ในห้องน้ำ ฟู่อวิ๋นเซินยืนอยู่ใต้ฝักบัว น้ำไหลกระทบลงบนกล้ามเนื้อของเขาแตกกระเซ็น ขณะนั้นเขาได้ยินเสียงเคาะประตู“ฮวนเอ่อร์”เขาเรียกออกไปหนึ่งเสียงหวังเสวียนที่อยู่นอกประตูย่อมได้ยินเสียงฟู่อวิ๋นเซินเรียก “ฮวนเอ่อร์” แต่เธอไม่กล้าขานรับ หากเอ่ยปากก็จะโป๊ะแตก เธอต้องการให้ฟู่อวิ๋นเซินเข้าใจผิด คิดว่าเธอคือเย่ฮวนเอ่อร์ฟู่อวิ๋นเซินก็ไม่สงสัยอะไร ในเมื่อที่นี่คือห้องนอนใหญ่ของเขากับเย่ฮวนเอ่อร์ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหวังเสวียนถูกพามาอยู่ที่นี่“ฮวนเอ่อร์ เข้ามาเถอะ”ฟู่อวิ๋นเซินอนุญาตให้เข้าหวังเสวียนอดไม่ได้ที่จะยินดี ริมฝีปากยกขึ้นอย่างรื่นรมย์ เธอจับลูกบิดประตูแล้วก้าวเข้าไปกลิ่นหอมสดชื่นของสบู่อาบน้ำอบอวลอยู่ ฟู่อวิ๋นเซินกำลังอาบน้ำอยู่ข้างในฟู่อวิ๋นเซินคิดว่าเย่ฮวนเอ่อร์เข้ามา เขาหันศีรษะไปมอง “ฮวนเอ่อร์……”คำพูดยังไม่ทันจบ แม้จะมองไม่เห็นคนข้างนอกเพราะกระจกฝ้าของประตู แต่สัญชาตญาณบอกทันทีว่าคนนี้ไม่ใช่เย่ฮวนเอ่อร์หวังเสวียนเงยหน้าด้วยความตื่นเต้น เธออยากเห็นภาพชายหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลแห่งวงการธุรกิจในยามเปียกชุ่มออกจากห้องน้ำแต่เพิ่งเงยหน้า มองผ่านกระจกฝ้าเห็นเพียงเงา
ฟู่อวิ๋นเซินรู้สึกว่าหัวใจเต็มเปี่ยม ไม่ว่าเขาจะยุ่งวุ่นวายข้างนอกแค่ไหน ที่บ้านยังมีแสงไฟรอเขาเสมอ ที่นี่มีภรรยาของเขา มีลูกของเขา ความสุขทั้งหมดถูกทำให้เป็นรูปธรรมในตอนนี้ชีวิตคนหนึ่งล้วนแสวงหาแต่เพียงเท่านี้ฟู่อวิ๋นเซินกอดเย่ฮวนเอ่อร์ มือใหญ่ของเขาวางลงบนท้องนูนของเธอ “ตอนนี้เธอตั้งครรภ์เกือบหกเดือนแล้ว เป็นช่วงที่ลำบากมาก คราวหลังรีบนอนหน่อย ฉันจะพยายามรีบกลับบ้านให้เร็วขึ้น”คืนนี้เขากลับถึงบ้านตอนสองทุ่ม ซึ่งก็ไม่สายแล้ว แต่ปกติเขาจะกลับถึงหกโมงเพื่อทำอาหารให้เย่ฮวนเอ่อร์ยกยิ้ม “ประธานฟู่ วันนี้คุณก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำเถอะ”ฟู่อวิ๋นเซิน “เธอขึ้นไปพร้อมฉันสิ”เย่ฮวนเอ่อร์ถือพู่กัน “ขอฉันทำแบบออกแบบในมือนี้ให้เสร็จก่อน แล้วจะขึ้นไป”ฟู่อวิ๋นเซินมองแบบที่ยังทำไม่เสร็จในมือเธอ แล้วพยักหน้า “ได้ งั้นฉันขึ้นไปอาบน้ำก่อน”ฟู่อวิ๋นเซินเดินขึ้นชั้นบนขณะนั้นแม่บ้านหลิวเดินเข้ามา มือถือชามรังนก “คุณนาย รังนกเสร็จแล้วค่ะ”เย่ฮวนเอ่อร์รับมาไว้ในมือ “ขอบคุณแม่บ้านหลิว”แม่บ้านหลิวพูดขึ้น “คุณนาย วันนี้คุณหวังมาที่นี่นะคะ เรื่องนี้คุณนายยังไม่ได้บอกคุณผู้ชายเลย”เย
หวังเสวียนมองพรม “นี่เป็นพรมเปอร์เซียใช่ไหม นุ่มมาก! โคมไฟระย้าคริสตัลนี่มาจากเยอรมนีแน่เลย สวยระยิบระยับเหมือนมุกเลย! โซฟานี่ก็…”ความอิจฉาริษยาของหวังเสวียนแสดงออกชัดเจนจนเก็บไม่อยู่เย่ฮวนเอ่อร์ “หวังเสวียน บ้านเธอไม่ได้จนเหรอ ทำไมถึงรู้จักของตกแต่งพวกนี้ล่ะ”หวังเสวียนชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตากลมใสของเย่ฮวนเอ่อร์ตอนนี้เย่ฮวนเอ่อร์กำลังมองเธออยู่หวังเสวียนอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด เมื่อกี้เผลอพูดจาหลุดปากออกมา ครอบครัวที่เธอแต่งเรื่องขึ้นมามันไม่ได้ร่ำรวย ของราคาแพงพวกนี้เธอไม่ควรจะรู้จักเลยด้วยซ้ำหวังเสวียนรีบโกหกทันที “ฮวนเอ่อร์ เธอไม่รู้เหรอ ฉันเคยเรียนออกแบบตกแต่งอยู่ช่วงหนึ่ง ของแพงพวกนี้ฉันเคยเห็นในนิตยสารบ่อย เลยรู้จักไง”เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้มมุมปาก “ฉันก็แค่ถามเล่นๆ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก”หวังเสวียน “อืม”ตอนนั้นแม่บ้านหลิวเดินออกมา “คุณนาย กลับมาแล้วเหรอคะ”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “แม่บ้านหลิว ช่วยจัดห้องแขกสักห้องให้หน่อยนะ หวังเสวียนเป็นเพื่อนร่วมชั้นฉัน เธอจะพักที่นี่สักพัก”แม่บ้านหลิวพยักหน้า “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปจัดให้เลย! อ้อ คืนนี้คุณผู้ชายทำงานล่วงเวลา
เย่ฮวนเอ่อร์ฟังเรื่องราวนี้จนจบอย่างเงียบๆ ก่อนจะพูดว่า “ฟังดูแล้ว เรื่องที่หวังเสวียนช่วยเธอนี่บังเอิญมากเลยนะ ตอนกลางคืนที่เธอโดนทำร้าย หวังเสวียนโผล่มาช่วยพอดี แล้วพวกเธอก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอ เหมือนกัน กลายมาเป็นเพื่อนสนิท จากนั้นเธอก็แนะนำหวังเสวียนให้ฉันรู้จัก”ซูอินมองเย่ฮวนเอ่อร์ “ฮวนเอ่อร์ เธอหมายความว่ายังไง? หรือว่าเธอสงสัยว่าการที่หวังเสวียนช่วยฉัน เป็นแผนเพื่อจะเข้ามาใกล้ฉัน?”เย่ฮวนเอ่อร์เลิกคิ้วเรียวสวย “ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย”ซูอินคิดอยู่สักพักแล้วพูดต่อ “ฮวนเอ่อร์ ฐานะครอบครัวของหวังเสวียนเธอก็เห็นแล้ว เธอน่าสงสารมาก มีพ่อที่ชอบพนันและใช้ความรุนแรง ครอบครัวก็รอให้เธอหาเงินส่ง ฉันว่าหวังเสวียนเป็นเด็กดีและน่าสงสาร เราอย่าคิดมากเลย”เมื่อเห็นซูอินเชื่อใจหวังเสวียนขนาดนั้น เย่ฮวนเอ่อร์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อสำหรับซูอินแล้ว หวังเสวียนเป็นเหมือนคนที่เคยช่วยชีวิตเธอ เธอรู้สึกขอบคุณหวังเสวียนมากเย่ฮวนเอ่อร์ยกยิ้มบาง “โอเค งั้นเราไม่พูดเรื่องหวังเสวียนแล้ว เตรียมเรียนกันเถอะ”ซูอินพยักหน้า “อืม”เย่ฮวนเอ่อร์หยิบมือถือขึ้นมา เปิดวีแชทหาฉือหว่าน แล้วส่งข้อความไป “หวานห
เย่ฮวนเอ่อร์เริ่มโทรแจ้งตำรวจชายร่างใหญ่เหลือบตามองหวังเสวียน หวังเสวียนก็ส่งสายตาให้เขาทันทีเป็นสัญญาณให้รีบหนีไปชายร่างใหญ่รีบวิ่งหนีออกไปเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบๆ เริ่มโห่ “วิ่งหนีทำไมล่ะ! ถ้ากล้าก็รอตำรวจก่อนสิ!”ชายร่างใหญ่หนีไปแล้ว ทุกคนก็พากันมาล้อมเย่ฮวนเอ่อร์ไว้ พากันชื่นชม “ฮวนเอ่อร์ เธอช่างกล้าหาญจริงๆ!”“เมื่อกี้ฉันตกใจจนแทบตาย ดีที่ฮวนเอ่อร์กล้าสุดๆ ไล่คนเลวหนีไปได้เลย!”เย่ฮวนเอ่อร์พูดอย่างจริงจัง “เวลาเราเจอภัยคุกคามชีวิต ห้ามกลัวเด็ดขาด ความกลัวไม่ช่วยอะไร ต้องใช้กฎหมายปกป้องตัวเองให้ดี!”ซูอินยกนิ้วโป้ง “ฮวนเอ่อร์ เธอเก่งมากจริงๆ!”หวังเสวียน “……”บนใบหน้าหวังเสวียนเต็มไปด้วยความอึ้งและไร้คำพูด ละครที่เธอเล่นฉากนี้กลับทำให้เย่ฮวนเอ่อร์ได้หน้าไปเต็มๆ ทุกคนต่างชื่นชมความกล้าหาญของเธอ แล้วเธอซึ่งเป็น “เหยื่อ” จะเหลือที่ตรงไหน?หวังเสวียนได้แต่หาโอกาสแสดงตัวตน “ฮวนเอ่อร์ ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยฉัน!”เย่ฮวนเอ่อร์ “ไม่ต้องเกรงใจหรอกหวังเสวียน เจอเรื่องแบบนี้ใครๆ ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”หวังเสวียนเริ่มร้องไห้ “แต่ว่าเขาเป็นพ่อฉันนะ วันนี้เขาหนีไปได้ แต่พรุ่งนี้เขาก็จะ
ชายร่างใหญ่ในวัยห้าสิบกว่าคนนี้ คือคนที่หวังเสวียนจ้างมาให้แสดงเป็นพ่อขี้พนันชอบใช้ความรุนแรงของเธอหวังเสวียนผมเผ้ารุงรัง เสื้อผ้าบนตัวถูกชายร่างใหญ่ดึงจนยับ เธออ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “พ่อ ปล่อยฉันเถอะ ฉันอยากเรียนหนังสือที่นี่! ฉันอยากเรียน ฉันไม่อยากให้ชีวิตฉันพัง!”ชายร่างใหญ่ด่าพลางพูด “เด็กผู้หญิงจะเรียนเยอะไปทำไม ผู้หญิงมีค่าที่สุดก็ตรงแต่งงานแล้วมีลูก!”หวังเสวียนทำหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “พ่อ คุณจะทำอะไรอีก จะให้ฉันไปเจอคนพวกนั้นอีกใช่ไหม คนพวกนั้นก็มีแต่ขี้พนันกับชอบตีคน ฉันไม่อยากรู้จักพวกเขาหรอก!”ชายร่างใหญ่หัวเราะหึๆ “ลูกสาว มีคนหนึ่งถูกใจแกแล้ว จะให้ค่าสินสอดตั้งหนึ่งล้านห้าแสนบาท! หนึ่งล้านห้าแสนบาทนะ รีบกลับบ้านไปแต่งงานกับเขาเถอะ แต่งแล้วก็ดูแลเขาดีๆ พยายามมีลูกชายเยอะๆ แบบนี้เธอก็จะหาเงินกลับบ้านได้เรื่อยๆ ฉันก็ไม่เสียแรงที่เลี้ยงเธอมาหรอก มีเธอแล้วฉันก็จะสบายกินดีอยู่ดีแล้ว!”หวังเสวียนน้ำตาไหลพราก “พ่อ ฉันไม่เอา ฉันไม่อยากแต่งงาน! ฉันเป็นคน ฉันเป็นลูกสาวของคุณ ฉันไม่ใช่ต้นเงินต้นทองของคุณ!”ชายร่างใหญ่ “หุบปาก! รีบกลับไปกับฉัน ไม่งั้นฉันจะลงมือแล้วนะ!”เพื่