บทที่ 166

คุณย่าเฟิงเองก็สังเกตเห็นแล้วเช่นกันว่าหรงฉือไม่ได้พยายามเข้าหาเฟิงถิงเซินมากเหมือนกับแต่ก่อนแล้ว

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนลมหายใจออกมา หรี่สายตามองไปยังเฟิงถิงเซิน ก่อนเอ่ย “ก็เป็นเพราะถิงเซินนั่นแหละ!”

ฝ่ายหญิงเขาอุตส่าห์พยายามเข้าหามานานจนป่านนี้แล้ว เขาก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใดเลย แล้วอย่างนี้ผู้หญิงเขาจะไม่หมดกำลังใจแล้วถอยห่างไปเองหรือ?

เฟิงถิงเซินได้ฟังดังนั้น เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ ไม่พูดอะไร

ส่วนหรงฉือตอนนี้ เธอเลือกเงียบเท่าที่จะทำได้

เมื่อได้ฟังมาถึงตรงนี้ ก็เพียงแค่ตักอาหารมาแล้วก้มหน้ารับประทานเงียบ ๆ ไม่คิดที่จะเอ่ยคำใดออกไป

ยังรับประทานอาหารไม่เสร็จ โทรศัพท์ของเฟิงถิงเซินก็มีสายโทรเข้ามา

เฟิงถิงเซินเหลือบมองแวบหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นไปรับสาย

แต่ไม่นานก็กลับมาแล้ว

หลังทานข้าวเสร็จ เขาก็บอกกับคุณย่าเฟิงว่า “ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ”

เฟิงจิ่งซินก็หัวไวมาก น่าจะเดาได้แล้วว่าสายเมื่อครู่ที่โทรเข้ามาคือหลินอู๋

เธอก็อยากตามไปเยี่ยมหลินอู๋ที่โรงพยาบาลด้วยเหมือนกัน จึงพูดว่า “คุณพ่อ หนูไปด้วยค่ะ”

เฟิงถิงเซิน “ได้”

คุณย่าเฟิงเอ่ย “พาเสี่ยวฉือไ