ตอนที่ 3

"ทูลฝ่าบาท แผลที่แขนของคุณหนูเสิ่นเกิดจากการเฆี่ยนตี ส่วนที่หมดสติไปอาจเป็นเพราะไม่มีอาหารตกถึงท้องมาหลายวันพ่ะย่ะค่ะ"

ปึ้ง!! เสียงของกำปั้นทุบลงตกดังลั่นจนเหล่าขันทีและนางกำนัลต้องก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว

"ตระกูลเสิ่นใหญ่ถึงเพียงนั้น! แค่ข้าวสักเม็ดก็ไม่มีให้ลูกสาวกินหรือ!" ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างไม่อยากเชื่อนัก แต่สถานการณ์ก่อนหน้าก็พอจะยืนยันได้ว่าสิ่งนี้เป็นความจริง

"ฝ่าบาทกระหม่อมขอตัวไปเตรียมยาก่อน จะได้ให้คุณหนูเสิ่นกินตอนตื่นพ่ะย่ะค่ะ"

"ไปเถอะ แล้วเจ้าก็ดูแลคุณหนูเสิ่นจนกว่าจะหายดี" หมอหลวงฉางก้มรับคำสั่งและเดินออกไป ดวงตาคมมองเห็นสาวใช้ของคุณหนูเสิ่นยืนอยู่อย่างร้อนใจ เพียงแค่พยักหน้ากับคนสนิทไม่นานนักอาลี่ก็ถูกพาตัวเข้ามาด้านใน

"เจ้าเป็นคนดูแลข้างกายคุณหนูเสิ่นใช่หรือไม่?"

"เพคะฝ่าบาท"

"ปกติคุณหนูของเจ้าถูกทำร้ายเช่นนี้ตลอดหรือ?"

"เพคะ หากฝ่าบาทอยากยืนยันข้อเท็จจริง ฝ่าบาทสามารถเสด็จไปที่ตระกูลเสิ่นในตอนนี้เพคะ"

เมื่อรับฟังคำก็พยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืน ยังไม่ทันย่างก้าวไปได้ไกลแขนแกร่งก็ถูกดึงรั้งเอาไว้เสียก่อน หันไปดูก็พบเข้ากับสนมเอกที่ยืนอยู่

"เจ้ามีอะไร?"

"ฝ่าบาทจะเสด็จไปไหนเพคะ? แล้วจะให้คุณหนูเสิ่นอยู่ที่นี่...ไม่ส่งกับจวนหรือเพคะ?"

"นางยังไม่ได้สติ ข้าจะให้หมอหลวงดูแลนางก่อน ส่วนเจ้าก็กลับตำหนักไปเถิด ข้าจะไปที่จวนตระกูลเสิ่นเสียหน่อย"

"ฝ่าบาทจะเสด็จไปที่นั่นทำไมเพคะ?"

"หลี่หว่านลู่เจ้ารู้หรือไม่ แม้แต่ฮ่องเฮายังมิเคยกล้าถามคำถามนี้กับข้า" เพราะแววตาเรียบนิ่งแสนเย็นชาทำให้สนมเอกยอมปล่อยแขนของฮ่องเต้ในทันที แล้วมองตามไปด้วยความขุ่นเคืองใจจนต้องกำมือแน่น

"เสิ่นลู่ถิง!! ฮ่องเต้ไม่เคยเย็นชากับข้าอย่างนี้เลยสักครั้งจนกระทั่งเจอเจ้า....เห็นทีว่าเจ้ากับข้าคงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้"

จวนตระกูลเสิ่น

"โบยมันเพิ่มอีก!! หากมันไม่ยอมพูดก็โบยให้ตาย!!"

ฮูหยินใหญ่เสิ่นเอ่ยปากสั่งให้โบยบ่าวรับใช้ที่กล้าช่วยเสิ่นลู่ถิงให้หลบหนีออกไปจากตระกูลเสิ่นได้อย่างโหดเหี้ยม ชีวิตของบ่าวตัวเล็กๆ ไม่ได้มีค่าในสายตาเลยสักนิด หากใครที่กล้าทำให้ที่ระบายของตนหนีรอดออกไปแม้ให้ฆ่าจนตายก็ไม่นึกเสียดาย

“ดูเหมือนว่าฮูหยินใหญ่ตระกูลเสิ่นจะชอบใช้ความรุนแรงอย่างที่ข้าได้ยินมาจริงๆ สินะ”

“ฝะ ฝ่าบาท ไม่ใช่อย่างนั้นนะเพคะ คือ…หม่อมชั้นเพียงแค่สั่งสอนบ่าวไพร่ที่ทำผิดคำสั่ง”

“คำสั่งที่ท่านว่าเกี่ยวกับคุณหนูตระกูลเสิ่นหรือไม่?”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลเสิ่นตาเบิกกว้างแล้วได้แต่ครุ่นคิดด้วยความไม่เข้าใจ เหตุใดฮ่องเต้ถึงรู้เรื่องนี้ได้ หากเปิดเผยท่าทีกังวลเกินไปจนหลุดพูด มีหวังได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่

“ข้าถาม เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

“คะ คือไม่ใช่เพคะ”

“ฮูหยินใหญ่ท่านรู้หรือไม่ ข้อหาหลอกลวงฮ่องเต้จะมีผลเช่นไร?”

“ทูลฝ่าบาทได้โปรดช่วยอี้ชวนด้วยเพคะ เพราะอี้ชวนเห็นว่าฮูหยินชอบทำร้ายคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นพวกบ่าวเองไม่อาจทนได้อีกต่อไป พออี้ชวนยื่นมือเข้าช่วยคุณหนู นายหญิงคงไม่พอใจจึงได้ลงโทษรุนแรงเช่นนี้เพคะ”

อาลี่พูดออกไปอย่างไม่นึกเกรงใจ แม้สายตาเชือดเฉือนนั้นมองกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้ หากต้องแลกชีวิตเพื่อช่วยให้คุณหนูสุขสบายนั่นก็เป็นสิ่งที่อาลี่คนนี้ยินดี

“กระ…กระหม่อมเป็นพยาน ให้กับคำพูดของอาลี่พ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นอย่างนี้แล้ว ฮูหยินใหญ่เสิ่นจะทำเช่นไร”

“พวกเจ้ากล้าใส่ร้ายข้า! ตระกูลเสิ่นเลี้ยงดูพวกเจ้าตั้งแต่เล็กจนโต ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณแล้วยังใส่ร้ายข้าอีกหรือ!”

“ตั้งแต่เล็กจนโตฮูหยินเอาแต่ลงโทษตบตีพวกเรา มีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่คอยดูแลเราอย่างดี แม้ในวันที่คุณหนูมีเพียงแค่หมั่นโถวหนึ่งลูกเพื่อประทังชีวิตก็ยังยอมเสียสละมันให้กับแม่ของอี้ชวนได้กิน”

“ข้าก็พึ่งรู้นะว่าอาหารของคุณหนูตระกูลเสิ่นจะมีเพียงแค่หมั่นโถวเท่านั้น ตระกูลเสิ่นไม่เคยเงินขาดมือ!! เหตุใดจึงให้ของอย่างนั้นแก่บุตรีของพวกเจ้ากิน!!!”

ตาคมหลับลงถอนหายใจ มือกำแน่นราวกับกำลังโกรธเคืองจนไม่สามารถเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้ คุณหนูเสิ่นงดงามและบอบบางเช่นนั้น แถมยังใจดีกับบ่าวรับใช้เหตุใดจึงต้องอยู่กับมารดาที่จิตใจอำมหิตเช่นนี้ด้วย

“ฝ่าบาทเข้าพระทัยผิดแล้วเพคะ หม่อมชั้นถูกใส่ร้าย เดิมทีเสิ่นลู่ถิงจิตใจอำมหิต ไม่รู้จักบุญคุณของบิดามารดา หม่อมชั้นจึง….”

“ในสายตาของท่านแม่ ลูกแย่ถึงเพียงนั้นเลยหรือเจ้าคะ?”

เป็นคุณหนูเสิ่นที่พยุงร่างแทบจะหมดเรี่ยวแรงของตนเดินเข้ามาและพูดขึ้น แววตานั่นวูบไหวเสียจนดวงตาคมไม่อาจหยุดมองได้ ผู้หญิงที่แสนจะบอบบางอย่างนี้ เหตุใดถึงได้มีคนกล้าทำร้ายจิตใจนาง

"มาแล้วหรือนางตัวดี! เจ้าพูดออกไปสิว่าข้าไม่เคยทรมานเจ้า"

"พูดออกมาเถิด ข้าอยู่ที่นี่ จะทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าเอง"

คุณหนูเสิ่นก้มหน้าลงในทันที แอบรอยยิ้มมุมปากก่อนจะหลับตาบีบน้ำตาให้ไหลลงอาบแก้มแล้วคุกเข่าลง ไหล่เล็กสั่นเทิ้มจนคนมองต้องสัมผัสแผ่นหลังแล้วลูบแผ่วเบา เสิ่นลู่ถิงเงยหน้ามาสบตาเพียงเพื่อให้ฮ่องเต้ได้เห็นหยาดน้ำตาที่อาบแก้มนั้นชัดเจนขึ้น

เรียวนิ้วเกลี่ยหยดน้ำใสที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบอย่างห้ามไม่ได้นั้นออกจากแก้มเนียน ยิ่งมองนานเท่าไหร่ก็ยิ่งได้รับรู้ว่าคนอย่างคุณหนูเสิ่นงดงามเกินกว่าจะต้องเสียน้ำตาหรือแม้แต่เสียใจกับเรื่องใด

“อย่าร้องไห้เลย ลุกขึ้นเถิด”

แขนเรียวถูกประคองให้ลุกขึ้นยืน ท่าทีใส่ใจนี้ทำให้เสิ่นลู่ถิงรู้ได้ทันทีว่าตนเรียกร้องความสนใจจากฮ่องเต้ได้สำเร็จ ดวงตากลมเสมองไปด้านหลังแล้วยิ้มเยาะ ข้าคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าท่านต้องตามมาที่นี่ เช่นนั้นสนมเอกก็ควรรู้สึกไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้ว่าข้าเป็นศัตรูของท่าน

“บอกข้ามาเถิดว่าเจ้าอยากให้ข้าจัดการเยี่ยงไร?”

“หม่อมชั้น… อย่างไรเสียท่านแม่ก็ให้กำเนิดหม่อมชั้น หม่อมชั้นมิกล้าเพคะ?”

“ลูกสาวของเจ้ากตัญญูถึงเพียงนี้ เหตุใดยังกล้าลงมือทารุณนาง!”

ฮูหยินใหญ่เสิ่นรีบก้มหน้าลงสู่พื้น ประโยคเอ่ยขอความกรุณาดังลั่นไปทั่วจวน นี่สิคือสิ่งที่คนใจดำอำมหิตอย่างท่านคู่ควร วันนี้ท่านพ่อไม่อยู่ ข้าจะรอดูว่าท่านแม่ผู้แสนดีของข้าจะแก้ตัวไปได้อย่างไร

“เจ้าจะยอมรับหรือไม่ว่าทำร้ายลูกสาวของตัวเอง แม้แต่ข้าวก็ไม่ให้นางกินจนนางเป็นลมหมดสติไป”

“หมะ…หม่อมชั้น”

“กระหม่อมเป็นพยานให้กับเสิ่นลู่ถิงได้พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงคุ้นหูดังขึ้นจนทุกสายตาหันไปมอง ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นก่อนที่จะขมวดคิ้วจนชนกัน ท่านอ๋องหรือ? เหตุใดเขาถึงพูดเหมือนกับจะช่วยข้า? ชาติก่อนแม้แต่หางตาก็ไม่ไยดี ทำไมชาตินี้ถึงได้…..

“เอ่อไท่ เจ้ามาได้อย่างไร?”

“กราบทูลฮ่องเต้ กระหม่อมพึ่งได้ข่าวจากตระกูลเสิ่นว่าคุณหนูเสิ่นหายตัวไป ดังนั้นจึงมาตรวจสอบดูพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องมาเพื่อตรวจสอบดูการหายตัวไปของข้า นั่นเป็นคำพูดที่ไม่น่าเชื่อถือที่สุดในชีวิตที่ข้าเคยได้ยิน เหตุใดเขาถึงมาสนใจเรื่องของข้า ไหนจะแววตานั่นที่พยายามมองมา หากข้ามองไม่ผิดนั่นไม่ใช่แววตาที่เคยมองกันอย่างนึกรังเกียจอย่างเมื่อก่อน

“เป็นโชคดีของข้าจริงๆ ที่ท่านอ๋องใส่ใจถึงเพียงนี้”

“เจ้าเป็นคู่สมรสที่ฮ่องเต้ประทานให้ข้า เหตุใดข้าจะไม่สนใจเจ้าเล่า?”

“หึ ไม่มีใครแจ้งกับท่านหรือ? ว่าการประทานสมรสถูกยกเลิกไปแล้ว”

“ว่าอย่างไรนะ? แต่ว่าในช่วงเวลานี้….”

ท่าทางครุ่นคิดหนักของท่านอ๋องทำเอาเสิ่นลู่ถิงขมวดคิ้วแน่นตามไปด้วย เขาดูแปลกไปราวกับไม่ใช่คนที่เคยเกลียดข้ามากกว่าสิ่งใดในโลก แปลกไปมากจริงๆ

“เอาล่ะ ในเมื่อมีพยานมายืนยันมากถึงเพียงนี้ แล้วหลังจากนี้ฮูหยินใหญ่เสิ่นจะทำอย่างไร?”

“หม่อมชั้นขอประทานอภัยเพคะ สิ่งที่หม่อมชั้นทำแค่เพื่อสั่งสอนบุตรสาวที่ดื้อดึงเท่านั้น”

“วิธีการสอนลูกสาวของตระกูลเสิ่นช่างโหดร้ายเสียจริงๆ”

“ฝ่าบาทเพคะได้โปรดช่วยหม่อมชั้น”

เสิ่นลูถิงทิ้งตัวคุกเข่าลงอีกครั้งด้วยใบหน้าอ้อนวอน มือหนาพยายามแตะเพื่อพยุงให้ลุกขึ้นแต่คุณหนูเสิ่นกลับไม่ยอมขยับตัวขึ้นยืนตาม

“มีอะไรก็บอกกับข้าเถิด อย่าคุกเข่าเช่นนี้เลย”

“ฝ่าบาทได้โปรดช่วยหม่อมชั้นให้หลุดพ้นจากความทรมานนี้ที่เถิดเพคะ หม่อมชั้นไม่อาจทนกับการถูกทารุณได้อีกแล้ว”

“อย่างนั้นเจ้าอยากให้ข้าช่วยเหลือเช่นไร?”

ไม่ทันที่คุณหนูเสิ่นจะได้เอ่ยปากตอบคำถาม ท่านอ๋องก็คุกเข่าลงและก้มหัวสู่พื้น ก่อนประโยคต่อมาที่เขาพูดจะทำให้เสิ่นลู่ถิงอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“ฝ่าบาทได้โปรดประทานสมรสให้กระหม่อมกับคุณหนูเสิ่นอีกครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

“กระหม่อมอยากได้การประทานสมรสอีกครั้ง หลังจากสมรสกระหม่อมก็จะสามารถพาคุณหนูเสิ่นไปอยู่ด้วยกันที่จวนอ๋องและไม่ต้องถูกทรมานที่ตระกูลเสิ่นอีก”

“ข้าไม่แต่งกับท่าน!”

เสิ่นลู่ถิงเถียงขึ้นมาเสียงแข็ง ข้ากลับมาเกิดอีกครั้งเพื่อหลีกนี้จากทุกความทรมานที่ท่านมอบให้ข้า เหตุใดข้าจะต้องยอมให้มันลงเอยแบบเดิมเล่า

เงยมองสบดวงตาเรียบนิ่งของฮ่องเต้อย่างร้องขอ หรือความจริงแล้วข้าอาจจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชาชีวิตของตัวเองได้ ต่อให้พยายามหลีกนี้อย่างไรก็จะยังลงเอยแบบเดิมเช่นนั้นหรือ

ไม่เอาน่า…ข้าอุตส่าห์ได้เกิดใหม่อีกครั้ง

จะไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงเลยหรือ

เช่นนั้นการเกิดใหม่ครั้งนี้จะมีประโยชน์อะไร

“นี่เจ้ากำลังปฏิเสธข้าหรือเสิ่นลู่ถิง? เจ้ารักข้ามาก เหตุใดถึงได้…?”

“ท่านอ๋องมีคนที่รักแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไปเป็นส่วนเกินในชีวิตรักของท่าน”

“มะ ไม่สิ หากเจ้ายอมแต่งกับข้า ข้าสัญญาว่าจะให้เจ้าทุกอย่าง หากอยากเป็นชายาเอกของข้า ข้าก็จะให้มันกับเจ้า”

เหตุใดท่านอ๋องจึงพูดเช่นนี้ออกมา มิใช่ว่าท่านอย่าแต่งงานกับคุณหนูรองตระกูลหลี่มากกว่าใครหรือ

“ข้าไม่เคยอยากได้ตำแหน่งชายาเอกของท่าน”

“แล้วเจ้าอยากได้สิ่งใดเล่า บอกกับข้ามาเถิด”

“หม่อมชั้นรู้ว่าสิ่งนี้อาจดูล่วงเกินฝ่าบาท แต่หม่อมชั้นอยากขอเข้าวังเพคะ แค่ไปเป็นนางในก็ได้เพคะ ฝ่าบาทได้โปรดช่วยหม่อมชั้น…”

คางมลถูกเชยให้เงยขึ้นมอง เรียวนิ้วไล้ไปตามกรอบหน้าของคุณหนูเสิ่นแล้วยิ้ม ดวงตาแสนหวานที่มองมานั่นแสนลุ่มหลง เสิ่นลู่ถิงคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าตัวเองจะไม่พลาด”

“เจ้างดงามถึงเพียงนี้ หากข้าแค่พาเข้าไปเป็นนางในคงเสียดายแย่ ไหนลองพูดออกมาใหม่สิ ว่าเจ้าอยากเข้าวังไปทำไม?”

“หม่อมชั้น…หม่อมชั้นมิกล้าเพคะ แค่ได้เป็นนางในเพื่อรับใช้ฝ่าบาทก็เป็นพระมหากรุณาธิคุณมากแล้วเพคะ”

“หึ ฟู่เอ๋อ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“มีคำสั่งออกไป แต่งตั้งคุณหนูเสิ่นขึ้นเป็นกุ้ยเหรินและพาเข้าวังทันที”