บทที่ 8

ตอนที่อวี๋เนี่ยนยังอยู่ที่มหาวิทยาลัยจิง ก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินชิง เฉินชิงเมื่อได้ยินว่าเธออยู่ที่มหาวิทยาลัยจิง ก็บอกว่าอยู่แถวนี้และจะมารับเธอ

ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัยจิง อวี๋เนี่ยนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตระกูลเสิ่นให้เฉินชิงฟังแบบสั้น ๆ

แม้จะพูดเพียงไม่กี่ประโยค เฉินชิงฟังแล้วรู้สึกเลือดร้อนพลุ่งพล่าน พูดตรง ๆ ว่าทำได้ดี

ทั้งสองคนถือว่าพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน อวี๋เนี่ยนที่ปกติเป็นคนไม่ค่อยพูด กลับสามารถพูดได้มากขึ้นเวลาคุยกับเฉินชิง

เฉินชิงชอบอวี๋เนี่ยนมาก เธอมีลูกชายเพียงคนเดียว ไม่มีลูกสาว ถึงกับอยากจะอุ้มอวี๋เนี่ยนกลับไปเลี้ยงที่บ้านเลยทีเดียว

บ้านสามีของเฉินชิงแซ่ฮั่ว ทำงานด้านการเมือง

ผู้อาวุโสตระกูลฮั่วเป็นหนึ่งในบุคคลระดับสูงของวงการการเมือง ตำแหน่งสูงและมีอำนาจมาก

ลูกชายคนโตของตระกูลฮั่วก็ทำงานอยู่ในระบบราชการของรัฐ ตอนนี้นับเป็นข้าราชการระดับสูงของเมืองอื่น สักวันก็จะได้กลับไปที่เมืองหลวง มีอนาคตไกล

ตระกูลฮั่วรู้ดีว่าคนโดดเด่นย่อมตกเป็นเป้าสายตา เมื่อลูกชายคนโตเข้าสู่วงการนี้แล้ว ลูกชายคนรองก็ต้องเลือกเดินเส้นทางอื่นแทน

โชคดีที่ลูกชายคนรองของตระกูลฮั่วมีความสามารถพอสมควร เข้าสู่วงการธุรกิจ อาศัยความสัมพันธ์ของตระกูลฮั่วสร้างอณาจักรของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ในงานเลี้ยงงานหนึ่ง เขาได้รู้จักกับเฉินชิง คุณหนูใหญ่ตระกูลเฉิน ทั้งสองตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ และแต่งงานกันมาเกือบสามสิบปีแล้ว แต่ความรักยังคงเหมือนวันแรกเสมอมา

เมื่อเฉินชิงรู้ว่าอวี๋เนี่ยนไม่คิดจะอยู่ที่หอพักของมหาวิทยาลัย เธอก็มีแผน ตอนนี้ที่พักของลูกชายเธออยู่ใกล้มหาวิทยาลัยจิงมาก ถึงเวลาก็ให้เนี่ยนเนี่ยนไปอยู่ด้วย จะได้ช่วยเหลือดูแลกัน

เด็กสาวคนหนึ่งอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ปลอดภัย ญาติของเธอเหล่านั้นมีก็เหมือนไม่มี ไม่สิ ไม่มีเลยยังจะดีเสียกว่า มีแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นไปอีก

อวี๋เนี่ยนปฏิเสธอย่างนึกตลก ให้เฉินชิงวางใจได้ว่าเธอมีที่อยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น การที่เธอจะไปอยู่กับลูกชายของป้าเฉิน มันจะไม่เหมาะสมมากกว่าเดิมหรือเปล่า

เฉินชิงกลอกตา ลูกชายของเธอยิ่งโตยิ่งแปลก ตอนนี้แทบจะไปออกบวชแล้ว

“ออกบวช?”

คำพูดของเฉินชิงหลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ อวี๋เนี่ยนถามด้วยความแปลกใจ ลูกชายของป้าเฉินเป็นคนที่ชอบศึกษาพุทธศาสนาเหรอ?

เฉินชิงรู้สึกอายเล็กน้อย บอกว่าพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เปล่าหรอก หนูเจอเขาก็จะรู้เอง แล้วก็สถานที่ที่เขาอยู่ หนูต้องชอบแน่ ๆ”

เฉินชิงพูดด้วยท่าทีลึกลับ เธอเกลี้ยกล่อมลูกชายอย่างยากลำบากกว่ายอมให้อวี๋เนี่ยนไปอยู่ด้วย จะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้เด็ดขาด หลอกอวี๋เนี่ยนไปก่อนค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน

เธอเป็นห่วงอวี๋เนี่ยนใจแทบขาด คนตระกูลเสิ่นพวกนั้นไม่ใช่คนที่จะอยู่ร่วมกันได้

อยู่กับลูกชายของเธอ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีใครกล้ามาก่อเรื่องไม่ดี ช่วยให้อวี๋เนี่ยนหลีกเลี่ยงปัญหาได้เยอะ

ได้ยินป้าเฉินพูดแบบนี้ อวี๋เนี่ยนก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้างแล้ว

สุดท้ายก็ตอบตกลงเฉินชิงว่าจะไปดู อยู่ไม่อยู่ค่อยว่ากัน

ลูกชายของเฉินชิงชื่อฮั่วเยี่ยน ฮั่วเยี่ยนอยู่ลำดับที่สามของตระกูลฮั่ว บ้านลุงใหญ่ยังมีลูกชายอีกสองคน

ฮั่วเยี่ยนเป็นคนค่อนข้างลึกลับ น้อยครั้งที่จะปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน หลายคนไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร กระทั่งไม่รู้ชื่อจริงของเขา แต่ถ้าพูดถึงคุณชายสามฮั่ว ทั้งวงการไม่มีใครไม่รู้จักเขา

ฮั่วเยี่ยนสอบเข้าสแตนฟอร์ดตอนอายุสิบหกปี ใช้เวลาสามปีก็จบปริญญาโทด้านการเงิน จากนั้นก็ประสบความสำเร็จอย่างมากที่วอลล์สตรีท เล่นหุ้นและลงทุนกับความเสี่ยงแทบจะเคยล้มเหลวเลย

ภูมิหลังและสถานะของตระกูลฮั่วทำให้เขาไม่สามารถอยู่ต่างประเทศได้นาน ตอนอายุยี่สิบสองปีก็กลับประเทศเพื่อรับช่วงบริหารฮั่วซื่อใช้เวลาแค่ไม่กี่ปีมูลค่าตลาดของฮั่วซื่อก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

ฮั่วเยี่ยนดูเหมือนจะทำทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว สบาย ๆ ประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดาย ทำให้คนอื่นแม้จะทุ่มเทตลอดชีวิตก็ยังยากที่จะเทียบได้

แต่มีคำกล่าวที่ว่าฉลาดมากมักเจ็บปวด ตอนนี้เขาดูเหมือนไม่มีความสนใจในอะไรอีกแล้ว รวมถึงเรื่องผู้หญิง

ตามคำพูดของเฉินชิง ท่าทางที่วัน ๆ เหมือนจะเป็นจะตายนั้น ถ้าวันไหนลูกชายหนีไปบวช เธอก็จะไม่แปลกใจเลย

ไม่ใช่ว่าฮั่วเยี่ยนเคร่งศาสนาพุทธอะไร แต่อาจจะเกิดความสนใจในเรื่องนี้ขึ้นมากะทันหัน

รอให้เขาเลื่อนขั้นจนเป็นเจ้าอาวาสแล้วก็สึกออกมา เธอก็ไม่สงสัยเลยสักนิดว่าฮั่วเยี่ยนจะสามารถทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

คนนอกล้วนพูดกันว่าคุณชายสามฮั่วเป็นคนสง่างามและอ่อนโยนดั่งแสงจันทร์กลางฟ้า แต่มีแค่คนใกล้ชิดที่สนิทจริง ๆ ไม่กี่คนเท่านั้น ที่จะรู้ด้านมืดและนิสัยชั่วร้ายของเขา

เฉินชิงก็ไม่ได้คาดหวังให้ฮั่วเยี่ยนมาดูแลอวี๋เนี่ยนหรอก ที่ที่ฮั่วเยี่ยนอยู่นั้นใหญ่โตมาก ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่อยากเจอ ก็อาจจะไม่ได้เจอกันทั้งปีเลยก็ได้

แค่ยืมชื่อเสียงของเขามาปกป้องอวี๋เนี่ยนเท่านั้นเอง

อวี๋เนี่ยนตามเฉินชิงขึ้นรถ ขับไปประมาณสิบกว่านาที ก็จอดที่หน้าถนนซึ่งเรียงรายไปด้วยต้นไม้

ทางเข้ามีซุ้มยามและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย บ่งบอกว่าตั้งแต่ตรงนี้เป็นต้นไป จะเป็นพื้นที่ส่วนบุคคลแล้ว

เมื่อเห็นรถของเฉินชิง ก็เปิดประตูให้ผ่านไปเลย

รถวิ่งตามถนนที่มีต้นไม้เรียงรายไปหลายร้อยเมตร ก่อนจะเห็นบ้านสไตล์โบราณปรากฏขึ้นตรงหน้า ใช่แล้ว ไม่ใช่แค่หลังเดียว แต่เป็นกลุ่มสถาปัตยกรรมเล็ก ๆ

ศาลาและอาคารสลับวางกันอย่างลงตัว ผนังสีขาว กระเบื้องสีเข้ม ค่อนข้างมีเสน่ห์มากแบบบทกวี

หน้าประตูใหญ่ด้านบนมีป้ายไม้สลักตัวอักษรสองตัวอย่างวิจิตร

‘เยี่ยนหยวน’

ดูแล้วดูสง่ามาก อวี๋เนี่ยนมองด้วยความตกตะลึง

อยากจะจินตนาการได้ว่า ในย่านนี้จะมีที่พักส่วนตัวขนาดใหญ่นี้อยู่ด้วย

รถขับเข้าไปในลานบ้านใหญ่ตรงกลาง ทั้งสองลงจากรถ อวี๋เนี่ยนมองเสาและคานที่แกะสลักลวดลายอย่างประณีตตรงหน้า บ้านหลังนี้ใช้งานฝีมือที่ละเอียดและพิถีพิถันอย่างยิ่ง จนอดชื่นชมไม่ได้เลยว่าสวยงามและมีเสน่ห์ลึกซึ้ง

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนรออยู่ในลานบ้าน เขามองสำรวจอวี๋เนี่ยนอย่างแนบเนียน แล้วค้อมตัวให้เฉินชิงเล็กน้อย

“สวัสดีครับคุณนาย”

เฉินชิงแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน

“เหล่าเฮ่อ นี่คืออวี๋เนี่ยน เหล่าเฮ่อเป็นพ่อบ้านของที่นี่ เป็นคนดูแลฮั่วเยี่ยนตั้งแต่เด็ก ต่อมาฮั่วเยี่ยนออกมาอยู่ข้างนอก เหล่าเฮ่อก็เลยตามมาด้วย หนูเรียกเขาว่าลุงเฮ่อก็พอ”

ลุงเฮ่อต้อนรับทั้งสองเข้าไปนั่งด้านในอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะให้คนยกน้ำชาและของว่างมาเสิร์ฟ

“คุณชายสามยังไม่กลับมา ทั้งสองท่านเชิญนั่งก่อนครับ”

เฉินชิงภูมิใจนำเสนอให้อวี๋เนี่ยนฟัง คนที่มาเป็นครั้งแรกมักจะรู้สึกตกตะลึงกันหมด

แน่นอนว่าคนที่มาไม่ค่อยเยอะ นอกจากสมาชิกในครอบครัวอย่างพวกเขาแล้ว ก็มีแค่เพื่อนไม่กี่คนของฮั่วเยี่ยนเท่านั้น

“ที่นี่ไม่เลวเลยใช่ไหม? ฮั่วเยี่ยนออกแบบสร้างเองเลยนะ”

อวี๋เนี่ยนได้ยินแล้วก็ตกใจจริง ๆ คนที่ชื่อเสียงติดอันดับของเมืองหลวง หน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์มีข้อมูลของทุกคน ตอนนั้นเธอแค่ดูแบบคร่าว ๆ ไม่ได้ศึกษาอย่างละเอียด

ไม่นึกเลยว่าคุณชายสามฮั่วจะมีรสนิยมที่ดีแบบนี้

หลังเข้าไปในบ้าน อวี๋เนี่ยนจึงสังเกตได้ว่า แม้ภายนอกจะเป็นสไตล์โบราณ แต่ภายในกลับมีอุปกรณ์และสิ่งอำนวยความสะดวกทันสมัยครบครัน ให้ความรู้สึกแปลกแต่กลมกลืนอย่างน่าประหลาดใจ

ชีวิตของคนทุนหนานี่ดีจริง ๆ เลย บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ค่าบำรุงรักษาต่อปีคงแพงมหาศาลแน่ ๆ

ยังมีคนรับใช้ในบ้าน รวมถึงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เห็นได้ทุกที่อีก ฮั่วเยี่ยนคนเดียวคงเลี้ยงดูทั้งบริษัทรักษาความปลอดภัยได้เลยมั้ง

อวี๋เนี่ยนนั่งลงบนโซฟา พลางคิดในใจอย่างเงียบ ๆ ว่า บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ เขาอยู่คนเดียว น่าเสียดายจริง ๆ

“เนี่ยนเนี่ยนชอบที่นี่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำถามของเฉินชิง อวี๋เนี่ยนก็คืนสติ ก่อนจะพยักหน้า

“ชอบค่ะ ถ้ามีขายตั๋วนี่หนูซื้อแน่นอนเลย”

อวี๋เนี่ยนพูดอย่างซุกซนคำหนึ่งอย่างหาได้ยาก