บทที่ 867

“เจ้าหูหนวกหรือไร? ข้าพูดกับเจ้าอยู่!”

หลัวจือฉิงอยากจะง้างมือตบกู้หว่านเยว่ แต่ครั้นสายตามเหลือบไปเห็นซูจิ่งสิงบุรุษร่างสูงใหญ่ก็ตะลึงงันในทันที

“พ่อหนุ่ม เจ้าช่างรูปงามยิ่งนัก”

“ไสหัวออกไป”

นัยน์ตาของซูจิ่งสิงฉายแววรังเกียจ ก่อนจะตวาดอย่างไม่ปรานี

“พ่อหนุ่ม เจ้าเองก็ควรมาเป็นสามีของข้านะ เจ้าโตแล้ว ส่วนเขายังเด็กนัก”

หลัวจือฉิงชี้ไปทางหร่านถิง ท่าทางดูวางมาดนั้นทำให้คนที่เห็นอยากตบนางยิ่งนัก

หร่านถิงหมดความอดทน ในที่สุดก็ยกเท้าเตะนางจนกระเด็นออกไป

“ไสหัวไป นังบ้า!”

ครานี้ไม่มีใครคุยกับหลัวจือฉิงอีก ถึงอย่างไรวิธีการของนางก็น่าประหลาดเกินไป

“เจ้า เจ้ากล้าเตะข้า!”

เด็กรับใช้รีบพุ่งเข้าไป แต่ก็ถูกซูจิ่งสิงเตะกลับไปกองบนพื้นตามเดิม

จู่ ๆ หลัวจือฉิงก็รู้สึกว่าไม่เป็นอย่างที่คาดหวังไว้ จึงพาคนเหล่านั้นวิ่งหนีกระเจิง

แต่ก่อนจะไปนั้น ก็ยังตะโกนว่า “พวกเจ้า พวกเจ้ารอก่อนเถอะ จะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับข้า!”

“ได้ เราจะรอ เจ้าอย่าขี้ขลาดก็แล้วกัน”

กู้หว่านเยว่หัวเราะเยาะเสียงดัง หลัวจือฉิงเดินโซซัดโซเซด้วยความโกรธ สตรีผู้นี้โหดร้ายมาก

ครั้นเห็นหลัวจือฉิงจากไปไกลแล้ว หร่านถิงก็หัน