23. ดวงตาที่มืดบอด

“ผมมองไม่เห็น…ตาซ้ายของผมมองไม่เห็นแล้ว” น้ำตาของณดลไหลอาบทั้งสองแก้ม ร่างกายสั่นระริกด้วยความกลัว ภวิตาจึงรีบลุกขึ้นกดโทรศัพท์เพื่อตามหมอให้มาดูอาการ ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจเธอกลัวว่าสาเหตุที่ทำให้ณดลมองไม่เห็นจะมาจากที่เธอปาแจกันใส่ ซึ่งมันก็ไม่มีเหตุผลอื่นที่ทำให้ณดลเป็นแบบนี้

“ไม่เป็นไรนะ เธอต้องไม่เป็นไรแม่โทรตามหมอให้แล้ว ใจเย็นๆนะ” ธนัทกอดปลอดณดลที่ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เสียงร้องราวกับคนที่กำลังจะขาดใจนั่นยิ่งทำให้ภวิตารู้สึกผิดขึ้นเรื่อยๆ

“ฮึก….มันมืดไปหมด คุณธนัทครับ...ผมกลายเป็นคนตาบอดไปแล้ว ผมมองไม่เห็นอะไรเลยแบบนี้ผมก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ คุณหญิงก็จะยิ่งรังเกียจผมเพิ่มเข้าไปอีก” ณดลเอาแต่พูดซ้ำไปมาว่าตัวเองกลายเป็นคนตาบอด ต่อให้ธนัทจะพยายามพูดปลอบยังไงเจ้าตัวก็ไม่ยอมฟัง

“อย่าพึ่งคิดอะไร รอหมอก่อนนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันอยู่ข้างเธอเสมอ” ธนัทประทับจูบลงที่เปลือกตาทั้งสองของณดล

“ผมกลัว…มันเหมือนตอนนั้นก่อนที่ตาขวาของผมจะบอดมันก็เป็นแบบนี้”

“อย่าพึ่งกังวลเดี๋ยวหมอก็มาแล้วนะคนดี”

“ถ้ามันบอดละ ถ้าผมมองไม่เห็นคุณไปตลอดจะทำยังไง” ณดลร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดังธนัทเองก็ไม่รู้จะพูดปลอบยังไงจึงทำได้เพียงกอดปลอบไว้จนกว่าหมอจะมา

“ที่คุณณดลเป็นคืออาการตาบอดชั่วคราวจากการถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงครับ ซึ่งในอดีตเขาก็เคยเกิดอุบัติเหตุอย่างรุนแรงจนทำให้ดวงตาข้างขวาบอด โชคดีนะครับที่ครั้งนี้เป็นอาการบอดแค่ชั่วคราวไม่อย่างนั้นสภาพจิตใจของเขาคงจะแย่กว่านี้แน่” คุณหมอพูดอธิบายเรื่องอาการของณดลและเน้นย้ำว่าต้องช่วยกันดูแลสภาพจิตใจของณดลเป็นพิเศษ

“นานไหมคะกว่าจะกลับมามองเห็นได้เหมือนเดิม” เป็นภวิตาที่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงและกังวล

“แล้วแต่อาการครับ บางคนไม่กี่วันก็หายกลับมามองเห็นได้อย่างปกติแต่บางคนก็ใช้ระยะเวลาเป็นเดือน”

“ธนัท…แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้เลยนะ” ภวิตาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เป็นคนทำให้ณดลต้องตาบอดชั่วคราว

“คนที่แม่ควรขอโทษคือณดลครับ ไม่ใช่ผม…แล้วแม่เชื่อไหมว่า ถ้าแม่ไปขอโทษณดลเขาก็จะยิ้มให้แล้วบอกว่า ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ” ธนัทบอกอย่างรู้นิสัยของอีกฝ่าย

“เขา…”

“เขาใจดีเสมอไม่ว่ากับใครแต่ไม่รู้ว่าทำไมคนรอบข้างถึงเอาแต่ใจร้ายกับเขา ทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ใครเลยผมไม่เข้าใจ…เพียงเพราะรูปลักษณ์ภายนอกเหรอครับ แบบนั้นมันไม่ใจร้ายกับเขาไปหน่อยเหรอ” ธนัทพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องไปหาณดลที่นั่งอยู่ที่เตียง

“หมีน้อยไม่ต้องเครียดนะ หมอบอกแล้วว่าแค่ชั่วคราว…เป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้นนะคนดี” ธนัทพูดปลอบเพราะเขารู้ว่าณดลนั้นกลัวมากแค่ไหน เพราะมีเพียงแค่ดวงตาซ้ายข้างเดียวที่ยังมองเห็น เจ้าตัวคงรับไม่ได้แน่หากมันต้องบอดสนิทเหมือนกับตาขวา ใบหน้าแสนน่ารักเต็มไปด้วยน้ำตากับร่างกายที่สั่นกลัวยังคงติดตาของเขาอยู่ ต้องกลัวขนาดไหนถึงแสดงอาการอย่างนั้นออกมา

“ต่อให้แค่ชั่วคราวผมก็ยังกลัวอยู่ดี…ผมกลัวที่จะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีก” สองมือหนาของณดลยกขึ้นมาพยายามจับหาใบหน้าของธนัทก่อนจะลูบสัมผัสใบหน้านั้นไปมา

“หล่อไหม” ณดลพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ ธนัทพยายามที่จะยิ้มเพื่อให้ณดลสัมผัสได้ ทั้งที่ความจริงเขาอยากจะร้องไห้ออกมากับประโยคก่อนหน้าที่ณดลพูด หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบรัดมันเจ็บหน่วงจนไม่สามารถที่จะอธิบายได้

“หล่อครับ ผมอยากรีบหายจะได้มองความหล่อของคุณ จะมองทั้งวันทั้งคืนเลย”

“ต้องหายแน่นอน เชื่อฉันนะ” ธนัทพยายามพูดไม่ให้ณดลคิดมาก

“คุณธนัทครับ….ถ้าสมมติแค่สมมตินะครับ”

“อืม แค่สมมติ เธออยากพูดเรื่องสมมติอะไรเหรอ”

“ถ้ามันไม่หายละครับ แค่สมมตินะครับ” ณดลรีบพูดย้ำว่าเป็นการสมมติเพราะกลัวจะถูกธนัทดุที่พูดอะไรที่ไม่ดีออกมา

“คิดมากสินะ…” ณดลพยักหน้า

“ฉันพร้อมที่จะเป็นดวงตาให้กับเธอเอง ไม่ต้องกังวลฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันสัญญา”

“ฮึก…ขอบคุณนะครับ”

“ไม่ร้องสิเดี๋ยวตาบวมนะ…เธอก็รู้ฉันรวย ถ้ามันมีทางที่จะให้เธอกลับมามองเห็นฉันก็พร้อมที่จะจ่าย” ธนัทยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ณดล

“หิวไหม เธอยังไม่ได้กินอะไรเลย” ธนัทถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่อยากกินอะไรเลยครับ” ณดลบอก

“ไม่ได้ เธอต้องกินนะ เดี๋ยวฉันลงไปซื้อให้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” ณดลส่ายหัวไปมา

“งั้นเดี๋ยวฉันเลือกให้เองแล้วกัน อยากไปเข้าห้องน้ำก่อนรึเปล่า”

“ไม่ครับ คุณไปเถอะ”

“ครับ รอฉันนะเดี๋ยวมา”

“อ้าว นทีมาแล้วเหรอ” ธนัทที่กลับเข้ามาเอ่ยทักเมื่อเห็นนทีกำลังนั่งป้อนไส้กรอกให้กับณดลอยู่

“มาแล้วครับ ตาทองก็มาด้วยแต่เหมือนจะออกไปหาคุณหญิงแล้ว” นทีบอก

“หมีน้อยกินไส้กรอกของนทีแล้ว จะสนใจคอหมูย่างที่ฉันซื้อมาให้อยู่ไหมนะ” ธนัทเปิดกล่องคอหมูย่างแล้วถือวนไปมาที่จมูกของณดล

“สนใจสิครับ!” ณดลรีบตอบ

“ข้าวเหนียวกับน้ำจิ้มแจ่วละ”

“ครบชุดเลย คุณธนัทน่ารักที่สุด” ณดลยิ้มร่าพร้อมกับอ้าปากรอให้ธนัทป้อน

“เหมือนพ่อหมีกำลังป้อนข้าวลูกหมีเลยครับ” นทีพูดแซว

“ต้องบอกว่าพ่อหมีกำลังป้อนแม่หมี ฉันไม่เอาลูกจะเอาเมีย โอ๊ย!” ธนัทพูดก่อนจะโดนอุ้งมือของแม่หมีตีเข้าที่ต้นแขน

“โอ้โห ตีแม่นซะด้วย” นทีพูดแซวเพราะณดลมองไม่เห็นแต่กลับฟาดมือไปตีโดนแขนของธนัทได้อย่างแม่นยำ

“ขอโทษครับ เจ็บรึเปล่า” คนตีถามคนถูกตีด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เจ็บเลย เธอเจ็บกว่าฉันเยอะ อ้ามๆ” ธนัทบอกพร้อมกับป้อนข้าวไปด้วย

“ต้องเป็นร้านที่คุณซื้อให้บ่อยๆแน่เลย ผมจำรสชาติได้” ณดลบอก

“ใช่ เก่งมากอย่างนี้ต้องให้รางวัล”

“อะไรเหรอครับ”

“เครปเย็นของโปรดของหมีน้อยแถวนี้” ณดลยิ้มร่า

“ยิ้มใหญ่เชียว” ธนัทเอื้อมมือไปดึงแก้มนิ่มของณดล

“ผมก็ไม่น้อยหน้า มีนมชมพูแสนอร่อยให้หมีน้อยของผมเหมือนกัน” นทีรีบเดินไปหยิบนมเย็นที่เขาแช่ไว้ในตู้เย็นมาป้อนณดลทันที

“ขอบคุณนะครับทั้งคุณธนัทและพี่นทีที่หาของอร่อยๆมาฮีลใจผมในวันที่แย่แบบนี้ ขอบคุณมากๆเลยครับ”

“เราก็น้องชายพี่คนหนึ่ง พี่อยู่ข้างเราเสมอเด็กน้อย”

“ฉันก็ว่าที่คนรักของเธอ อยู่ข้างเธอเสมอหมีน้อย”

“พูดตามผม ขี้ก๊อปอ่ะ”

“จดลิขสิทธิ์รึไง” สองเจ้านายลูกน้องลับฝีปากกันสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับณดลได้เป็นอย่างดี

“คุณหญิงครับ…” ตาทองที่เข้าไปเยี่ยมณดลเสร็จแล้วเดินออกมาหาภวิตาที่นั่งอยู่ที่โซฟาของส่วนกลาง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“ลุงทองมาด้วยเหรอ” ภวิตาถามอย่างแปลกใจเพราะนอกจากเธอกับธนัทแล้วก็ไม่มีใครคนอื่นมาอีก

“มาสิครับ เจ้านทีมันโทรบอกแล้วก็แวะไปรับผมมา และผมเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณหญิงด้วย ยังไงก็ช่วยรับฟังกันหน่อยนะครับ คิดซะว่าฟังคนแก่บ่นก็ได้”

“ฉันยินดีฟังค่ะ” ภวิตาบอก

“ก่อนหน้าที่ผมจะมาทำงานกับคุณหญิงผมเคยมีลูกมีเมียมาก่อน แต่เมียผมมันทิ้งไปมีผัวใหม่เพราะทนลำบากกับผมไม่ไหว ทิ้งให้ผมกับลูกชายอยู่กันสองคนเพราะความจนเลยทำให้ผมไม่มีปัญญาส่งลูกเรียน แต่ลูกผมมันก็เข้าใจและเลือกที่จะออกจากโรงเรียนมาช่วยผมทำงาน จนพอมีเงินเก็บก้อนหนึ่งผมเลยลงทุนซื้อของมาขาย ทำให้ฐานะค่อยๆดีขึ้นพอจะมีเงินส่งลูกตัวเองเรียน” ตาทองเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองให้ภวิตาฟัง

“ลูกผมมันก็ตัวประมาณเจ้าณดลนี่แหละ แต่มันเป็นกะเทยอยากแต่งหญิงที่ผมรู้เพราะข้างบ้านมาบอกและถ่ายรูปมาให้ผมดูตอนที่มันแต่งตัวเป็นผู้หญิงเดินขบวนพาเหรดกีฬาสีที่วิทยาลัย ผมโกรธมากเลยถามว่ามันเป็นกะเทยอย่างที่คนอื่นพูดไหม คำตอบที่ผมได้รับมาคือใช่”

“ตอนนั้นผมเสียใจมาก พยายามบังคับให้ลูกตัวเองเป็นผู้ชาย ยิ่งมารู้ว่ามันมีแฟนยิ่งทำให้ผมรับไม่ได้ที่ลูกชายของตัวเองไปเป็นเมียผู้ชายด้วยกันเลยกีดกันทุกอย่างถึงขนาดให้มันลาออกแล้วจะย้ายที่อยู่ใหม่”

“ลูกผมเลือกที่จะหนีออกจากบ้าน มันเขียนจดหมายขอโทษและขอให้ผมอโหสิกรรมกับสิ่งที่มันทำ มันอยากเป็นตัวของตัวเองอยากใช้ชีวิตแบบที่ต้องการแต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ทำตามที่มันหวัง เพราะมันถูกรถชนตายตอนที่กำลังจะข้ามถนน…คนขับเมาตอนชนมันไม่รู้เลยทำให้ร่างของลูกผมโดนลากไปไกลเป็นกิโล ผมได้เพียงโทษตัวเองว่าถ้าวันนั้นผมไม่กีดกันและเปิดใจให้ลูกได้เป็นตัวของตัวเองมันก็คงไม่ต้องมาตาย ส่วนแฟนของลูกผมก็บวชให้จนปัจจุบันก็ยังไม่สึกออกมา”

“ที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้คุณหญิงฟังก็เพราะอยากจะบอกว่า อนุญาตให้ลูกตัวเองมีความสุขเถอะครับ อนุญาตให้ลูกได้เลือก ได้เป็นในสิ่งที่เขาต้องการ อย่าให้ต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างแบบผมก่อนแล้วค่อยมาคิดได้…มาคิดได้ในวันที่แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว” ตาทองเล่าอดีตของตัวเองให้ภวิตาฟังด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะยังคงรู้สึกผิดและเสียใจอยู่ตลอด แต่ที่เขาตัดสินใจเล่าก็เพื่อให้ประสบการณ์ที่ผิดพลาดของตัวเองเป็นบทเรียนให้กับภวิตา

“คุณหญิงชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนนะ บางทีก็ไม่ใช่พ่อแม่ที่ไปก่อนลูก เราไม่รู้เลยว่าใครจะไปก่อนใคร วันนี้ยังมีกันอยู่ก็สร้างแต่ความทรงจำดีๆไว้ให้นึกถึงกันเถอะครับ ลูกน่ะเราเลี้ยงได้แต่ตัว เขาต้องมีเส้นทางชีวิตของตัวเอง เราที่เป็นพ่อแม่ทำได้แค่เพียงสนับสนุน คอยให้คำแนะนำและเป็นที่ปรึกษาให้กับเขา เพราะความสุขของเราคือการที่เห็นลูกมีความสุขไม่ใช่เหรอครับ” คำพูดของตาทองทำให้ภวิตารู้สึกจุก เพราะที่ผ่านมาเธอเป็นคนคอยกำหนดเส้นทางชีวิตของธนัทมาตลอด และเธอก็คิดมาตลอดว่าสิ่งที่เธอเลือกให้มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกของเธอ

“ชีวิตมันเป็นของเขา ต้องให้เขาได้เลือกคนที่จะมาใช้ชีวิตร่วมกันด้วยตัวเอง เพราะเขาต้องมั่นใจและรู้สึกอะไรบางอย่างถึงได้เลือกคนคนนั้น แต่ถ้าลูกเราเลือกผิดเขาก็ต้องเรียนรู้และผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง เขาโตพอที่จะเรียนรู้ทุกอย่างได้ด้วยตัวเองแล้วนะครับ”

“คุณหญิงอาจจะมองว่าเจ้าณดลมันไม่คู่ควรกับคุณธนัทด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับประกันได้เลยคือมันเป็นคนดี ไม่เคยคิดทำร้ายหรือรังแกใครแม้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายถูกกระทำก่อนเสมอ ชีวิตของมันน่าสงสารนะครับ เกิดมาหูข้างนึงก็ไม่ดีแล้วตาขวาก็ยังต้องมาบอดเพราะอุบัติเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่มันต้องตายอีก มันเลยต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าหาเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็ก”

“แต่เพราะตอนนั้นมันได้ช่วยชีวิตคุณธนัทไว้ ทำให้คุณเขาตั้งใจจะกลับไปตอบแทนแล้วดันเป็นตอนที่มันกำลังไม่มีที่ไปพอดีเลยได้ชวนให้มาทำงานอยู่ด้วยกัน แต่มันก็ไม่เคยพูดทักทวงบุญคุณอะไรเลยนะครับ กลับกันยังเอาแต่พูดบอกว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณที่คุณธนัทเมตตา ให้งาน ให้ที่อยู่ที่กินกับมัน” ตาทองเล่าเรื่องราวของณดลให้ฟัง เพื่อหวังว่าภวิตาอาจจะปรับเปลี่ยนมุมมองความคิดและลดอคติในใจที่มีต่อณดลลงไม่มากก็น้อย

“ฉัน…”

“ลองคิดทบทวน ลองนึกย้อนกลับไปดูการกระทำของตัวเองดูนะครับ ว่าคุณหญิงทำอะไรกับมันไว้บ้าง และมันเคยทำอะไรคุณหญิงรึเปล่า”

“ผมเชื่อว่าเจ้าณดลมันไม่ใช่คนคิดแค้นอะไรใคร ถ้ารู้ว่าเราผิดก็แค่ขอโทษ ตัวมันพร้อมจะยกโทษให้อยู่แล้วละครับ…อย่าให้เอาอคติที่ตัวเองมีไปทำร้ายคนดีๆที่ลูกของคุณเลือกเลยนะครับ”