MasukShare
กอดนอน
Terakhir Diperbarui:
2024-10-22 07:36:28
Bab terkait
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ได้ดั่งใจ
จวนเฉิงอู๋อ๋องท้องฟ้ามืดมิด ปาหวางอ๋องยืนกอดกระบี่เดียวดายบนคบไม้ สายตาจ้องมองไปยังห้องของเจิ้งอ้ายฉิงสีหน้าเศร้าสร้อยหวงเฉิงอู๋ ยืนพิงประตูห้องของ เจิ้งอ้ายฉิงที่ภายในห้องไร้แสงไฟอีกคน ยิ้มด้วยหัวใจเป็นสุข อีกคนกำลังหมดหวัง“ข้าต้องยอมแพ้ใช่ไหม”ปาหวางอ๋องรำพึงรำพันเบาๆ“ท่านอ๋องไม่เข้าไปข้างในหรือ”ตงเกาถามขึ้นราวกับจะกระซิบ“ไม่ดีกว่า เมื่อคืนนางอดนอนข้าไม่อยากจะกวนนางมากไปกว่านี้”“ท่านอ๋อง แต่สุขใดไหนเล่าจะเท่าได้กอด ..คนที่เรามีใจหลับใหลไปพร้อมกัน”“ให้นางพักดีกว่า ข้ายังมีเวลาอีกมากต่อแต่นี้ ก็คงต้อง ...มากวนนางบ่อยๆ ”อมยิ้ม ตงเกาเองก็เผลอยิ้มตาม“ท่านอ๋อง หากว่านายหญิงชายารองไม่ได้ อัปลักษณ์อย่างที่เห็นเล่า”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”“ก็หมายความว่าหากนายหญิงชายารองไม่ได้มีหน้าตาน่าเกลียดแต่... กลับงดงามราวกับเทพีสวรรค์เล่า”“หรือว่า นางแปลงโฉมมาเพื่อหารักแท้”“มะมะไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นตงเกาแค่...ถ้าหากว่าก็หมายความว่าถ้าหากว่า”“หากเป็นเจ้าเล่าตงเกา”“ตงเกาถาม ท่านอ๋อง”“ยอกย้อน”“อืม ข้าก็คง… ไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าจะอย่างไรเอาเป็นว่า ตอนนี้ข้าไม่สนใจใบหน้าของนางแล้วว่าจะเป็นเช่
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เมื่อดอกไม้เบ่งบาน
“ยังไม่ได้เป็นชายาเสียหน่อย นางยังเขินอายต่อข้าไม่ยอมให้ข้าล่วงเกินคงอีกกว่าขวบปีจะได้เป็นชายา หากใครถามข้าก็จะบอกว่าข้ากับนางยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจะเย้ยหยันข้านะผิดแล้ว เห็นแบบนี้นางน่าครอบครองที่สุดแล้วก็ยากแก่การครอบครองที่สุด แต่บอกไว้ก่อนห้ามใครคิดจะเยื้อแย่งนางเพราะข้าตีตราจองไว้แล้วจองให้นางใจอ่อน แค่นอนกอดก่ายในทุกคืนได้น้ำไม่ได้เนื้อ”อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“แล้วชายาเอกของท่านอ๋องเล่า”กดจมูกโด่งที่ไหล่บาง“ดีใจจัง เจ้าถามถึงนางแสดงว่าเริ่มหึงข้าแล้วใช่ไหม”ดึงมือเจิ้งอ้ายฉิงไปที่แท่นนอน“ แค่สงสัยว่าท่านอ๋องจะมอบอาภรณ์ให้นางไหม”“จะต้องให้อยู่แล้ว แต่บอกไว้ก่อนของนางสวยกว่าเจ้าไม่น้อย”ยิ้มยียวน“ไม่ถามหรือว่าทำไม”อ้ายฉิงส่ายหน้า“นั่นเพราะ นางจะได้ไม่อิจฉาเจ้าแล้ว จ้องที่จะทำร้ายเจ้าอย่างไรเล่า หากข้าอยู่ยังพอปกป้องแต่หากข้าไม่อยู่นางมีใจอิจฉาริษยาเจ้าข้าก็ห่วงไม่น้อย”อ้ายฉิงยิ้ม“อาภรณ์ที่ท่านอ๋องมอบให้งดงามเกินไป เกรงว่าคนจะหัวเราะเยาะเอาได้”“เจ้าไปกับข้าไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร ให้เจ้าจำไว้ว่าข้าไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน เราสองคนยังนอนกอดกัน
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ดอกเหมยสีแดง
“วันนี้มีเรื่องดีจะประกาศออกไป บัดนี้ ข้าขอรับรองด้วยเกียรติของหวงฉีจิ้ง ว่าเจิ้งอ้ายฉิงผู้นี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าหวงฉีจิ้งที่กำเนิดกับมารดาของนางเจิ้งอ้ายจิง”เสียงอื้ออึง ดังไปทั่วบริเวณ ฮองเฮากำหมัดแน่น เจิ้งอ้ายฉิงยืนนิ่งเฉิงอู๋อ๋องพยุงร่างบางไม่ให้เซถลาด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงกับชาติกำเนิดของตัวเองเหว่ยจื่อหยวนยิ้ม ฮูหยินเหว่ยหันสบตาเหว่ยจื่อหยวนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง ฟางหลินเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บแค้น ปาหวางอ๋องอมยิ้มพ่นลมออกจากปากด้วยความโล่งอก“ฝ่าบาทเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อ้ายจิงนางเป็นฮูหยินของเหว่ยจื่อหยวน”“ฮองเฮา เป็นเจ้าที่รู้ดีทุกอย่างยอมรับความจริงเสีย อ้ายจิงเป็นหญิงที่ข้ารักมากที่สุดและเจิ้งอ้ายฉิงเป็นลูกสาวของข้า”“จะต้องมีการพิสูจน์”“ได้ จะต้องมีการพิสูจน์ ในเร็ววัน แต่ตอนนี้ข้า หวงฉีจิ้งขอรับรองว่านางคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าอย่างไม่อาจปฏิเสธ อ้ายฉิงคนที่ข้าหวั่นเกรงว่าจะไม่เข้าใจที่สุดคือเจ้า เจ้าอภัยให้ข้าหรือไม่”“ชายา”หวงเฉิงอู๋ดึงร่างบางให้ย่อกายลงช้าๆ แม้จะยังตกตะลึงอยู่ก็ตาม แต่ภายในใจลึกๆ กับรู้สึกยินดียิ่งนัก“อ้ายฉิง ไม่
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตั้งชื่ออ๋องน้อยรอไว้เลย
ดึงร่างบางมากอดไว้แนบลำตัวสายตานับร้อยจ้องมองภาพงดงามตรงหน้าหญิงงามราวเทพีสวรรค์กับท่านอ๋องรูปงาม ภายใต้แสงจันทร์และดอกเหมยสีแดงเบ่งบานรอบกายปาหวางอ๋องยิ้มขมขื่นเป็นเขาที่เห็นนางก่อนเป็นเขาที่รู้ว่านางไม่ได้มีใบหน้าอัปลักษณ์แล้วทำไมเขาไม่แย่งชิงนางมาเสียตั้งแต่ตอนนั้น ก่อนที่เฉิงอู๋อ๋องจะรู้ความจริงแย่งชิงนางมาเป็นของเขาเสียหวงฉีจิ้งฮ่องเต้ยิ้มกว้าง เหล่าขุนนางและองค์ชายต่างแคว้นต่าง อดที่จะพูดชื่นชมใบหน้างดงามเสียไม่ได้"วันที่ดอกไม้เบ่งบาน"ตงเกาทวนคำไปมา"นายหญิง"ตงเกาเก็บแผ่นหนังอัปลักษณ์แล้วยื่นให้กับเจิ้งอ้ายฉิง หวงเฉิงอู๋ดึงแผ่นหนังในมือของตงเกา โยนเข้าใส่กระถางไฟที่มีเปลวไฟลุกโชน"ไม่จำเป็นต้องปิดบังใบหน้าของเจ้าอีกต่อไปข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าทำไมต้องแสร้งว่ามีใบหน้าอัปลักษณ์คิดได้เพียงอย่างเดียวว่า เพื่อล่อหลอกคนที่คิดปองร้ายเจ้า มาบัดนี้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้วยังเป็นชายารองของข้า ต่อไปเป็นข้าที่ปกป้องเจ้าเองแผ่นหนังนั้นไร้ประโยชน์เสียแล้ว"ยิ้มหวานหยดจ้องตาคมสื่อความหมายภายในใจอ้ายฉิงย่อกายลงช้าๆ"อ้ายฉิง หลอกลวงทุกคนตามคำสั่งเสียของท่านแม่ ในเมื่อความจริงปรากฎอ้ายฉิงแม้ไม
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เข้าใจ
"เกรงว่า สุรามีฤทธิ์กระตุ้นสวาทเลยไม่ต้องการให้เจ้าดื่มมัน"คราวนี้หน้าแดงยิ่งแดงกว่าเดิม มือไม้พันกันหยิบจับเครื่องเสวยแก้เก้อแต่กลับทำหกหล่น เฉิงอู๋อ๋องคีบเครื่องเสวยจ่อที่ริมฝีปากแดง ของอ้ายฉิงที่รีบอ้าปากรับเอาเครื่องเสวยด้วยเกรงว่าคนอื่นจะเห็น เฉิงอู๋อ๋องจ้องมองใบหน้างามแล้วหยุดมองริมฝีปากแดงระเรื่อเผลอเม้มริมฝีปากเพราะดันคิดไปถึงรสจูบหวานล้ำอีกครั้ง ฟางหลินเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้างานเทศกาลชมดอกเหมยแดงผ่านไปแล้ว"จิวฮว จิวอันตามข้าไปที่ตำหนักชิงหนิงกง"จิวฮัวหันมองหน้าจิวอันในใจนึกหวั่นกับคำพูดเย็นชาของฮองเฮา"แม่นางเจิ้ง ยินดีด้วยอีกครั้ง"ปาหวางอ๋องยืนจ้องหน้างามที่ก้มหน้าหลบตา เฉิงอู๋อ๋องกล่าวลาเหล่าขุนนางที่มาแสดงความยินดีที่ชายารองกลายเป็นองค์หญิง อีกทั้งจากชายาอัปลักษณ์กลายเป็นหญิงงาม"ขอบคุณปาหวางอ๋อง ความจริงไม่จำเป็น""จำเป็นยิ่ง เฮ้อข้าโง่งมยิ่งพบหน้าเจ้าก่อนใครแต่กลับคิดว่าเป็นเพียงฝัน""จะรื้อฟื้นทำไมกัน ในเมื่อปาหวางอ๋องไม่อาจเปลี่ยนอะไรได้นางคือชายาข้า"ยกอ้อมแขนขึ้นกอดรอบเอวบางแสดงความเป็นเจ้าของ"ก็ไม่แน่"เฉิงอู๋อ๋องยิ้ม"เรื่องอื่นข้าไม่รู้แต่เรื่องที่นางเป็นชา
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไร้คำกลาวใด
"ฮองเฮา ปาหวางอ๋องรออยู่ด้านหน้าตำหนัก"คนสนิทประสานมือ อ้ายหลิวโบกมือให้จิวอันกับจิวฮัวกลับไปเสียปาหวางอ๋องสาวเท้าเข้ามาด้านในอย่างร้อนรน"มีเรื่องใดเร่งด่วน""ฮองเฮา ปาหวางอ๋องอยากให้มีพระบัญชา""บัญชา""อำนาจสั่งการ แปดกองธงขอเป็นข้าที่รับผิดชอบ""555นี่ไม่ใช่เวลาจะมาบอกว่าอยากได้สิ่งใดแล้วต้องได้ ปาหวางอ๋องค่ำคืนดึกดื่นมาพูดเรื่องนี้ ดื่มมากไปหรือไร""ฮองเฮา หวงเฉิงอู๋ตอนนี้รั้งตำแหน่งอ๋องและยังเป็นราชบุตรเขย บัลลังก์มังกรคงไม่พ้นมือเขา""สามหาว..กล้ามาพูดเรื่องนี้หากได้ยินถึงหูฝ่าบาท ปาหวางอ๋องมีกี่ชีวิตกัน""ฮองเฮาฝ่าบาทเห็นเขาดีมาตลอดแม้แต่แซ่ยังเปลี่ยนให้เขามาใช่แซ่หวง ข้าแม้จะต่างแม่แต่ก็มีสายเลือดเดียวกับฝ่าบาทแต่ฝ่าบาทไม่เคยวางใจ ผิดกับเฉิงอู๋อ๋องที่รั้งตำแหน่งอ๋องเพราะบิดาเป็นอ๋องผู้ทำคุณงามความดีให้กับราชบัลลังก์แล้วตัวเขาเองยังรบทัพจับศึกมานับไม่ถ้วน""นั่นอย่างไรเล่าตำแหน่งอ๋องจึงเหมาะกับเฉิงอู๋อ๋อง""ฮองเฮาท่านเลี้ยงดูเขาประดุจลูก อัยกาและบิดาภักดีเรื่อยมาจนเป็นที่รู้กัน ที่ได้รับตำแหน่งอ๋องก็เพราะสิ่งนี้ แต่ฮองเฮาโปรดไตร่ตรองเฉิงอู๋อ๋องแต่งกับองค์หญิงแล้วฮ่องเต้ก็ไร้
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศษ
ก่อนหน้านั้น"เจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไร"นางกำนัลข้างกายก้มหน้านิ่งจะทำอย่างไรได้นางก็แค่สาวใช้จะมีสติปัญญาไปคิดแทนนายได้หรือครั้นจะบอกไปอย่างที่สมองอันน้อยนิดของนางจะคิดได้ก็กลัวว่าจะไม่ถูกใจฮองเฮา"บอกมา"ตวาดลั่น ก้มหน้าพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ"ฮองเฮา ไม่ว่าจะผ่านมาหรือจากนี้ต่อไปในใจฝ่าบาทมีเพียงอ้ายจิงมารดาขององค์หญิงอ้ายฉิง ไม่ว่าฮองเฮาจะทำอย่างไรก้ไม่อาจลบนางออกจากใจของฝ่าบาทได้เพราะฝ่าบาท...เอ่อ เอ่อปักใจกับมารดาขององค์หญิงไปเสียแล้ว"อ้ายหลิวยิ้มหยัน"ข้าพยายามแล้วที่ผ่านมาถือว่าข้าพยายามอย่างที่สุดแต่ฝ่าบาทไม่เคยมีข้าในใจ ทั้งๆที่ข้ามีอะไรเหนือกว่าอ้ายจิงมากมาย แต่ฝ่าบาทกลับมองข้าแค่เพียงคนข้างกายหาใช่คนในใจไม่"ยกหีบเหล็กใบน้อยออกมาเปิดออกช้าๆ"บางทีสิ่งนี้อาจแก้ปัญหาทั้งหมดได้"หย่อนยาเม็ดเล็กลงในถ้วยยา จิวอันที่หลบอยู่ไม่ไกลนักยกมือปิดปากตัวเอง ก่อนจะเร้นกายออกไปทางด้านหลังของตำหนักชิงหนิงกง"ข้าจะทำอย่างไรดี จะไปแจ้งข่าวกับท่านอาเฉิงอู๋ก็กลัวว่าเสด็จพ่อจะเป็นอันตราย"สูดลมหายใจเข้าลึกๆสาวเท้ายังตำหนักใหญ่"จิวอัน"ไม่แม้แต่จะย่อกายด้วยซ้ำไป"เสด็จพ่อไม่มีเวลาแล้วเสด็จแม่กำลังจ
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม พลิก
“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ”กระซิบเบาๆ เมื่อบัดนี้ ขันทีชราได้เร่งตามจิวอันมาที่นี่ตามแผนที่วางไว้“จิวอัน”“เสด็จพ่อทุกอย่างจัดเตรียมไว้แล้ว ข้าให้ ทหารนำศพ ของคนผู้หนึ่งที่เสียชีวิตเมื่อเช้าที่ผ่านมา มาสวมรอยแทนพระศพของเสด็จพ่อ”“เจ้าแน่ใจหรือ”“องค์หญิงเรื่องนี้ต้องรอบคอบ องค์หญิง แน่ใจหรือว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้”“ข้าเองลำบากใจไม่น้อยเสด็จแม่เป็นแม่ แต่ไฉนเลยข้าจะยอมให้เสด็จพ่อต้องสิ้นพระชนม์เพราะน้ำมือของเสด็จแม่ ข้าจัดการเรื่องนี้เพียงลำพังอย่างน้อยก็ทำให้เสด็จพ่อ ไม่ดื่มพิษนั่นเข้าไป”“จิวอันตลอดมาพ่อคิดว่าเจ้าไม่เอาไหน อีกทั้งยังไม่ใส่ใจเจ้าเท่าที่ควร”“เสด็จพ่อเสด็จพ่อเมตตาลูกยิ่งกว่าใครยิ่งกว่าเสด็จแม่ด้วยซ้ำไป แม้เสด็จแม่ทำเรื่องเลวร้ายถึงเพียงนี้แต่มีสิ่งเดียวที่จิวอันอยากจะขอ”“ว่ามา”“เสด็จพ่อหากเรื่องต่างๆ เรียบร้อย ขอเพียงเสด็จพ่ออย่าได้ลงทัณฑ์เสด็จแม่ถึงชีวิตก็พอเพราะอย่างไรข้าก็ยังไม่อยากเห็นเสด็จแม่ต้องตายเช่นกัน”"ข้ารับปาก”“เช่นนั้นเรารีบเร้นกายออกจากวังหลวงเสียก่อนที่จะมีคนมาพบเข้า” หวงฉีจิ้งผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดขันที เดินก้มหน้าถือถาดในมือตาม จิวอันและขันทีชราออกไป
Terakhir Diperbarui : 2024-10-22
Bab terbaru
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม สายเปย์
“นี่ๆๆๆ เจ้าซางหลางถือดีอย่างไรมาจับมือว่าที่ไท่จือเฟยของข้า” เว่ยจินตะโกนตามหลังไป๋อวี้ยกมือขึ้นตบที่ไหล่ของเว่ยจินเบาๆ อย่างปลอบใจ“ไม่ต้องเลยข้าไม่ยอมแพ้แน่ๆ” เว่ยจินประกาศก้องไท่จือเว่ยจินและไท่จือซางหลางก็ไม่ยอมแพ้ที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาใจไป๋ฮวาอย่างเต็มที่ ทั้งสองคนกลายเป็นสายเปย์ที่แข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใครที่ร้านหยก เว่ยจินพร้อมรอยยิ้มกว้างเดินเข้าไปข้างไป๋ฮวาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะหยิบหยกสีม่วงใส่มือของเธอ"ไป๋ฮวาสิ่งนี้สำหรับคนสำคัญ ข้าขอให้เจ้ารับหยกนี้เป็นของขวัญจากข้า รับไว้เถอะนะ" เขาพูดอย่างใส่ใจ ขณะที่ตาเขากลับมีแววตาที่ท้าทายซางหลาง "หยกนี้มันพิเศษมาก นอกจากจะหายากแล้ว ยังมีพลังเสริมโชคอีกด้วย"ซางหลางหยิบหยกสีแดงใส่ในมือของไป๋ฮวาบ้างไป๋ฮวามองหยกในมือของเว่ยจิน และซางหลางก่อนจะยิ้มบางๆ “พวกท่านควรนำมันติดตัวไว้” ไป๋ฮวาส่งหยกคืนทั้งสองคน"ทำไมล่ะ เจ้านี่ใจแข็งชะมัดเลย" เว่ยจินพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ดวงตาของเขาเหมือนจะชวนให้ไป๋ฮวารับเอาหยกชิ้นของเขาไว้ก่อนที่เธอจะตอบอะไร ซางหลางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่รอช้า เขาคว้ามือไป๋ฮวาอย่างอ่อนโยนแล้วยื่นของขวัญอีกชิ้นให้"ไป
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม แข่ง
ในขณะที่ตลาดที่เต็มไปด้วยเสียงดังรื่นเริงจากการค้าขายของชาวบ้าน ไป๋ฮวาก็เดินไปเรื่อย ๆ ตรงไปยังร้านขนมหวานที่เธอชอบ ส่วนไป๋อวี้เดินเคียงข้าง แต่ความสนุกกลับเกิดขึ้นจากการที่ทั้งสองบุรุษหนุ่มที่มีท่าทีแปลกแยกต่างกันอย่างชัดเจนกลับเดินตามมาไม่ห่าง“ข้าล่ะชอบพวกเขาจริงๆ เลยพี่สาว” เดินเอามือไพล่หลังกระทุ้งศอกกระซิบกับไป๋ฮวาเบาๆ ไป๋ฮวาส่ายหน้ายิ้มๆ"ไป๋ฮวา!" ไท่จือเว่ยจินตะโกนพร้อมก้าวเข้ามาขวางหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้มกว้าง เหมือนจะบอกว่าไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้าจะไปด้วยเสมอ ไม่ต้องห่วง! ข้าจะคอยดูแลเจ้าสายตาบ่งบอกแบบนั้นจริงๆ"ท่านนี่จะว่าไปพูดอะไรดี ๆ แบบนี้กับหญิงงามเสมอ เสมอสินะ" ซางหลางพูดขึ้นเบาๆ เหมือนกับบ่นกับตัวเองเว่ยจินหัวเราะเสียงดังเหมือนจะไม่มีอะไรทำให้เขาลำบากใจได้ "ข้าแค่ห่วงนางน่ะ ทำไมต้องฝืนใจเล่าห่วงก็บอกว่าห่วงมิใช่ซางหลางที่เอาแต่วางมาดนิ่งขรึมให้หญิงงามเช่นไป๋ฮวาคิดไปเอง”ไท่จือซางหลางถอนหายใจยาว"ท่านอ๋องบิดาเจ้าชวนข้าเสวยเย็นด้วยข้าตามนางไม่ผิดแต่ไท่จือซางหลางไม่เอาเวลาไปเรียนรู้งานในราชสำนักเอาแต่ตามไป๋ฮวานี่สิแปลกไม่น้อยนี่" เว่ยจินพูดพร้อมยิ้มหล่อเหลา แต่แววตาข
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนที่61มิตรภาพ
แต่ก่อนที่มือเล็กจะคว้าได้ เสียงม้าสองสายก็ดังกระหึ่มมาแต่ไกล สายตาทั้งสองเหลือบแลเห็นไท่จือเว่ยจิ้น บุรุษหนุ่มในชุดครามเข้ม เจิดจ้าเหมือนดวงตะวันยามเช้า หยิ่งยโสแต่ ไม่ไร้น้ำใจ รอยยิ้มของเขาราวกับระบายกลิ่นชากุหลาบจางๆ และอีกคนหนึ่ง ไท่จือซ่างหลาง สง่างามเฉียบคมในชุดม่วงเทา เจือกลิ่นอายของเงาจันทร์ ดวงตาเรียวยาวคมกริบ ใต้รอยยิ้มสงบนิ่งมีประกายเย้าแหย่เจ้าเล่ห์พวกเขาต่างลงจากหลังม้าแทบจะพร้อมกันเพราะควบม้าแข่งกันมานั่นเอง สายตาทั้งคู่ต่างทอแสงเมื่อเห็นหญิงงามในดวงใจ"ไป๋ฮวา เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?" เว่ยจิ้นก้าวยาวๆ เข้ามาหาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะฟังดูนิ่งขรึม แต่ไท่จือซางหลางก้าวแซงหน้าขึ้นมา หรี่ตามองเย้าๆ "ช่างบังเอิญยิ่งนัก...หรือตั้งใจ? ข้าคิดว่าเว่ยจิ้นคงตามกลิ่นขนมงาดำมาถึงนี่หรอกกระมัง"เว่ยจิ้นเลิกคิ้ว หัวเราะหึในลำคอ "แล้วเจ้าล่ะ ซางหลาง กลิ่นขนมหรือกลิ่นไป๋ฮวาที่เจ้าตามมา?"ไป๋อวี้ที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ พ่นลมหายใจพลางส่ายหน้า "ทั้งสองคนนี่ นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนชอบหาเรื่องกันเหมือนสมัยยังตัวกะเปี๊ยกไม่ผิดเพี้ยน"ไป๋ฮวาแอบยิ้ม แก้มแดงระเรื่อก้าวขึ้นมาข้างหน้า พลางย่อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หยกนั่นสำคัญไฉน
ณ ลานศิลาใต้ต้นหลิว สายลมเย็นลูบไล้เงาไม้ ผ่านใบหลิวดุจบทเพลงโบราณที่ไม่มีถ้อยคำไป๋อวี้นั่งอยู่ใต้เงาไม้ ผิวขาวดุจหยกเปล่งประกายใต้แสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งก้าน ในมือเขาถือหยกสองชิ้นที่เหมือนกันราวกับเป็นชิ้นเดียวกันข้างตัวนั้น มีพี่สาวฝาแฝด ไป๋ฮวานั่งคุกเข่าอย่างสง่างาม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย"น้องชาย...หยกสองชิ้นนี้" เสียงนุ่มหวานแว่ว แววตากะพริบพราวระยับไป๋อวี้คลี่ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก แค่คิ้วคมขมวดเข้าหากัน "สิ่งที่เกี่ยวพันกับโชคชะตาของข้า" เขาว่าพลางหยกสองชิ้นเล็กๆ ไปมา หนึ่งชิ้นสีขาวอมเขียวอ่อน รูปร่างประณีตคล้ายกลีบดอกเหมย อีกชิ้นหนึ่งสีฟ้าเทาเรื่อๆ เหมือนละอองหมอกในยามเช้าตรู่แต่ก็แกะสลักเป็นรูปดอกเหมยเช่นกันไป๋ฮวาเบิกตากว้าง มือน้อยๆ ชะงักกลางอากาศ ราวกับกลัวทำให้หยกงดงามนั้นมัวหมองไม่กล้าหยิบจับ"นี่คือ..." ถามอย่างแผ่วเบา"หยกชิ้นหนึ่ง เป็นของท่านแม่กับท่านพ่อ อีกชิ้นหนึ่ง...เป็นของหญิงอัปลักษณ์เมื่อครู่เสียงของไป๋อวี้มีแววคล้ายกำลังเล่าเรื่องตำนานเก่าแก่เขาค่อย ๆ หยิบหยกทั้งสองขึ้นมา พลิกมือประสานแนบกันอย่างแผ่วเบา“ติ่ง!มันประสานกันได้ด้วยพี่สาวน่าแปลกเสียจริง”
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ภาคต่อตอนที่59หญิงนางนั้นนางมีจุดหมายใดกันแน่
ผ่านมาแล้วสิบแปดปีเมืองหลวงแคว้นเป่ยเหลียงเจริญรุ่งเรือง ลำน้ำฉางซียังคงไหลเอื่อยๆ เรื่อยๆ ดั่งวันวาน ทว่าใต้ผืนฟ้ากว้าง... เด็กน้อยในวันนั้น บัดนี้เติบใหญ่กลายเป็นหนุ่มสาวงามสง่าสดใสในจนอ๋องไร้พ่ายภายในจวนอ๋องที่บัดนี้กลับครึกครื้น "ไป๋อวี้ เจ้าอย่าขี่ม้ากลางลานซ้อมคนเดียวแบบนี้นักสิ ไหนจ้าบอกว่าจะตามข้าไปที่ตลาด"เสียงหวานดุแกมตำหนิดังแทรกขึ้น พร้อมเงาร่างหญิงสาวในชุดสีครามอ่อน ผมยาวมัดด้วยเชือกไหม ถักเป็นเกลียวประณีต ใบหน้าแม้ยังคงมีเค้าความสดใสแบบเด็กสาว แต่ดวงตานั้น... สะท้อนความฉลาดหลักแหลมไม่แพ้ใคร แล้วยังอยู่ใกล้กันกับความว่าหญิงงามที่สุดในใต้หล้า"พี่สาว เจ้าเอาแต่ตำหนิข้า ข้าก็โตแล้วนะ จะยืนเคียงข้างท่านพ่อไปรบไม่วันใดก็วันหนึ่งข้าหัดขี่ม้าไว้ให้เชี่ยวชาญจึงดี" หัวเราะเสียงใส พลางสะบัดแส้เบา ๆ บังคับม้าให้หยุดตรงหน้าเขาคือ ไป๋อวี้บุตรคนโตของอ๋องเฉิงอู๋ และมารดาอ้ายฉิงหยิงที่งดงามที่สุดในใต้หล้า ผู้มีสายเลือดนักรบในร่าง และมีใบหน้าหล่อเหล่าราวหญิงงาม ดวงตาคมราวนกอินทรี สายลมที่โบกผ่านใบหน้าทำให้คนมองเผลอคิดว่าเขาคือเงาสะท้อนในวัยหนุ่มของเฉิงอู๋อ๋องไม่มีผิดหญิงงามอีกคนที่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
