บทที่ 88 สุขสมจนกระอัก (NC)

มือของเขาเริ่มนำพาให้นางจับแท่งหยกรูดขึ้นลง ยิ่งรูดเขาก็ยิ่งอ้าปากหอบหายใจ เสียงครางต่ำของเขาช่างน่าฟังจนประหลาด นางลองบีบแรงอีกนิดรูดเร็วขึ้นอีกหน่อย เขาเริ่มตัวโค้งงอ

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ดันหลังคอของนางและจูบปากของนางอย่างเรียกร้อง หลี่เฟิ่งเซียนที่เงอะงะต้องจับแท่งเนื้อใหญ่โตของเขารูดอย่างไม่รู้ความแล้ว จึงได้แต่อ้าปากให้เขาดูดลิ้นของนางแทน

“อื้อออ” เขาดูดแรงมากจนนางรู้สึกเจ็บปลายลิ้น แต่แล้วเขาก็อ้าปากหอบพ่นลมร้อนๆ พร้อมๆ กับที่แท่งเนื้อร้อนระอุของเขาพ่นน้ำขาวขุ่นออกมา เลอะมือของนางและเขาเต็มไปหมด ทั้งยังเลอะไปยังต้นขาของนางด้วย

หลี่เฟิ่งเซียนตื่นเต้นจนใจจะขาด สังเกตอาการสุขสมของเขา นางรู้สึกว่าที่เขาดูดปลายลิ้นของนางจนเจ็บก็สมเหตุสมผล เพราะเขาดูมีความสุขจนลืมเลือนทุกสิ่ง แม้แต่ลมหายใจของเขายังสั่นเครือน่าฟัง

“ขอโทษ ทำเจ้าเปื้อนแล้ว” เขาพักอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมา และจูบหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน

“งดงามมาก” หลี่เฟิ่งเซียนชื่นชมสามีตามที่คิด สายตามองเขาอย่างหลงใหลและเมามาย

“หึ ..” เขายิ้มอย่างพึงพอใจดึงนางมาจูบอีกครั้ง

“ข้ายังไม่สุขสมมากพอหรอกนะ เจ้ายังไม่ให้ข้าแตะ..ตรงนี้ ตามที่เจ้าสัญญา” เขาพูดกระซิบที่หูของนาง และตั้งใจใช้ริมฝีปากของเขาแนบที่ใบหูของนางเบาๆ อย่างยั่วเย้า

“เจ้า..ต้องยั่วยวนข้ามากเช่นนี้ด้วยหรือ ข้าหลงเจ้าทุกวันนี้ยังไม่พอใจเจ้าอีกหรือ” นางสะดุ้งเบาๆ

ลู่มู่เฉินถอนใบหน้าออกมามองภรรยาที่ซื่อตรงของเขา

“หึ ฮ่าๆ ข้าน่ะหรือยั่วยวนเจ้า” เขาหัวเราะยิ้มกว้างจนเห็นแก้มบุ๋ม ถามนางอย่างไม่แน่ใจ เขาเพียงพูดสิ่งที่ต้องการเท่านั้น แต่เขาก็ดีใจมากที่นางรู้สึกว่าเขายั่วยวนนาง

“ข้าเคยแต่งตัวงดงามเพื่อยั่วยวนเจ้าแต่ไม่สำเร็จ ยามนี้ข้าเพียงพูดความในใจของข้า เจ้ากลับบอกว่าข้ายั่วยวนเจ้าหรือ” เขาถามยิ้มๆ

“ตอนนั้นสำเร็จ ตอนนี้เจ้ายืนเฉยๆ ก็สำเร็จอีกเช่นกัน ข้าต่อต้านเจ้าไม่ไหวหรอกนะ เพียงเจ้ายืนใกล้ๆ ข้าก็รู้สึกเมามายอย่างบอกไม่ถูก” นางก้มหน้าเขินอายยอมรับตามจริง

ลู่มู่เฉินดึงเสื้อของเขาที่กองอยู่ตรงเอวมาเช็ดคราบของเขาออกคร่าวๆ จับหน้านางมาจูบ

“ข้า รักเจ้าจนเจ็บหัวใจไปหมด ข้าต้องทำอย่างไรดี” เขาตัดพ้อ

หลี่เฟิ่งเซียนตาโต ตัวแข็งค้าง อ้าปากค้างตกใจ นางไม่คิดว่าจะมีวันที่เขาบอกรักนาง

“หึ ทำหน้าเช่นไรของเจ้ากัน” เขายิ้ม จูบนางไปทีหนึ่งอย่างรักใคร่

“บอกข้า คราวหลังรู้สึกอย่างไรก็บอกข้า ข้า..ข้าอยากรู้ทุกสิ่งของเจ้า หากเจ้าไม่พูด ข้าจะรู้ได้อย่างไร มู่เฉิน..มู่เฉิน ข้า..ข้าก็รักเจ้า รักมาก” เสียงของนางสั่นเครือไปหมด นางต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการพูด

“ขอรับ ข้าทราบแล้ว ข้ารักเจ้า รักผู้เดียว รักมาก” เขาพูดเสียงเครือ และเริ่มจูบนาง รู้สึกหวานล้ำในใจจนไม่อาจเก็บไว้ จงใจให้ปลายนิ้วชี้เขี่ยไปที่หูของนาง แม้นางจะสะดุ้งแต่เขาไม่หยุด กลืนกินริมฝีปากของนาง ทั้งเลียและดูดดึง มือรีบคว้าสิ่งที่เขาหลงใหลมานาน ปลายนิ้วไล้ไปทั่วใบหูอย่างตั้งใจ

ลู่มู่เฉินไม่อยากสนใจสิ่งใดนอกใจติ่งหูนุ่มๆ ของนาง เขาจูบและลูบคลำอย่างโหยหา ดื่มด่ำกับความลุ่มหลงไม่อาจถอนตัวนี้ แม้หลี่เฟิ่งเซียนจะตัวเหลวเป็นน้ำ เขาก็เพียงปล่อยมือจากใบหู ช้อนตัวของนางให้เกยอยู่บนตัวเขา และดันให้นางหันด้านข้างเพื่อเขาจะได้ขบเลียติ่งหูได้ถนัด

เขาดูดดุนปลายหูของนางเข้ามาในปาก ใช้ลิ้นเขี่ยติ่งหูนุ่มเล่นตามที่เฝ้าฝันมานาน

“อะ อะ” ร่างของหลี่เฟิงเซียนทนสายฟ้าที่ฟาดมาทุกครั้งที่เขาขบกัดหรือดูดเม้มที่ปลายหูไม่ไหว แม้เขาจะกอดนางอยู่ แต่นางก็ค่อยๆ ไถลลงไปด้านล่างเรื่อยๆ เพราะขาของนางสั่นสะท้านจนควบคุมให้ยืนไม่ไหว

ทั้งสองคนล้มตัวไปนอนบนพื้น ลมหายใจของนางถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ จนแทบหายใจเข้าออกไม่ไหว กลายเป็นก้อนเหลวก้อนหนึ่งที่เขากอดเอาไว้ดูดกิน มู่เฉินเห็นว่านางชักกระตุกเบาๆ เขาจึงยอมปล่อยริมฝีปากจากหูของนางครู่หนึ่ง

น้ำลายเฉอะแฉะเต็มข้างคอและใบหู แต่นางกลับจิกเท้านอนตะแคงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ผลท้ออวบอูมของนางเริ่มหลั่งน้ำแห่งความสุขมากมายจนควบคุมไม่ได้อีกครั้ง

“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าไหวหรือไม่” เขาถามเสียงสั่นแหบพร่าเช่นกัน

หลี่เฟิ่งเซียนอ้าปากพะงาบพะงาบพูดไม่ออก

“ข้าขอโทษ ข้าลืมตัวไป ข้า..ข้า” เขารู้สึกผิดและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

“ไม่ ข้า..ไม่ใช่ มันรู้สึกแปลกๆ ..มู่เฉิน..มู่เฉิน..ข้าไม่รู้ ..ข้า..ถูกสายฟ้า..ฟาด” นางส่งเสียงแหบแห้งอย่างน่าสงสาร พูดแต่ละคำอย่างยากลำบาก แต่เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกดีใจและตื่นเต้นจนควบคุมไม่ได้

“เฟิ่งเอ๋อร์ คนดี ข้าจะพาเจ้าขึ้นสวรรค์ ให้เจ้าได้รับรู้อารมณ์ของความสุขสมจนกระอัก” เขากระซิบและงับเข้าที่ปลายหูของนางทันที

“อื้อออ อึก..อ้า” นางร้องออกมาไม่เป็นภาษา เพราะเขาเริ่มสอดใส่เสาสวรรค์แท่งใหญ่ใส่กลีบดอกไม้แฉะของนางทั้งที่นางนอนตะแคง เขาขบกัดที่ปลายหู เขาตั้งใจจะมอบความหฤหรรษ์ที่นางไม่รู้จักให้ พานางไปยังสรวงสวรรค์ที่นางไม่เคยสัมผัส

“อื้อ..อ้า” ทุกสิ่งที่เขาทำไปพร้อมๆ กับการดูดเม้มปลายหูทำให้นางคิดสิ่งใดไม่ออก ได้แต่อ้าปากชักกระตุกตามแรงดันที่เขาสอดใส่เข้ามา

ปกติเขาจะค่อยๆ สอดใส่และค่อยๆ ขยับ แต่ครั้งนี้เขาเองก็สุขสมจนลืมตัว ใช้แขนดันเข่าของนางขึ้นมา ม้วนนางเป็นก้อน แล้วกระทุ้งใส่นางอย่างรุนแรง ไม่ลืมกัดปลายหูและเลียดื่มติ่งหูที่เขาหลงใหล

ความรู้สึกของหลี่เฟิ่งเซียน นางกำลังระเบิดออกทุกครั้งที่เขากระทุ้งใส่นาง ลิ้นนุ่มและริมฝีปากของเขาที่ครอบครองปลายหูของนางยิ่งทำให้หัวของนางว่างเปล่า เขากระทุ้งเข้ามาทีหนึ่งนางก็ระเบิดครั้งหนึ่ง เขาขบกัดครั้งหนึ่งก็ทำให้นางสุขสมจนกระอักลืมเลือนความเป็นไปของโลกนี้ไปชั่วขณะหนึ่ง

“อ้า..อา ..อ้า” หลี่เฟิ่งเซียนส่งเสียงอย่างควบคุมไม่ได้ กำสองมือจนแน่น นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำเสียงอย่างไร ในหัวนึกไม่ออกว่าต้องข่มกลั้นเสียงน่าอาย ได้แต่ปล่อยให้เขานำพานางไปยังสรวงสวรรค์ที่นางไม่รู้จัก