2. แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่...

“น…นี่คือบ้านของคุณธนัทเหรอครับ” ณดลเอ่ยถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นความใหญ่โตและสวยงามของบ้านหรูหลังใหญ่ตรงหน้า ที่มีพื้นที่รอบบ้านกว้างขวางเหมือนอย่างที่เขาเคยเห็นในละคร

“ใช่…นี่บ้านของฉันเอง เป็นไงสวยไหม” ธนัทถามพร้อมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูท่าทางของคนข้างๆที่เอาหน้าไปแปะอยู่กับกระจกรถเพื่อมองส่องบ้านของเขา

“สวย…สวยมากเลยครับ คุณเป็นคุณชายเศรษฐีจริงๆด้วย” ณดลพูดออกมาด้วยความไม่ประสาเพราะพึ่งจะได้เคยเห็นบ้านหลังใหญ่ที่ดูหรูหรากับตาเนื้อเป็นครั้งแรก

“แบบนี้เธอก็ต้องเรียกฉันว่าคุณชายด้วยรึเปล่า” ธนัทพูดแกล้ง

“ได้เลยครับ คุณชาย” ณดลคนซื่อที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกแกล้งพูดออกมาตามที่ธนัทบอก ส่วนคนที่แกล้งได้สำเร็จก็หัวเราะชอบใจ

“ขอโทษนะครับ คือขำอะไรกันเหรอครับ” แววตาใสซื่อมองมาที่ธนัทสลับกับนทีที่กำลังขับรถด้วยความสงสัย เนื่องจากเห็นทั้งสองหัวเราะขำกัน

“ไม่มีอะไร กลับมาเรียกฉันแบบเดิมเถอะ ที่บอกให้เรียกว่าคุณชายฉันพูดแกล้งเล่นเฉยๆ” ธนัทบอก

“อ...อ่อครับ” ณดลยกมือเกาหัวแก้เขิน

“โกรธรึเปล่าที่ถูกแกล้ง แต่ที่ฉันสองคนหัวเราะไม่ได้มองว่าเธอเป็นตัวตลกนะแค่เอ็นดูในความซื่อของเธอ” ธนัทรีบพูดอธิบายเพราะกลัวณดลจะเข้าใจผิดและรู้สึกไม่ดี

“ไม่ครับๆ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แค่งงเฉยๆครับว่าหัวเราะอะไรกัน” ณดลรีบปฏิเสธ

“โอเคค่อยสบายใจหน่อย รถจอดพอดีเราลงไปดูห้องพักของเธอกันดีกว่านะ ฉันสั่งให้แม่บ้านทำความสะอาดและจัดห้องให้เรียบร้อยแล้ว” ธนัทลงจากรถก่อนจะเดินนำณดลไปยังด้านหลังของบ้านหรูที่มีบ้านพักแบบห้องแถวสองชั้นอยู่

“มีห้องชั้นล่างว่างอยู่พอดี ส่วนด้านข้างจะเป็นโรงครัวมีแม่ครัวประจำอยู่สามคนคอยทำอาหารให้ แต่ถ้าเธออยากทำอะไรกินเองก็สามารถเอาของในโรงครัวทำได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ชั้นขนมกินเล่นก็หยิบได้เท่าที่ต้องการเป็นสวัสดิการจากฉันเอง” ธนัทบอกก่อนจะไขกุญแจห้อง

“เป็นยังไง โอเคไหมหรือถ้าอยากจะได้อะไรเพิ่มเติมบอกฉันได้เลยนะ” ธนัทถามณดลที่ตอนนี้กำลังกวาดสายตามองไปทั่วห้องด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมีโอกาสได้มาอยู่ในห้องพักที่ดูดีขนาดนี้มาก่อน ถึงธนัทจะบอกว่าเป็นห้องพักคนงานแต่มันเป็นห้องที่ดูดีมากและยังมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกให้อย่างครบครัน

“ช...ชอบครับ ชอบมากๆเลยมีแอร์ให้ด้วยเหรอครับ” ณดลถาม

“ใช่ จะได้นอนสบายๆไง คนงานที่พักส่วนใหญ่เขาทำงานหนักกลางแดดเป็นประจำก็อยากจะให้นอนสบายๆกัน ค่าไฟก็ไม่ค่อยเปลืองมากเพราะติดโซล่าเซลล์ช่วยได้เยอะเลย” ธนัทอธิบาย

“เป็นเจ้านายที่ใจดีจังครับ”

“ชอบไหม”

“ชอบครับ”

“ฉันก็ชอบ…ชอบใจดีกับลูกน้อง อ้อ! ด้านข้างโรงครัวจะมีเครื่องซักและก็อบผ้าด้วยนะ เธอสามารถใช้ได้”

“ผมขอซักมือได้ไหมครับ…คือผมใช้เครื่องไม่เป็นกลัวทำพัง” ณดลบอกด้วยสีหน้ากังวลเพราะกลัวว่าจะไปทำข้าวของพังแล้วไม่มีเงินชดใช้

“เดี๋ยวให้นทีสอนก็ได้ เขาเป็นผู้ช่วยในงานบริหารของฉัน แต่วันนี้รับงานเสริมมาเป็นคนขับรถ” ธนัทแนะนำให้ณดลได้รู้จักกับนทีที่ยืนยิ้มแฉ่งให้อย่างเป็นมิตร

“พี่พักอยู่ห้องข้างๆเรานี่แหละ มีอะไรก็เคาะเรียกได้ตลอดเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจกัน” นทีบอก

“ขอบคุณนะครับ” ณดลบอกพร้อมยิ้มให้

“งั้นเธอก็จัดของแล้วก็พักผ่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้เช้า ฉันขอกลับไปคิดก่อนว่าจะให้เธอทำงานอะไรดี”

“ให้ผมทำงานอะไรก็ได้ครับ ผมทำได้หมดเลยโดยเฉพาะที่ต้องใช้แรงเยอะๆ ผมถนัดมากเลยครับ”

“เธอชอบทำงานหนักที่ต้องใช้แรงเหรอ” ธนัทถาม

“จริงๆก็ไม่ได้ชอบหรอกครับ แต่มันเป็นสิ่งที่ผมทำได้ดีเพราะว่าเป็นคนตัวโตแรงเยอะ เรียนมาก็น้อย อ่านไม่ค่อยออก เขียนก็ไม่ค่อยได้ ก็มีแต่แรงนี่แหละครับที่เอาไปทำงานแลกเงินหาเลี้ยงปากท้องตัวเองจนอยู่รอดมาถึงทุกวันนี้” ณดลพูดพร้อมกับขำออกมาเบาๆ แต่คนที่ได้ฟังกลับขำไม่ออกและรู้สึกสงสารเสียมากกว่า

“เธอเก่งมาก วันนี้ก็พักผ่อนให้เต็มที่เลย ถ้าหิวก็เดินไปที่โรงครัวได้ตลอด พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” ธนัทตบลงที่ไหล่ของณดลเบาๆก่อนจะเดินออกไปพร้อมนที

“ฉันจะให้ณดลทำงานอะไรดี ฉันพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก” ธนัทเอ่ยถามนทีที่เดินอยู่ข้างๆ

“งานสวนของคุณหญิงไหมครับ เห็นว่าขาดคนอยู่” นทีเสนอความคิด

“หึยย…ฉันไม่ได้พาเขามาเพื่อที่จะให้มาใช้แรงงานนะ อยู่กับฉันก็ควรได้งานที่มันสบายกว่าเดิมสิ ถ้าเอาแต่ใช้แรงงานแบบนั้นเสียสุขภาพแย่ ดูทรงแล้วที่ผ่านมาก็คงทำงานหนักมาตลอด” ธนัทบอกเพราะแอบสังเกตเห็นไหล่ของณดลดูค่อมๆเหมือนเกิดจากการแบกหามของหนัก

“ผมขอถามตรงๆในฐานะเพื่อนนะครับ คุณสนใจในตัวณดลใช่ไหมครับ” นทีตัดสินใจถามในสิ่งที่สงสัยด้วยความที่ทำงานด้วยกันมานาน ทำให้เขาพอจะมองออกและสังเกตได้ว่าสายตากับน้ำเสียงที่ธนัทใช้มองและพูดกับณดลนั้นแตกต่างจากเวลาที่พูดคุยกับเขาหรือคนอื่นๆ

“แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่…” ธนัทตอบกลับมาในทันทีโดยที่ไม่ได้หยุดคิดราวกับว่ามั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง

“คุณธนัทแน่ใจนะครับว่ารู้สึกแบบนั้นกับณดลจริงๆ ผมขอพูดตามตรงเลยว่า เป็นไปได้ยาก”

“ทำไมละ”

“ณดลดูไม่เหมาะสมกับคุณเลย” นทีพูดออกมาตามความคิด เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือไม่ชอบใจอะไรในตัวของณดลเพียงแต่แค่มองดูตามความเหมาะสม ธนัทเป็นคุณชายจากตระกูลนักธุรกิจที่สมบูรณ์แบบไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ชาติตระกูล ฐานะ การศึกษาและหน้าที่การงาน ส่วนณดลเป็นแค่ชายหนุ่มคนซื่อจากชนบทที่ตรงข้ามกับเจ้านายของเขาทุกอย่าง

“ฉันไม่ได้สนใจเรื่องความเหมาะสมอะไรนั่นแล้ว ไม่สนด้วยว่าใครจะมองหรือคิดยังไง ตอนนี้ฉันสนแค่ความรู้สึกของฉันกับณดลเท่านั้น ฉันคิดว่าถ้านายได้รู้จักณดลมากขึ้น นายอาจจะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงกล้ายอมรับว่าสนใจในตัวของเขา” ธนัทบอกพร้อมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงท่าทางซื่อๆของอีกคน

“ก็คงต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นคนอย่างคุณคงไม่รู้สึกสนใจขึ้นมาเพราะณดลไม่ใช่สเปคของคุณเลยด้วยซ้ำ”

“นที ฉันก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าจะให้ณดลทำงานอะไร” หลังจากที่ใช้เวลาคิดเรื่องนี้มาเกือบครึ่งวัน ธนัทจึงตัดสินใจเดินไปหานทีที่ห้องเพื่อขอคำปรึกษา

“หลังจากที่ผมนอนกลิ้งไปมาหลายตลบแล้วก็คิดตามคำที่คุณพูดว่าไม่ได้อยากให้ณดลทำงานที่ต้องใช้ร่างกายหนักเหมือนแต่ก่อน บวกกับตอนนี้คุณกำลังสนใจในตัวของณดล งั้นงานที่จะให้ทำผมว่าควรเป็นงานที่ได้อยู่ใกล้ๆคุณเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกัน จะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นและจะได้คอยสังเกตท่าทีของณดลด้วยว่าคิดยังไงกับคุณ” นทีเสนอความคิด ธนัทยกยิ้มอย่างพอใจกับความคิดของนทีเพราะไม่ว่าเมื่อไหร่นทีก็เป็นคนที่เขาพึ่งพาได้อยู่เสมอ

“เอามาแทนนายงั้นเหรอ” ธนัทพูดแกล้ง

“เมตตาผมเถอะครับ” นทีโอดครวญไปตามน้ำเพราะเขาเองก็รู้ว่าธนัทแกล้ง

“ผู้ช่วยส่วนตัวเป็นไง” ธนัทเสนอ

“ไม่ใช่ที่ผมทำอยู่ทุกวันนี้เหรอครับ”

“จริงๆตำแหน่งของนายคือ ผู้ช่วยประธานแต่ที่พ่วงงานเพิ่มให้เพราะเลขาเก่าฉันลาออกไง อย่าสับสนสิ” ธนัทพูดอธิบาย

“ทำหลายอย่างจนสับสนตำแหน่งซะแล้วเรา” นทีเกาหัวแกรกๆ

“ให้ณดลมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัว คอยดูแลฉันทุกอย่าง ตัวติดกับฉันตลอดเวลา แล้วนายก็ไปอยู่ห่างๆ ไกลๆหน่อย”

“รู้สึกเหมือนกำลังจะโดนเขี่ยทิ้ง เป็นหมาหัวเน่ายังไงไม่รู้”

“ฉันไม่ได้จะเขี่ยนายทิ้ง แค่เขี่ยไปไว้ไกลๆหน่อยเพราะฉันจะเต๊าะเด็ก”

“ผมจะพยายามให้ความร่วมมือโดยที่ไม่หมั่นไส้”

“ทำดีก็จะมีรางวัลที่เขาเรียกว่า โบนัส”