Chapter 2 : ไม่ว่ายังไงก็ไม่แต่ง

“แล้ว...งานแต่งงานล่ะ”

ทั้งที่พูดชัดเจนแต่ภานุกานต์ก็ยังไม่ตัดใจยอมแพ้ง่าย ๆ เขารู้ว่ามันยากที่จะให้อภัย รู้ว่าเธอทำใจไม่ได้ แต่การเตรียมงานแต่งงานก็เรียบร้อยไปเกินครึ่งแล้ว ทั้งเธอและเขาเป็นนักธุรกิจนะ จะเอาเงินหลายล้านไปทิ้งเปล่า ๆ งั้นเหรอ

“จะให้ยกเลิกทั้งที่เสียเงินไปมากมาย แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็เชิญแขกแล้วน่ะเหรอ”

“แล้วจะให้ฉันฝืนทนแต่งงานกับผู้ชายที่นอกใจฉันไปนอนกับคนที่ย้ำยีมิตรภาพของฉันงั้นเหรอ” คนที่ควรจะเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวด้วยอารมณ์แจ่มใสแผดเสียงถามอีกรอบ เธอไม่เข้าใจตรรกะของคนตรงหน้าเลย ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

เขาเป็นอย่างนี้เสมอ...

เป็นผู้ชายนิ่ง ๆ ที่ให้ความรู้สึกไม่เข้าใจ บางครั้งก็แข็งกระด้าง บางครั้งก็เป็นสุภาพบุรุษ ถ้าไม่ใช่เพราะเคยบอกรักเธอคงคิดไปแล้วว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายไม่ยินดียินร้ายกับอะไรและแค่คบหากับเธอตามแรงเชียร์ของที่บ้าน

แต่ตอนนี้เธอก็คิดแบบนั้นขึ้นมาอีกแล้ว...

หรือความจริงเขาแค่คบกับเธอเพราะที่บ้านเชียร์จริง ๆ และตอนนี้ก็มาตามคำสั่งของที่บ้านถึงไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน

“โซ่ เราหมดเงินไปกับการเตรียมงานตั้งเท่าไหร่ ไม่ใช่แค่เงินผม แต่เงินคุณเองก็ไม่ใช่น้อย ๆ แต่ง ๆ ไปก่อนไม่ได้เหรอ”

“ถ้าความเสียดายมันทำให้ฉันต้องฝืน ฉันจะทิ้งมันซะ จะกี่ล้านฉันก็ไม่เสียดาย” แววตาทอประกายความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดของศศิรินทร์เวลาที่พูดว่าไม่เสียดายทำให้ภานุกานต์นิ่งงันไปอีกครั้ง

เธอคนนี้เด็ดเดี่ยวเสมอและในเรื่องที่เธอตัดสินใจไปแล้วเธอก็จะไม่เปลี่ยนใจ...เรื่องนี้เองก็คงไม่

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่อยากยอมแพ้ งานครั้งนี้ถ้าต้องยกเลิกขึ้นมาชื่อเสียงหน้าตาครอบครัวของเขาจะต้องเสียหาย

“คุณให้อภัยผมไม่ได้เหรอ ผมสัญญาจะไม่ทำอีก”

“ฉันให้อภัยได้...แต่ก็แค่ให้อภัย ฉันไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับคุณได้อีก และไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะต้องกลับไป” เธอตอบอีกครั้งก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มอย่างจริงจัง “เงินที่เสียไปฉันไม่เอาคืน และไม่เสียดาย งานก็ยกเลิกไปซะ ฉันจะไปพูดกับพ่อแม่คุณเอง”

“แต่...”

“ถ้างานมันยกเลิกไม่ได้จริง ๆ ก็หาเจ้าสาวซะ” ไม่ทันที่เขาจะแย้งศศิรินทร์ก็ชิงพูดเสียก่อน “แต่เจ้าสาวของคุณจะเป็นใครก็ได้...ที่ไม่ใช่และไม่มีวันเป็นฉัน มีคนอยากจะเป็นแทนฉันอยู่แล้วนิ”

“คุณจะเอาอย่างนี้เหรอ”

“ใช่ ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ต่อให้ฟ้าถล่ม ดินทลายยังไง ฉันก็ไม่แต่งงานกับคุณเด็ดขาด”

“อ้อ ต่อให้คุณไปคว้านังเพื่อนทรยศนั่นมาเป็นเจ้าสาวแทนฉันก็ไม่สน เงินที่เสียไปฉันก็ไม่เสียดายมันสักบาทแดงเดียว แม้แต่คุณ...ฉันก็ไม่เสียดาย”

“ซอโซ่!”

“ฉันหมดเรื่องที่จะพูดแล้ว เชิญ...” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรอีกคนเป็นเจ้าของห้องทำงานและสถานที่ตรงนี้ก็ผายมือไปทางประตู ไล่กันตรง ๆ ทั้งคำพูดและสายตาโดยไม่เกรงใจตำแหน่งรองประธานของช่องที่ต้องพึ่งพากันเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มขบกรามแน่นก่อนจะผลุนผลันไปที่ประตูไม่คิดดึงดันต่อ ทว่าก่อนจะจากไปก็ทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยความโกรธที่ยากจะหยุดยั้ง

“ได้โซ่! ผมจะทำให้คุณได้เห็นว่าต่อให้คุณไม่แต่ง ผมก็ไม่ได้สิ้นไร้ถึงขั้นไม่มีคนแต่งด้วย...แล้ววันนั้นคุณนั่นแหละจะต้องเสียใจ”

ปัจจุบัน

ก่อนออกจากห้องไปเขาทิ้งท้ายไว้ว่าแล้วเธอจะต้องเสียใจ ศศิรินทร์สูดหายใจลึกก่อนจะมองไปบนเวทีที่มีคู่บ่าวสาวกำลังตัดเค้กแต่งงานท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่นก่อนจะเดินเลี่ยงออกจากงานด้วยใบหน้าไม่ยิ้ม แต่ก็ไม่เศร้า

จริง ๆ แล้วเธอก็เสียใจมาโดยตลอด ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่เสียใจกับความสัมพันธ์ที่ต้องจบลง...แต่เธอเองก็มีศักดิ์ศรีและรักในเกียรติของตัวเอง จะให้เธอหลับหูหลับตาแต่งงานกับคนที่นอกใจเธอได้ยังไงกัน

ถ้าเธอไปนอนกับเพื่อนที่เขารักเหมือนครอบครัวบ้างเขาจะยังแต่งงานกับเธอได้หรือ

คำตอบก็คงไม่ เธอเองก็เหมือนกัน เธอก้าวมาอยู่ในจุดที่เกือบจะสูงที่สุดของวงการเบื้องหลังเธอต้องผ่านเรื่องราวมามากมายจนแกร่งขนาดนี้แล้วคนอย่างเธอจะยอมกินน้ำตาต่างข้าวแต่งงานทั้งที่รู้ว่าเขาเคยกล้าสมยอมกับเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อทำร้ายจิตใจเธออย่างนั้นเหรอ

ไม่มีวันซะหรอก!!!

น้ำตาจากความเสียใจมันมีวันเหือดหาย แต่ภาพติดตานั้นจะไม่มีวันลบไปจากใจของเธอได้ มันจะเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันจางหายอย่างนี้ไปตลอดถ้ายังวนเวียนอยู่ใกล้กับเขาหรือเธอคนนั้น

สู้ออกมาจากตรงนั้น ตัดขาดตั้งแต่ต้นย่อมดีกว่า

มันดีแล้วที่เป็นแบบนี้...

แต่พอถึงวันนี้จริง ๆ หัวใจที่คิดว่าจะเข้มแข็งได้กลับอ่อนแอลงอย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งได้เห็นภาพรวมของงานที่ออกมาไม่ต่างจากที่วาดฝันไว้ก็ยิ่งเจ็บปวดในใจ...วันนี้คนที่ยืนในตำแหน่งเจ้าสาวไม่ใช่เธอจริง ๆ

เธอ ยึดมั่นถือมั่นเกินไปหรือเปล่า...

ถ้ายอมให้อภัยสักครั้งมันจะดีหรือไม่...

ถ้าเธออภัยให้เขาสักครั้ง ตำแหน่งข้างเขาตรงนั้นมันจะยังเป็นเธอใช่มั้ย...