Chapter 100ภาคินทร์เริ่มเข้าใจต้นสายปลายเหตุของการกลับเข้ามาในชีวิตอัยการของจิรวรรณ นางคงสมรู้ร่วมคิดกับปราโมทย์หลอกอัยการให้หลงเชื่อว่า เด็กในท้องคือทายาทของตน ความรักที่อัยการมีต่อจิรวรรณนั้นมีมาก จึงหลงกลเข้าง่ายดาย เหตุผลที่ทำลงไปคงหนีไม่พ้นอยากให้ลูกของตนสบาย ไม่ต้องลำบาก เกิดมาอยู่บนกองเงินกองทอง โดยไม่นึกถึงใครนอกจากตัวเองความสงสารอัยการแน่นในจิตใจภาคินทร์ เขาไม่อยากคิดเลยว่า หากอัยการรู้ความจริงว่า ตัวเองเลี้ยงลูกชายอื่นมาตั้งแต่เกิด ให้ความรัก ความอบอุ่น เอาใจใส่มากกว่าลูกตัวเองเสียอีก ภาคินทร์ไม่อยากคาดเดาเลยว่า อัยการจะเสียใจ ผิดหวังมากแค่ไหน คงร้าวรานใจน่าดูในเวลาเดียวกันเขาก็สงสารพลอยพัตราเช่นกัน เพราะหากรู้ว่า คนที่เรียกว่าพ่อตั้งแต่เกิด ไม่ใช่บิดาบังเกิดเกล้าของตน แต่คนที่เป็นพ่อที่แท้จริงคือคนที่ตนเรียกว่าลุงมาตลอด“ผมเห็นใจและสงสารคุณลุงหนึ่งกับแพทนะครับ เพราะเรื่องนี้คนที่ผิดไม่ใช่สองคนนี้ แต่เป็นคุณน้าดวงกับลุงโมทย์” ภาคินทร์พูดตามเนื้อผ้า“มันก็จริง เรื่องนี้คนที่ได้ประโยชน์มากที่สุดก็คงเป็นดวงกับโมทย์ ที่สุขสบายโดยไม่ต้องทำงาน ใช้เงินของหนึ่งสบายมือ” เปรมชัยรู้
Chapter 99เปรมชัยเข้าเรื่องสำคัญ และเล่าให้ภาคินทร์ฟังทุกอย่างที่ตนรู้มา เรื่องความลับนี้มีความบังเอิญเข้ามาแทรก นักสืบที่อนันต์จัดหามาให้นั้นเก่งมาก เขาชื่อประวิทย์หรือวิทย์ เป็นนายตำรวจที่มีอาชีพเสริมเป็นนักสืบ ประวิทย์ทำงานได้ดี เขาตามสืบจนรู้ว่า ปราโมทย์ในอดีตคือเป็นคนจัดหามือปืนรับจ้างสุ้มที่ใหญ่ที่สุดในภาคใต้ แต่ล้างมือมานานร่วมสามสิบปีประวิทย์ยังคงตามสืบจิรวรรณกับปราโมทย์ โดยที่ทั้งสองไม่สงสัยและไม่รู้ตัว ผลการสืบครอบครัวจิรวรรณเหลือเพียงบิดากับน้องสาว มารดาและพี่ชายของจิรวรรณเสียชีวิตแล้ว นั่นหมายความว่าปราโมทย์ไม่ใช่พี่ชายของเธอ สถานะเดียวคือ ชายชู้เพื่อความมั่นใจประวิทย์ได้ใช้พลังงานในเรื่องนี้เยอะมาก เขาได้สืบเรื่องสาวส่วนตัวของปราโมทย์ด้วยว่า มีญาติพี่น้องหรือไม่ หากไม่มีก็จะตอกย้ำกับที่ตนคิดไว้คือ จิรวรรณกับปราโมทย์มีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกันจริงยอดนักสืบมีนัดกับอนันต์เพื่อรายงานเรื่องที่ตนรู้มา ทว่าในตอนสายเขาได้ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายประจำปี ระหว่างนั่งรอหน้าห้องตรวจ จิรวรรณพาปราโมทย์มาตรวจร่างกาย ซึ่งทั้งสองนั่งอยู่เก้าอี้แถวหลัง การสนทนาของทั้งคู่ ประวิทย์จึ
Chapter 98ภาคินทร์กับเปรมชัยมีโอกาสได้คุยกันตามลำพังในช่วงค่ำ เนื่องจากช่วงบ่ายทั้งหมดทำกิจกรรมร่วมกัน เปรมชัยพาผู้มาเยือนไปเที่ยวชมไร่ที่มีทั้งหมดรวมแล้วเก้าร้อยสามสิบไร่ เปรมชัยเปิดรับชมพลอยอย่างแท้จริง เขากล่าวคำขอโทษในความเฉยชา ไม่ใส่ใจ ไม่มอบความรักให้ ซึ่งชมพลอยไม่ถือโกรธเพราะเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นตา ตอนนี้สองตาหลานกำลังทำความรู้จักกันให้มากขึ้น พูดคุย ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ และพูดเรื่องมรดกที่กมลาทิ้งไว้ให้“เกรซว่ามันเยอะเกินไปค่ะ กลัวว่าญาติคนอื่นๆ จะโกรธ” เรื่องเงินทองไม่เข้าใครออกใคร แม้แต่ญาติพี่น้องกัน ยิ่งมูลค่าทรัพย์สินที่ตนได้รับมากมายเสียด้วย เธอจึงเป็นกังวลไม่น้อย“พวกนั้นน่ะได้รับไปตามสมควรแล้ว ก็เหลือแต่เกรซนี่แหละที่ยังไม่ได้” เปรมชัยบอกหลานสาว “มรดกก้อนนี้ทวดของเกรซเต็มใจยกให้ เกรซก็รับไว้เถอะ ถ้าไม่รับทวดอาจนอนตายตาไม่หลับนะเพราะมีห่วง มีความกังวล”“ค่ะ เกรซจะรับไว้ค่ะ” เปรมชัยยิ้มดีใจที่ทำภารกิจนี้สำเร็จ มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้เปรมชัยมีความสุขมาก เขายิ้มและหัวเราะกับความสดใสของอลิสสา เหลนสาวผู้น่ารัก ความใสซื่อ ฉอเลาะเก่ง ความฉลาดของเด็กน้อยมัดใจเปรมชัยได้อยู่
Chapter 97“เรื่องอะไรล่ะ” ขณะที่จิรวรรณถามประโยคนี้ ปราโมทย์ได้เดินลงมาสมทบพอดี ซึ่งพลอยพัตราไม่ได้อ้ำอึ้งเมื่อมีบุคคลที่สามมาร่วมสนทนาด้วย เป็นเพราะปราโมทย์รู้ทุกอย่างที่สองแม่ลูกำลังทำ“เรื่องเกรซค่ะ”“ได้ข่าวมันแล้วหรอแพท” คนถามคือปราโมทย์“ค่ะลุงโมทย์ ได้ข่าวเมื่อวานนี้ค่ะ...”พลอยพัตราถ่ายทอดเรื่องราวที่ได้รับรู้มาให้จิรวรรณกับปราโมทย์ฟัง ทั้งสองนั่งฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าอาบไปด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่า ภาคินทร์กับชมพลอยรู้จักกันและสถานะคงไม่ใช่คนรู้จักหรือเพื่อน ความสัมพันธ์ทั้งคู่มากกว่านั้น ที่มั่นใจว่าไม่ผิดคาดเป็นเพราะ ภาคินทร์ออกจากบ้านชมพลอยในตอนเช้า ทั้งสามเหมือนกับกำลังเดินทางไปต่างจังหวัด เนื่องจากภาคินทร์ถือกระเป๋าเดินทางขนาดกลางไปไว้ท้ายรถ ก่อนขับรถไปยังสนามบินดอนเมือง การรายงานของนพจบลงที่ตรงนั้น เพราะเขาไม่สามารถเข้าไปในส่วนผู้โดยสารระหว่างประเทศที่เข้าได้เฉพาะคนมีตั๋วโดยสารเท่านั้น แต่นพบอกพลอยพัตราได้ว่า ภาคินทร์เดินทางไปจังหวัดเชียงรายหลังจากนพรายงานพลอยพัตราจบ เธอรีบโทรไปหาคนรักทันที ทว่าภาคินทร์เหมือนยังไม่เปิดเครื่อง เธอโทรซ้ำไปอีกสามครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม ทำให้
Chapter 96ชมพลอยน้ำตาแทบไหล เธอดีใจและไม่คิดโกรธเปรมชัย เพราะรู้ดีว่า ความผิดหวังที่คนเป็นตาได้รับนั้นมีมาก จึงตกตะกอนเป็นความชิงชัง เปรมชัยจึงปฏิบัติกันตนราวกับคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย ซึ่งต่อจากนี้ไปชมพลอยไม่ต้องแบกรับความรู้สึกนั้นแล้ว“ค่ะคุณตา เกรซไม่โกรธคุณตาค่ะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ” เปรมชัยรั้งชมพลอยมากอด แล้วโยกตัวเบาๆ“ขอบใจมากนะเกรซ ขอบใจมาก”เปรมชัยกล่าวด้วยรอยยิ้ม ภาคินทร์กับอนันต์เห็นภาพสองตาหลานกอดกันก็ยิ้มตาม“คุณตาสบายดีไหมคะ” ชมพลอยถามหลังจากดันร่างออกห่าง“ก็เรื่อยๆ ตามประสาคนแก่นั่นแหละ” เปรมชัยตอบ “ลูกหลานไม่ค่อยมาหรอก แต่ยังดีที่มีเอคอยกวนประสาทอยู่ด้วย หายเหงาไปบ้าง”“แหมคุณตาก็ ผมกวนประสาทที่ไหนกัน ผมน่ะคนดีในสามโลกนะ คุณตาขาดผม คุณตาเหงาแน่” อนันต์เย้าเจ้านาย“เออรู้แล้วน่า ถึงได้ทนแกอยู่นี่ไง ไม่งั้นนะไล่ตะเพิดออกจากไร่ไปนานแล้ว”“ใครทนใครกันแน่” อนันต์เอ่ยไม่ดังมาก ทว่าคนสูงวัยกลับได้ยินชัดเจน“ไอ้เอ แกพูดอะไรฉันได้ยินนะ” เปรมชัยตวาดเสียงไม่ดังมาก หน้าตาขึงขัง“คุณตาอย่าอารมณ์เสียสิคะ เดี๋ยวความดันขึ้นนะคะ” ชมพลอยเตือนด้วยความเป็นห่วง “วันนี้เกรซพาน้องแก้มมา
Chapter 9513.05 น. ณ จังหวัดเชียงรายชมพลอยใจเต้นแรงจากความตื่นเต้นระคนกลัวกับการเผชิญหน้ากับเปรมชัย ผู้มีศักดิ์เป็นตา การพบเจอครั้งนี้ของเธอกับเปรมชัยเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก เป็นความบังเอิญที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว...คุณแม่ลูกหนึ่งรู้เรื่องไม่คาดฝันหลังจากบทรักบทที่สองจบลง ตอนนั้นเธอทั้งเหนื่อยและเพลียมาก ไม่อยากฟังเรื่องที่ภาคินทร์ต้องการพูดคุย ชมพลอยอยากจะหลับมากกว่า แต่พอภาคินทร์เอ่ยชื่อเปรมชัย พร้อมกับนามสกุล ชมพลอยตาโต ลืมเรื่องการอยากนอนไปเสียสนิท นอนฟังคำเล่าเรื่องของภาคินทร์ไปหัวใจเต้นแรงไปหลังจากฟังจบ ชมพลอยยังใจเต้นไม่หาย เธอไม่เคยคาดหวังใดใดกับความรักและความเมตตาของเปรมชัยหรือของกมลา เพราะเป็นเรื่องที่คิดมาตลอดว่า คงเป็นไปไม่ได้ ทั้งสองแสดงความไม่ชอบหน้าตั้งแต่ชมพลอยเกิด ไม่เคยแสดงความรักให้เห็นแม้แต่ครั้งเดียว แต่พออยู่ๆ ได้ยินเรื่องราวนี้ มีหรือเธอจะไม่ตกใจและอึ้งเพราะนอกเหนือได้ความรัก ความเมตตาจากทั้งสองแล้ว ชมพลอยยังได้รับมรดกจำนวนมากจากกมลาอีกด้วย และในอนาคตหากเปรมชัยเสียชีวิต เธอก็จะได้รับมรดกของเปรมชัยเช่นกัน ชมพลอยถึงกับน้ำตาไหล ร้องไห้กับอก