บทที่ 285

ในโรงพยาบาลกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อลอยคละคลุ้ง ชวนให้รู้สึกอึดอัดและหม่นหมอง

หนิงหนานเสว่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ มองหน้าซีดเผือดของเจียงเหยียนเชิน ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง

เธอเฝ้าอยู่ที่นี่สามวันสามคืนแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย หน้าตาก็ซีดเซียวลงมาก

ในสามวันนี้ ตลอดเวลาเธอนึกย้อนทุกเรื่องราวตั้งแต่เธอและเจียงเหยียนเชินรู้จักกันมา ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจและตำหนิตัวเอง

ถ้าเจียงเหยียนเชินป็นอะไรไปจริง ๆ เธอจะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต

เช้าวันที่สี่ ในที่สุดเจียงเหยียนเชินก็ฟื้นขึ้นมาสักที

เขาเห็นหนิงหนานเสว่ในสภาพโทรม ๆ ก็รู้สึกสงสารจับใจ

“เสว่เอ๋อร์ ทำไมเธอทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ล่ะ?” เจียงเหยียนเชินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“รุ่นพี่ ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว!” หนิงหนานเสว่ดีใจจนร้องไห้ “รุ่นพี่ทำฉันตกใจแทบตาย รู้หรือเปล่า?”

“เด็กโง่ นี่ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วไง” เจียงเหยียนเชินยิ้ม พยายามยกมือไปลูบหัวเธอ แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงเลย “เลิกร้องไห้ได้แล้ว ขืนร้องไห้ต่อเดี๋ยวไม่สวยนะ”

หนิงหนานเสว่เปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้ม เธอกุมมือเจีย