ตอนที่ 4

“เสิ่น ลู่ถิงรอข้าก่อน”

แขนเรียวถูกจับเอาไว้จนต้องหันไปมอง เสิ่นลู่ถิงขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย แววตาท่านอ๋องไม่ใช่หมายความว่าไม่อยากให้ข้าไปหรอกหรือ ท่านกำลังคิดจะทำสิ่งใดกันแน่

“ท่านอ๋อง อย่างไรเสียข้าก็กำลังจะถูกแต่งตั้งเป็นกุ้ยเหริน ในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเป็นสตรีของฝ่าบาท ท่านทำเช่นนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะสม”

“ข้าขอโทษ ข้าแค่ร้อนใจ”

“ร้อนใจหรือ?”

คุณหนูเสิ่นตั้งคำถามคนตรงหน้า แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไรข้าก็คงไม่นึกตกหลุมพรางท่านอีกครั้ง บาดแผลในใจข้าเมื่อชาติก่อน ต่อให้ท่านหาเดือนหาดาวเพื่อมาคุกเข่าขอโทษข้า ข้าก็ไม่มีวันยอมยกโทษให้

“ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากเป็นชายาของข้าหรือ? เมื่อก่อนนั้นเจ้า…”

“ข้าเป็นอย่างไร? ข้าวิ่งไล่ตามท่าน และยินยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ท่านมีความสุขใช่หรือไม่?”

“ใช่ เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เพื่อประชดข้า” คุณหนูเสิ่นหัวเราะให้กับความมั่นอกมั่นใจนี้ ท่านคงคิดมาเสมอว่าไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่มีทางรักคนอื่นได้ แม้ท่านจะทำร้ายจิตใจข้าเท่าไหร่ ข้าก็จะยังไม่ไปไหนสินะ

“ข้าไม่ได้ทำเพื่อประชดท่าน ท่านอ๋องอีกไม่กี่วันท่านก็ต้องแต่งกับคุณหนูรองตระกูลหลี่ กลับจวนท่านอ๋องไปเถิด ข้าไม่อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน”

เสิ่นลู่ถิงหมุนตัวหันหลังเพื่อก้าวเดินอีกครั้ง แต่แรงกระชากในครั้งนี้แรงขึ้นกว่าเก่าจนกายแนบชิดกับอีกคนที่ตั้งใจรั้งกันเอาไว้ คุณหนูเสิ่นสบกับดวงตานั้นด้วยความไม่เข้าใจ เหตุใดท่านถึงดูอาลัยอาวรณ์ต่อข้าเพียงนี้

กว่าจะได้คิดอะไรไปกว่านี้กายเล็กก็ถูกดึงไปอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกคนทั้งที่ข้อมือขวายังคงถูกท่านอ๋องจับเอาไว้แน่น สถานการณ์นี้มันอะไรกัน

“ฝ่าบาท กระหม่อมแค่อยากคุยกับเสิ่น ลู่ถิงสักครู่”

“หากเรื่องที่เจ้าจะคุยหมายถึงเรื่องไม่ให้นางเป็นกุ้ยเหรินของข้าก็จงยอมแพ้เสียเถิดชินอ๋อง ข้าเป็นกษัตริย์ ตรัสแล้วไม่คืนคำ”

“แต่ก่อนหน้านี้ฝ่าบาททรงประทานสมรสให้นางกับกระหม่อม อย่างนี้ไม่ถือว่าท่านคืนคำหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“บังอาจ!!!”

แขนเรียวอีกข้างรีบคว้าแขนของฮ่องเต้เอาไว้ด้วยความตกใจ แล้วมองท่านอ๋องก่อนจะส่ายหัว คำพูดของเขาเมื่อครู่มันรนหาที่ตายชัดๆ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ ท่านจะล่วงเกินฮ่องเต้เพียงเพื่อเรื่องของข้างั้นหรือ

เสิ่นลู่ถิงมองมือหนาที่ดึงมือของท่านอ๋องออกไป ก่อนมือนั้นจะเลื่อนมากอบกุมมือเล็กเอาไว้แล้วออกแรงดึงให้ก้าวเดินตาม บุรุษก็เช่นนี้ หลงกลสตรีง่ายเสียจริง

ขาเรียวก้าวเดินตามมายังรถม้าอย่างไม่ขัดขืน เป็นเพราะฮ่องเต้หยุดกะทันหันจนหน้าผากชนเข้ากับแผ่นหลังกว้าง ไม่ทันจะได้เซไปไกลแขนแกร่งก็โอบรับรอบเอวเอาไว้เสียก่อน

คุณหนูเสิ่นทำทีก้มหน้าหลบดวงตาคู่นั้นที่มองจ้องกันอยู่ จนสุดท้ายก็ถูกเชยคางมลให้เงยขึ้นมามอง เสิ่นลู่ถิงผละตัวเองออกมาแล้วใช้สองมือกอบกุมกันเอาไว้

“เป็นอะไร? หรือเจ้าไม่อยากเป็นสนมของข้า?”

“ไม่ใช่เพคะ หม่อมชั้นแค่คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรเท่านั้น”

“คุณหนูตระกูลเสิ่นจะไม่คู่ควรได้อย่างไรกันเล่า แล้วนี่เจ้าออกมาจากวังได้อย่างไร? ข้าให้หมอหลวงดูอาการเจ้าอยู่ไม่ใช่หรือ?”

“สนมเอกเป็นคนให้หม่อมชั้นออกมาเพคะ”

“สนมเอก?”

คนฟังรอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหงุดหงิด ดูท่าแล้วสนมเอกของข้าคงตั้งใจไล่ให้คุณหนูเสิ่นออกมาจากวังก่อนที่ข้าจะกลับไปเจอนางสินะ โชคดีเสียจริงที่เสิ่นลู่ถิงเลือกจะกลับมาที่ตระกูลเสิ่น มิเช่นนั้นข้าอาจจะไม่ได้เจอนางอีก

“ไปกันเถิด”

เสิ่นลู่ถิงมองมือฮ่องเต้ที่เดินขึ้นไปบนรถม้าก่อนจะยื่นมาเพื่อให้เธอจับและเดินขึ้นไปได้ถนัด คุณหนูเสิ่นไม่ปฏิเสธความหวังดีนั้น แววตาที่แสดงออกพร้อมรอยยิ้มทำให้รู้ได้ว่าคนตรงหน้าดีใจเพียงไหน นี่มันยังแค่เริ่มต้นเท่านั้น ท่านยังต้องเจอมารยาของข้าอีกมาก อย่าพึ่งยิ้มดีใจไปเลย

ตำหนักจิ่งเหริน

“ตั้งแต่นี้ต่อไปตำหนักจิ่งเหรินนี้เป็นของเจ้า”

คุณหนูเสิ่นมองดูฮ่องเต้ที่พยักหน้าส่งสัญญาณให้ฟู่เอ๋อก่อนจะมีขันทีและนางในเดินเข้ามาพร้อมกับข้าวของมีราคารวมทั้งเงินทอง

“ขอพวกนี้ข้าให้เจ้า รวมถึงนางในกับขันทีด้วย ต่อจากนี้พวกเจ้าดูแลสนมเสิ่นให้ดี หากผิดพลาดแม้แต่น้อย ข้าจะลงโทษพวกเจ้าทุกคน”

“หม่อมชั้นคิดว่านี่มันมากเกินไป….”

“เป็นสนมของข้าไม่มีสิ่งใดมากเกินไป รับไว้เถิด ช่วงนี้ข้ามีราชกิจเยอะ งานแต่งตั้งเจ้าจะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้า”

เสิ่นลู่ถิงพยักหน้าอย่างรู้ความ คางมลถูกเชยขึ้นให้ตรงหน้าได้รอบมองความงามอีกครั้ง คุณหนูเสิ่นแอบยิ้มมุมปาก ดูแววตาที่แสนอยากจะครอบครองนี่สิ ข้าจะทำให้ท่านอยากได้ข้าจนอยากจะบ้า

“วันนี้เจ้าพึ่งเข้าวัง พักผ่อนก่อนเถิด”

“เดี๋ยวเพคะฝ่าบาท”

“ว่าอย่างไร?”

“หมะ…หม่อมชั้นอยากจะขอพาอาลี่ อี้ชวนและก็แม่ของอี้ชวนเข้ามาอยู่ในวังด้วยได้หรือไม่เพคะ?”

“แน่นอน แต่มีเพียงอาลี่เท่านั้นที่จะอยู่ดูแลเจ้าที่ตำหนัก อี้ชวนข้าจะส่งเข้าไปอยู่กับกลุ่มทหาร ส่วนแม่ของอี้ชวนข้าจะหาที่ที่เหมาะสมให้ก็แล้วกัน” แม้อีชวนจะรู้จักกับคุณหนูเสิ่นมาตั้งแต่เด็ก แต่หากให้มาอยู่ใกล้ชิดกันเกินไปคงได้ถูกครหาไปทั้งเมือง

คุณหนูเสิ่นยิ้มดีใจทั้งเอ่ยปากขอบคุณแล้วรวบมือคนตรงหน้ามากุมไว้อย่างลืมตัว ดวงตาคมมองมือเล็กแสนนุ่มนิ่มที่จับกันไว้แล้วดึงมือของตัวเองขึ้นมาลูบหลังมือของคุณหนูเสิ่นเพื่อโต้ตอบความรู้สึก

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ทำให้คุณหนูเสิ่นยิ้มกว้างถึงเพียงนี้เชียว”

“นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยนะเพคะ ฝ่าบาททรงช่วยเหลือทุกคนที่มีบุญคุณกับหม่อมชั้น ถิงถิงขอบพระทัยมากจริงๆ เพคะ”

“ถิงถิง?” เสียงทวนสรรพนามที่คุณหนูเสิ่นใช้อย่างแปลกหูดังขึ้นมาทั้งคนทวนคำถามเลิ่กคิ้วอย่างสงสัย

“หากฝ่าบาทไม่โปรดที่หม่อมชั้นแทนตัวเองเช่นนี้….”

“น่ารักดี ต่อจากนี้ข้าจะเรียกเจ้าว่า ถิงถิง ก็แล้วกัน”

คุณหนูเสิ่นทำทีหลบแววตาแสนเจ้าเล่ห์นั่นด้วยความเขินอาย ก่อนจะดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมแล้วหันหลังหนี ความรู้สึกถึงคนที่เดินมาแนบชิดแผ่นหลังทำให้ยืนนิ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู

“ข้าต้องไปทำเรื่องสำคัญก่อน ไว้คืนนี้จะมาหาเจ้านะ”

คุณหนูเสิ่นมองไปรอบตำหนัก นิ้วเรียวไร้สัมผัสกับแก้วแหวนเงินทองที่ฮ่องเต้ประทานให้แล้วแสยะยิ้ม นี่สิสิ่งที่คนอย่างเสิ่นลู่ถิงคู่ควร ในเมื่อได้เกิดใหม่อีกครั้ง ชีวิตนี้ข้าต้องได้ดีกว่าชาติก่อนถึงจะเหมาะสม

"มาแล้วหรออาลี่ อี้ชวนกับแม่ละ?"

"ฮ่องเต้ทรงให้นางในจัดการให้อยู่ คุณหนูไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ"

"เช่นนั้นก็ดี"

เสิ่นลู่ถิงหยิบถุงเงินขึ้นมาแล้วยืนให้กับอาลี่อย่างไม่คิดอะไร แต่อีกคนกลับมองด้วยความตกใจ คุณหนูเสิ่นหัวเราะแล้วดึงมือของอาลี่ออกมาแล้วยัดมันให้ ดูท่าแล้วหากไม่ทำเช่นนี้ อาลี่คงปฏิเสธที่จะรับมันเป็นแน่

"คุณหนูให้อาลี่ทำไมเจ้าคะ?"

"มีเงินติดไว้นั่นเป็นเรื่องดี เจ้าเก็บไว้เถิด เผื่อในอนาคต้องใช้ ข้าฝากถุงนี้ไปให้อี้ชวนด้วยนะ"

"คุณหนู...."

"ร้องไห้ทำไมกันเล่า เจ้าเด็กโง่"

"อาลี่คิดไม่ผิดจริงๆที่ติดตามคุณหนู อาลี่จะเป็นบ่าวที่ภักดีต่อคุณหนูคนเดียวเจ้าค่ะ อาลี่สัญญา"

คุณหนูเสิ่นแค่ยิ้มรับแล้วมองใบหน้าเด็กสาวที่เอาแต่ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง เจ้าไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำสัญญาต่อข้าหรอก ความภักดีของเจ้านั้นข้าเห็นมันมามากแล้ว ชาติก่อนเจ้าลำบากเพื่อข้ามากมาย เงินแค่นี้ยังไม่มากพอสำหรับการตอบแทนเจ้าด้วยซ้ำ

เสิ่นลู่ถิงเดินไปนั่งลงอย่างครุ่นคิด ใช่อยู่ที่วันนี้ยังไม่ใช่วันแต่งตั้ง แต่หากว่าฮ่องเต้ตรัสไว้ว่าจะเสด็จมาหาก็คงต้องมาจริงๆแน่ เพียงแต่สนมเอกกับฮองเฮาจะปล่อยให้ฮ่องเต้เสด็จมาตำหนักข้าง่ายๆอย่างนั้นหรือ

หยุดความคิดเมื่อนางในกับขันทีประจำตำหนักเดินเข้ามา มองดูภายนอกแล้วไม่ได้ดูมีพิษมีภัยเลยสักคน อย่างน้อยสิ่งที่ข้าควรทำ คือให้ทุกคนในตำหนักตอนนี้จงรักภักดีต่อข้าเพียงผู้เดียวเสียก่อน

คุณหนูเสิ่นลุกขึ้นเลือกเครื่องประดับและของมีค่าบางส่วนที่ฮ่องเต้ประทานให้ยื่นให้กับนางในและขันทีประจำตำหนัก เป็นอย่างที่คิดว่าทุกคนจะไม่ยอมรับมันและเอาแต่ก้มหน้า

"หากพวกเจ้าไม่รับไป ข้าจะบอกฝ่าบาทว่าพวกเจ้าทำให้ข้าอารมณ์เสีย" 

เพียงแค่เอ่ยอ้างไปเช่นนี้ทุกคนก็จำใจยอมรับมันอย่างไม่น่าเชื่อ คุณหนูเสิ่นอมยิ้มและเอ่ยปากบอกให้ทุกคนออกไปก่อน จะซื้อใจคนต้องค่อยเป็นค่อยไป

"อาลี่"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"เจ้าไปสืบให้ข้าทีว่านางในและขันทีในตำหนักปกติใช้ชีวิตกันเช่นไร"

"คุณหนูจะสนใจพวกนางในกับขันทีไปทำไมเจ้าคะ?"

"คิดจะหาพวกเพิ่มก็ต้องรู้เขารู้เรา ข้าต้องการรู้ว่าจุดแข็งและจุดอ่อนของแต่ละคนเป็นเช่นไร"

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ อาลี่จะรีบจัดการให้"

"พระสนมเอกเสด็จ!!!"

เสิ่นลู่ถิงแสยะยิ้ม สนมเอกมาหาข้าไวเช่นนี้เชียว เร็วกว่าที่ข้าคิดไว้มากทีเดียว ดูท่าแล้วท่านคงไม่อยากให้ข้าอยู่ที่นี่เป็นแน่ เปิดเผยเช่นนี้ตั้งแต่แรกก็ดี ข้าจะได้รู้ว่าควรจัดการกับใครเช่นไร

"ถวายพระพรเพคะพระสนมเอก"

"ยังดีที่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

คุณหนูเสิ่นพยายามก้มหน้าลงเพื่อเก็บอาการ ท่าทีโอหังเช่นนี้ ไหนจะเครื่องแต่งกายทั้งเครื่องประดับแสนหรูหราที่ประโคมใส่มานั่นอีก ดูท่าแล้วสนมเอกคงจะฟุ่มเฟือยน่าดู ชาติก่อนข้าเคยได้ยินมาว่าเครื่องประดับบางชิ้นของนางยังแพงกว่าฮองเฮาเสียอีก

"ข้าจะไม่อ้อมค้อม! ออกจากวังไปซะ!!"

"หม่อมชั้นทำไม่ได้เพคะ"

"เจ้า!...นังหน้าด้าน!! ก่อนหน้านี้ก็จะแย่งคนรักของน้องสาวข้า มาตอนนี้ก็ยังจะแย่งฮ่องเต้ไปจากข้าอีก!! เจ้าอยากมีปัญหากับตระกูลหลี่ใช่หรือไม่!!"

"มิบังอาจเพคะ หม่อมชั้นรู้ดีว่าตระกูลหลี่ยิ่งใหญ่แค่ไหน และยิ่งรู้ดีว่าสนมเอกเป็นที่โปรดปรานต่อฮ่องเต้เพียงใด"

"รู้เช่นนั้นก็ดี!!"

"แต่ความโปรดปรานก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอนะเพคะ"

เมื่อสิ้นคำพูดคนตรงหน้าก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ข้าคิดเอาไว้อยู่แล้ว ผู้หญิงที่มีเพียงความงามแต่ไร้สติปัญญาเยี่ยงท่าน ไม่มีวันควบคุมนิสัยที่แท้จริงของตัวเองได้หรอกเมื่อถูกใครพูดจาเหยียดหยามใส่ 

"จะทำอะไรคุณหนูของข้า!?"

อาลี่เข้ามาขวางเมื่อเห็นว่าคนของสนมเอกกำลังค่อยๆก้าวประชิดตัวคุณหนูของตน ก่อนจะถูกจับยึดเอาไว้จนเสิ่นลู่ถิงต้องหันมอง

"ปล่อยคนของหม่อมชั้นนะเพคะ!"

"เจ้ากล้าดียังไงมาสั่งข้า! ไม่รู้ตัวเองเลยหรือว่าอยู่ฐานะใด ต่อให้ฮ่องเต้ทำพิธีแต่งตั้งเจ้าแล้ว ตำแหน่งเจ้าก็ยังด้อยกว่าข้าหลายขั้นนัก!"

"พนะสนมเอกทำเช่นนี้จะรังแกกันเกินไปหรือไม่"

"รังแกหรือ?"

 เพี๊ยะ!! ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบแล้วรอบอมยิ้ม ตบแรงเช่นนี้ก็ดีข้าจะได้ไม่ต้องพยายามสร้างสถานการณ์ให้มันลำบาก

"เช่นนี้ต่างหาถึงจะเรียกว่ารังแก"

"พระสนมเอกทรงทำเช่นนี้ ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะทรงกริ้วหรือเพคะ"

"ฝ่าบาททรงรักข้าที่สุด แค่ลงโทษคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอย่างเจ้า ฝ่าบาทจะกริ้วข้าได้อย่างไร"

"มั่นใจเช่นนี้ก็ดีเพคะ"

"....."

"หม่อมชั้นหวังว่าพระสนมเอกจะมั่นใจเช่นนี้ตลอดไปนะเพคะ อย่าพลาดท่าเข้าเสียก่อนละ"