บทที่ 21 คลุ้มคลั่งเพราะเธอ

เจคอปแทบไม่มีสมาธิตลอดการประชุม เขาแคนเซิลนัดหมายหลังจากนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งคู่ขาสุดเซ็กซี่ที่เคยติดอกติดใจนักหนา เจคอปตรงดิ่งไปยังลานจอดรถ ท่าทางร้อนรนผิดวิสัยจนเจมส์มาร์ที่มายืนดักรอเขาต้องรีบวิ่งแจ้นตามมาสะกัดชายหนุ่มไว้

“พี่เจค พี่เจค! เดี๋ยวพี่ จะรีบไปไหน นี่ยังไม่หมดเวลาประชุมเลยนี่” เจมส์มาร์วิ่งทันคนตัวสูงจนได้ เจคอปจำต้องหันมาเผชิญหน้ากับคนที่เขาพยายามหลบหน้ามากที่สุด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจมส์มาดักรอเขาทำไม

“ฉันมีธุระด่วน มีอะไรก็รีบว่ามา”

“ผมจะถามเรื่องนาเดีย ผมติดต่อเธอไม่ได้เลย วันนี้ก็ไม่มาทำงาน ตั้งแต่เมื่อวานที่นัดกับพี่ ผมกลับเข้ามาที่ร้านก็ไม่เจอทั้งเธอทั้งพี่ เมื่อวานนาเดียบอกพี่ไหมครับว่าจะกลับก่อนหรือยังไง” เจมส์มาร์ร่ายยาวทีเดียว และมันก็เป็นเรื่องเดียวกับที่เจคอปคาดไว้จริงๆ

“ฉันจะไปรู้เหรอ เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วก็หายไปเลย ฉันเห็นแกหายไปด้วย คิดว่าคงตามกลับไปพร้อมแก ฉันก็เลยกลับมาเคลียงาน” เขาทำท่าจะเดินหนี แต่ถูกน้องชายวิ่งมาดักหน้า

ท่าทางร้อนรนจนดูมีพิรุทธ์ของเจคอปไม่อาจรอดพ้นสายตาของน้องชายอย่างเขาได้ “พี่แน่ใจนะ ว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรแฟนผมจริงๆ” เจมส์มองค้อน เขานึกสงสัยตั้งแต่เห็นสายตาที่พี่ชายเขามองนาเดียแล้ว เจคอปจ้องนาเดียตาไม่กระพริบ สายตาแทบจะกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว

“จะบ้าเหรอ ฉันว่าแกเลิกสนใจผู้หญิงคนนั้นแล้วไปคุยกับน้องมินเรื่องงานแต่งให้เรียบร้อยดีกว่า ผู้หญิงที่เพรียบพร้อมอย่างมินตรา หาไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ ฉันไปล่ะ”

“อ้าว เดี๋ยวสิพี่ พี่เจค!”

เจคอปรีบบึ่งรถกลับคอนโด นึกโมโหคนตัวเล็กอย่างไม่มีเหตุผล เขาโมโหที่เห็นเจมส์มาร์เป็นห่วงเป็นใยนาเดียจนออกนอกหน้า ร่างใหญ่รีบร้อนขึ้นมาถึงหน้าห้อง คงต้องสั่งสอนยัยเด็กใจแตกให้รู้ถึงสถานะตัวเองอีกครั้ง ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงของใครกันแน่

“นาเดีย ตื่นรึยัง นาเดีย” เขามองเข้าไปในห้องนั่งเล่นและห้องครัวว่างเปล่า หรือจะยังไม่ตื่น เขาตรงดิ่งไปยังห้องนอน แต่ภายในกลับเงียบสนิท ไร้เงาของร่างบอบบางที่ควรจะนอนซมอยู่บนเตียง

“นาเดีย!”

เจคอปเริ่มหงุดหงิดที่ไม่เห็นหญิงสาวอยู่ในห้องทั้งที่เขาสั่งเอาไว้แล้ว หากเธอไม่อยู่ในห้องน้ำละก็ เธอตายแน่!

เขาหาทุกซอกทุกมุมในคอนโดแล้ว แต่ก็ไร้เงาของตัวปัญหาที่เป็นสาเหตุให้สติของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาตลอดทั้งวัน แล้วนี่ เธอยังกล้าขัดคำสั่ง ไม่อยู่รอเขากลับมาอีก เจคอปมองเข้าไปในห้องนอน ข้าวของและเสื้อผ้าเธอไม่อยู่แล้ว ยาและน้ำบนโต๊ะก็ว่างเปล่า พร้อมเศษเช็คที่ถูกฉีกละเอียด

เพล้ง!!!!! แก้วน้ำถูกปาลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์โมโหที่ปะทุขึ้น ไม่เคยมีใครกล้าลองดีกับเขาแบบนี้มาก่อน

“นาเดีย!!!!” เขากำหมัดแน่นราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในฝ่ามือของเขายังไงยังงั้น

นาเดียสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายที่แสนน่ากลัว เธอฝันว่ากำลังวิ่งหนีปีศาจ และสุดท้ายก็ถูกมันจับกินทั้งตัว เป็นฝันที่น่าสยดสยองจนเธอไม่สามารถข่มตานอนต่อได้

“ตี 5 แล้วเหรอเนี่ย ไปทำงานเลยก็แล้วกัน”

ร่างเล็กมาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่ เธอคอยเหลียวหน้าเหลียวหลังอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ทำไมต้องคอยหลบหน้าเขาด้วย แต่พอนึกถึงภาพถ่ายใบนั้น เธอก็รู้สึกเจ็บแปร๊บขึ้นมาจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาอีก

“น้องเดีย!”

เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้นาเดียหลุดจากภวังค์เศร้า

“พี่เจมส์! ทำไมมาเช้าจังเลยคะวันนี้” เธอส่งยิ้มหวานให้กับคนที่ดูท่าทางร้อนรน

“หายไปไหนมา เมื่อวานก็ไม่มาทำงาน พี่โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ พี่เป็นห่วงเราแค่ไหนรู้ไหม”

สายตาบ่งบอกความเป็นห่วงเป็นใยทำให้นาเดียอดใจเต้นแรงไม่ได้ “พี่ก็คิดว่าเราถูกพี่เจคทำอะไรซะอีก”

“หมายความว่ายังไงคะ” หรือว่าพี่เจมส์จะรู้เรื่องระหว่างเรากับผ.อ.!?

“ก็พี่เห็นพี่เจคมองเราตาไม่กระพริบเลย พี่ชายพี่เขาลีลาร้ายกาจมากเลยนะ อย่าเผลอไปหลงคารมล่ะ ฮะๆ” เจมส์มาร์พูดติดตลก แต่สาวน้อยกลับหน้าเห่อร้อนด้วยความอาย

“พี่พูดเล่นหรอกน๊าา ไปทำงานใช่ไหม พี่เดินไปส่ง”

“เอ่อ พี่เจมส์จะเดินไปส่งเดียทำไมคะ”

“เอ้า ก็เราเป็นแฟนกันนี่น๊า” เขาส่งยิ้มน่าหมั่นเขี้ยวมาให้ จนเธออดหยิกแขนเขาไม่ได้

“ฮ่ะๆ พี่เจมส์ละก็ เอ่อ เดียพึ่งนึกได้”

“หื่ม ว่าไงครับ?”

นาเดียหยุดเดิน เธอทำสีหน้าจริงจังจนเจมส์ต้องหุบยิ้มลง

“เดียว่าพี่เจมส์ลองคุยกับผ.อ.ตรงๆดีกว่าไหมคะ เรื่องคู่หมั้นพี่น่ะค่ะ เดียว่าผ.อ.เขาน่าจะเข้าใจนะ” สีหน้าหญิงสาวดูอมทุกข์อย่างเห็นได้ชัด แต่เจมส์ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใด

“เดียมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าพี่เจคเขาพูดอะไร...”

“ปะ เปล่าเลยค่ะๆ เพียงแต่เดีย... เดีย...”

เห็นท่าทางลำบากใจของนาเดีย เขาจึงยอมแพ้

“โอเค ก็ได้ครับ ถ้าน้องเดียลำบากใจ พี่จะคุยกับพี่เจคเอง”

นาเดียเผยยิ้มด้วยความโล่งอก เพราะถ้าหากเธอยังคิดที่จะทำงานอยู่ที่นี่ แล้วต้องมีปัญหากับเจ้าของโรงพยาบาลละก็ ชีวิตการทำงานของเธอคงจะไม่ราบรื่นแน่ และนอกเหนือจากนั้น เธอก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว

“พี่เจมส์ส่งเดียแค่นี้แหละค่ะ ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ” นาเดียโบกมือเป็นเชิงเอ่ยลา เธอกำลังจะแยกจากเจมส์มาร์ แต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงเข้าไปกอด ซ้ำยังทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด! “ตั้งใจทำงานนะครับที่รัก เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับนะครับ จุ๊บ!”

เจมส์มาร์หอมแก้มนาเดียฟอดใหญ่โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะตกตะลึงมากแค่ไหน แล้วเธอก็เหมือนจะรู้สาเหตุเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับสายตาดุดันของสาวสวยที่เธอเคยเจอที่ร้านกาแฟ

“อ้าวคุณเมย์ มาทำอะไรที่โรงพยาบาลแต่เช้าครับ” เจมส์มาร์เอ่ยทักเสียงใส

“ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะมาหาคุณนั้นแหละค่ะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว” สาวสวยตรงหน้ามองนาเดียสลับกับเจมส์มาร์ด้วยแววตากรุ่นโกรธ ก่อนจะหันหลังเดินหนีไปโดยไม่หันมาสนใจเสียงเรียกของเจมส์

“ขอโทษทีนะน้องเดีย พี่ขอตัวก่อนนะครับ” เขาก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษเธอ ก่อนจะวิ่งตามร่างอรชรไปอย่างรวดเร็ว นาเดียยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ยังร้อนผ่าว เธอตื่นเต้นไปกับสัมผัสแผ่วเบาของเจมส์ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาแค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือยั่วให้ผู้หญิงคนนั้นหึง เธอแพ้ผู้ชายใจดีและอ่อนโยน และเจมส์มาร์ก็มีครบทุกอย่าง