คืนผูกรัก

คืนผูกรัก

last updateLast Updated : 2024-12-10
By:  RICHES.Ongoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
34Chapters
2.7Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ความพลาดพลั้งเพียงครั้งเดียว กลับเปลี่ยนชีวิตของเขาและเธอไปตลอดกาล... เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ธีระหลงคิดว่า เธอคือใครอีกคนที่เขารักหมดหัวใจ ค่ำคืนแห่งความมืดมนผ่านพ้นไปพร้อมความบริสุทธิ์ที่ถูกพราก แต่ถึงอย่างนั้นลลิลกลับไม่แม้แต่จะเรียกร้องสิ่งใดและทำเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่ได้ยุติแค่ตรงนั้น เมื่อเธอรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งท้องลูกของเขา...

View More

Chapter 1

บทนำ ใครอีกคน

*Lyra*

The chains bite into my wrists as I’m led from the holding cell I spent last night in. The sun is so bright, I have to squint, fighting to stay oriented as two guards lead me down the path away from the jail to the common area.

I have no idea what’s going on. Last night, the Alpha’s guards burst into my home, waking me from a dead sleep, and arrested me. They refused to tell me what I was being accused of. I struggled, of course, which earned me a fat lip, which I’m still sporting this morning. Now, about twelve hours later, I still have no idea what’s going on.

All I know is that Alpha Kaelen, who has never liked me, has finally come up with a way to get rid of me, and the idea that he might actually have the upper hand has my wolf itching to break free and my soul ready to do whatever it takes to make this right.

I haven’t done anything wrong.

It’s Spring Solstice, so the entire pack is present when we make our way the short distance to the common area. The celebration will last all day. Children are already running through the tall green grass, likely looking for candy-filled eggs hidden by their parents and the other elders. Groups of people my age dot the picnic tables and gazebo, their smiling faces inclined toward one another as they chat and carry on. Families sit on blankets enjoying the lovely weather, eating breakfast together.

And as I am led closer to where the Alpha sits on a dais preparing to address everyone, all heads turn toward me.

One of the heralds announces that Alpha Kaelen wants everyone to gather, and the merriment ends for a moment. Like zombies, the pack moves toward his location, though many of them are still staring at me.

I stumble a few times, the heavy chains around my legs making it difficult to keep up with the guards who are tugging me along unburdened by such bindings. I’m wearing the shorts and tank top I went to bed in last night, my feet bare, and my hair likely sticking up all over the place. The closer I get, the more people recognize me, the louder the whispers become.

I know how they feel because I’ve been a part of the crowd before when a prisoner was led out on a solstice holiday. That man, only a few years ago, had been accused of burning his neighbor’s house down. He’d been banished from the pack. I’d always thought he was innocent, just someone Alpha Kaelen felt threatened by. Now, here I am, standing in his place, and everyone is looking at me as if I am a leper.

The guards come to a halt in front of Alpha Kalen and move aside so he can see me. I look up into his dark eyes, defiant. I have no idea what he thinks I did, but I will prove him wrong. I was home all night last night. Granted, I live alone in a small hut on the edge of the pack village, so I have no one to prove I was there. My parents died when I was a little girl, and I’ve been on my own ever since. Still, no one can say they saw me do anything because I never left my house.

“Gather around, members of Running River Pack!” the Alpha shouts. “For I have some tragic news to share with you. I wanted you to hear it from me first.”

The crowd goes silent, and my forehead crinkles. What tragic news?

Once he’s certain everyone is listening, Kaelen continues. “I’m sad to have to tell all of you on such a beautiful holiday morning that we have lost one of our own.” Whispers erupt through the crowd, and heads begin to turn as people try to assess who is not there. 

Alpha Kaelen gives them a moment. I believe I see a small smile beginning to form in the corners of his mouth. He’s enjoying this. His brown hair flutters in the breeze, and his handsome face cracks into a forced frown. “Last night, our dear pack member Arica was murdered!”

“What?” someone cries, and then the whispers are shouts of disbelief and tears. People are asking what happened, where is her family, how can this be.

My mouth drops open as this is news to me as well, and I am stunned. I always had a great deal of respect for Arica, one of the trainers for our warriors. She was a few years older than me, but I’d trained with her. She was strong and brave. Now, he’s saying she’s dead.

And I can only infer that he’s about to say I am the one who took her life!

“You can imagine my grief as I had to give the news to her parents this morning.” Behind him, a couple climbs the dais. Arica’s parents clutch one another, her younger brother who is only a child standing in front of them. All of them are crying–and glaring at me.

“When I heard who the culprit was, well, I broke down again,” Alpha Kaelen says. “To think that one of our finest warriors, someone whose family died defending our great pack, could do something so vile, so heinous. Well, it is another tragedy, that is for certain.” His eyes lock on mine, and he slowly shakes his head. “What do you have to say for yourself, Lyra Melody?”

Everyone goes quiet as they all turn to stare at me, most of them with mouths agape. “It’s a lie!” I shout. “I didn’t leave my home last night! Not until I was dragged out by the guards. I have great respect for Arica, and I am so very sorry to hear of her death. But it was not by my hand or paw!”

“I thought you might say that,” Kaelen replies. “That’s why we shall now hear from someone who would never say she saw you commit such a heinous crime unless it was true. Your very best friend in the world, Lyra.” He extends his hand, and I watch, dumbfounded as Tessa Tanner joins him on the dais.

Tessa, my best friend since we were four years old. If it hadn’t been for the help of her and her family, I wouldn’t be here. They helped me so much when my parents died.

Now, with tears streaking her pretty face, she stands next to the Alpha and says, “I saw her! I saw her running through the forest with blood on her paws. When she was gone, I went into the woods and found Arica’s body!”

Everyone gasps and turns to look at me. I can’t believe my ears. Why would she say such a thing? How could she lie like that? She knows my wolf better than anyone. No one else in the pack is silver like me, so… if she says she saw me, they will believe it.

I don’t know what to say. I am stricken with grief at the loss of someone I loved so dearly, the pain of betrayal even more devastating than the certain death I’m certain I am about to suffer for such an atrocious crime.

“Alpha Kaelen,” Arica’s father, Benson, begins. “We loved our daughter very much. We are grief stricken at her loss. But our Arica was a good, kind woman, and she would not want another person to lose their life over this. We respectfully ask you not to take the life of her murderer, Lyra Melody. Instead, we ask that you banish her instead. Let the rogues take her or our enemies, but we do not want the pack to lose another young life. Not today.”

Alpha Kaelen’s eyes bulge from his head. He was clearly not expecting that. I can barely process it myself. I’m still trying to understand Tessa’s betrayal.

“It is customary for murderers to be killed,” Alpha Kaelen reminds the family.

“We know,” Arica’s mother, Connie says. “But we ask for your mercy on her poor pathetic life. Let her live the rest of her days alone in the forest, thinking about what she’s done.”

The crowd begins to chant then. “Exile! Exile! Exile!”

Alpha Kaelen looks pissed. I’m certain that he’s arranged this murder to cast blame on me to have a reason to kill me, to get rid of me. “Very well,” he finally says. “Lyra Melody, you are hereby banished from Running River Pack! Guards, take her out into the forest, and leave her for dead.”

The crowd erupts again, but I can’t understand what they’re shouting at me. Instead, I lock eyes with Tessa for a moment. She looks away. I hope she pays for what she’s done. Kaelen, too.

The guards lead me away. They drag me through the crowd. My shoulder collides with someone, and I look up to see tear-filled blue eyes. Familiar ones.

“It’s not true,” I whisper before I’m tugged away again.

“I know,” Bram, another of my best friends says, and that’s the last thing I hear before I’m escorted into the forest. I don’t turn my head to look at my pack members. From now on, I am on my own.

Alpha Kaelen is going to regret this.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
34 Chapters
บทนำ ใครอีกคน
“ยินดีด้วยนะ สาวน้อย”“ขอบคุณพี่คินนะคะ ที่ทำให้ลิลมีวันนี้” เรือนร่างบอบบางเข้าสวมกอดคนตัวสูงกว่าด้วยความซาบซึ้งใจ“เพราะความพยายามของลิลต่างหาก” ชายหนุ่มกอดตอบพร้อมใช้มือข้างหนึ่งลูบเรือนผมนุ่มสลวยด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดต่อ“นี่ถ้าท่านทั้งสองยังอยู่ คงภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้มากแน่ๆ”อนาคินจ้องมองไปยังภาพถ่ายขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังภายในโถงทางเดินของบ้านซึ่งประกอบไปด้วยสมาชิกในครอบครัวโดยมีเขาที่ตอนนั้นอายุประมาณสิบแปดปียืนอยู่ข้างหลัง ส่วนน้องสาวที่เพิ่งจะห้าขวบนั่งตรงกลางระหว่างบิดาและมารดา สีหน้าของทุกคนฉายชัดถึงความสุขอย่างชัดเจนแต่แล้วในอีกสิบปีต่อมาทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป เมื่อทั้งสองเสียชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุระหว่างเดินทางไปเจรจาธุรกิจ ชายหนุ่มจึงต้องทำหน้าที่เป็นผู้บริหารโรงแรมหรูย่านใจกลางเมืองอย่างเต็มตัว รวมถึงการดูแลน้องสาวเพียงคนเดียวที่เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของเขา“ท่านต้องภูมิใจในตัวลูกชายด้วยสิคะ พี่คินทั้งดูแลโรงแรม แล้วยังต้องมาดูแลน้องสาวคนนี้อีก” ลลิลคลายอ้อมกอดแล้วเงยใบหน้าหวานละมุนมองพี่ชายพร้อมระบายรอยยิ้มหวานจนเห็นฟันขาว“ก็คุ้มค่ากับความเหนื่อยนี่ ในเมื่อน้อ
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 1 ไม่เคยเกิดขึ้น
ชายหนุ่มดันร่างบางไปชิดผนังแล้วรวบข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะพลางบดจูบอย่างเร่าร้อน จนเธออ่อนระทวยแทบลงไปกองกับพื้นอยู่รอมร่อคนเมาไม่แม้แต่จะหยุดยั้งการกระทำของตัวเอง กลับค่อยๆ แปรเปลี่ยนสัมผัสเหล่านั้นเป็นอ่อนโยนส่งผลให้หัวใจของเธอเต้นแรงแทบกระเด็นกระดอนออกจากอก ปรางแก้มนวลขึ้นสีระเรื่อ ลมหายใจสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว“อื้ม~”เขาขบเม้มริมฝีปากนุ่มส่วนบนสลับล่างก่อนจะละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง แววตาหยาดเยิ้มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จ้องมองเธอด้วยความเคลิบเคลิ้มชายหนุ่มตรงหน้าหารู้ไม่ว่า การกระทำเหล่านั้นทำเอาโลกทั้งใบของเธอหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในคราแรกลลิลคิดว่าความรู้สึกเมื่อครั้งอดีตอาจจางหายไปตามกาลเวลา แต่ดูเหมือนว่ามันไม่เคยหายไปอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงถูกล่อลวงหลุดลอยเข้าไปในห้วงสวาทอันร้อนฉ่าอย่างง่ายดาย“อื้อ”รอยจูบเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหาย ทว่าธีระกลับประกบริมฝีปากลงมาอีกครา มิหนำซ้ำยังตะกละตะกลามกว่าเดิมหลายเท่าราวกับว่าความอดทนของเขาได้สิ้นสุดลงแล้วปลายจมูกซุกไซ้ลงมายังซอกคอหอมกรุ่นแล้วใช้ฟันขบเม้มไปตามผิวเนื้อ ฝากฝังร่องรอยสีกุหลาบไว้อีกหลายจุด"อ้ะ!" ลมหายใจของเธอสะดุด อุณหภูมิใน
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 2 เรื่องไม่คาดคิด
"ลิล""...""ลลิล!""คะ?""เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขณะมองน้องสาวที่นั่งเหม่อลอยอยู่สักพักแล้วด้วยความเป็นห่วง"ปะ เปล่าค่ะ" หญิงสาวตอบตะกุกตะกักพลางเขี่ยอาหารมื้อเช้าในจาน"กับข้าวไม่ถูกปากเหรอ""ลิลยังไม่ค่อยหิวนะคะ" ตอบโดยพยายามไม่สบตาพี่ชาย“เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะอีกหรอก ฝืนกินหน่อยก็แล้วกัน”"ค่ะ"ลลิลพยายามฝืนตักอาหารเข้าปากเพื่อความสบายใจของผู้เป็นพี่ ทว่าสมองกลับนึกถึงแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อีกทั้งความเป็นห่วงเป็นใยจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้เธอรู้สึกละอายใจกับการกระทำของตัวเอง"เมื่อคืนหลับสบายมั้ย?""ก็ดีค่ะ""แต่พี่นี่แทบไม่ได้นอน พอดีเกิดปัญหาวุ่นวายที่โรงแรมนะ เลยต้องไปจัดการด้วยตัวเอง"คำอธิบายเหล่านั้นทำให้เธอพอจะคลายความสงสัยอยู่บ้างว่าพี่ชายหายไปไหน แต่ก็มีบางเรื่องที่ยังข้องใจจึงลองเลียบเคียงถาม“แล้วพี่คินกลับมาตอนไหนเหรอคะ”“หกโมงเช้าได้มั้ง เผลอหลับที่ห้องทำงานนะ”"แต่ก่อนหน้านั้น ลิลได้ยินเสียงดังมาจากห้องพี่" หญิงสาวแสร้งทำสีหน้าสงสัย"อ๋อ พี่ว่าจะคุยเรื่องนี้อยู่พอดี" อนาคินรวบช้อนและส้อมเข้าหากันบ่งบอกว่ามื้ออาหารของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้วโดยมีผู้เป็
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 3 ผู้หญิงเอาแต่ใจ
สองเดือนต่อมา…“ทำไมมาถึงช้าจังวะ” หนุ่มแว่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารมื้อค่ำในห้องครัวเหลือบมองผู้มาใหม่แวบหนึ่งพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพื่อนสนิททั้งสามนัดแนะกันไว้ตั้งแต่เดือนก่อนว่าจะมาพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศริมทะเลของเอเดย์ สถานที่แห่งนี้ใช้เวลาเดินทางจากกรุงเทพฯ ประมาณสองชั่วโมง ทว่าอนาคินกลับใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึง“ลิลเมารถนะ เลยต้องแวะจอดเกือบตลอดทาง”“แล้วดีขึ้นยัง?”“ดีขึ้นแล้ว แต่ให้เข้าไปพักที่ห้องก่อน”“ขาดเหลืออะไรก็บอกละกัน”“เออ ขอบใจ ว่าแต่ไอ้ธีร์ไปไหน”“ยืนเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ตรงนั้นไง”หนุ่มเจ้าของบ้านบุ้ยปากไปทางระเบียงซึ่งมีร่างสูงยืนสูบบุหรี่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าในไม่ช้า“พระเอกเอวีน่าจะเหมาะกับมันมากกว่า” อนาคินกลั้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพับแขนเสื้อเชิ้ตพร้อมเอ่ยถามอีกฝ่าย“ให้ช่วยอะไรมั้ย”“ช่วยอยู่เฉยๆ เถอะครับ”“ดี กูจะได้ไม่เหนื่อย” ว่าพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสูง“ตั้งแต่ไอ้ธีร์ไปอยู่บ้านมึง กูรู้สึกว่าอาการมันเหมือนจะดีขึ้นนะ” คนที่กำลังหั่นผักอย่างชำนาญออกความคิดเห็น“สงสัยลืมเฮิร์ทเพราะ
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 4 กลิ่นหอมหวาน
ก๊อกๆเสียงเคาะประตูดังก้องกังวานไปทั่วห้องไม่ได้เรียกความสนใจจากหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาแม้แต่น้อย เนื่องจากเธอรู้ดีว่าใครเป็นคนมาเยือนในเวลานี้“ลิล พี่ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย” เสียงทุ้มนุ่มของพี่ชายเอ่ยขึ้นจากด้านนอกทว่าเธอยังคงนั่งเงียบไร้การตอบโต้ทำให้ชายหนุ่มเริ่มเคาะประตูอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้และน้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมาก็เข้มขึ้นไม่ต่างจากพ่อที่กำลังดุลูกสาวจอมดื้อ“ลลิล พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”“พี่คินมีอะไรก็พูดมาสิคะ” คนดื้อรั้นจำใจต้องเอ่ยตอบ“พี่เข้าไปได้หรือเปล่า”“ประตูไม่ได้ล็อกค่ะ”เมื่อคนข้างนอกได้ยินอย่างนั้นประตูก็ถูกผลักเข้ามา อนาคินเดินไปหาน้องสาวแล้วยื่นแก้วนมอุ่นๆ ให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ในเวลาต่อมา“เผื่อจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น”“ลิลไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่กลับรับแก้วมาถือไว้ในมือ“แต่สิ่งที่ลิลกำลังทำหรือเป็นอยู่ในตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กเลยนะ”“เพื่อนคนนั้นของพี่คินไปพูดอะไรให้ฟังอีกล่ะคะ” ลลิลเน้นย้ำคำว่าเพื่อนคนนั้นจนชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจเขาไม่เข้าใจว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่ยอมพูดจากันดีๆ หากเจอหน้ากันเมื่อไรเป็นอันต้องหาเรื่องถกเถีย
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 5 หาดทรายและสายลม
เช้าวันต่อมา…“เฮ้ย! ไปขับเจ็ทมั้ยวะ” เอเดย์ถามพร้อมใช้เท้าเขี่ยคนที่นอนเหยียดกายอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบริมชายหาดอย่างหยอกล้อธีระที่สวมเพียงกางเกงขาสั้นเผยให้เห็นลอนซิคแพ็คและมัดกล้ามแข็งแกร่งซึ่งกำลังปล่อยให้ความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ยามเช้าซึมซาบลงบนผิวด้วยความรู้สึกผ่อนคลายใช้สายตาคมกริบมองลอดแว่นกันแดดสีชาก่อนจะสบถด่าเจ้าตัวการ“เถื่อนขึ้นทุกวันนะมึง"“เถื่อนๆ แบบนี้ สาวๆ ชอบ” ไม่พูดเปล่ายังขยิบตาข้างขวาอย่างทะเล้น“ถ้ามึงสบายใจที่จะคิดแบบนั้นละก็นะ”“กูไม่อยากคุยกับคนจริงจังอย่างมึงแล้ววุ้ย!” พูดจบตั้งท่าจะเดินออกไป ทว่าขาของเขากลับชะงักกึก ดวงตาค่อยๆ เบิกกว้างด้วยความตกตะลึงเรือนร่างบอบบางในชุดบิกินีสีดำคลุมด้วยชุดตาข่ายตัวยาวสีเดียวกันกำลังเดินทอดน่องอยู่บนผืนทรายขาวละเอียด สายลมอ่อนๆ พัดปะทะใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเบาบางให้ความรู้สึกละมุนตาเข้ากับทรงผมที่มวยขึ้นเพียงหลวมๆ ดูเป็นธรรมชาติ“ไหนว่าจะไปขับเจ็ท”เจ้าของนัยน์ตาสีนิลมองไปตามสายตาของเพื่อนแล้วทวนถามน้ำเสียงติดประชดประชัน แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจยังคงพึมพำพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์“กูรับรองเลยว่าลลิลต้องโด
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 6 ความผิดปกติ
แสงแดดยามบ่ายเล็ดลอดผ่านกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่สาดส่องลงมายังเส้นผมยาวสลวยภายใต้หมวกปีกกว้างที่พลิ้วไหวไปตามแรงลมเข้ากับชุดเดรสกระโปรงยาวระพื้นสีขาวที่เธอสวมใส่"ฟู่ว~ ค่อยดีขึ้นหน่อย"คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาดพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วง หลังจากโดนพี่ชายตำหนิติเตียนเสียยาวยืดเรื่องการแต่งกายจึงหนีมานั่งเพลิดเพลินกับไอศกรีมโคนรสกะทิและน้ำมะพร้าวปั่นอย่างเอร็ดอร่อยขณะเดียวกันสายตาก็จับจ้องไปยังท้องฟ้าสีครามอันกว้างใหญ่ฟังเสียงคลื่นที่ซัดสาดกระทบฝั่งด้วยความรู้สึกผ่อนคลายทะเลในเวลานี้สวยงามราวกับภาพวาด...ลลิลเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เหม่อมองทัศนียภาพเบื้องหน้าจนเวลาล่วงเลยไปสักพักแล้วค่อยๆ หลับตาปล่อยให้กลิ่นอายของทะเลโอบล้อมเธอไว้ กระทั่งเผลอหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย"ฮ่าๆ"เปลือกตาของคนที่นอนหลับใหลอย่างสุขสบายค่อยๆ ปรือขึ้น ครั้นมีเสียงรบกวนโสตประสาทเด็กผู้ชายอายุราวสิบขวบกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็นั่งแหมะอยู่บนหาดทรายทำท่าเหมือนกำลังขุดหาอะไรบางอย่างลลิลเริ่มกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบจึงเห็นว่าดวงอาทิตย์คล้อยต่ำกว่าทีแรกอย่างเห็นได้ชัดซึ่งบ่งบอกว่าเธอนอน
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 7 ไม่ดูแล เท่ากับ...
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...หญิงสาวยืนมองตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำอันเงียบสงัดด้วยหัวใจเต้นระรัว แสงไฟสลัวสาดส่องลงมายังใบหน้าไร้สีเลือดที่ฉายชัดถึงความวิตกกังวลมือเล็กที่ค่อยๆ เลื่อนไปหยิบตลับตรวจสอบการตั้งครรภ์สั่นเกินกว่าจะควบคุมได้ ลลิลสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างพยายามควบคุมสติและรวบรวมความกล้าเมื่อถึงเวลาต้องตรวจสอบผลลัพธ์ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างก่อนจะยกมือข้างหนึ่งปิดปาก สายตาจับจ้องอยู่ที่ขีดสีแดงเข้มซึ่งปรากฏขึ้นมาสองขีดชัดเจนในตอนนั้นเสมือนว่าเวลาของเธอได้หยุดนิ่งลงและทันทีที่กะพริบตาหยาดน้ำใสก็ไหลรินลงมาอาบแก้มด้วยความรู้สึกสิ้นหวังลลิลรู้ดีว่าตัวเองยังไม่พร้อมจะทำหน้าที่แม่ เธอเพิ่งเรียนจบและเริ่มเข้าไปเรียนรู้งานที่โรงแรมเพียงไม่นานซึ่งการตั้งครรภ์ในครั้งนี้เป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นโลกทั้งใบพังทลายลงในชั่วพริบตา ความคิดมากมายประดังประเดเข้ามาไม่ว่างเว้น หากเก็บเด็กคนนี้ไว้แล้วเธอจะเลี้ยงดูแบบไหนหรือบอกพี่ชายว่าอย่างไรที่มีน้องสาวใจแตกปล่อยตัวปล่อยใจให้กับเพื่อนสนิทของเขาถ้านี่คือความผิดพลาดก็คงเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตและหากจะมีใครสักคนที่ผิด คนคนนั้นย่
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 8 เป็นห่วง ?
ท่ามกลางร่มเงาของต้นไม้สูงตระหง่านภายในสวนอันกว้างใหญ่ ลลิลพยายามเขย่งปลายเท้าพลางใช้ไม้ที่พอจะหาได้กระทุ้งผลไม้รสเปรี้ยวหวังปลิดให้หลุดจากขั้ว“หล่นลงมาสักทีเถอะน่า” สายตายังคงจับจ้องไปยังผลมะดันพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่“ได้รึเปล่าจ๊ะหนู” หญิงสูงวัยเดินเข้ามาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“ไม้คงสั้นไปนะคะ” หันไปตอบแล้วปักไม้ลงบนพื้นดินก่อนจะเงยหน้ามองผลของมันอย่างอาลัยอาวรณ์“หลานชายของยายคงกำลังมา รอเดี๋ยวนะ”ใบหน้าที่มีร่องรอยตามวัยแย้มยิ้มอย่างคนใจดีจนหญิงสาวกล่าวขอบคุณไม่หยุดปาก ก่อนหน้านี้ลลิลออกมาเดินเล่นเพราะรู้สึกเบื่อ อาจเพราะความหิวที่เข้าจู่โจมทว่ากลับไม่รู้สึกอยากอาหารทำเอาเธอถึงกับหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกหญิงสาวจึงลองเดินมาตามแนวชายหาดซึ่งเป็นฝั่งของหมู่บ้านชาวประมงที่มีบ้านเรือนหลังเล็กๆ เรียงรายกันแน่นขนัด แต่กลับมีเพียงหลังเดียวที่มีรั้วกั้นไว้ดูโดดเด่นสะดุดตาทว่าความสนใจของเธอกลับจดจ่อไปยังผลมะดันที่ชวนให้รู้สึกน้ำลายสอจนต้องยืนด้อมๆ มองๆ แล้วบังเอิญพบกับเจ้าของบ้านสุดแสนจะใจดีอย่างคุณยายดาวเรือง“จะเอาไปทำน้ำพริกเหรอหนู”“ทำน้ำพริกได้ด้วยเหรอคะ”“อร่อยเชียวละ”“หนูท
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
บทที่ 9 จังหวะหัวใจ
ควันบุหรี่พวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึกกระจายตลบอบอวลไปทั่วบริเวณแล้วปะทะเข้ากับกระจกระเบียงท่ามกลางบรรยากาศของสายฝนที่โหมกระหน่ำชายหนุ่มอัดนิโคตินเข้าปอดมวนแล้วมวนเล่าด้วยความรู้สึกสับสน ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ เขาเริ่มติดบุหรี่หนักขึ้นและยิ่งวันไหนสมองหวนไปนึกถึงความทรงจำในอดีต ความปั่นป่วนจะถาโถมเข้ามาจนต้องพึ่งพามันทุกครั้งอย่างตอนนี้ก็เช่นกัน…ธีระขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยจนประกายไฟมอดดับซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ความสว่างรอบกายถูกแทนที่ด้วยความมืดมิดพรึ่บ กรี๊ด!!เสียงกรีดร้องดังลั่นทั่วทั้งบ้านทำเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งก่อนจะรีบคว้าสมาร์ตโฟนมาเปิดไฟฉายแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังต้นตอของเสียง“ลิล!” เขาส่งเสียงเรียกพร้อมเคาะประตูห้องนอน“พี่ธีร์ช่วยลิลด้วย”เสียงตะโกนดังเล็ดลอดมาจากห้องน้ำ เขาจึงรีบผลักประตูห้องนอนเข้าไปแล้วหยุดยืนหน้าประตูอีกบาน"โอ๊ย"คนข้างในร้องโอดโอยจนเขาเริ่มใช้กำปั้นทุบแทนการเคาะ“ลิล เป็นอะไร!”ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ เส้นผมบนศีรษะยังมีฟองประปรายลามมาถึงใบหน้า"ฟองยาสระผมเข้าตา..." ว่าพลางใช้นิ้วขยี้ตาจึงไม่ทันสังเกตเห
last updateLast Updated : 2024-12-10
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status