9. อ่อนแอแค่วันนี้

แพรนลินเข้ามาในห้อง ก็เข้าห้องน้ำไปทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมา จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วขัดตัวเองแรงๆล้างคราบไคลจากคนเลวๆนั่น ริต้าที่เห็นเพื่อนเข้าห้องน้ำนานจึงเอ่ยเรียกด้วยความเป็นห่วง

"ยัยแพร เสร็จรึยัง" ริต้าเอ่ยถาม

แพรนลินได้ยินเสียงเรียกก็ลุกขึ้นมาเช็ดตัวแล้วออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอนของตัวเองที่มันโชว์จนเห็นร่องรอยรักที่ลีโอฝากไว้

"ยัยแพร แกเป็นอะไร " ริต้าเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อมองเพื่อนที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอน แต่ที่เธอตกใจคือรอยเต็มตัวของเพื่อนนั่นต่างหาก เธอมองก็รู้ว่ามันคือรอยอะไร

"แก อือๆ นายนั่นมันรังแกฉัน" แพรนลินพูดออกไปก็กอดเอวเพื่อนสาวแล้วร้องไห้

"อะไรนะ มันกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอฉันจะไปจัดการมัน" ริต้าโกธรแทนเพื่อนสาวที่ถูกไอ้เฉิ่มรังแก

"ไม่นะ ไม่ ฉันอาย ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้" แพรนลินพูดออกไปก็ดึงแขนเพื่อนสาวไว้ แล้วร้องไห้ออกมา

"แกจะให้มันทำแบบนี้กับแกเหรอยัยแพร แกต้องเอาคืน" ริต้าพูดออกไปด้วยความโมโห

"เขาแค้นที่ฉันไปเล่นกับความรู้สึกของเขาวันนั้น เขาเลยแก้แค้นฉัน ถ้าฉันแก้แค้นกลับมันก็ไม่มีทางจบสักที" แพรนลินพูดออกไปทั้งน้ำตา

"เลวจริงๆเพราะเรื่องแค่นี้ มันกล้าทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ" ริต้าพูดไปอย่างไม่พอใจ

"แกอย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้ไหมริต้า แม้แต่ยัยแพทแกก็ห้ามบอก" แพรนลินเอ่ยขอเพื่อนสาวเพราะแค่นี้ก็อับอายเกินพอแล้ว

"แล้วต่อไปแกจะทำยังไง ยังจะชอบมันอีกไหมล่ะ มันทำกับแกถึงขนาดนี้" ริต้าพูดออกไปเพราะเห็นลีโอเฉิ่มๆเฉยๆ แต่ก็มันร้ายใช่เล่นเหมือนกันที่มาเจาะไข่แดงเพื่อนเธอได้

"ฉันจะลืมทุกอย่างไว้ที่นี่ แล้วจะกลับไปเป็นแพรนลินคนเดิมให้ได้" แพรนลินพูดออกไป

"ดีแล้วแกก็พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง" ริต้าเอ่ยบอกเพื่อนสาว

"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วริต้า เรากลับกรุงเทพกันได้ไหม" แพรนลินเอ่ยบอก

"ได้สิ ถ้าแกอยากกลับฉันจะให้คนขับรถของคุณย่าฉันมารับเรา แล้วไปส่งที่สนามบินเอง" ริต้าเอ่ยบอก เพราะบ้านย่าของเธออยู่ที่เชียงรายแถมยังมีธุรกิจรีสอร์ทอยู่ใกล้ๆกับที่นี่อีกด้วย

"ขอบคุณนะริต้า " แพรนลินพูดออกไปอย่างซึ้งใจ ถึงแม้ริต้าจะเป็นคนรักเที่ยวรักสนุกแต่เธอก็เป็นเพื่อนกันมานานกว่าสิบปี ส่วนแพทหรือเปรมสุดาพวกเธอพึ่งเป็นเพื่อนกันตอนเรียนปีหนึ่งด้วยกัน จึงไม่อยากเล่าเรื่องอะไรให้ฟังเพราะแพทมีนิสัยเหยียดหยามคนที่ด้อยกว่า

"งั้นแกไปเปลี่ยนชุดใหม่ซะ เดี๋ยวกระเป๋าของแกฉันจะเก็บให้" ริต้าเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปโทรหาย่าของเธอ แล้วจากนั้นก็มาจัดกระเป๋าต่อ

ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่า คนขับรถของย่าปาริตาก็มาถึงที่หน้าที่พักในหมู่บ้านที่เธอพักอยู่คนขับรถมาช้าเพราะเป็นหมู่บ้านชาวดอยจึงทำให้เดินทางใช้เวลานานในการเดินทางขึ้นมา

"แพร ไปกันเถอะ" ริต้าเอ่ยบอกก็พยุงแพรนลินลุกไปขึ้นรถ ส่วนคนขับรถก็จัดการยกกระเป๋าของทั้งสองใส่หลังรถ

"คุณหนูครับ จะไปที่บ้านแม่เลี้ยงหรือว่าที่ไหนครับ"คนขับรถเอ่ยถามปาริตา

"ไปสนามบินค่ะ เราคงไปทันไฟว์บินรอบสุดท้ายพอดี" ริต้าพูดออกไปเมื่อนั่งอยู่บนรถแล้ว จากนั้นรถก็เคลื่อนออกไปจากตรงนั้นทันที

แพรนลินก็มองไปที่หน้าต่าง แล้วน้ำตาก็ไหลแค่คิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น มันก็ไหลออกมาคนเดียว

"เข้มแข็งสิเพื่อน แกไม่เคยยอมใครอยู่แล้วอย่าให้ใครมาทำลายความมั่นใจในตัวของแก" ริต้าเอ่ยบอกก็ตบไหล่เพื่อนอย่างปลอบใจ

"อืม ฉันจะอ่อนแอแค่วันนี้ ฉันสัญญา" แพรนลินพูดออกไปก็มองไปยังนอกหน้าต่างอีกครั้งแล้วพิงหัวเอนลงอย่างหมดแรง

ลีโอที่ไม่รู้ว่าแพรนลินกลับไปแล้ว เขาก็มางานที่บ้านผู้ใหญ่บ้านรอว่าเธอจะมารึเปล่า เพราะเขายังมีเรื่องที่ต้องขอโทษเธอที่ทำอะไรไปโดยไม่คิดถึงจิตใจของเธอ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก่อนจะเดินออกมากดรับที่นอกงาน

"ว่าไง" ลีโอพูดด้วยเสียงเรียบ

"คนที่นายอุ้มออกมาจากน้ำตกเมื่อตอนเย็น ขึ้นรถออกไปเมื่อกี้ครับนาย" ลูกน้องที่ติดตามลีโอ เอ่ยบอกออกไป

"แกว่าอะไรนะ ขึ้นรถออกไปแล้วงั้นเหรอ แล้วแกให้คนของเราตามไปรึเปล่า" ลีโอเอ่ยถามออกไปอย่างรีบร้อน

"พวกผมตามไปแล้ว แต่ไม่ทันครับนาย" ลูกน้องของลีโอเอ่ยออกไป

"บัดซบ！พวกแกมันไม่ได้เรื่อง" ลีโอด่าออกไปก็กดตัดสายไปทันที ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพราะวันนี้เขาคงไม่มีอารมณ์จะไปเล่นสนุกแล้ว

"อ้าว ไม่ไปงานรึไงมึง จะไปไหนละนั่น" อาเทอร์เอ่ยถามเพื่อนที่เดินสวนกัน แต่เพื่อนเขากลับไม่ตอบเอาแต่เดินจ้ำอ้าวออกไป

ด้านปาริตาและแพรนลินที่มาถึงสนามบินแม่ฟ้าหลวงของจังหวัดเชียงรายแล้ว ก็เอ่ยพูดบอกลุงคนขับรถทันที

"บอกคุณย่าด้วยนะคะลุง ว่าถ้าริต้าถึงกรุงเทพแล้วจะโทรหาท่านเอง ไม่ต้องเป็นห่วง" ริต้าเอ่ยบอกคนขับรถที่มาส่งเธอ

"ครับคุณหนู เดินทางปลอดภัยนะครับ" คนขับรถเอ่ยออกไปก็ยื่นกระเป๋าให้ปาริตา ก่อนจะขับรถออกไป

จากนั้นแพรนลินและปาริตาก็มาทันขึ้นเครื่องไฟว์สุดท้ายพอดี ถือว่าเป็นโชคของเธอสองคนที่มาทันเพราะนี่ก็เกือบจะสองทุ่มแล้ว

"ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ซะ ลืมมันไปนะแพร" ริต้าเอ่ยบอกก็จับมือเพื่อนสาวเพื่อให้กำลังใจ

"อืม" แพรนลินพูดไปก็พยักหน้าให้เพื่อนสาว จากนั้นทั้งสองก็ขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพ พอลงจากเครื่องทั้งสองก็พากันนั้งแท็กซี่กลับคอนโดทันที พอมาถึงริต้าก็ช่วยพยุงแพรนลินขึ้นมาที่ห้อง

"ให้ฉันนอนเป็นเพื่อนไหม ฉันไม่อยากให้แกอยู่คนเดียวเลย" ริต้าพูดออกไปด้วยความเป็นห่วง

"ฉันอยู่คนเดียวได้ แกไม่ต้องห่วงหรอก ฉันลืมไปหมดแล้ว" แพรนลินกลั้นเสียงตอบอย่างเข้มแข็ง

"ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ" ริต้าเอ่ยบอกอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าแพรนลินพยายามเข้มแข็งอยู่

"อืม ฉันคงไม่ไปเรียนสักอาทิตย์แกช่วยลาให้หน่อยนะ" แพรนลินพูดออกไป

"อาทิตย์หนึ่งเลยเหรอแก" ริต้าเอ่ยถามออกไปทันที

"อืม ฉันจะกลับบ้านสักพัก ถ้าพร้อมแล้วฉันจะโทรหาแกเอง รักแกนะ" แพรนลินบอกออกไปก็เข้าไปกอดปาริตาอย่างขอบคุณ

"ฉันก็รักแกเหมือนกัน" ปาริตาพูดไปก็ยิ้มออกมา

"แกกลับได้แล้วไป ดึกมากแล้วไม่ต้องขึ้นแท็กซี่กลับนะ เอารถฉันไปเลย ไว้ฉันกลับมาจะไปเอารถที่แกเอง" แพรนลินเอ่ยบอกเพราะห่วงเพื่อนสาวเช่นกัน ก่อนจะหยิบกุญแจรถเบ้นท์คันสวยให้เพื่อนสาวไปแบบหวงของ

"แล้วแกจะกลับบ้านยังไง ไม่ขับกลับเองรึไง" ปาริตาเอ่ยถามเพื่อนสาว

"เออน่า ฉันกลับเองได้น่า แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" แพรนลินพูดออกไปก็ยิ้ม

"อืมก็ได้ งั้นฉันกลับแล้วนะพักผ่อนเยอะๆล่ะ" ปาริตาบอกไปก็เดินไปที่ประตูห้อง ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนสาว

"ขับรถดีๆนะ" แพรนลินเอ่ยบอกจนกระทั่งมองเพื่อนสาวปิดประตูไป ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างอ่อนแรง

"ไอ้คนเลว ต่อไปอย่าได้เจอกันอีกเลย" แพรนลินพูดออกไปก็ทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาอีกครั้ง