ตอนที่17 อยากเห็นหน้า4

เมียบ่าวหรือสาวใช้คนงามสำหรับรออุ่นเตียงก็ไม่มี

เรื่องนี้ได้เสี่ยวฉงรับหน้าที่ไปสืบมาอย่างขยันขันแข็ง

ไป๋เว่ยซินจึงรู้สึกดีกับการแต่งงานครั้งนี้ขึ้นมารำไร สามีของนางนอกจากเป็นผู้ชายบ้างานรักบ้านรักเมืองแล้ว ยังไม่สนใจบุปผาใฝ่หาแต่การสงครามโดยแท้

อันที่จริง เมื่อแรกเริ่มนางรู้สึกไม่ชอบเท่าใดนักหรอก

ด้วยใจที่ไม่พร้อมแต่งงานและไม่ปรารถนามีสามีแม้แต่น้อย ทำให้มองไปทางใดล้วนอคติ

ทว่าหลังแต่งงานหลายเดือน แม้มิได้เจอหน้าเจ้าของตำหนักเสียทีจนให้รู้สึกแปลกแปร่ง กระนั้นนางกลับได้รับจดหมายจากเขามาโดยตลอด

ในจดหมายมีลายมืออันงดงามทรงพลังที่ปิดไม่มิดว่าคนเขียนมีเวลาเพียงน้อยนิดทว่าก็ยังคงตวัดพู่กันอย่างสุขุม

‘มิได้พบหน้าง่ายดายนัก จงรักษาตัวให้ดี ...สามีผู้นี้จะรีบกลับไปหาภรรยา...’

ห้วนสั้น ไม่เคยมีคำพร่ำพรรณนา ทว่าสิ่งนี้นั่นเองที่ทำให้ไป๋เว่ยซินนึกอยากเห็นสามีขึ้นมาอย่างช่วยมิได้

ในใจเกิดคำถามทุกวันว่าคนผู้นั้นจะเป็นบุรุษเช่นใด งดงามแต่น่าเกรงขามแค่ไหน จะสูงส่งแต่มีกลิ่นอายความตายเหมือนผุดจากขุมนรกอเวจีอย่างไร

หมัวหวางที่ทุกคนเรียกขานอย่างหวาดกลัวกริ่งเกรงแต่เชิดชูจะน่ากลัวแต่น่ายกย่องแบบไหนอย