ตอนที่ 3 อาหารเช้าโรงแรม

 

เตชินท์เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดีกับเสียงโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขาดังขึ้น

"ชานนท์"

"บอสจะให้เอาอาหารเช้าขึ้นไปเลยมั้ยครับ"

"พนักงานของเราล่ะ"

"กินอยู่ที่ห้องอาหารครับ"

"งั้น...เดี๋ยวผมลงไปกินที่นั่น ไม่ต้องยกขึ้นมา"

"หา..บอสว่าไงนะครับ"

"ตามนั้น เดี๋ยวเจอกัน"

"ตามนั้นอะไรล่ะ ฟ้าถล่มแน่ๆ บอสที่ไม่เคยทานข้าวร่วมกับคนอื่นจะลงมากินอาหารเช้าบุฟเฟต์เนี่ยนะ"

เตชินท์เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดลำลองสบายๆวันนี้เป็นวันที่สองของงาน outing ที่ปล่อยให้เที่ยวกันแบบอิสระ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินลงไปที่ห้องอาหาร

เขาเจอชานนท์รออยู่หน้าห้องอาหารและเดินไปพร้อมกับเขา เมื่อเดินเข้าไปพบว่าพนักงานจากที่คุยกันเสียงดังก็เงียบลงทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องอาหาร

"บอสลงมากินข้าวด้วยเหรอ"

"โอย ชุดลำลองยังหล่อขนาดนั้นเลย พ่อก็คือพ่อ ละลายแล้ววววว"

"ละลายอะไรล่ะ จำตอนประชุมโปรเจคครั้งที่แล้วไม่ได้เหรอ โดนด่ายกทีม"

"โธ่ อย่าพึ่งดับฝันกันสิวะ เอาไว้ก่อน อาหารตามาทั้งที ขอมองหน่อย"

บอสหนุ่มเดินเข้ามาทักทายพวกเขาอย่างเป็นกันเองจนทุกคนตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แม้แต่ชานนท์เองก็นึกไม่ถึง

"หวัดดีทุกคน เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย"

"ดีค่ะบอส หลับสนิทมากเลยค่ะ"

"นั่นเพราะแกเมาไง"

"อย่าพูดความจริงสิอีดอX...อุ๊ย ขอโทษค่ะบอส"

"ไม่เป็นไร ตามสบายนะ วันนี้ก็เที่ยวกันให้เต็มที่เลย"

"ขอบคุณครับ/ค่ะบอส"

เขาเดินมานั่งโต๊ะมุมสุดเพื่อจะได้เห็นคนที่เดินมาชัดๆ และไม่นานเป้าหมายของเขาก็เดินลงมา แป้งกับเนยเปิดประตูห้องอาหารเข้ามาพร้อมกันวันนี้แป้งสวมชุดเสื้อยืดพอดีตัวและกางเกงขาสั้นเอวสูงสีขาวทับพร้อมเข็มขัดเก๋ๆ

 วันนี้เธอรวบผมเอาไว้ด้านหลังและปักปิ่นเก๋ๆไว้สองอันทิ้งผมปอยลงมาดูแล้วเซ็กซี่ไม่เบา เตชินท์ยกกาแฟขึ้นมาจิบพร้อมกับมองคนที่พึ่งเดินเข้ามา

"พี่แป้ง พี่เนยหวัดดีครับ"

"หวัดดี กินกันแล้วเหรอ จะไปไหนกันวันนี้"

"พวกผมจะไปเดินที่ตลาดกับพิพิธภัณฑ์สามมิติ พวกพี่ล่ะครับ"

"ยังไม่มีโปรแกรมเลย เดี๋ยวค่อยดูอีกที"

"ไปก่อนนะคะพี่แป้ง"

"โอเค เจอกันตอนงานเลี้ยงตอนเย็น"

"เนย แกเป็นอะไร ไม่เดินไปหาข้าวล่ะ ไหนบอกว่าหิวไง"

"เป็นภาพประวัติศาสตร์วันโลกแตก วันมหาวิปโยคอะไรบอสสุดโหดถึงได้ลงมาจิบกาแฟร่วมกับพนักงานที่ห้องอาหารได้ล่ะนี่"

"แกว่าไงนะ"

"ไอ้แป้ง เบาๆ เดี๋ยวเขาก็ได้ยิน รีบไปหาที่นั่งเร็วๆ"

"แกนั่งหลบๆหน่อย อย่าให้เขาเห็น โต๊ะนั้นๆ มีต้นไม้บังเร็วๆๆ"

เธอนั่งลงพร้อมกับก้มคุยกัน

"นี่มันอะไรกัน ไหนบอกว่าบอสรักสะอาด อนามัยจัด บอสที่หยิ่งยโสคนนั้นมานั่งกินอาหารรวมกับคนอื่นด้วยเหรอวะ"

"นั่นสิ อยู่บริษัทแม้แต่ข้าวยังต้องยกไปให้ที่ห้องเลยนี่"

"แล้วจะไปตักข้าวยังไงล่ะ"

"แกเลือกข้อหนึ่งแล้วไงล่ะแป้ง อย่าสนสิ เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"ก็ได้ แต่แก มันชัดเกินไป แบบนี้ทำใจยากอ่ะ"

"คิดถึงรถ คอนโด กับน้องสโนว์เอาไว้"

"รถ คอนโด สโนว์ลูกแม่ เอาวะ"

"หายใจเข้าลึกๆ พร้อมยัง"

"อื้ม"

"ไป"

เธอเดินออกมาดูอาหารเช้าอย่างตั้งใจโดยไม่หันไปมองเขา เธอเลือกกินซุปเห็ดและกำลังจะเดินไปปิ้งขนมปัง เธอยืนรอขนมปังอยู่ เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาเธอตกใจ

"ทำเผื่อผมด้วยสิ ผมทาแต่เนย นำตาลกับนมไม่ต้อง"

แป้งสะดุ้งสุดตัวและหันไปชนกับเขาเพราะเขายื่นหน้ามาใกล้ เขาจึงรวบเธอเข้ามาในอ้อมกอดได้ทัน

"บะ..บอส ขอโทษค่ะๆ คุณเจ็บมั้ยคะ"

เธอผลักตัวเองออกมาจากอกเขาและพูดละล่ำละลักด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะเดินมาใกล้ตัวขนาดนี้

"ขอโทษที่ทำคุณตกใจ ผมแค่จะเดินมาปิ้งขนมปังเหมือนกัน พอดีเห็นว่าคุณทำอยู่ ก็เลยจะรบกวนคุณทำเผื่อด้วย"

"เอ่อ ได้ค่ะๆ เนยอย่างเดียว เดี๋ยวแป้งเอาไปให้ค่ะบอส แล้วบอสนั่งตรงไหนคะ"

"โต๊ะนั้น ถ้างั้นรบกวนหน่อยนะครับ"

"ค่ะๆ"

เขาเดินกลับพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ชานนท์ถึงกับอึ้งในสิ่งที่เห็น เมื่อกี้นี้ บอสของเขายิ้มอย่างนั้นเหรอ จู่ๆก็ลุกพรวดพราดออกไปแล้วก็เดินกลับมาแล้วยิ้ม เมื่อคืนนี้เขากินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

"ใจเย็นไว้แป้ง เย็นไว้ๆ เนยๆๆ ไหนล่ะเนย อ่อ อยู่นี่"

เธอปิ้งขนมปังไปสามแผ่นพร้อมกับหยิบเนยวางในจานและเดินถือไปวางให้เขาที่โต๊ะ เขาเงยหน้ามามองเธอ

"ขนมปังที่บอสสั่งค่ะ"

"ผมสั่งขนมปังทาเนย"

"แป้งเอาเนยวางไว้อีกจานค่ะ ปกติเห็นว่าบอส.." (รักความสะอาด ใครจะกล้าทามาให้ล่ะ )

"ทาให้ผมทีสิ ผมไม่ว่าง"

แป้งถึงกับหันไปมองที่ชานนท์ ผู้ช่วยของเขาอย่างงงพร้อมกับตั้งหน้าเป็นคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชานนท์ทำสัญญาณว่า ทำๆไปเถอะส่งกลับมาให้เธอ

"ชานนท์ เดี๋ยวคุณขึ้นไปเอากระเป๋าผมมาให้ที"

"ครับบอส"

เอาแล้วไง บรรยากาศแบบนี้ ทำยังไงล่ะ ไม่น่าหาเรื่องเลย ทาตั้งแต่ที่โต๊ะปิ้งขนมก็สิ้นเรื่องแล้วแป้งเอ๊ยยย เธอค่อยๆทาเนยลงไปที่ขนมปังทีละแผ่น เมื่อทาเสร็จแล้วจึงวางไว้ที่จานของเขา

"บอสคะ ขนมปังทาเนยเสร็จแล้วค่ะ"

เขามองไปที่ขนมปัง และหันมามองที่แก้วของเขาพร้อมกับเอียงไปเอียงมา แป้งไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก

"บอสคะ คือว่าถ้าไม่มีอะไรแล้ว แป้งขอตัว.."

"กาแฟผมหมดพอดี รบกวนคุณไปชงแก้วใหม่มาให้ผมทีสิ กาแฟดำนะ แล้วก็ขอน้ำเปล่าด้วย"

แป้งมองไปที่หน้าของบอสหนุ่ม เมื่อเขาวางแก้วกาแฟลงเธอเหลือบไปเห็นรอยที่ซอกคอของเขาเธอจึงรีบลุกขึ้นยืนและเดินออกไปชงกาแฟให้เขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยิบน้ำเปล่าพร้อมแก้วใส่ถาดไปให้เขา

"กาแฟค่ะบอส แล้วก็น้ำเปล่าค่ะ"

"แป้งขอตัว.."

"เทน้ำเปล่าให้ผมทีสิ ผมกำลังตอบเมลลูกค้าอยู่"

แป้งรู้สึกว่าเขากำลังจงใจแกล้งเธอ แต่สีหน้าของเขาไม่ใช่คนที่จะแกล้ง เขาเหมือนกำลังทำงานอยู่จริงๆ 

"อ้อ แล้วคุณก็คุณยกอาหารมานั่งกินตรงนี้กับผม ชานนท์ไม่อยู่ เผื่อผมอยากได้อะไรเพิ่มจะได้ให้คุณช่วยได้"