1. จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์

ณดล ภูมิศักดิ์ (ณ) อายุ 27 ปี

ณดล ชายหนุ่มที่เกิดมาพร้อมกับความบกพร่องของหูข้างขวาจึงจำเป็นต้องใส่เครื่องช่วยฟังไว้ตลอดเพื่อช่วยเพิ่มความสามารถในการได้ยิน ก่อนที่จะต้องมาสูญเสียดวงตาข้างขวาอย่างถาวรจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่พรากชีวิตพ่อแม่ของเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ เพียงเพราะคู่กรณีเมาแล้วขับจึงทำให้ชีวิตที่แสนสุขกับครอบครัวที่อบอุ่นของเขาต้องกลายเป็นเพียงความทรงจำที่ได้แต่คอยนึกถึง

ชีวิตของเขาในวัย 12ปีหลังจากที่สูญเสียพ่อแม่ไปก็พบเจอแต่ความยากลำบาก ต้องลาออกจากโรงเรียนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมและซื้อชุดนักเรียนสำหรับชั้นมัธยมต้น อีกทั้งญาติพี่น้องก็ไม่มีใครอยากรับเขาไปเลี้ยงดูเพราะถูกมองว่าเป็นตัวซวย น่ารังเกียจและภาระ ทำให้เขาต้องดิ้นรนยืนหยัดต่อสู้ชีวิตเพื่อเลี้ยงปากท้องด้วยตัวเอง เขารับจ้างทำงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ จะงานหนักงานเบาเงินมากเงินน้อยเขาไม่เคยเกี่ยง ขอแค่ได้เงินมาไว้ใช้จ่ายและช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้กับยายหม่อม หญิงชราผู้เมตตาแบ่งห้องเก็บฟืนเก่าที่ไม่ได้ใช้งานให้เขาได้อาศัยซุกหัวนอนแถมยังพ่วงไฟและต่อเติมห้องน้ำให้ เขาจึงอยากตอบแทนยายหม่อมกลับคืนไปบ้าง

แต่งานส่วนใหญ่ที่เขาได้ทำก็มักจะเป็นงานที่จำเป็นต้องใช้แรงแลกเงินมา ถึงมันจะเหนื่อยจนร่างกายแทบทนไม่ไหวแต่สำหรับคนที่ไม่มีที่ไป มีเพียงแค่วุฒิป.6แถมยังอ่านไม่ค่อยออกเขียนไม่ค่อยได้ ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกงานอะไรได้มาก คิดแค่ว่ามีงานให้ทำก็บุญแล้ว

ร่างกายที่ทำงานหนักมาตั้งแต่เด็กบวกกับพฤติกรรมการกินที่ต้องกินให้มากเพื่อจะได้มีแรงทำงาน ทำให้เขาเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่มีร่างกายสูงใหญ่พร้อมกับผิวกายสีน้ำผึ้งที่คล้ำขึ้นกว่าผิวเดิมเพราะถูกแดดเผา ชีวิตของเขาดำเนินแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่กำลังเก็บผักบุ้งอยู่ข้างคลองก็ได้บังเอิญไปเจอชายหนุ่มหน้าตาดีที่เหมือนกำลังจะหนีอะไรบางอย่างมาด้วยท่าทางที่ดูตื่นตกใจและหวาดกลัว เขาจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือและพาไปแอบซ่อนตัวในจุดที่เขามั่นใจว่าพวกคนร้ายจะตามหาตัวของชายหนุ่มจะหาไม่เจอ

เป็นเวลาสามวันที่เขาได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนแปลกหน้าที่ไม่ได้รังเกียจสภาพบ้านที่เขาอาศัยซุกหัวนอน ก่อนที่คนของชายคนนั้นจะตามมาเจอและพาตัวกลับไป ถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่ได้รู้จักกันแต่เขากลับรู้สึกผูกพันและเสียดายที่ต้องจากลา เขารู้ดีว่าจากกันไปก็คงไม่มีทางได้พบกันอีกจึงได้แต่ยอมรับความจริงและส่งยิ้มอำลาให้อีกฝ่าย

ทว่าในวันที่ปัญหาทุกอย่างถาโถมเข้ามาใส่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว เขาถูกเถ้าแก่โกงเงินค่าแรง ตกงาน และสูญเสียคุณยายหม่อมที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยโรคชรา ทำให้เขาจำเป็นต้องย้ายออกไปหาที่อยู่ใหม่เพราะลูกหลานของยายหม่อมต้องการที่ดินทั้งหมดคืน ขณะที่กำลังจะกลายเป็นคนเร่ร่อนตกงานไร้ที่อยู่ เขากลับได้มาเจอชายคนนั้นอีกครั้ง…

“งั้นก็มาทำงานกับฉันสิมีเงินเดือน มีที่อยู่ ที่กินให้” นั่นคือประโยคที่ชายคนนั้นพูดขึ้นหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวของเขา

ธนัท เพชรศิริกุล (นัท) อายุ 34 ปี

ลูกชายคนโตของเจ้าสัวธนาผู้ก่อตั้งอาณาจักร เพชรศิริ กรุ๊ปที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับด้านอสังหาริมทรัพย์ไม่ว่าจะเป็นโรงแรม ห้างสรรพสินค้า หมู่บ้านจัดสรร และคอนโดมิเนียม เนื่องจากเจ้าสัวมีภรรยาและลูกหลายคน ทันทีที่รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคหัวใจก็รีบให้ทนายคนสนิทช่วยเขียนพินัยกรรม เพื่อที่ในวันที่เจ้าตัวจากไปทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่มีจะได้ถูกจัดแจงและแบ่งให้ตามความเหมาะสม จากนั้นไม่นานเจ้าสัวธนาก็ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบพร้อมกับข่าวลือที่ว่าภรรยาหลวงและลูกชายคนโตจะได้รับมรดกมากกว่าคนอื่นเพราะเจ้าสัวรู้สึกผิดในวาระสุดท้ายที่ตัวเองไม่สามารถเป็นสามีและพ่อที่ดีได้

เพราะข่าวลือนั้นทำให้ธนัทที่กำลังเดินทางไปฟังการเปิดพินัยกรรมที่บ้านสวนถูกกลุ่มคนร้ายที่หนึ่งในภรรยาน้อยของพ่อจ้างวานมาให้ฆ่า…โดยกำชับว่าต้องฆ่าให้ตายเท่านั้น คนร้ายใช้ปืนยิงมาโดนที่ยางรถของเขาจนรถเสียหลักพุ่งชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่เขาจะรีบพาตัวเองออกมาจากรถและวิ่งเข้าไปในป่าข้างทางจนได้มาเจอกับชายคนหนึ่งที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ถึงรูปร่างภายนอกจะดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่แต่เนื้อในที่แท้จริงกลับเป็นคนที่มีจิตใจดีและใสซื่อกว่าที่คิด จนเขายังนึกแปลกใจว่าบนโลกนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ แม้ฐานะทางการเงินจะดูขัดสนแบบขั้นสุดแต่กลับดูแลเขาเป็นอย่างดี ออกค่าอาหารและค่ายาให้โดนที่ไม่ได้มีท่าทางลังเลหรือเสียดายเงินที่หามาอย่างยากลำบากของตัวเองเลยสักนิด

มิหนำซ้ำยังคอยพูดให้กำลังใจและให้พลังบวกกับตัวเขา ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันสามวันมันช่างดูสั้นและผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับรู้สึกสนใจในตัวของชายผู้ช่วยชีวิตเขาไว้อย่างน่าแปลกใจ และตั้งใจไว้ว่าเมื่อจัดการปัญหาทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจะกลับมาตอบแทบน้ำใจ

ในตอนที่เขากลับมาหาเพื่อตอบแทนเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายคนนั้นกำลังเดือดร้อน ถูกรุมเร้าไปด้วยปัญหารอบด้านและกำลังจะกลายเป็นคนไร้บ้านไม่มีที่ซุกหัวนอน เขาจึงตัดสินใจเอ่ยชักชวนให้มาทำงานด้วยกัน แม้จะยังไม่รู้ว่าจะให้ทำงานอะไรก็ตามแต่อย่างน้อยก็มีที่อยู่และที่กินให้ไปก่อน