บทที่ 89 ร้องไห้ เสร็จสุข ไม่อ่อนโยน ปีติยินดี (ตอนจบ)

สรวงสวรรค์ที่มีแต่แท่งหยกเร่าร้อนรุนแรง สรวงสวรรค์ที่เขากระแทกหยกสวรรค์เข้าไปจนนางแทบกระอัก ในหัวได้ยินเสียงพลุปีใหม่ระเบิดครั้งแล้วครั้งเล่า สายตามองเห็นแต่แสงสีขาวเจิดจ้า ที่จ้าขึ้นทุกครั้งที่เขากัดปลายหู

เขาทำทั้งกัดและสอดใส่พร้อมกันขึ้นเรื่อยๆ และถี่ๆ ช่วงจังหวะที่เขาบดเบียดและขบกัดรัวๆ ทำให้นางระเบิดเป็นครั้งสุดท้าย ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด หลี่เฟิ่งเซียนชักระตุกและตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง ลืมเลือนว่าตัวเองอยู่ที่ใด

“เฟิ่งเอ๋อร์ เจ้า..เป็นอย่างไรบ้าง” เขาถามด้วยความห่วงใย หลังจากเขาพักเหนื่อยครู่หนึ่ง เขาเองก็คล้ายว่าเพิ่งจะผ่านช่วงเวลาของการระเบิดจนขาวโพลนมา แต่เหมือนเขาจะรับมือได้ดีกว่านางมากนัก พอเห็นว่านางตัวสั่นกระตุกและแน่นิ่งไม่ขยับ เขาจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“เฟิ่งเอ๋อร์..คนดี..” หลังคำเรียกที่แสนห่วงใยของเขา หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆ กะพริบตาหันมามองเขา ค่อยๆ เห็นภาพของเขาเข้ามาในสายตา นางรับรู้ได้ถึงมือสั่นๆ ของเขาที่แตะอยู่ตรงแก้มของนาง

หลี่เฟิ่งเซียนกะพริบตาหลายครั้ง กว่าจะเข้าใจความเป็นไป

‘สุขสมจนกระอัก เป็นเช่นนี้เองหรือ’ นางคิดและเริ่มหอบหายใจ เพราะก่อนหน้านั้น คล้ายว่านางจะหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง

“มู่เฉิน..มู่เฉิน” นางหันมายกแขนกอดคอเขาไว้

“ข้าอยู่นี่....เป็นอย่างไรบ้าง ข้าทำแรงไปหรือ เจ็บหรือไม่ ข้าขอโทษ..ข้าขอโทษ” เขาพูดขอโทษที่เมื่อครู่ลืมตัวไปชั่วขณะ เผลอทำรุนแรงกับนางมากไป แม้จะยังไม่ยอมถอนตัวออกจากนาง แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับส่ายหัวอย่างรุนแรง น้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่

“เจ้า..เป็นอะไร ข้าขอโทษ เจ็บมากเลยหรือ” เขารีบจูบซับน้ำตาของนาง รู้สึกใจหายวาบ จากนั้นก็รู้สึกผิดอย่างรุนแรงที่ไม่อ่อนโยนกับนาง

“ไม่......ดีมาก..อือ” นางพูดติดขัดปนสะอื้นเบาๆ

“ไม่ใช่เช่นนั้น มันดีมาก ข้าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ข้า...ข้าคล้ายใกล้ขาดใจตาย คล้ายว่าได้เห็นสรวงสวรรค์ที่เจ้าบอก ข้ารู้สึกดีมาก ดีมากๆ ฮือๆๆ” นางร้องไห้ออกมาจนเขาสับสนไปหมด

ลู่มู่เฉินคิดว่าเช่นนี้ไม่ดี นางอาจโกหกเพื่อให้เขาไม่รู้สึกผิด เขาจึงชันแขนตั้งใจจะลุกขึ้น แต่หลี่เฟิ่งเซียนตกใจรีบกอดเขา สองขาสั่นๆ ก็ควบเอวเขาไว้

“อย่า..เจ้าไม่ชอบหรือ” นางถาม

“ไม่ใช่ ข้ากลัวเจ้าเจ็บ ที่จริงแล้วข้ารู้สึกดีมาก”

“ข้าก็ดีมาก ...เจ้า..ทำอีกได้หรือไม่..ข้า..ข้ายังไม่พอ” นางเหน็ดเหนื่อยมากก็จริง แต่นางรู้สึกดีมากๆ

“เจ้า ไม่เจ็บแน่หรือ” เขาถามอย่างกังวล

“ข้าชอบ ชอบที่ได้หลั่งน้ำแห่งความสุขพร้อมเจ้า ข้า..ไม่เคยรู้..ว่า..ทำเช่นนี้แล้ว ดีมาก..เมื่อก่อนเจ็บ แต่ตอนนี้..ข้าชอบ ข้าหลั่งน้ำแห่งความสุขแล้ว เจ้าไม่ได้หลั่งหรือ” นางทำเสียงเล็กเสียงน้อยถามเขา นางมั่นใจว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ภรรยาควรถามสามี แต่นางอยากรู้ความรู้สึกเขา

“ข้า..มีความสุขจนกระอัก ..สุขสมจนกระอักอย่างไรเล่า” ลู่มู่เฉินตอบนาง เขาสุขสมมากจริงๆ เขาชอบที่ได้ขบอมหูนุ่มๆ ระหว่างที่ปลดปล่อยหลั่งน้ำรักใส่ตัวของนาง สุขจนเขาแทบคลั่ง

“...เอาอีก..ได้หรือไม่” นางเลียบๆ เคียงๆ ถามเพราะกลัวว่าเขาอาจไม่ต้องการ แต่นางคงลืมไปว่าเขาต้องการนางเสมอ เขาพิสูจน์ความต้องการนั้นมาหลายครั้ง ทุกครั้งเขาก็ต้องการนางทั้งคืน นางยังจะถามเขาเช่นนี้อีกหรือ

“โธ่..เฟิ่งเอ๋อร์ เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าต้องการเจ้ามากเพียงใด” เขาตัดพ้อ

จากนั้นพวกเขาก็เริ่มโบยบินไปยังสรวงสวรรค์ที่มีความสุขสมจนแทบกระอักอีกหลายครั้ง กระทั่งหลี่เฟิ่งเซียนชักกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบสิ้นสติ นางไม่เคยเจ็บปวดอีกเลย แม้เขาจะรุนแรงมากขึ้น แต่นางก็เพียงหลั่งน้ำพุแห่งความสุขเปียกแฉะยิ่งขึ้น เขาเองก็สุขสมไม่ต่างจากนาง

ทั้งวันและทั้งคืน พวกเขาไม่ยอมออกจากห้องหนังสือ จนกระทั่งวันต่อมา แม่ทัพหลี่ฟื้นตัวจากพิษไข้ ทันทีที่เขาลืมตา เขาก็ถามถึงลูกสาวที่เขารัก ฮูหยินรองได้แต่อึกอักตอบไปว่าอยู่กับท่านเขย ท่านแม่ทัพยังไม่เข้าใจ ต้องการให้ไปเรียกตัวลูกสาวมา เขาเป็นห่วงนาง

ฮูหยินรองตาแดงก่ำไม่กล้าพูดว่าพวกเขาอยู่ในห้องหนังสือมาทั้งวันทั้งคืน วันนี้เข้าวันที่สองแล้วก็ยังไม่ออกมา เพราะอย่างไรฮูหยินรองก็ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ อึกอักจนแม่ทัพหลี่รำคาญไล่ฮูหยินรองออกจากห้อง ฮูหยินรองก็ออกมา

ฮูหยินรองไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ไปขอร้องท่านย่า เมื่อได้พบท่านแม่ทัพ ท่านย่าถึงจะดีใจมากที่ลูกชายฟื้น แต่นางเป็นคนตรงๆ พูดกับลูกชายไปว่าหลานสาวและหลานเขยกำลังผลิตทายาทสกุลหลี่อยู่ ท่านย่าไม่รู้สึกอะไรเพราะเห็นมาหลายครั้งแล้ว แต่แม่ทัพหลี่ยังคงทำใจไม่ได้

อย่างไรเขาก็ยังรู้สึกว่าลูกสาวของเขายังอายุน้อย แต่พูดอะไรไม่ได้มาก เพราะเขาเป็นผู้จับให้พวกเขาแต่งงานเอง แม่ทัพหลี่ได้แต่ต้องทำใจ และคิดว่าหากมีโอกาสจะซัดมู่เฉินจนกระอักเลือดสักครั้ง

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น

ฮ่องเต้ที่ยอมไม่เข้าหอตลอดชีวิตมักจะไปวัดไหว้พระเสมอๆ เดือนละครั้งสองครั้ง ราษฎรต่างชื่นชมปีติยินดี แซ่ซ้องว่าแผ่นดินนี้ได้คนดีปกครอง แต่ทุกครั้งที่หลี่เฟิ่งเซียนไปหานางชีอาหง นางมักจะก่นด่าฮ่องเต้ว่าวิปริตบ้าตัณหา ขนาดนางบวชเป็นชีแล้ว ยังมาหานางไม่เว้น

หลี่เฟิ่งเซียนเคยถามว่าเพราะฮ่องเต้หลงรักนางหรือไม่ อาหงกลับหัวเราะและบอกว่าฮ่องเต้ไม่มีความรักให้ใคร ทุกอย่างเป็นไปเพื่อผลประโยชน์ เลือกฮองเฮาก็เลือกคนที่ฉลาดที่สุด มานอนกับนางก็เพราะนางไม่อาจมีบุตรธิดาได้ หลี่เฟิ่งเซียนได้แต่พยักหน้ายอมรับ ท่านอาของนางเป็นเช่นนั้นจริงๆ

แม้ฮ่องเต้จะเป็นเช่นนั้นแต่ก็ทะเยอทะยานจะสร้างแผ่นดินที่สงบสุข และเขาก็มีความเฉลียวฉลาดสามารถรับมือกับพวกขุนนางที่เขี้ยวเล็บแพรวพราวได้เป็นอย่างดี นานๆ ครั้งที่มีปัญหาจนเขาปวดหัว เขาจะปลอมตัวหนีมากินข้าวที่จวนแม่ทัพหลี่ เขาชอบนั่งดื่มชาเงียบๆกับท่านย่าแล้วค่อยกลับ

ท่านแม่ทัพ เมื่อฟื้นตัวแล้วก็ต้องกลับไปอยู่ชายแดน ท่านย่าเป็นห่วงเพราะเขาอายุเริ่มมากแล้ว ปีนี้แม่ทัพหลี่ก็อายุสี่สิบเก้าแล้ว อย่างไรท่านย่าก็ไม่ยอม สุดท้ายแม่ทัพจึงรับปากจะพาฮูหยินรองไปชายแดนด้วย

แม้ฮูหยินรองจะไม่เต็มใจไป นางพยายามขอร้องท่านย่าว่าเป็นห่วงท่านย่า อ้างอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ใครบ้างจะดูไม่ออกว่าเพราะนางหวาดกลัวท่านแม่ทัพจึงไม่อยากไป

หลี่เฟิ่งเซียนเติบโตขึ้นมากหลายปีนี้ นางจึงขอร้องท่านพ่อว่าให้ใจดีกับฮูหยินรองบ้าง เพราะช่วงหลังๆ เขามักจะดุใส่นาง เห็นหน้านางก็โมโห ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยใส่ใจนางเลย

แม่ทัพหลี่ยังถามลูกสาวว่าไม่เกลียดฮูหยินรองแล้วหรือ ทั้งที่เมื่อก่อน หลี่เฟิ่งเซียนที่ไม่ยอมรับให้ท่านพ่อแต่งกับผู้ใด โกรธท่านย่าอยู่เป็นปีที่บังคับท่านพ่อแต่งงานใหม่ แถมไม่ยอมมองหน้าฮูหยินรองเลย

หลี่เฟิ่งเซียนได้แต่นึกถึงตัวเองยามที่มู่เฉินไม่สนใจนางและนางต้องโดดเดี่ยวช้ำใจทุกวัน อย่างไรนางก็อดสงสารฮูหยินรองไม่ได้ ทั้งฮูหยินรองยังเป็นคนดีมีความสามารถด้วย แม้นางจะเรียกท่านแม่ไม่ได้ แต่นางยอมรับฮูหยินรองให้ดูแลท่านพ่อของนางได้

สุดท้ายแม่ทัพหลี่จึงพูดดีๆ กับฮูหยินรองคำหนึ่งและพานางไปชายแดนด้วยกัน

ท่านอ๋องเยียนยังคงเป็นหนุ่มโสดรูปงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า หนีออกจากจวนไปลำบากอยู่ชายแดนพร้อมกับแม่ทัพหลี่ ทั้งที่เขามีอนุผู้งดงามราวกับเทพธิดารออยู่ที่จวนหลายคน ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงไม่แต่งภรรยาเอกสักที

ชีวิตของหลี่เฟิ่งเซียนเองก็มีความสุขบ้าง ทะเลาะกับสามีบ้างเพราะความชอบคิดไปคนเดียวของนาง แต่ทุกครั้งเขาก็จะยอมโอนอ่อนตามนาง จนนางหย่ากับเขาไม่ได้สักครั้ง

ผู้คนยังคงนินทาเรื่องของคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพเสมอๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เป็นเพราะคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพเป็นคนผิด

ผู้คนยังเล่าลือว่าคุณหนูใหญ่หวงสามีมาก แม้เขาจะพิการและอัปลักษณ์ แต่เขากลับเก่งกาจเป็นเลิศ ทั้งสอบใบอนุญาตเปิดร้านยาได้ภายในหนึ่งปี ในขณะที่ผู้อื่นใช้เวลาเป็นสิบๆ ปีกว่าราชสำนักจะอนุญาต ลู่มู่เฉินยังดูแลเด็กๆ ในโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าจนเติบโตมามีหน้าที่ตำแหน่งการงานที่ดีหลายต่อหลายรุ่น เมื่อเกิดปัญหาอันใด เด็กเหล่านั้นก็จะยินดีกลับมาช่วยงานสกุลหลี่ทันที

นอกจากเก่งกาจแล้ว ยังมีหลายคนเล่าลือกันแปลกประหลาดยิ่งกว่าว่า สิ่งที่ทำให้คุณหนูใหญ่รักหลงสามีของนางมากก็เพราะรูปร่างหน้าตาที่งดงาม ไม่ว่าลู่มู่เฉินไปไหน คุณหนูใหญ่จะตามไปหึงหวง ได้ยินว่ามีองค์หญิงและสาวใช้ในวังต่างอยากแต่งเป็นอนุของลู่มู่เฉิน แต่ถูกคุณหนูใหญ่ผู้คลั่งรักตามไปจัดการจนไม่มีผู้ใดกล้าพูดเรื่องอนุของเขาอีก

คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงจึงสับสนอยู่บ้าง ไม่แน่ใจว่าตกลงสามีของคุณหนูใหญ่นั้นงดงามหรืออัปลักษณ์ แต่ที่แน่ๆ เป็นคนมีความสามารถและพิการที่มือซ้าย

แม้ด้านนอกจะเล่าลือกันไปต่างๆ นานา แต่ตั้งแต่แต่งงาน ทุกคนในจวนแม่ทัพรู้ว่าคุณหนูใหญ่ไม่เคยไปเที่ยวหอเข่อซินอีกเลย นางเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่เกี้ยวชายงาม ไม่หนีออกไปเที่ยวเล่นนอกเมือง

นางยอมอยู่เงียบๆ ในจวน ไม่กล้าสนิทสนมกับสาวใช้คนไหน ทำทุกอย่างตามที่คุณหนูใหญ่ควรทำ สาวใช้บางคนยังเคยได้ยินนางบอกกับท่านเขยว่าที่จริงแล้วนางฝันอยากท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพ แต่ตอนนี้ขอเพียงมีเขา ไม่ว่าอยู่ที่ใดนางก็มีความสุข แต่เพราะนางรักท่านพ่อและท่านอาของนาง นางจึงจะอยู่ที่เมืองหลวงเพื่อจะได้ไม่ถูกผู้ไม่หวังดีใช้เป็นสะพานทำร้ายท่านพ่อและท่านอา

ที่สำคัญ คุณหนูใหญ่รักและเชื่อฟังสิ่งที่ท่านเขยพูด แม้นางจะมีดื้อรั้นตามประสาความเป็นคุณหนูใหญ่บ้าง แต่นางจะรีบแก้ไขหากทำให้ท่านเขยไม่สบายใจ ท่านเขยเองก็รักและเอ็นดูคุณหนูใหญ่ หากให้คนในจวนพูดตามตรง เรียกว่าเขาสามารถตายแทนคุณหนูใหญ่ได้เลย

เป็นเหตุให้ไม่นานมากนัก ในจวนแม่ทัพหลี่ก็มีเด็กชายเกิดมาเป็นผู้นำสกุลหลี่คนต่อไป ฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่ต้องหวาดกลัวว่าสุกลหลี่จะสิ้นสูญอีก ฮ่องเต้และท่านแม่ทัพต่างส่งของที่ดีที่สุดมาเป็นของกำนัลให้หลาน แต่บางอย่างก็ถูกท่านเขยปฏิเสธกลับไป เช่นลูกธนูอาบพิษงู หรือรถม้าที่สร้างจากทองคำทั้งหลัง

จ้าวเหลียงลาออกจากกองทัพมาเป็นองครักษ์ส่วนตัวของลู่มู่เฉิน คอยสั่งสอนวรยุทธให้กับผู้นำตระกูลหลี่รุ่นต่อไป คุณหนูใหญ่ยังหาหญิงสาวผู้หนึ่งที่มีสะโพกใหญ่มากมาแต่งกับจ้าวเหลียงด้วย แม้เขาจะดูแล้วไม่ได้รักนางมาก แต่ก็ดูแลนางอย่างดี มีลูกด้วยกันหลายสิบคน หลี่เฟิ่งเซียนเคยนินทาจ้าวเหลียงให้สามีฟังว่าเขาอาจไม่รักภรรยา แต่คงอดชื่นชมบั้นท้ายของภรรยาทุกคืนไม่ไหว ถึงได้มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

ไม่กี่ปี คุณหนูใหญ่ก็มีลูกสาวและลูกชายอีกหลายคน จู่ๆ ท่านแม่ทัพก็บอกนางลอยๆ ว่านางมีน้องชายแล้ว น้องชายที่อายุน้อยกว่าลูกๆ ของนาง นางย่อมดีใจที่ท่านพ่อไม่โดดเดี่ยวอีก แต่หลี่เฟิ่งเซียนก็ยังคงเป็นหลี่เฟิ่งเซียนต่อไป แม้นางจะมีลูกชายหญิง มีน้องชายและมีคนที่รักนางอย่างจริงใจ นางยังคงสดใส ไร้เดียงสา ไม่อาจเข้าพวกกับสตรีชั้นสูง และสารเลวบ้างเป็นบางครั้ง

-จบบริบูรณ์-

---

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ