บทที่ 64 คนที่สำคัญที่สุด

นาเดียค่อยๆเดินถอยหลังไปทางประตูทางออก โชคดีที่มีคนเปิดประตูเข้ามาพอดี “ช่วยด้วย...!”

แต่ทว่าคนที่เดินเข้ามากลับเป็นวาววา ที่แท้มันก็เป็นแผน แผนที่วาววาหลอกให้เธอมาติดกับ หล่อนรู้อยู่แล้วว่าหากจะเดินไปยังตึกของคุณมินตรา เธอต้องผ่านเส้นทางนี้

“ฉันหวังดีนะ เห็นเพื่อนรักแกมายื่นใบลาออก ฉันก็เลยหาที่ทางไว้ให้ได้บอกลากัน” แววตาอาฆาตจากผู้หญิงสองคนจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว นาเดียพยายามสงบสติอารมณ์เพื่อมองหาทางหนีทีไล่ แต่เหมือนคนข้างหลังจะไม่ปล่อยให้หญิงสาวมีเวลาคิด

วาววาผลักหลังนาเดียเข้าหาญาดา

หลังจากแวะเอามื้อเช้าไปส่งให้มินตรา เจคอปก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะอยู่ดูเธอทานข้าว เพราะตั้งแต่คราวที่เขาแอบหนีไปพัทยาเมื่อต้นเดือนก่อน กระทั่งเกิดเรื่องของมินตรา เขาก็ไม่มีเวลาเคลียงานจนตอนนี้มันกองสุมท่วมหัว ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องรีบร้อนมากขนาดนี้ แต่เพราะนัดหมายกับนาเดียตอนกลางวัน เขาจึงอยากสะสางงานด่วนให้แล้วเสร็จ จะได้ใช้เวลาอยู่กับเธอให้คุ้มค่ากับเวลาพักอันแสนน้อยนิด เจคอปรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายคล้ายจะมีเรื่องกลุ้มใจอยู่ตลอดเวลา บางทีอาจจะเป็นเรื่องของมินตรา แต่เขาก็พยายามเอาใจเธออย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำได้ เขายอมรับว่าถ้าเป็นเมื่อก่อน มินตราคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาให้ความสำคัญ เพราะเธอเป็นผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่เขาให้ความรัก

คนที่หนึ่งคือแม่...

คนที่สองคือมินตรา... น้องสาวที่เขาเลี้ยงมาเองกับมือ

กริ๊งงงง กริ๊งงงง เสียงโทรศัพท์ดึงสมาธิที่กำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารตรงหน้าและความคิดว้าวุ่นในใจให้หยุดลง เจคอปจำต้องวางงานในมือลงก่อน เพราะริงโทนนี้เขาตั้งไว้สำหรับคนในครอบครัวโดยเฉพาะ

เจมส์มาร์... “ว่าไง ฉันกำลังยุ่งอยู่”

“พี่เจค ยัยมินมีอาการแปลกๆ ผมอยากให้น้องพบจิตแพทย์” เสียงร้อนรนของเจมส์ทำให้เจคอปตกใจไม่น้อย “ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“น้องไม่ยอมกินข้าว น้องเริ่มไม่คุยกับใคร เอาแต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมกลัวครับพี่ กลัวว่าน้องจะ...” เสียงของเจมส์ขาดหายไป ซึ่งหมออย่างเขาเข้าใจเป็นอย่างดีว่าน้องชายกำลังสื่อถึงอะไร

เจคอปพึ่งตระหนักได้ว่าปัญหาที่น้องสาวของเขากำลังเผชิญอยู่คงจะทำให้เธอเจ็บปวดไม่น้อย “ฉันจะติดต่อคุณลุงสมภพให้ แกอยู่กับยัยมินตลอดเวลานะ แล้วอาฐาล่ะ”

“น้องยังไม่ยอมให้คุณอาเข้าใกล้เลย แล้วผมก็ต้องเข้าผ่าตัดด่วน จะฝากพยาบาลดูก็คงไม่สามารถอยู่กับน้องได้ตลอดเวลา”

น้ำเสียงเป็นกังวลจนเจคอปต้องเหลือบมองนาฬิกา 11 โมงครึ่งแล้ว อีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาพักกลางวันของนาเดียแล้ว

“ให้พยาบาลอยู่กับน้องจนกว่าฉันจะไปถึง ฉันจะโทรติดต่อคุณลุงสมภพในระหว่างที่เดินไป” เจคอปตัดสินใจลุกออกไปจากห้อง เขาคิดว่าค่อยส่งข้อความให้นาเดียตามไปพบเขาที่ห้องของมินตรา ใจก็ได้แต่หวังว่ายัยตัวเล็กของเขาคงจะเข้าใจ

ระหว่างทางเจคอปก็คอยโทรหานายแพทย์ด้านจิตเวชที่เก่งที่สุด  เขาจัดการนัดหมายเวลาให้คุณลุงมาหาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนั้น ท่าทางของยัยมินดูน่าเป็นห่วงระดับที่ต้องมีคนคอยอยู่ด้วยตลอดเวลาอย่างที่เจมส์เป็นห่วง

เธอเอาแต่นั่งเหม่อ ไม่สนใจแม้กระทั่งตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปยืนข้างๆ “มิน ทานข้าวต้มหน่อยไหม พี่ใส่ไข่แบบที่เราชอบเลยนะ” เจคอปลูบผมนุ่มแผ่วเบา ในสายตาของเขาเธอยังตัวเล็กเท่าเดิมเหมือนเมื่อครั้นในอดีตไม่มีผิด แต่มินตรากลับเอาแต่นั่งนิ่ง เหม่อมองออกไปนอกระเบียง ทั้งที่เมื่อวานเธอยังสามารถพูดคุยและมองสบตาเขาอยู่เลย

เจคอปสังเกตเห็นอาการสั่นของฝ่ามือที่กุมไว้ตรงหน้าตัก นั่นเป็นอาการนำของการช็อค! เขารีบกดปุ่มต่อสายหาพยาบาลที่เคาน์เตอร์

“เรียกเปลด่วน ผมขอยากันชักเดี๋ยวนี้!!” แต่ไม่ทันแล้ว มินตรานอนชักอยู่บนเตียงต่อหน้า

เป็นโชคดีที่เขาสังเกตเห็นอาการผิดปกติเพียงเสี้ยววินาทีจึงช่วยเหลือเธอไว้ได้ทัน ทันทีที่เธอหายจากอาการชัก คุณลุงสมภพก็มาถึงพอดี เขารีบตามมาที่ห้องสแกนสมอง ในขณะที่กำลังรอผลตรวจ เจคอปก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง

12.20 น. ยัยตัวเล็ก!

​         เจคอปรีบร้อนหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหานาเดียทันที

...ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ เขาลืมไปเสียสนิทว่าที่นี่เป็นเขตปลอดสัญญาณอิเล็กทรอนิกทุกชนิด เพื่อไม่ให้รบกวนเครื่องมือทางการแพทย์ หากเขาจะใช้โทรศัพท์ คงต้องเดินลงไปที่ชั้นล่างสุด เจคอปหันไปมองร่างบางที่นั่งซึมอยู่บนเตียงตรวจ เหมือนเธอจะได้สติเพียงครู่หนึ่ง แววตามินตรากลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง

“พี่เจค ฮึกกกก พี่รุทธ์… ฮื้ออออ” มินตราร้องไห้สะอึกสะอื้น เจคอปรีบวิ่งเข้าไปกอดปลอบร่างกายที่บอบช้ำของน้องสาว หัวใจเธอคงจะแหลกสลายไปแล้วสินะ ถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้ “มิน พี่อยู่นี่ ไม่ร้องนะเด็กดี เด็กดี” ร่างเล็กกอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่น แม้เธอจะกำลังกอดเขา แต่ชื่อที่เธอเอ่ยเรียกออกมากลับไม่ใช่ชื่อเขา

พี่รุทธ์... คงเป็นชื่อของผู้ชายที่เธอรัก

เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งบ่ายโมงแล้ว แต่เจคอปยังหาโอกาสปลีกตัวออกมาจากห้องมินตราไม่ได้ โชคดีที่ยายพร แม่นมของพวกเขาโผล่เข้ามาเยี่ยมหญิงสาวที่โรงพยาบาลพอดี เจคอปลังเล เขากำลังคิดจะฝากคนไข้ที่อาการน่าเป็นห่วงมากที่สุดเอาไว้กับคุณยายอายุร่วม 70 แม้จะรู้ว่าไม่สมควร แต่ในใจของเขามันร้อนรุ่มจนไม่สามารถทนได้

“ให้พยาบาลคนหนึ่งเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนมินตราจนกว่าฉันหรือเจมมาร์จะเข้าไป อย่าปล่อยให้คนไข้อยู่คนเดียวเด็ดขาด!” เขาสั่งการพยาบาลด้วยความร้อนรน ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเอง ในมือยังคงกดโทรหานาเดีย แต่เธอไม่รับสายเขามาตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้ว

“เดีย...” ภายในห้องของเขาว่างเปล่า นาเดียไม่ได้รอเขาอย่างที่เขาหวัง เธอไม่ได้ทิ้งข้อความอะไรไว้ บางทีเธออาจจะโกรธและกลับไปทำงานแล้วก็ได้ ไม่รอช้า เจคอปรีบวิ่งตรงไปยังห้องผ่าตัด ทว่าระหว่างทางกลับได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายแว่วมาในทิศทางตรงกันข้ามกับทางที่เขากำลังมุ่งหน้าไป

ณ ลานกลางซึ่งเป็นส่วนพื้นที่ร้างติดชิดกับส่วนของอาคารจอดรถ เจคอปมองเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งยืนมุงอะไรกันอยู่สักอย่าง เสียงกรีดร้องที่ได้ยินฟังแล้วรู้สึกคุ้นหูดังแว่วออกมาจากกลุ่มคนจำนวนนั้น มันทำให้หัวใจของเขาบีบตัวอย่างแรง...

เจคอปค่อยๆแหวกฝูงชนเข้าไปดูเหตุการณ์ภายใน

“นาเดีย!!!!!!!!!”