ตอนที่ 7 ความจริงอันเจ็บปวดNc

“นี่มันแค่เริ่มต้น! อยากเป็นของพี่เอง! พี่ไม่ได้ร้องขอ!”

เสียงทุ้มแหบพร่าตอบกระเส่าไปด้วยความเสียวซ่านปวดหนึบ คิมหันต์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มือหนาจับร่างเล็กไว้ พร้อมกดแก่นกายใหญ่จ้วงลึกอีกครั้งอย่างหนักหน่วงลึกจนสุดลำ! น้ำสีขุ่นเข้มไหลไปตามช่องรักคับแคบนั่น ‘เพราะความบริสุทธิ์’

“ฮึก! กรี๊ดดดดดด!! เจ็บ! ปล่อยนะ! ฮึก!”

เมนิลากรีดร้องอย่างสุดเสียง ความเจ็บปวดแทบขาดใจของเธอนั้น ทำให้ริมฝีปากบางสั่นระริก นิ้วเรียวบางจิกเขากับไหล่กว้างทันที! น้ำตารินไหลจากหางตาทั้งสองข้าง ‘เธอเลือกเอง เธอจะต้องผ่านไปให้ได้!’

“โอ๊ะ!” ร่างกำยำสั่นเทากับความคับแน่นที่บีบรัดท่อนเอ็นของเขาเอาไว้ เอวหนากดแท่งร้อนขึ้นลงช้าๆ เนิบนาบเพื่อให้ช่องทางรักคับแคบนั้นคุ้นชิน ไหล่กว้างปวดแสบเพราะเล็บอันแหลมคมนั้นกรีดลงไปทำให้โลหิตไหลซึมออกมาทั่วไหล่กว้าง!

“ไม่! จะ-เจ็บ! ฮึก! จะ-เจ็บ อ๊ะ!”

“โอ๊ะ โอ๊ะ!”

เมื่อดุ้นมังกรใหญ่เริ่มคุ้นชินกับช่องทางรักนั้นจึงเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ดึงเข้าออกไปมาโดยไม่สนว่าร่างเล็กจะดีดดิ้นหนีเพียงใด ความเจ็บปวดนี้มิได้มีเพียงเราคนเดียว พี่เองก็ไม่ได้แตกต่างจากเธอเลย...ยูจิน

ตั่บ! แก่นกายใหญ่จ้วงลึกกระแทกกระทั้นเข้ากับช่องทางรักคับแคบนั้นอย่างดุดัน!

“ฮึก! เจ็บ! ปล่อยนะ! อ๊ะ!”

ร่างหนาเร่งขยับสะโพกเร็วและแรง เสียงหอบหายใจดังกระเส่า ความใหญ่โตดุดันของความเป็นชายชาตรีนั้นยังคงกระแทกตอกตรึงดุเดือด ร่างเล็กสั่นสะท้านไปตามแรงกระแทกของแก่นกายใหญ่บนโซฟาที่มีพื้นที่จำกัด แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคขวางกั้นความต้องการของชายหนุ่มแต่อย่างใด

ร่างหนายังคงโหมแรงกระแทกกระทั้นลงมาอย่างต่อเนื่อง ความปวดหนึบต้องการระบายออก ความกระสันบวกผสมกับฤทธิ์ยากำหนัด ทำให้เอวหนาดีดเด้งกระแทกเพิ่มแรงขึ้นไปอีก โดยไม่สนคนใต้ร่างที่ดีดดิ้นหนี เรียวขาเล็กเกยบนท่อนแขนของอีกฝ่าย สั่นสะท้านสะเทือนเพราะถูกแรงกระแทกโหมกระหน่ำแบบรัวๆ

“โอววว์ ซี๊ดด!!”

“จะ-เจ็บ อ๊ะ!” ความร้อนจากบางอย่างปะทุขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดอีกครั้ง ความเสียวเสียดก่อวนไปที่ท้องน้อยของเธอ ความเจ็บหนึบและเจ็บปวดแทบแตกดับผสมกันอยู่ในนั้น เมนิลาต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ริมฝีปากบางกัดเม้มเข้าหากันจนเลือดซิบออกมา ‘เธอเลือกเอง’

ตั่บ! เอวหนากระแทกอย่างดุเดือด!

“โอวว์ ซี๊ด โอววว์ โอ๊ะ!” ความเสียวซ่านทะยานไปที่ปลายกระบอกแท่งร้อน

“ฮึก! อึก” เมื่อไหร่บทรักนี้จะจบลงซะที เมนิลาพอแล้ว ความบอบช้ำทางร่างกายและจิตใจของเธอตอนนี้ มันแตกสลายไปจนหมดแล้ว ‘บทเรียนความบ้าดีเดือดของเธอเอง’

ตั่บ! แก่นกายใหญ่กระแทกจ้วงลึก!

“โอวว์! โอ๊ะ!” ดุ้นมังกรใหญ่ยังคงกระแทกเดือด

บทรักบรรเลงบนโซฟาใหญ่ เกิดขึ้นอย่างดุเด็ด เผ็ดมัน ร่างใหญ่โหมแรงกระแทก จนทำให้ร่างบางสั่นสะท้านสะเทือน กว่าที่ชายหนุ่มจะเดินทางไปถึงปลายฝัน ก็ทำเอาร่างเล็กแทบสลบคามือ บทรักร้อนแรงแรกจบลง เพียงไม่กี่นาที บทรักใหม่ก็เริ่มขึ้นมาอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด โดยที่ผู้กำกับบทรักนั้น ไม่อาจหยุดบทละครรักของตัวเองได้ จากโซฟาใหญ่ ห้องน้ำ บนเตียงหรือแม้กระทั่งบนพื้น นับสิบครั้ง และจวบจนกว่าฤทธิ์ของยานั้นจะหมดไปจากกายร้อน นั่นก็ทำให้ร่างเล็กอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง และหมดสติลงในที่สุด...

          [สายวันต่อมา]

          “อุ้ย!” เสียงร้องของเมนิลาดังขึ้นเพราะความเจ็บปวดรวดร้าวระบมในร่างกาย เมื่อเธอกำลังประคับประคองร่างอันบอบช้ำของตัวเองลงจากเตียงกว้าง เสียงลมหายใจของคนตัวใหญ่ ยังคงสม่ำเสมอ ร่างกายไม่ไหวติง

          ‘เมนิลาไม่อาจอยู่เผชิญหน้ากับเขาได้อีกแล้ว’ เธอรู้ผลจากสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแล้ว ‘พี่คิมไม่ได้รักเธอจริงๆ’

          ร่างของเมนิลาเดินออกมาจากห้องนอนใหญ่ด้วยผ้าขนหนูพันกายผืนใหญ่ เธอมองหาชุดเสื้อผ้า ที่เธอพอจะใส่ออกจากห้องนี้ไปได้ ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ตู้เสื้อผ้าเจ้าของห้อง ‘คงต้องใส่เสื้อผ้าพี่คิม’

          ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! เสียงแอพพลิเคชั่นแชทดังขึ้นรัวๆ

          ณิชา : คิมคะ ตื่นหรือยังคะที่รัก

          ณิชา : [สติ๊กเกอร์รูปหัวใจ]

          ณิชา : วันนี้เรามีนัดกันนะคะ คิมจะพาณิชาไปเที่ยว ยังจำได้ไหมเอ่ย รับสายณิชาหน่อยสิคะ [อิโมจิรูปหัวใจ]

          ขอบตาสวยร้อนผ่าว เมื่อชะโงกหน้าเหลือบมอง และอ่านข้อความแชทนั้น ‘นี่คือเหตุผลที่แท้จริงสินะ ที่ทำให้พี่คิมเลิกรักเรา’

          ตึ๊ด! ตึ๊ด! ตึ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น เมนิลารีบคว้าเอาไปวางไว้บนเบาะโซฟา เพื่อไม่ให้เสียงสั่นเรียกเข้านั้นดัง จนทำให้เจ้าของห้องตื่น

          มือบางสั่นระริก ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นไหลเป็นทางยาวลากผ่านสองแก้มสวย ม่านน้ำตาบดบังจนทำให้เมนิลาที่กำลังแหวกหาเสื้อผ้าในตู้มองไม่เห็น ความเจ็บปวดในหัวใจ มันมากจนจุกตันในลำคอ

          แกร๊ก! เสียงประตูอัตโนมัติถูกเปิด พร้อมกับร่างอันบอบช้ำ ของหญิงสาวเดินจากไป โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

          ‘ขอบคุณความกล้าของตัวเอง ที่ทำให้เมนิลารู้ว่า เมนิลาไม่ได้เป็นที่รักของพี่คิมอีกต่อไปแล้ว เมนิลาพอแล้ว คำว่าพี่คิมจะแต่งงานกับยูจิน ไม่มีอีกต่อไป ทุกอย่างเป็นเพียงภาพจำ ในวัยเด็กเท่านั้น’

          [บ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์น]

          “ยะ-ยูจิน” น้ำเสียงอันสั่นเครือเอ่ยขึ้น เมื่อร่างของเพื่อนรักปพิชญาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ แววตาอันเจ็บช้ำแสดงออกมาอย่างชัดเจน ‘ไม่ต้องบอก ปพิชญาก็รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น’

          “ฉะ-ฉัน ขออยู่บ้านแกสักพักได้ไหม นานิ”

น้ำเสียงอันแหบแห้งเอ่ยร้องขอ เรียวขาสั่นระริกเพราะเริ่มทรงตัวเองไม่อยู่

          “มาสิ เพื่อนรัก ฉันจะดูแลแกเอง”

ปพิชญาโผเข้าไปโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้ น้ำตาแห่งความสงสารไหลออกมาอัตโนมัติ ซึ่งถูกตั้งไว้จากก้นบึ้งในหัวใจ

          [คฤหาสน์เชาวกรกูล]

          “เคน ติดต่อยูจินได้มั้ยลูก พ่อโทรหาเป็นสิบสายแล้ว ไม่เห็นน้องจะรับสาย น้องเป็นอะไรหรือเปล่า ความจริงวันนี้เป็นวันเสาร์นี่ ไม่ได้ไปเรียน แล้ววันนี้ไปไหน”

คมกล้ามีธุระที่จะต้องคุยกับบุตรสาวบุญธรรม เรื่องที่จะส่งเธอไปเรียนต่อต่างประเทศ คมกล้าเองไม่อยากบังคับลูกสาวแล้ว เขาเลี้ยงเธอมาอย่างอิสระ และการตัดสินใจทั้งหมด นั่นก็ขึ้นอยู่กับเธอเอง ถึงแม้จะต้องขัดใจกับภรรยาของเขาบ้างก็ตาม

          “ผมโทรไปหายูจินหลายรอบแล้วครับพ่อ แชทไปก็ไม่อ่าน ผมกำลังค้นเบอร์เพื่อนสนิทของยูจินอยู่ครับ”

ความร้อนรนใจ ไม่ได้เกิดขึ้นกับผู้เป็นพ่อคนเดียวเสียเมื่อไหร่ เวธัสเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน เมื่อคืนเขานั่งรอเมนิลาจนดึก แต่ก็ไร้วี่แววว่าเธอจะกลับเข้าบ้าน วันนี้ตอนเช้าเขาเลยต้องโทรหาเมนิลาอีกครั้ง

..................................