ความลับที่ถูกแช่แข็ง

ฉันลอยอยู่กลางอากาศ มองร่างที่อยู่บนเตียงชันสูตรอย่างตกใจ

นั่นมันไม่ใช่คนแล้ว เนื้อและผิวหนังทั่วทั้งร่างถูกเปิดออก อีกทั้งยังมีน้ำแข็งบาง ๆ ปกคลุมอยู่ด้านบน

แม้แต่ฉันก็ยังจำไม่ได้ว่านั่นคือตัวเอง

“พี่กู้ มาแล้วเหรอ?” ผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นกู้จิ่นเซินเดินเข้ามาก็เอ่ยทักทาย

“ครั้งนี้ทีมสำรวจเจอศพที่แอนตาร์กติกา”

“ใบหน้าถูกกรีดจนเละ หลักฐานที่สามารถใช้ยืนยันตัวตนก็หายไป พวกเราสงสัยว่าเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนา”

เมื่อได้ยินว่าศพนี้ถูกลากขึ้นมาจากแอนตาร์กติกา กู้จิ่นเซินก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะสวมถุงมือปลอดเชื้อด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

ฉันลอยอยู่กลางอากาศ จ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา

สามปี ฉันตายไปสามปีแล้ว

หลังจากที่ตายไป วิญญาณของฉันถูกขังอยู่ในแอนตาร์กติกา ต้องทนทุกข์ทรมานกับความหนาวเย็นทุกวัน

จนในที่สุดก็มีคนเจอฉัน และพาฉันกลับมา

แต่ฉันไม่คิดเลยว่า ครั้งนี้คนที่จะทำการชันสูตรศพของฉันกับมือคือกู้จิ่นเซิน

เมื่อเห็นใบหน้าที่ถูกกรีดจนเสียโฉมของฉัน แม้แต่กู้จิ่นเซิน แพทย์นิติเวชมากประสบการณ์ ยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

กู้จิ่นเซินยังไม่ได้ลงมือผ่าในทันที แต่กลับหันไปถามผู้ช่วยก่อน “เสี่ยวเวยรู้เรื่องนี้หรือยัง?”

ผู้ช่วยส่ายหน้า “พี่เวยเวยอยู่เตรียมงานแต่งให้พวกพี่ เธอน่าจะยังไม่รู้“

กู้จิ่นเซินตอบกลับ ”งั้นก็อย่าให้คนในทีมสำรวจบอกเรื่องนี้กับเธอ”

“เธอขี้กลัว ฉันกลัวว่าเธอจะตกใจ” ระหว่างที่พูด ใบหน้าของกู้จิ่นเซินก็เจือไปด้วยความอ่อนโยน

ฉันมองกู้จิ่นเซินอย่างงุนงง

สามปีแล้ว เขากำลังจะแต่งงานกับไป๋เวยเวย

คู่หมั้นของฉันกำลังจะแต่งงานกับฆาตกรที่ฆ่าฉัน

ฉันลอยอยู่กลางอากาศและกำลังมองร่างที่ผุพังของตัวเอง

ต่อให้จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ทุกครั้งที่กู้จิ่นเซินพูด

“บริเวณใบหน้าถูกของมีคมกรีดทั้งหมดสี่สิบห้าแผล”

“บริเวณลำคอมีรอยบาดจากของมีคมและรอยรัด สันนิษฐานว่าถูกรัดคอก่อนจะถูกฆ่า”

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับอึ้งไป “ต้องแค้นกันมากขนาดไหน! ถึงได้ฆ่าเธออย่างโหดเหี้ยมแบบนี้!”

คำพูดของกู้จิ่นเซินเย็นชาเป็นอย่างมาก แต่การกระทำกลับดูคล่องแคล่วและเป็นขั้นตอน

ต่อไปเป็นส่วนท้องของฉัน ที่หน้าท้องมีรอยมีดกรีดลึก

“บริเวณท้องมีรอยมีดสิบสามรอย”

เหมือนกับว่าเขาเองก็ใจไม่แข็งพอ “เบื้องต้นสันนิษฐานว่า ทุกบาดแผลเกิดขึ้นก่อนที่จะเสียชีวิต”

“หน้าท้องนูนออกมาเล็กน้อย ด้านในมีตัวอ่อนที่พัฒนาแล้วประมาณสามเดือน”

นั่นคือ ลูกของเรา