บทที่ 9

"พวกมึงนี่ไม่ดูอะไรเลย" พันฤทธิ์นึกขำที่เปิดหน้าต่างเธอคงร้อน เพราะห้องนี้ไม่มีเครื่องปรับอากาศให้

"เหรอครับ" เชี่ยวชาญถามเบาๆ เพราะเจ้านายนั่นแหละเป็นคนบอกให้พวกเขาแยกกันตามหา

"เดี๋ยวมึงก็ถูกตีนกูหรอก ใครตั้งชื่อให้มึงเชี่ยวชาญวะ มึงเชี่ยวชาญตรงไหนวะเนี่ย"

"พ่อเลี้ยงจะไปไหนครับ"

"ก็กลับน่ะสิ ที่นี่ไม่มีแอร์สักตัวมึงว่ากูจะนอนได้เหรอ"

"แล้วพวกผมล่ะครับ"

"มึงก็เฝ้าอยู่นี่แหละ" พูดจบพันฤทธิ์ก็เดินออกมาที่รถ

ทีแรกเขาจะให้ช่างมาติดแอร์ที่นี่แล้ว เผื่อพาสาวๆ มาเปลี่ยนบรรยากาศ แต่พอคิดว่าจะเอาเธอมาซ่อนพ่อไว้ที่นี่ก่อน ก็เลยจะยังไม่ติดแอร์ดีกว่า ปล่อยให้อยู่ร้อนๆ แบบนี้ไปเลย

ถึงแม้ที่นี่จะเป็นป่ารกทึบ แต่ช่วงกลางวันถึงหัวค่ำอากาศอบอ้าว ส่วนตอนดึกๆ ถึงจะอากาศเย็นหน่อย

ชายหนุ่มขับรถออกมาก็เลยลองโทรกลับไปหาน้องสาวดู อยากจะรู้ว่าพ่อตามหาผู้หญิงคนนี้หรือยัง แต่พันฤทธิ์ก็ไม่ได้ถามตรงๆ เพราะพะเพื่อนยังไม่รู้ว่าตัวเองพาตัวผู้หญิงของพ่อออกมาจากบ้าน

หายออกมาสองชั่วโมง พ่อน่าจะรู้ได้แล้ว แต่ทำไมถึงไม่ตามหา พันฤทธิ์ก็รู้สึกแปลกใจ เพราะน้องสาวบอกว่าพ่อไม่เห็นพูดอะไรเลย

ครอบครัวของเขาทำธุรกิจปางไม้ มีที่ดินนับพันไร่ ที่ดินที่วันจันทร์เห็นเป็นแค่ส่วนหนึ่ง

ดึกๆ คืนเดียวกัน..

"พวกคุณพาฉันออกมาก็ไม่เตรียมอะไรมาให้ฉันกินเลยหรือไง" หญิงสาวบอกว่าหิวข้าวแต่คนของเขาบอกไม่มีอะไรให้กิน และก็ไม่มีรถออกไปด้วย พวกเขาก็หิวไม่ต่างจากเธอหรอก

"พูดมากอยู่ได้ กินน้ำแล้วก็นอน"

"กินน้ำมันจะไปอิ่มอะไร มีบะหมี่หน่อยก็ยังดี" ที่เธอหิวมากเพราะยังไม่ทานข้าวเที่ยงเลย ข้าวเช้าแม่บ้านก็จัดหาขึ้นไปให้นิดเดียวเอง

"ไม่มีหรอกเดี๋ยววันหลังเตรียมให้"

วันจันทร์กำลังจะเดินมาเปิดหน้าต่างดู แต่ตอนนี้หน้าต่างเปิดไม่ได้แล้ว

เช้าวันต่อมา..

"พวกคุณเปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ"

"จะเปิดทำไมอยู่ในนั้นแหละ"

"หน้าต่างก็ไม่เปิด ประตูก็ไม่เปิด คุณจะฆ่าฉันหรือไง"

"ผู้หญิงอะไรพูดมากชิบเป๋ง" เชี่ยวชาญยังไม่ทันได้เปิดประตูก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามา

"สงสัยพ่อเลี้ยงจะกลับมาแล้วล่ะพี่" ทั้งสองก็เลยออกมาดู

"แล้วพ่อเลี้ยงล่ะ" พอออกมาก็คือประสิทธิ์ ลูกน้องของพ่อเลี้ยงพันฤทธิ์อีกคน

"พ่อเลี้ยงให้เอาอาหารมาให้ วันนี้พ่อเลี้ยงบอกว่าจะไม่มา"

เชี่ยวชาญและไอ้ขวดก็เลยเอาอาหารนั้นเข้ามาในบ้าน แล้วส่งให้เธอไปชุดหนึ่ง

บาร์เบียร์ในตัวอำเภอที่พันฤทธิ์อยู่..

"ไม่เห็นพ่อเลี้ยงมาหลายวันเลย หายไปไหนมาคะ" ตั้งแต่ก่อนไปร่วมงานแต่งน้องชายแล้ว เขาเพิ่งโผล่หน้ามานี่แหละ

"ไอ้สารวัตรที่ย้ายมาใหม่ มันมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ไหม"

"วันก่อนเห็นมาอยู่ค่ะ"

"แล้วมันพูดอะไรไหม"

"ไม่เห็นพูดอะไรนี่คะ มาไม่นานก็กลับ"

"มันคงมาตามหากูล่ะสิ อย่าให้กูเล่นงานคืนแล้วกัน"

"พ่อเลี้ยงว่าอะไรนะคะ"

"ไม่มีอะไรหรอก ชงเหล้ามาสิ"

พันฤทธิ์ดื่มไปได้พอสมควร ลูกน้องก็รีบเข้ามาหา

"พ่อเลี้ยงครับ"

"อะไรของมึงวะ" ใบหน้าคมที่ฝังอยู่ซอกคอผู้หญิงคนที่คลอเคลียกับเขาอยู่ เงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกับลูกน้องเหมือนไม่สบอารมณ์

"ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ออกไปตอนนี้มีหวังประจันหน้ากับมันแน่ครับ"

"มาแล้วเหรอ" ถ้าไม่ใช่ข้าราชการที่มีตำแหน่งแบบนี้พันฤทธิ์คงไม่เก็บไว้เป็นหอกข้างแคร่แน่

"พ่อเลี้ยงจะไปแล้วเหรอคะ" ก่อนที่จะออกไปพันฤทธิ์ควักเอาเงินออกมาจากกระเป๋า แล้ววางให้กับผู้หญิงคนนั้นเพื่อให้เธอเงียบปาก

"เราจะไปไหนกันครับ"

"จะไปไหนล่ะกลับบ้านก็ไม่ได้"

"ถ้างั้นก็คงต้องไปบ้านหลังในป่าแล้วล่ะครับ"

"เออ! ไปกบดานที่นั่นสักพัก" พ่อยังไม่รู้ว่าเขาแอบสร้างบ้านหลังนี้ไว้ ที่จริงมันก็อยู่ในอาณาเขตที่ดินพันไร่ของพ่อนั่นแหละ

กว่าจะมาถึงบ้านหลังนี้ก็ปาเข้าไปค่อนคืนแล้ว

"พวกมึงนอนหลับแบบนี้ มันไม่หนีไปแล้วเหรอ" มาถึงก็เห็นลูกน้องนอนอยู่คนละมุมห้อง

"ไม่หนีหรอกครับ" ที่ลูกน้องไม่ได้อยู่เวรยามเพราะได้ยินว่าพ่อเลี้ยงจะไม่มา..แต่ทำไมถึงมาได้

"อย่าเชื่อใจทาง อย่าวางใจผู้หญิง" ว่าแล้วพันฤทธิ์ก็เดินไปเปิดประตูห้องนั้น สายตาคมมองไปดูผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนเตียง ก่อนที่จะหันออกมาสั่งลูกน้อง "คืนนี้กูจะนอนในห้องนี้ ห้ามใครมากวน"