุ่นเป็นแฟน แต่นุ่นไม่ยอมตกลง บอกให้ผมลองจีบเธอดูก่อน แถมยังให้ผมช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอีกครับ” พัสกรเอ่ยบอกกับท่านทั้งสอง

“แล้วพัดคิดยังไงกับลูกสาวอา...ชอบปุยนุ่นหรือเปล่า” นรวิชญ์เป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง

“ผมไม่รู้ว่าผมชอบนุ่นไหมครับ...”

“งั้นอาขอถามใหม่...สาเหตุอะไรที่ทำให้พัดเป็นแบบนี้ เออ...หมายถึงทำกับนุ่นแบบนี้”

“คือ...นุ่นพยายามหลบหน้าผมไม่อยากเจอหน้า อยากจะตัดขาดจากผม แถมยังจะออกจากงานอีก ผมเลย...” พัสกรเอ่ยตอบตามตรงโดยไม่คิดที่จะปิดบังเลย

“เอาล่ะ...อาพอจะรู้แล้วแหล่ะ” นรวิชญ์จึงเป็นฝ่ายสรุปเรื่องราวทั้งหมดเอง เพราะเขาก็ดูออกว่าคนทั้งสองชอบพอกัน แต่แค่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ใจตัวเองก็แค่นั้น

“ยังไงค่ะ...พี่ไปร์” นิชาถามสามีขึ้นทันที เพราะเธอก็ยังไม่เข้าใจ

“ก็เจ้าพัดน่ะ...รักหนูนุ่นเข้าให้แล้วแหล่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยบอกภรรยาของเขา

“แล้ว...ผมต้องทำยังไงต่อครับ” พัสกรเอ่ยถาม เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อจริงๆกัยเรื่องนี้

“ทำตามที่ความรู้สึกต้องการก็พอ...รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบไปเลยตรงๆ” นรวิชญ์เอ่ยแนะนำไป ให้พัสกรพูดตามที่ใจต้องการ

“ผมกลัวถูกนุ่นปฏิเสธครับอา...”

“เฮ้อะ...ไอ้หลานชาย มาถึงขนาดนี้แล้ว ลูกสาวอาคงไม่ปฏิเสธหรอกมั้ง แค่ปากเก่งไปอย่างนั้นเเหล่ะ ดีไม่ดี อาว่าอาอาจจะได้อุ้มหลานเร็วๆนี้ด้วยซ้ำ”

“...” พัสกรก้มหน้าลงเล็กน้อย

“หรือว่าไม่จริง” นรวิชญ์ถามย้ำ

“ครับ เพราะผมก็ไม่ได้ป้องกันเลย แล้วผมก็คิดว่านุ่นก็ไม่น่าจะกินยาด้วย” พัสกรเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ

“งั้นคืนนี้ก็ค้างที่นี่แล้วกัน” นรวิชญ์เอ่ยบอก พร้อมกับเตรียมตัวจะลุกขึ้น

“แต่...” พัสกรยังคงอ้ำอึ้ง

“ใจเสาะไปได้น่ะเรา...ขึ้นไปพักเถอะ นอนห้องลูกสาวอานั้นแหล่ะ เรื่องเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว คงไม่ต้องแยกห้องกันแล้วมั้ง” นรวิชญ์ตบไหล่พัสกรเบาๆ แถมเอ่ยแซวขึ้นมา

“ขอบคุณครับ...อาไปร์” พัสกรเอ่ยของคุณ พร้อมกับเตรียมตัวลูกขึ้น

“หวังว่า เช้ามาอาจะได้ยินข่าวดีน่ะ” นรวิชญ์เสริมขึ้นมาอีกประโยค

“ครับ...” พัสกรรับคำ แล้วรีบขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เป้าหมายคือห้องนอนของหญิงสาว

“ง้อกันให้หายล่ะ” นรวิชญ์ตะโกนไล่ตามหลัง

“พี่ไปร์...” นิชาเอ่ยเรียกสามีขึ้น เมื่อพัสกรเดินจากไปแล้ว

“ครับ”

“พี่คิดว่าตาพัด จะโดนหนูนุ่นไล่ออกมาไหมค่ะ” นิชาถามสามีขึ้น เพราะรู้จักนิสัยลูกสาวเธอดี

“พี่ว่า...คงไม่หรอกครับ” นรวิชญ์เอ่ยตอบอย่างมั่นใจ

“อะไรทำให้พี่มั่นใจขนาดนั้นค่ะ” นิชาหันไปถามความเห็นจากสามี

“ง้อหนักๆ ยังไงล่ะครับ” เสียงนุ่มเอ่ยบอก พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ภรรยา แล้วช้อนตัวขึ้นมาทันที

“ว้ายยย...พี่ไปร์ เล่นอะไรค่ะ อายุพี่ก็จะเกษียรอยู่แล้วน่ะ”

“ครับ...พี่จะยอมแก่ง่ายๆ ได้ยังไงกัน ก็เมียพี่ยังสาว ยังสวย แถมยังฟิตขนาดนี้ แล้วตอนนี้ พี่ก็จะง้อนิชาหนักๆเหมือนกัน เตรียมโตเด้ออีหล่า” นรวิชญ์เอ่ยบอก พร้อมกับเเซวภรรยาขึ้นมาทันทีในภาษาบ้านเกิดของหญิงสาวที่ชอบแซวเล่นกันเป็นประจำ

“อ้ายไปร์...ปล่อยก่อน เดี๋ยวนิชาตก” นิชาเอ่ยบอกเป็นภาษาบ้านเกิดทันที

“บ่ครับ...คืนนี้อ้ายสิฮักเมีย” เสียงนุ่มเอ่ยตอบ พร้อมกับอุ้มภรรยายังสาวเดินขึ้นบันไดบ้านไปยังชั้นสอง ห้องนอนของทั้งคู่