ตอนที่5 วางแผนแต่งงาน 2

ภายในห้องส่วนตัวด้านในที่ลึกที่สุดของตัวเรือน

โม๋เอ๋อร์ถูกเรียกเข้ามาเพียงผู้เดียว หญิงสาวนั่งคุกเข่าต่อหน้าวั่นหรงอย่างงุนงงเป็นที่สุด

นางทำอันใดผิดไปหรือไร แต่นางไม่เคยสำแดงฤทธิ์เดชใส่ผู้ใดเลยนี่นา

หญิงสาวเอียงหน้าเล็กน้อยกลอกตาไปมาอย่างไม่เข้าใจในชีวิต

การถูกฮูหยินใหญ่เรียกเข้ามาพบเป็นการส่วนตัวเพียงลำพัง นั่งจ้องหน้ากันเพียงสองต่อสอง ทำนางอดหวาดหวั่นมิได้

นางนับถือฮูหยินใหญ่ประหนึ่งมารดา จึงไม่แปลกหากนางจะเกรงใจเป็นอย่างมาก ไม่กล้าล่วงเกินเลยแม้แต่น้อย

หมาแมวหากได้ข้าวได้น้ำย่อมซื่อสัตย์สุดชีวิตอยู่เหย้าเฝ้าเรือนยินดีรับใช้ตลอดไป

บุญคุณแค่เพียงน้ำหยดย่อมทดแทนด้วยน้ำทั้งทะเลสาบ

โม๋เอ๋อร์แม้โง่เขลา แต่เรื่องนี้อย่าได้ดูเบานางเชียว

แต่สิ่งไม่คาดคิดพลันบังเกิด เมื่อวั่นหรงคุกเข่าลงตรงหน้าของโม๋เอ๋อร์

หญิงสาวให้รู้สึกตกใจนัก “ฮูหยินใหญ่ ท่านจะทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ? คุกเข่าให้ข้าทำไม?”

วั่นหรงถามเสียงเบา “โม๋เอ๋อร์ ข้าดูแลเจ้าดีหรือไม่?”

โม๋เอ๋อร์พยักหน้าตอบรับ “ดีเจ้าค่ะ”

“แล้วข้าเลี้ยงดูเจ้าขาดตกบกพร่องสิ่งใดหรือไม่?”

หญิงสาวรีบส่ายหน้า “ไม่เลยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่ได้ฟังเช่นนั้นก็พยักหน้าพึงพอใจไม่น้อย

หากเทียบกับโทษฐานความผิดร่วมที่โม๋เอ๋อร์อาจจะต้องเผชิญในภายภาคหน้าแล้ว การคุกเข่าอย่างเสียเกียรติเช่นนี้ สำหรับวั่นหรงแล้วไม่นับว่าเป็นอะไร นางจึงข่มใจก้มหน้ากลั้นหายใจพร่างพรูออกมาในที่สุด

“โม๋เอ๋อร์ บุญคุณที่เลี้ยงดูเจ้ามา ข้าไม่ขอสิ่งใดเป็นการตอบแทนทั้งนั้น แต่เพื่อหยูเสวี่ยแล้ว แม่คนนี้ขอเห็นแก่ตัวแบกรับความอัปยศอดสูเอาไว้ทั้งหมดแต่ผู้เดียว ขอเพียงเจ้ายอมไปเป็นพระชายาให้องค์รัชทายาทสูงศักดิ์ได้หรือไม่?”

“หา!”

เหตุที่วั่นหรงตัดสินใจเช่นนี้

ก็เพราะมั่นใจในรูปโฉมของโม๋เอ๋อร์เหลือเกิน

เด็กคนนี้นางมองออกได้ไม่ยากว่าจักสะคราญโฉมเหนือสตรีใดตั้งแต่ได้พบพานสบตากันคราแรกแล้ว ยิ่งเติบใหญ่ก็ยิ่งเลอโฉมเลิศล้ำโดดเด่นเป็นสาวงามสะพรั่งยากหาใครเทียม

อีกเรื่องที่สำคัญก็คือ วั่นหรงคิดเรื่องนี้เผื่อเอาไว้แล้วตั้งแต่รับตัวโม๋เอ๋อร์เข้าบ้านเมื่อสามปีก่อน จากนั้นก็จัดการเก็บตัวหยูเสวี่ยกับโม๋เอ๋อร์เอาไว้แต่ในเรือน งานเลี้ยงใดก็ไม่เคยให้ไปปรากฏโฉมที่ไหนทั้งนั้น

วั่นหรงทำกระทั่งว่ายินยอมให้โหวเซินผู้เป็นสามีของตนพาฮูหยินรองที่เขารักหนักหนาพาธิดาสุดที่รักของพวกเขาออกงานแทนนาง โดยที่นางทำทีว่าเจ็บป่วยไม่สะดวกเดินทางเสียทุกครั้งไป

แม้แต่วันเกิดแต่ละปี ยังมีเล่ห์กลสารพัดมิให้ผู้ใดได้ยลโฉมบุตรสาว กระทั่งพิธีปักปิ่นอันสลักสำคัญ วั่นหรงยังให้หยูเสวี่ยแกล้งเป็นหวัดปิดหน้าเหลือแต่ดวงตา เพื่อที่ว่าไม่ต้องการให้ผู้ใดที่มาร่วมพิธี ได้เห็นใบหน้าของบุตรสาวทั้งสิ้น

ตระกูลใหญ่สูงส่ง หากมีบุตรหลานเป็นบุรุษ แน่นอนว่าต้องออกย่ำพสุธาประกาศกร้าวให้ก้องฟ้า ว่าข้าคือใคร

แต่บุตรหลานที่เป็นสตรีกลับตรงกันข้าม พวกนางไม่ได้รับสิทธิ์ในการออกเที่ยวเตร่หรือปรากฏโฉมต่อธารกำนัลอยู่แล้ว สิบกว่าปีที่ได้รับการเลี้ยงดูแต่ในบ้าน เติบใหญ่อย่างมิดชิด ประคบประหงมภายในเรือนเร้น นับว่าสมควรยิ่ง  

การแต่งงานที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวได้เห็นหน้ากันครั้งแรกเมื่อผ้าสีแดงมงคลเปิดขึ้น จึงไม่นับว่าเป็นอะไร

ทั้งนี้ในวันที่ราชโองการมอบสมรสพระราชทานมาถึงจวนโหวโดยขันทีผู้หนึ่ง

วั่นหรงยังให้หยูเสวี่ยแกล้งเจ็บป่วยหนัก ผื่นขึ้นเต็มหน้าและเนื้อตัว จำต้องน้อมรับพระราชโองการอยู่หลังฉากบังตา

ยามต้องมารับกระดาษผ้าสีทองจากมือขันที ยังเป็นนางที่ยอบกายรับเองแต่เพียงผู้เดียว

ทุกสิ่งก็เพื่อการณ์นี้ การที่วันหนึ่ง หยูเสวี่ยสุดที่รักจักต้องถูกจับยัดเยียดให้แก่บุรุษสูงศักดิ์มากภรรยา จนชีวิตไร้ความสุขเฉกเช่นนาง

โม๋เอ๋อร์จะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพื่อหยูเสวี่ยของนาง

ไม่นานต่อมา...

เมื่อความชัดเจนบังเกิดในใจด้านมืดดำจนไม่สนใจความถูกต้องในทุกสิ่ง ไม่เห็นแล้วว่าเรื่องใดควรมิควร ขอเพียงบุตรสาวสุดที่รักผู้อ่อนหวานบอบบาง ไม่ต้องมีชีวิตที่ลำบากด้วยมีสามีมากภรรยาทั้งยังโหดเหี้ยมเย็นชาน่าสะพรึง

วั่นหรงจึงแอบเคี่ยวกรำโม๋เอ๋อร์เป็นพิเศษโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้หรือระแคะระคาย

เนื่องจากแต่ไหนแต่ไรมา ฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหวก็ดูแลสาวใช้คนสนิทของบุตรีผู้นี้อย่างดีเสมอมา

ยามฝึกฝนทุกสิ่งที่สตรีพึงมี ทั้งหยู่เสวี่ยและโม๋เอ๋อร์ก็ได้ร่ำเรียนด้วยกันอยู่แล้ว จึงไม่แปลกอันใดทั้งนั้น

ท่ามกลางการถูกฝึกหนักให้เป็นสตรีดีพร้อม โม๋เอ๋อร์ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูของฮูหยินใหญ่ตลอดเวลาว่า

“โม๋เอ๋อร์เด็กดี ต่อให้เจ้าดีดพิณไม่เก่ง วาดภาพไม่งาม ร่ายกลอนไม่ไพเราะ แต่ขอเรื่องเดียว เจ้ายั่วยวนให้มากหน่อย  ร่ายมารยาเข้าไป ใส่เสน่ห์เข้าไว้ มีจริตเป็นที่สุด ทำให้ชายผู้นั้นหลงใหลเจ้าให้ได้ แล้วเจ้าจะปลอดภัย ทุกสิ่งจะลงตัว เจ้ามีอำนาจมากพอที่จะสามารถปกป้องหยูเสวี่ยได้ เพียงแค่เท่านี้    ข้าก็นอนตายตาหลับแล้ว...”

ถึงแม้ว่าโม๋เอ๋อร์จะไม่ค่อยจะเข้าใจนัก หากแต่เรื่องสมสู่ระหว่างเพศเมียและเพศผู้ เป็นสิ่งที่ต้องเป็นไปอยู่แล้วตามธรรมชาติ ไม่นับว่าเป็นอันใด

นางจึงแย้มยิ้มพยักหน้าหงึกหงักตอบรับทุกสิ่งไม่มีดื้อดึง