บทที่ 11 ไม่ทันตั้งตัว

“คุณลลิล”

“…”

“คุณลลิลคะ!”

“คะ?”

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นหมอจะเริ่มตรวจแล้วนะคะ”

คนที่นอนราบอยู่บนเตียงพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะหลับตาลงครู่หนึ่งพลางสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อรวบรวมสติไม่ให้เหม่อลอยอย่างก่อนหน้า

ไม่กี่วินาทีต่อมา เจลเย็นก็ถูกทาลงบนหน้าท้องแบนราบตามด้วยการใช้หัวตรวจเลื่อนวนไปมาเพื่อดูสิ่งมีชีวิตที่สุดแสนจะมหัศจรรย์ภายในนั้น

“อายุครรภ์เจ็ดสัปดาห์ ทารกจะมีขนาดประมาณผลบลูเบอร์รี่เองค่ะ” แพทย์หญิงเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มไม่จางหาย

คนฟังอย่างเธอถึงกับหัวใจพองโต มือชื้นไปด้วยเหงื่อ ความรู้สึกตื้นตันท่วมท้นอยู่ภายในใจยากจะอธิบาย ครั้นเห็นทารกขนาดจิ๋วบนหน้าจอมอนิเตอร์ขยับตัวไปมาช้าๆ

“แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีหัวใจแล้วนะคะ” สิ้นประโยคนั้น แพทย์หญิงจึงทำการกดปุ่มอะไรบางอย่าง

แต่แล้วจู่ๆ หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงอากัปกิริยาที่แปลกไปของอีกฝ่ายจึงรีบปริปากถามด้วยความฉงน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“สักครู่นะคะ” บอกพลางกดปุ่มเดิมซ้ำๆ จนภายในห้องเริ่มมีเสียงหัวใจเต้นดังผ่านลำโพง แต่กระนั้นกลับต้องตั้งใจฟังเป็นอย่างมากกว่าจะได้ยิน

“ดูเหมือนว่าทารกจะมีภาวะหัวใจเ