LOGINShare
บทที่ 117
Related chapters
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 118
ครู่ต่อมา ภาพมายาเปลี่ยนเป็นภาพจริงทันทีภายในช่องว่าง ก็มีอุปกรณ์ผ่าตัดชุดหนึ่งเพิ่มขึ้นมาอีกครั้งการคาดเดาได้รับการพิสูจน์แล้ว เฟิ่งเชียนอวี่ข้อมือสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น เอามือจับหน้าอกเกือบจะกรีดร้องเสียงแหลมออกมา นะ นี่มันน่ามหัศจรรย์เกินไปแล้วมั้ง?เฟิ่งเชียนอวี่จ้องมองอุปกรณ์มีดชุดหนึ่งในมือ แล้วก็หันไปมองอีกสิบสองชุดที่จัดเรียงรายอยู่เต็มในตู้ตามเดิม สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกายเพราะฉะนั้น สิ่งของที่อยู่ภายในห้องทดลองนี้ เพียงแค่ถูกเธอหยิบออกไป มันก็จะเติมให้เองโดยอัตโนมัติเหรอ? นี่มันจะใจดีเกินไปหน่อยไหมถ้าอย่างนั้น ถ้าหากว่า นางเอาสิ่งของอื่น ๆ เข้าไปวาง จากนั้นหยิบออกมาละ?เฟิ่งเชียนอวี่หยิบตั๋วเงินใบหนึ่งออกมาแล้วโยนเข้าไปในตู้อย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย แล้วก็อยู่หลายนาทีด้วยความอดทน แล้วก็นำตั๋วเงินออกมา จากนั้นเริ่มเบิกตามองผลปรากฏว่าเบิกตามองจนปวดตา ก็ไม่เห็นจะมีตั๋วเงินเพิ่มขึ้นมาจากตรงไหนเลยเฟิ่งเชียนอวี่ถอนหายใจ ช่างเถอะ มนุษย์นี่นะ ไม่ควรจะละโมบโลภมากเกินไปจริง ๆ ดูท่า ฟังก์ชันที่คล้ายกับการเติมเลือดอัตโนมัติในเกม จะจำกัดแค่เพี
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 119
“ท่านแม้ ข้าทรมานเหลือเกิน เพราะเหตุใดพวกท่านถึงได้ยอมให้ใช้วิธีแบบนั้น เพราะเหตุใดถึงให้ข้าดื่มของสิ่งนั้น เพราะเหตุใด...”นางยิ่งพูดก็ยิ่งหวั่นไหว ตะโกนและร้องไห้อย่างทุกข์ทรมาน“ลูก พ่อแม่ของเจ้าเองก็จนปัญญาแล้วเช่นกัน ตอนนั้นเจ้าตัวร้อนจนใกล้จะสติเลอะเลือนแล้ว บรรดาหมอหลวงก็ไร้ซึ่งหนทาง”“จะปล่อยให้เจ้าตัวร้อนแบบนั้นต่อไป หัวสมองอาจจะเกิดปัญหาได้ ไร้ซึ่งหนทางแล้วจริง ๆ”นางหลิ่วหางตาแดงเล็กน้อย กล่าวเสียงสะอื้น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง “ยังดีที่ถึงแม้ว่าตำรายาสมุนไพรพื้นบ้านนั่นจะน่าสะอิดสะเอียนไปหน่อย แต่ก็ได้ผลจริง ๆ เจ้าดื่มลงไปไม่ทันไร ไข้บนตัวก็ลดลงแล้ว”“ลูก ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของเจ้าอีกแล้ว เรื่องพวกนี้ผ่านไปหมดแล้ว พวกเราอย่าคิดมากอีกเลย ดีหรือไม่”เฟิ่งหลิงหลงจ้องมองนางหลิ่ว “ผ่านไปแล้ว? ลูกของภรรยาเอกจวนตระกูลเฟิ่งผู้สง่าผ่าเผยเป็นขี้กลาก ดื่มของแบบนั้น ท่านคิดว่า ทันทีที่เรื่องราวแพร่งพรายออกไป ลูกจะมีผลตามมาอย่างไร?”“ลูกยังจะเป็นลูกของภรรยาเอกแห่งจวนอัครเสนาบดีที่ทุกคนในเมืองหลวงแหงนหน้ามองอยู่หรือไม่? ยังจะเป็นดาวหงส์ จะเป็นหญิงสาวที่มีชะตาที่สวรรค์ลิข
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 120
“พวกเจ้าว่า คุณหนูใหญ่ตระกูลเพิ่งนี้จะเป็นดาวหงส์ตามที่อู๋เหวยไต้ซือบอกจริง ๆ อย่างนั้นหรือ? ข้าว่าเข้าใจผิดแล้วกระมัง ดาวหงส์เป็นหญิงสาวที่มีชะตาที่สวรรค์ลิขิตเชียวนะ จะเป็นโรคชนิดนี้ได้อย่างไร? ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เชื่อ”“ข้าก็ไม่เชื่อเช่นกัน ข้าว่า อาจจะเข้าใจผิดจริง ๆ ก็ได้ อัครเสนาบดีเฟิ่งไม่ได้มีคุณหนูใหญ่ตระกูลเพิ่งเป็นบุตรสาวคนเดียวหน่อย ยังมีอีกตั้งหลายคนนะ”“ไม่ผิด ดาวหงส์นี้ ข้าว่าน่าจะเป็นคนอื่นแล้วล่ะ”ดาวหงส์ จะใช่เฟิ่งหลิงหลงหรือไม่กันแน่นะ?ไม่เพียงบรรดาชาวบ้านเท่านั้นที่คาดเดา แต่ละจวนที่มีอำนาจรวมทั้งในวังหลวงต่างก็พากันสงสัยเช่นเดียวกันไม่พูดไม่ได้ว่า พลังของน้ำมูลค่อนข้างมากเลยทีเดียว หญิงสูงศักดิ์ที่เคยดื่มน้ำมูล นางอาจจะมีสถานะสูงส่ง อาจจะมีภูมิหลังทางครอบครัวที่ดี และอาจจะมีหน้าตางดงามก็ได้แต่เมื่อนำอีกฝ่ายมาเชื่อมโยงเข้ากับคำว่าหญิงสาวที่มีชะตาที่สวรรค์ลิขิตแล้ว มีความเป็นไปได้ยากอยู่เล็กน้อยฮ่องเต้เทียนหยวนเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องบรรทมของตนเอง หว่างคิ้วขมวดแน่น“จงเสียน เจ้าว่า เฟิ่งหลิงหลงคนนี้จะใช่ดาวหงส์ตามที่อู๋เหวยไต้ซือกล่าวไว้หรือไม่?”เว่ยจงเ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 121
ฮ่องเต้เทียนหยวนครุ่นคิด แล้วเอ่ยถาม “อีกสักระยะ ก็จะถึงเทศกาลฉีเฉี่ยวแล้วสินะ?”เว่ยจงเสียนชะงัก แล้วรีบพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”“เจ้าไปแจ้งกรมพิธีการ เทศกาลฉีเฉี่ยวปีนี้ ให้จัดงานชมบุปผาในวังหลวง”“ให้กรมพิธีการส่งเทียบเชิญไปให้เหล่าขุนชายตระกูลขุนนาง แล้วก็ไปแจ้งทางฮองเฮา ให้นางส่งเทียบเชิญไปให้สตรีในตระกูลขุนนาง ในบรรดาหญิงสูงศักดิ์ ขอเพียงมีอายุสิบปีขึ้นไป ไม่ว่าจะเป็นบุตรสายตรงหรือลูกอนุภรรยา จำเป็นต้องเข้าร่วม”“รวมถึงต้องแจ้งไปที่องค์ชายทั้งหลายด้วย พร้อมกับส่งราชโองการไปที่จวนอ๋องหก ให้เจ้าหกพานักพรตเฟิงมาร่วมงานด้วย”เว่ยจงเสียนเข้าใจความคิดของฮ่องเต้ทันที ไม่ว่าจะเป็นนักพรตเฟิงที่มีวิชาแพทย์ล้ำเลิศ หรือว่าลูกอนุภรรยาตระกูลเฟิ่งหลายคนนั้น พระองค์ล้วนอยากพบสักครั้ง“กระหม่อมรับบัญชา”……เฟิ่งเชียนอวี่ไม่ได้ไปที่เรือนหมีเซิ่งสักระยะแล้ว วันนี้จึงจะแวะไปดูการเจริญเติบโตของต้นกล้าดอกไม้และสมุนไพรเมื่อตงฟางจิ่งรับทราบอยากจะไปด้วย หนำซ้ำนางไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธชื่อเรือนหมีเซิ่งก่อนหน้านี้ ถูกนางเปลี่ยนเป็นสวนฟางเฟยไม่หยาบและไม่ดาษดื่น ไพเราะและจำง่ายหลังขึ้นเขา ตงฟา
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 122
นางแค่ตัวคนเดียว และมีเพียงห้องทดลองแค่ห้องเดียว สามารถผลิตได้แค่ปริมาณที่นางต้องการเท่านั้นทั้งสองคนมาถึงหลังบ้านสวน ที่ดินหนึ่งพันกว่าหมู่ มีส่วนหนึ่งปลูกดอกไม้ บนกิ่งก้านของดอกไม้ เต็มไปด้วยดอกตูมนานาสีสันในแปลงสมุนไพร ส่วนมากจะโผล่ขึ้นมาแค่ครึ่งข้อนิ้วเท่านั้น เมื่อทอดมองจะเห็นเป็นผืนสีเขียวขจีส่วนที่ดินที่เหลือ เฟิ่งเชียนอวี่คิดว่าคงปล่อยว่างให้สูญเปล่าไม่ได้ จึงให้คนเอาข้าวมาปลูกดังคำกล่าวที่ว่าปากท้องชาวบ้านเป็นเรื่องใหญ่ คำโบราณก็มีกล่าวไว้ในมือมีเสบียง ในใจไม่ร้อนรน ข้าวสารคือสิ่งที่สำคัญที่สุดต้นกล้าที่หลังเขาก็ปลูกแล้ว หากอยากเห็นผลของมันคงต้องรอฤดูเก็บเกี่ยวเฟิ่งเชียนอวี่ดูแล้วพอใจมากจู่ ๆ ตงฟางจิ่งชี้ไปที่บ้านมุงกระเบื้องที่เรียงรายตรงเชิงเขา“ข้าจำได้ว่าที่ตรงนั้น เดิมทีไม่มีบ้านเรือนไม่ใช่หรือ”เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า “ถูกต้อง ตอนหลังข้าให้คนสร้างขึ้น”จากนั้นนางไปที่ตลาดค้าทาส เพื่อไปซื้อช่างที่มีฝีมือในการทำเครื่องปั้นดินเผาและเครื่องกระเบื้องเฟิ่งเชียนอวี่คิดว่าต่อไปนางจำเป็นต้องใช้ขวดกระเบื้องขวดหยกเป็นจำนวนมาก นอกจากภาชนะที่ต้องใช้เป็นบรรจุภัณฑ์ในก
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 123
เฟิ่งเชียนอวี่ได้ยินดังนั้นดีใจมาก “ท่านอ๋อง ท่านสอนข้าเถอะ ข้าจะตั้งใจฝึกฝน”“เจ้าอยากฝึกอะไร?” ตงฟางจิ่งเลิกคิ้วเฟิ่งเชียนอวี่ตอบโดยไม่ลังเล “วิชาตัวเบา”ถูกต้อง หากฝึกวรยุทธ์ในสมัยโบราณได้ เฟิ่งเชียนอวี่อยากฝึกแค่วิชาตัวเบา ในฐานะคนจากยุคปัจจุบัน การสามารถบินได้เป็นสิ่งที่ยั่วยวนใจมาก“ได้สิ หากมีเวลาว่างจะสอนเจ้า”เฟิ่งเชียนอวี่ตบไหล่เขาอย่างดีใจ แล้วทำท่าเหมือนเป็นเพื่อนรักกัน “ได้ใจมาก”“ท่านอ๋องวางใจได้ ขอเพียงมีข้าอยู่ ไม่ว่าภายหน้าท่านจะป่วยเป็นโรคใดหรือถูกพิษใด ขอเพียงยังมีลมหายใจ ข้าต้องช่วยให้ท่านรอดกลับมาจนได้”ตงฟางจิ่งหัวเราะพร้อมส่ายหน้า “เช่นนั้นข้าขอบคุณเจ้าล่วงหน้า”“เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น”ช่างหลายคนที่กำลังเผาเครื่องกระเบื้องอยู่ไม่กล้ารบกวนพวกเขา เมื่อเห็นพวกเขาพูดจบแล้วจึงเดินมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “คารวะท่านอ๋อง พระชายา”เฟิ่งเชียนอวี่โบกมือ “ไม่ต้องประหม่า สิ่งที่ข้าให้พวกเจ้าทำ เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”“เรียนพระชายา ตอนนี้ผลงานที่ทำสำเร็จมีเพียงไม่กี่ชิ้นขอรับ”หนึ่งในช่างเอ่ยอย่างละอายใจและหวาดกลัว เขารีบนำกล่องไม้ใบเล็กมาทันทีเมื่อเ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 124
เฟิ่งเชียนอวี่เพิ่งจะรู้สึกตัว ใช่สินะ เทศกาลฉีเฉี่ยวในสมัยโบราณเหมือนกับเทศกาลชีซีในยุคปัจจุบัน เพียงแต่สมัยโบราณค่อนข้างสำรวมเท่านั้นในวันเทศกาลฉีเฉี่ยว ชายหญิงสามารถนัดหมายกันได้ หรือมอบสิ่งของแทนใจ อีกทั้งสามารถไปไหว้ขอพรที่ศาลเทพเจ้าจันทรา เพื่อขอให้มีความรักที่ดีเป็นต้นตัวนางเป็นหญิงที่ออกเรือนแล้ว เทศกาลเช่นนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลยแต่แล้วจะทำไมล่ะ ต่อให้พระชายาอ๋องหกไม่ไป นักพรตเฟิงก็ต้องไปอยู่ดี พูดไปพูดมาคนที่ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงก็คือนาง เฮ้อ ช่างน่าปวดหัวเฟิ่งเชียนอวี่กลุ้มใจอยู่สักครู่ก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จากนั้นหันมองตงฟางจิ่ง“ท่านอ๋อง ในเมื่อท่านรับปากว่าจะสอนวรยุทธ์ข้า ฤกษ์ดีมิสู้ฤกษ์สะดวก เริ่มวันนี้เถอะนะ”ตงฟางจิ่งครุ่นคิด “ได้”เรือนชิงหลานเฟิ่งเชียนอวี่เปลี่ยนเสื้อเป็นชุดทะมัดทะแมงสีแดง จากนั้นยืนอยู่ในศาลาเพื่อ...ยืน ย่อ ขานางยืนงอขา ยื่นสองแขนออกไป สีหน้าถมึงทึง“ท่านอ๋อง ข้าต้องยืนอยู่นานเท่าใด?”“เจ้าเพิ่งยืนครั้งแรก ยืนให้ได้หนึ่งก้านธูปค่อยว่ากัน”“แล้วข้าต้องยืนกี่วัน?”“ยืนสักหนึ่งปีค่อยว่ากัน”“...” มุมปากเฟิ่งเชียนอวี่กระตุกอย่างแรง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 125
นอกประตูเสินอู่รถม้าของแต่ละตระกูลทยอยมารวมตัวกัน คุณหนูแต่ละตระกูลเดินลงจากรถม้าเมื่อทอดมองออกไป สีสันสดสวย แต่ละนางใช้พัดกลมบังหน้า เสียงหัวเราะกังวาน ดั่งนกขมิ้น มองดูแล้วช่างเป็นทิวทัศน์ที่งดงามทว่าเมื่อรถม้าของจวนอัครเสนาบดีมาถึง ทุกคนต่างหยุดหัวเราะโดยมิได้นัดหมาย สีหน้าของแต่ละคนแตกต่างกันผู้ที่ลงมาคนแรกคือนางหลิ่ว จากนั้นคือเฟิ่งหลิงหลงต่อมาคือเฟิ่งชิงอวี่ เฟิ่งชิงหย่า อีกทั้งยังมีเฟิ่งอวี่เสวียน ซึ่งยังไม่ผ่านพิธีปักปิ่นมีอายุแค่สิบสองปีเท่านั้น ถือเป็นเด็กหญิงที่มีอายุน้อยที่สุดในจวนตระกูลเฟิ่ง “นี่ก็คือวังหลวงหรือ วังหลวงช่างใหญ่โตนัก” เฟิ่งชิงอวี่ดวงตาลุกวาว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีใจตื่นเต้นนางหลิ่วกลับทำหน้าตึง แล้วมองค้อนนางอย่างเอาเรื่อง“หุบปาก ทำอย่างกับไม่เคยเห็นโลกภายนอก ถึงเวลาอย่าทำให้ตระกูลเฟิ่งเสียหน้าเชียว”เฟิ่งชิงอวี่รีบเก็บสีหน้าดีใจทันที จากนั้นตัวสั่นเล็กน้อย ทว่าในส่วนลึกของแววตากลับไม่พอใจอย่างมาก จึงหันมองเฟิ่งหลิงหลงแวบหนึ่ง แล้วไม่ยี่หระอยู่ในใจไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ที่ทำให้ตระกูลเฟิ่งเสียหน้ามากที่สุดคือใคร ฮึเมื่อนางหลิ่วเห็นพวกเฟิ่ง
Latest chapter
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 212
“ฮือ ฮือ...”ตงฟางหล่างหน้าซีดด้วยความหวาดผวา พร้อมส่ายหน้าอย่างแรง ไม่ใช่นะเสด็จพ่อ ไม่ได้เป็นเช่นนั้นทว่าฮ่องเต้เทียนหยวนกลับเชื่อไปเจ็ดแปดส่วนแล้วเพราะมือสังหารพูดอย่างมีเหตุมีผล หากตงฟางจิ่งลอบสังหารเขาจริง เหตุผลล่ะ?ตงฟางจิ่งร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก น้อยมากที่จะออกจากจวนอ๋อง ไม่มีเหตุผลในการลอบปลงพระชนม์แม้แต่น้อย เพราะต่อให้ทำสำเร็จ แล้วเขาจะทำอะไรได้?ทว่ารัชทายาทไม่เหมือนกันหากฮ่องเต้เทียนหยวนตาย รัชทายาทจะเป็นฮ่องเต้ตงเยว่คนต่อไป ถือเป็นผลประโยชน์มหาศาลสำหรับเขา จึงค่อนข้างเข้าใจได้ ฮ่องเต้เทียนหยวนเป็นฮ่องเต้ที่เห็นแก่ตัวและรักอำนาจ คำพูดของมือสังหารแต่ละคำกระแทกเข้าไปในใจเขา ราวกับรุกล้ำขีดจำกัดของเขา ทำให้เขาโกรธจนถึงขีดสุด“ทหาร มาลากตัวมือสังหารผู้นี้ลงไปประหารซะ”“ยังมีรัชทายาท คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เนรคุณอกตัญญู ช่างน่าโมโหยิ่งนัก มาลากตัวไปรอรับโทษที่คุกหลวง”ฮ่องเต้เทียนหยวนโมโหมาก หลังจากสั่งเสร็จจึงจากไปทันทีเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างสุดขั้ว ตงฟางจิ่งถูกปล่อยออกจากวังอย่างปลอดภัย ส่วนรัชทายาทถูกนำไปคุมขังที่คุกหลวงรัชทายาทคงไม่นึกไม่ฝัน เมื
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 211
“รัชทายาท...”น้ำเสียงเย็นเยือกของฮ่องเต้เทียนหยวนทำให้ใจของตงฟางหล่างบีบรัด“เสด็จพ่อ ลูกถูกปรักปรำพ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามือสังหารผู้นี้ได้รับคำสั่งจากใคร ถึงได้ใส่ความลูกเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้เขาซัดทอดน้องหกก่อน ตอนนี้ซัดทอดลูก เห็นได้ชัดว่ามีเงื่อนงำ ความภักดีที่ลูกมีต่อเสด็จพ่อ ฟ้าดินเป็นพยานได้ ไม่กล้าลบหลู่พระองค์แม้แต่น้อย”“เสด็จพ่อ นี่เป็นแผนการ ขอจงทรงตรวจสอบด้วยพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนบรรยายไม่ถูก แต่ไม่ดีแน่นอน สายตาของพระองค์หันมองตงฟางจิ่ง“เจ้าหก เรื่องนี้เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “ลูกไม่มีความเห็น มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์พ่ะย่ะค่ะ”ตงฟางหล่างกัดฟันกรอด แล้วถลึงตาใส่เขา เจ้าบริสุทธิ์หรือ? ดังนั้นคนที่มีปัญหาคือเขางั้นหรือ?เขาอดแค่นหัวเราะไม่ได้ “น้องหกพูดอย่างไม่เดือดร้อน ครั้งที่แล้วมือสังหารซัดทอดเจ้า คราวนี้กลับเปลี่ยนคำให้การกะทันหัน ช่างบังเอิญเสียจริง”ตงฟางจิ่งส่ายหน้าเชื่องช้า “มือสังหารชี้แจงสาเหตุแล้วไม่ใช่หรือ”“ท่านสังหารน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา คนเป็นพี่ชายอย่างเขาไม่ยินดีถวายชีวิตให้ท่านอีกแล้ว เรื่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 210
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่ารัชทายาทสั่งการเจ้าหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าโป้ปด ทุกอย่างเป็นคำสั่งขององค์รัชทายาท”ตงฟางหล่างที่อยู่อีกด้านกำหมัดแน่น มองดูมือสังหารด้วยแววตาอำมหิต แทบอยากจะเข้าไปแทงอีกฝ่ายให้ตายคามือเขากล้าได้อย่างไร...“ฮึ เจ้านึกว่าเราจะเชื่อเจ้าหรือ?”“ครั้งที่แล้วเจ้าซัดทอดอ๋องหก ครั้งนี้ซัดทอดรัชทายาท เจ้ากำลังปั่นหัวเราเหมือนคนโง่หรือ?”มือสังหารรีบกล่าว “กระหม่อมไม่กล้า”“เราว่าเจ้าใจกล้ามาก ในเมื่อเจ้าซัดทอดรัชทายาท เราจะถามเจ้าอีกครั้ง เหตุใดครั้งแรกเจ้าซัดทอดอ๋องหก แล้วตอนนี้ถึงเปลี่ยนคำให้การอีกครั้ง?”“หากเจ้าไม่มีเหตุผล เราจะให้เจ้าได้ลิ้มรสสุดยอดของเครื่องทรมาน” ฮ่องเต้เทียนหยวนทรงพลังดูน่าเกรงขามมือสังหารกัดฟันกรอก แล้วจ้องไปที่รัชทายาท ในดวงตามีความโกรธแค้นที่รุนแรงความโกรธแค้นนั้นเสมือนจริงมากตงฟางหล่างถูกเขาจ้องจนชะงักไป“กระหม่อมเป็นข้ารับใช้ขององค์รัชทายาทมาตลอด ทำงานให้องค์รัชทายาทด้วยความจงรักภักดี”“การลอบปลงพระชนม์ในครั้งนี้ เดิมทีกระหม่อมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะตาย เพราะองค์รัชทายาทเคยบอกว่าหากกระหม่อมเกิดเรื่อง จะช่วยดูแลน้องสาวเพียง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 209
ถูกต้อง หากไม่มีตราประทับนั่น แค่คำให้การของมือสังหาร คงไม่มีน้ำหนักมากพออ๋องทุกคนล้วนมีตราประทับเฉพาะของทุกคน เพื่อแสดงสถานะของตน ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะเป็นวัสดุหรือฝีมือแกะสลักล้วนเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งยากจะเลียนแบบทว่าตราประทับนั่นกลับอยู่บนตัวมือสังหาร หนำซ้ำหลังผ่านการพิสูจน์ มันเป็นของจริงนี่จึงเป็นสาเหตุให้ฮ่องเต้เทียนหยวนสงสัยตงฟางจิ่งสีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนไม่สู้ดีนัก เขาหันมองตงฟางจิ่ง “เจ้าหก เจ้าเป็นลูกที่เรารักและเอ็นดูมาโดยตลอด หากเจ้ายอมรับตอนนี้ เราจะลงโทษสถานเบา”“ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าเราไม่ให้โอกาสเจ้า”เมื่อรัชทายาทได้ยิน แววตามีความไม่สบอารมณ์แวบผ่านตงฟางจิ่งสีหน้าเรียบเฉย “ลูกไม่มีความผิดพ่ะย่ะค่ะ”“ดี นำตัวเข้ามาเดี๋ยวนี้” ฮ่องเต้เทียนหยวนเอ่ยเสียงฮึดฮัดในไม่ช้า มือสังหารที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำกรมราชทัณฑ์ถูกคุมตัวเข้ามามือสังหารหมอบกราบอยู่บนพื้น ไม่มีปฏิกิริยาใดทั้งสิ้นฮ่องเต้เทียนหยวนมองเขาเยือกเย็น “เจ้าลองบอกเราอีกครั้งสิ คืนนั้นที่เจ้าลอบสังหารเรา ได้รับคำสั่งจากใครกันแน่?”“ทางที่ดีจงพูดความจริง หากกล้าโป้ปดแม้แต่น้อย เราจะเฉือนเจ้าท
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 208
“พระชายา ตกลงท่านทำอะไรลงไป?”เฟิ่งเชียนอวี่เท้าคางพร้อมโบกมือ “บอกไปพวกเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”นางหันมองเว่ยเซิงกับเว่ยชิว “พวกเจ้าสองคนมีวิธีทำให้ฮ่องเต้ไต่สวนคดีของตงฟางจิ่งอีกครั้งหรือไม่?”“จำไว้ ทางที่ดีต้องไต่สวนต่อหน้าเหล่าขุนนาง โดยเฉพาะสามารถไต่สวนในท้องพระโรง สอบสวนมือสังหารคนนั้นต่อหน้าทุกคน”“ไม่ได้นะขอรับพระชายา หากมือสังหารคนนั้นซัดทอดท่านอ๋องอีกครั้ง เช่นนั้นข้อหานี้ จะไม่มีวันรอดไปได้อีกเลย”สีหน้าเว่ยเซิงเคร่งเครียดมากเฟิ่งเชียนอวี่กลอกตามองเขา “เรื่องนี้ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? วางใจเถอะ หากอยากให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าออกมาจากคุกหลวงอย่างปลอดภัย ต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ”“นี่มัน...”เว่ยเซิงเอ่ยอย่างลังเล “พระชายา ท่านมั่นใจหรือ?”“มั่นใจแน่นอน”“งั้น...ก็ดี ข้าน้อยเข้าใจแล้ว” เว่ยเซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำความเคารพคดีลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้เทียนหยวน แม้จะถูกมือสังหารซัดทอด แต่ในทางความผิด ตงฟางจิ่งยังไม่ยอมรับแม้ภายนอกตงฟางจิ่งจะเป็นอ๋องที่อ่อนแอขี้โรค ไม่สนใจเรื่องภายนอก ทว่าหลายปีมานี้ แอบวางแผนอยู่เบื้องหลังไม่น้อยเรื่องลอบปลงพระชนม์ เป็นความผิดที่ใส่ร้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 207
บ่าวทางซ้ายมือเข้าใจทันที จึงก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วทำให้เหยียนความสลบเขาวางเหยียนควานไว้บนพื้น แล้วหันไปมองอีกคน “พระชายา ท่านเก่งกาจเหลือเกินขอรับ”นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้ามาอย่างง่ายดาย หนำซ้ำยังไม่มีใครขัดขวางที่แท้บ่าวรับใช้ทั้งสองคน คือเฟิ่งเชียนอวี่และเว่ยเซิงส่วนเหลิ่งหานและเว่ยชิว ทั้งสองคนรออยู่ด้านนอก“เจ้าเฝ้าเขาให้ดี ข้าจะไปพบมือสังหารคนนั้น”“ไม่ได้ขอรับพระชายา ให้ข้าน้อยไปเป็นเพื่อนเถอะ ท่านเข้าไปคนเดียวอันตรายมาก”“วางใจเถอะ ข้ารู้จักประมาณตน ไม่ต้องพูดมาก”หลังจากเฟิ่งเชียนอวี่เอากุญแจมาจากมือเหยียนควาน ในไม่ช้าก็หาห้องขังของมือสังหารคนนั้นเจอพื้นที่บริเวณนี้เป็นส่วนที่ลึกมาก ห้องขังรอบด้านล้วนว่างเปล่า มีเพียงหนึ่งห้องที่คุมขังคนเอาไว้ จึงหาได้ง่ายมากนางเปิดประตูห้องขัง แล้วเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้ามือสังหารที่เดิมทีนอนพักสายตาอยู่บนเตียงลืมตาโพลง แล้วระมัดระวังตัวมาก “เจ้าคือใคร? เข้ามาได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่มองสำรวจอีกฝ่ายสักครู่ ใบหน้าดำคล้ำ หน้าตาธรรมดา เป็นคนที่หน้าตากลืนหายเข้าไปในฝูงชนนางเลิกคิ้ว เดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 206
“...”เว่ยเซิงตาลุกวาว “พระชายา ท่านรู้แล้วหรือว่าจะช่วยท่านอ๋องได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า “มีวิธีที่ช่วยได้จริง แต่ว่า ข้าจำเป็นต้องได้พบมือสังหารคนนั้น”“ไม่มีปัญหา เรื่องนี้พวกข้าจะคิดหาวิธีเองขอรับ” เว่ยเซิงเว่ยชิวรีบรับปากทันทีเฟิ่งเชียนอวี่ผายมือ “ฤกษ์ดีไม่สู้ฤกษ์สะดวก ทำเสียตอนนี้เถอะ”“ตอนนี้หรือ?” ทั้งสามคนแปลกใจนางเลิกคิ้ว “ไม่ได้หรือ?”“ไม่ใช่แน่นอนขอรับ” พวกเขาแค่รู้สึกว่ากะทันหันเกินไปเท่านั้นแต่เรื่องช่วยท่านอ๋องจะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี พวกเว่ยเซิงจึงลงมือทันทีขณะนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว บนถนนหนทางจึงไม่มีผู้คน เงียบสงัดมาก คนชุดดำทั้งสี่คนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปที่เรือนจำของกรมราชทัณฑ์เรือนจำของกรมราชทัณฑ์ย่อมตั้งอยู่ภายในกรม และมีทหารป้องกันแน่นหนาเช่นกันหากอยากเคลื่อนไหวโดยไม่เอิกเกริก แทรกซึมเข้าไปโดยไม่ให้เหล่าทหารพวกนี้รู้ คงทำได้เพียง...เฟิ่งเชียนอวี่ครุ่นคิด “เสนาบดีกรมราชทัณฑ์สามารถเข้าออกเรือนจำได้ตลอดใช่หรือไม่?”เว่ยเซิงพยักหน้า “แน่นอนขอรับ”สำหรับเสนาบดีกรมราชทัณฑ์ เรือนจำเปรียบเสมือนพื้นที่ของตัวเอง ย่อมเข้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 205
“เกลียดหรือ...คงไม่ถึงขั้นนั้น”ปีศาจจิ๋วที่มีเงางอกออกมาบนหัวบินเข้ามา ทำเสียงฮึดฮัด “หากไม่ใช่เพราะตอนแรกเขาไม่ยอมหย่าร้างกับเจ้า ด้วยความสามารถของเจ้า ตอนนี้คงมีความสุขอิสรเสรีไปแล้ว”“เขาเป็นคนกักขังเจ้าเอาไว้ในจวนอ๋องหก ทำให้เจ้าไม่อาจทำตามความฝันได้”เฟิ่งเชียนอวี่กระพริบตา แล้วสงสัย “ความฝันของข้าคือสิ่งใดหรือ?”ปีศาจจิ๋วบินวนกลางอากาศหนึ่งรอบ กำหมัดขวาแล้วชูขึ้น “ความฝันของพวกเราคือ เงินทองที่ใช้ไม่หมด หนุ่มรูปงามที่เกี้ยวไม่หวาดไม่ไหว”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”นางฟ้าจิ๋วถีบปีศาจจิ๋วจนกระเด็น พร้อมมือเท้าเอว เอ่ยอย่างโกรธเคือง “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”“เชียนอวี่ เจ้าอย่าฟังเขาพูดจาเหลวไหล เขาคือหายนะ เจ้าดูเขาสิแค่หน้าตาก็ไม่เหมือนคนดีแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยเชื่องช้า “พวกเจ้าสองคนหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน”“ใครเป็นคนบอก”“ไม่ใช่สักหน่อย”ปีศาจจิ๋วและนางฟ้าจิ๋วโต้แย้งพร้อมกันเฟิ่งเชียนอวี่ถอนหายใจ แล้วโบกพวกเขาให้พ้นทางอย่างน่ารำคาญ “เอาละ เอาละ หนวกหูจะตายแล้ว ไปไกล ๆ ข้าเลย”นางฟ้าจิ๋วเบะปาก “เจ้าต้องช่วยเขาให้ได้นะ หากสามีเจ้าตาย เจ้าเองก็จบเห่เช่นกัน”“ที่นี่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 204
“เจ้านึกว่าข้าจับตัวช่างพวกนั้นไม่ได้หรือ?”“ตอนนี้ข้าใจดีเปิดโอกาสให้เจ้ามีชีวิตรอด อย่าทำตัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “หากรัชทายาทเก่งกล้าขนาดนั้น เชิญตามสบาย”เฟิ่งเชียนอวี่เคยกล่าวไว้ แม้ช่างเหล่านั้นจะรู้วิธีทำ แต่พวกเขาไม่รู้ขั้นตอนสุดท้ายที่สำคัญที่สุดหากไม่มีขั้นตอนนี้ จะไม่สามารถผลิตแก้วหลิวหลีที่เป็นผลึกใสออกมาได้คิดไปก็น่าจะใช่ นางรักเงินทองขนาดนั้น สิ่งที่ทำเงินได้มากมาย จะเปิดเผยออกไปหมดได้อย่างไร หญิงผู้นั้นฉลาดเป็นกรดตงฟางจิ่งจึงไม่เป็นห่วงสักนิดตงฟางหล่างเห็นว่าใช้ไม้ไหนก็ไม่ได้ผล จึงจากไปด้วยความโกรธจวนอ๋องหกเฟิ่งเชียนอวี่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับในหัวของนางคิดถึงตงฟางจิ่งโดยไม่มีสาเหตุแม้นางจะไม่รู้ว่าคุกหลวงในยุคโบราณเป็นอย่างไร แต่คิดก็รู้ แม้คุกหลวงจะเป็นคุกระดับสูง ทว่าอย่างไรก็คือคุก จะสุขสบายได้อย่างไรตงฟางจิ่งถูกจับตัวไป ข้างในคงไม่มีใครใช้เครื่องทรมานกับเขาหรอกนะ?ไม่ไม่ ไม่น่าจะใช่ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นท่านอ๋อง เป็นถึงองค์ชาย คงไม่ตกต่ำขนาดนั้นแต่เรื่องที่เขาถูกตั้งข้อหาไม่ใช่เรื่องเล็ก นั่นมันก่อกบฏเ
