บทที่ 17 แรงมาแรงกลับไม่โกง

              เขียนโดยเพนนี  เมื่อ 3 ปีก่อน

              ลุงกานทำงานมานาน  ท่านเป็นตำรวจน้ำดีที่กวาดล้างผู้มีอิทธิพลมานับไม่ถ้วน  นับตั้งแต่เริ่มทำงานแรกๆ จนมาถึงจุดสูงสุดในชีวิตการทำงานของท่าน  และแม้ตอนนี้เองฉันก็ภาคภูมิใจในตัวท่านอย่างมาก  ถือท่านเป็นแบบอย่างมาโดยตลอด

              บ้านลุงกานเป็นเพียงบ้านไม้เล็กๆ ในซอยอันร่มรื่น  ฉันอยู่กับครอบครัวของท่านมาได้หลายปีแล้ว  จนตอนนี้ฉันอายุ 23 ปีแล้ว  เป็นนายตำรวจชั้นผู้น้อย  ที่ตั้งใจทำงาน

              แน่นอน  เป้าหมายของฉันคือ  ทำความดี  ละเว้นทำความชั่ว  ทำจิตใจให้บริสุทธิ์ 

              อะแฮ่ม  ขออนุญาตเจ้าค่ะ  พอดีแคปชั่นโดนใจ

              กลับมาที่เดิมก่อน  ซอยบ้านลุงกานมีคนอยู่ไม่เยอะนัก  ออกจะชานเมืองสักหน่อย  แต่กิตติศัพท์ของท่านทำให้ย่านนี้ปลอดภัย  แม้จะวางทองเอาไว้  ก็ไม่หาย

              เอ๊ะ...เว่อร์ไปไหมนะ

              วันนี้ฉันออกเวรแล้วกลับบ้านมาก่อนในตอนเย็น  ส่วนลุงกานกำลังเคลียร์เอกสารที่สำนักงานฯ  ฉันเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่ในซอย  หรือว่าจะมีใครถอยรถมาใหม่  แต่สภาพก็กลางเก่ากลางใหม่แล้วนี่นา  ฉันเกิดลางสังหรณ์บางอย่าง  เลยถ่ายรูปป้ายทะเบียนเอาไว้  แล้วเดินเข้าบ้านไป  อาบน้ำแล้วนอน

              ราวๆ ตีหนึ่ง  ฉันเดินลงมาดื่มน้ำเพราะคอแห้ง  ป้าศิราณี  ภรรยาของลุงกานเดินวนไปเวียนมาในห้องรับแขก  แล้วดึงฉันเพื่อไปถาม

              "หนูเพนนี  พอจะรู้ไหมว่าพี่กานไปไหน"

              "ป่านนี้แล้ว  น่าจะออกเวรแล้วนี่คะ  โทรไม่ติดเหรอคะป้าศิ"

              "ใช่  ป้าหิว  ว่าจะฝากซื้อโจ๊กหน่อย"

              โธ่  คิดว่าเป็นห่วง 

              ฉันนึกถึงรถมอเตอร์ไซค์คันนั้น  แล้วก็ลองเปิดGPS ที่ติดอยู่กับมือถือลุงกาน  ปรากฏว่าสถานที่ที่ลุงกานอยู่  คือ  ริมคลองไม่ไกลจากบ้านเรานัก  ฉันเฝ้ามองจอมือถือ  แต่ GPS ไม่ได้เคลื่อนที่เลยราวห้านาที  หรือว่า...

              จะแวะฉี่!

              ล้อเล่นนะ  ฉันขับรถออกไปดูจุดที่ว่า  เปิดไฟฉายจากมือถือ  หาร่างลุงกาน  ไม่สิ  น่าจะแค่โทรศัพท์ถูกทิ้งไว้แถวนี้มากกว่า

              แต่ไม่เจออะไรเลย  อยู่ๆ ภาพก็ดับมืดลง

              ฉันรู้สึกเหมือนโดนเอากระสอบป่านมาครอบหัว  แล้วเขาก็อุ้มฉันขึ้นบ่า  พาไปทิ้งให้กระแทกลงบนพื้นรถยนต์  ที่ฉันรู้เพราะได้ยินเสียงเครื่องยนต์  ฉันดิ้นอย่างแรง  แต่ก็เปล่าประโยชน์  เพราะถูกมัดมืออยู่  หรือว่าต้องใช้ไม้ตาย!

              "พี่อย่าจับหนูไปเลย"  ฉันร้องสะอึกสะอื้น  "หนูยังเด็ก  ยังไม่ได้ทำอะไรอีกหลายๆ อย่าง  ปล่อยหนูไปเถอะนะ  หนูฝันว่าอยากเป็นเกิร์ลกรุ๊ป  ถ้ารอดไปได้  หนูจะไปเดบิวต์  ฮือๆๆๆ"

              เงียบ  ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงรถเคลื่อนที่ 

              ไม่ได้ผลสินะ 

              ไม่นานนัก  เขาก็อุ้มฉันไปยังที่ๆ หนึ่ง แล้วทุ่มฉันลงบนพื้น  จากนั้นก็เอากระสอบออก

              "ตำรวจครับลูกพี่  มันเป็นเด็กรับมาเลี้ยงของไอ้กษิดิศนั่น"

              ฉันมองไปรอบๆ ก็เห็นลุงกานนอนอยู่ไม่ไกล  ท่านไม่มีรอยขีดข่วน  แสดงว่าพวกมันยังไม่เริ่มลงมือ  แต่ฉันก็ไม่สงสัยว่าจะจับพวกเรามาทำไม  เพราะโจทก์ลุงกานเยอะอยู่

              คืนนี้อากาศค่อนข้างหนาว  เพราะเข้าเดือนธันวาคมแล้ว  มันยกถังน้ำมาสาดใส่ลุงกาน  ท่านสะดุ้งตื่น  ฉันสงสารท่านที่หนาวสะท้าน  ไอ้พวกเวร  ทำกับผู้มีบุญคุณของฉันได้

              "คืนนี้พวกแกเตรียมตัวตายได้"  หัวหน้าผู้ร้ายบอก  เขาอยู่ในที่มืด  ฉันเลยมองไม่เห็นว่าเป็นใคร  อายุเท่าไหร่  ก่อนที่มันจะเดินออกมายืนจังก้าต่อหน้าเราสองคน  "แกจำได้ไหมว่าแกจับพ่อฉัน  ทำให้บ้านฉันล้มละลาย  พ่อติดคุก  ส่วนแม่ก็ฆ่าตัวตาย"

              เขาแสยะยิ้ม  ก่อนบีบแก้มลุงกาน

              "เริ่มจากฆ่าครอบครัวแกก่อนดีไหม  ลูกเลี้ยงแกสวยดีนะ  จะได้เข้าใจว่าการสูญเสียมันทำให้ใจสลายได้แค่ไหน  หรือจะทำอะไรๆ ก่อนฆ่ามันทิ้ง  โอ๊ะ  ถ้าจะให้ดี  ฆ่าแล้วข่มขืนดีไหม"

              ฉันไม่ตลกด้วย  ไอ้โรคจิตนี่  นอกจากเห็นคนที่ไม่ใช่ครอบครัวเป็นผักปลาแล้ว  ยังบ้ากามอีก

              "ซ้อมมันก่อนได้ไหมครับ  คุณหนู"  ชายวัยสี่สิบเอ่ย  เขาเคียดแค้นลุงกานเข้ากระดูกดำ  ถ้าแล่เนื้อแล้วเอาเกลือทาได้  คงจะทำสินะ 

              ประเด็นคือแล่เนื้อเป็นไหม

              ไม่นะ  เพนนี  แกจะตลกตอนนี้ไม่ได้

              "ฉันทำเอง"

              หัวหน้าบอก  มันเตะเข้าที่ช่องท้องลุงกาน  กระทืบซ้ำๆไปที่ตัว  แล้วชกเสยเข้าที่กราม  จนลุงกานส่งเสียงร้องอย่างควบคุมไม่ได้  ใครจะว่าเสียฟอร์มก็เถอะ  แต่มันระบายความเจ็บปวดได้มากกว่า  และฉันก็สงสัยท่านมากเหลือเกิน

              "ให้โอกาสแกหน่อยแล้วกัน  ถ้าแกกราบฉัน  ฉันจะยอมให้ไอ้ตำรวจสาวนี้  ตายแบบสบายๆ ไม่ต้องเสียตัวให้ฉันก็แล้วกัน"

              ฉันรู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ  พวกมันไม่ได้ล้อเล่น  และฉันก็เคยเห็นคดีทำนองนี้มานักต่อนัก  สภาพศพน่าอนาถที่สุด  ถึงจะฆ่าก่อนแล้วข่มขืน  ฉันก็ทนให้ร่างกายตัวเองเสื่อมเสียเกียรติขนาดนั้นไม่ได้ 

              ตอนนั้นเอง  ที่ฉันแกะเชือกที่มือออกได้สำเร็จ  ดึงกระบองหรือดิ้วออกจากเข็มขัดได้ 

              สำเร็จ!!  ฉันตื่นเต้นนึกถึงตอนหัดดิ้วใหม่ๆ วันนี้ไม่ฉันก็ไอ้อัธพาลนี้จะต้องโดนยำ

              "มาตัวต่อตัวกันดีกว่า"  ฉันตะโกนบอก 

              ฉันสะบัดกระบองหรือดิ้วขึ้นเหนือหัวแบบให้ประชิดตัวที่สุด  กระบองทำจากวัตถุดิบโลหะไร้สนิม  ทนการกัดกร่อนและทนสึกหรอได้ดี  รถทับก็ไม่หักงอ  ถึงน้ำหนักเบาแต่ไม่ลงแรงกระแทกในมือเลย

              ขณะเดียวกัน  หัวหน้าโจรดึงมีดสั้นออกมา  ฉันตีเขาเต็มแรง  แต่เขาหลบดิ้วด้วยการดันมีดเข้ามา  เมื่อฉันวืด  เขาก็พุ่งมีดเข้าใส่อีกคำรบ  และมีดก็มาไวกว่ากระบอง  มันแทงฉัน  ส่วนฉันออกแรงตีเพื่อแลกกัน  ฉันหลบไม่ทัน  มีดสั้นแทงเข้าที่แขนฉัน  ฉันรู้สึกเจ็บแปลบ

              "วู้ว!!" 

              มันร้องด้วยความสะใจ  แล้วซอยเท้าอย่างคึกคัก  ส่วนฉันโมโหที่เสียท่า  แต่ก็บอกตัวเองว่า  สติค่ะ  เพนนี  สติ

              ฉันเปลี่ยนท่าใหม่  ใช้มือจับสองด้านของดิ้ว  เว้นระยะห่างเท่าช่วงตัว  แล้วกระแทกกระบองเข้าใส่อีกฝ่าย  ทำให้มีดหลุดมือ  ฉันกระแทกอีกครั้งแต่เล็งไปที่ลูกกระเดือก  มันจุกจนทิ้งตัวลงบนพื้น  ฉันใช้เท้าเตะมีดให้กระเด็นไปอีกทาง

              ตอนนี้ลูกน้องของมันเริ่มจะเข้ามา

              "ไม่ต้อง  ฉันจะสู้กับยัยนี่  ตัวต่อตัว"

              น้ำใจนักกีฬาหรืออะไรก็ไม่รู้  แต่ฉันไม่หยุด! ตีย้ำ  ตีซ้ำสุดแรงลงบนหัว  บ่า  และแขนเด็กคนนั้น  ปล่อยให้เขายืนขึ้นนิดหนึ่ง  เดี๋ยวจะหาว่าแล้งน้ำใจ  ซึ่งมันก็แทบโงนเงนเกือบจะล้ม

              ฉันฟาดลงบนคอ  ซ้าย  ขวา  เร็ว  แรง  สร้างความเจ็บปวดแทบทรุดให้อีกฝ่าย

              "หยุดก่อน  เพนนี"  ลุงกานเอ่ยอย่างยากลำบาก  "เขายังเด็ก  เขาไม่ยี่สิบด้วยซ้ำ"

              ฉันไม่ได้ยิน  หรือได้ยินแล้วไม่อาจระงับโทสะได้จริงๆ  ฉันอัดมันอีกหลายที  แล้วยืนหอบ  หน้าตาไอ้เด็กที่เป็นหัวหน้าแตกช้ำไปหมด  ไม่นับที่น่วมทั้งตัว

              ตำรวจชุดใหญ่ตามมาช่วยลุงกาน  เพราะฉันโทรแจ้งตั้งแต่ออกจากบ้าน  ว่าภายในสามสิบนาที  ถ้าฉันไม่โทรไป  ให้ตามมาช่วยจากกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ทั่วประเทศไทยแล้ว

              เป็นไงละ  ประเทศเราศิวิไลซ์ซะไม่มี

              หลังจากตำรวจมาช่วยตำรวจด้วยกันแล้ว  ฉันก็ถูกสวบสวน  ที่ทำร้ายเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ  ลุงกานก็ไม่ช่วยอะไรฉัน  เพราะถือว่าสามัญสำนึกของตำรวจเป็นสิ่งที่ฉันควรมี  และถ้าไม่มี  ท่านก็ต้องลงโทษเพื่อให้หลาบจำ  ไม่สามารถอนุโลมให้ได้

              "ลุงขอตัดสินด้วยตัวเอง  ในฐานะที่เพนนีอยู่ฝ่ายอำนวยการ  ให้ไปเป็นอาจารย์แนะแนวที่โรงเรียนมัธยม  จนกว่าจะมีคำสั่งให้คืนกลับมาเป็นตำรวจเหมือนเดิม"