13. เกย์...(ไม่)...ที่รัก...(ใช่)

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา ฉันที่ไม่รู้ว่าคืนที่ผ่านมาหลับไปตอนไหน บรรยากาศที่ควรสดชื่น กลับยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความอบอุ่นจากร่างกายเราสอง

แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่ปวดร้าวและล้าไปทั้งตัวมากกว่าครั้งก่อนหลายเท่า ความหนักของแขนแกร่งที่โอบรอบเอว เสียงลมหายใจรดถี่จรดท้ายทอย พานทำให้ฉันแทบไม่กล้าขยับตัว

“ตื่นเช้าจังครับ” เสียงทุ้มแหบกระซิบข้างหูฉัน พร้อมสัมผัสปลายจมูกที่แตะลงมาเบา ๆ ตรงท้ายทอยอย่างอ่อนโยน ฉันขยับตัวเล็ก ๆ แต่ไม่กล้าหันกลับไปมองตรง ๆ เพราะตอนนี้เขากำลังใช้ริมฝีปากคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอ และนั่นทำให้ลมหายใจฉันสะดุด

“พี่แทน! พอได้แล้ว เช้าแล้วนะ” แม้คำพูดฉันเหมือนคำตะโกน แต่จริง ๆ มันก็เบาแทบไม่เป็นเสียง

“เช้าแล้วก็จริงครับ แต่ใจพี่ยังอยู่ที่เมื่อคืนน่ะ” เสียงเขาเหมือนแฝงคำหยอกล้อ แต่ปลายนิ้วกลับไล้ผิวเบา ๆ จากเอวขึ้นมาตามแนวสันหลังของฉัน มันอ่อนโยนจนฉันเผลอเกร็งไหล่

‘ฉันจะปล่อยให้เขาทำอะไรกับร่างกายฉันตามใจชอบแบบนี้ไม่ได้’

ฉันหันกลับไปหาเขา แววตาคู่นั้นยังคงเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ดูไม่น้อยไปกว่าเมื่อคืนเลย และฉันก็รู้ว่า...ถ้าปล่อยให้เขามองแบบนี้ ฉันคงเละตุ้มเป๊ะคาห้องแน่

“เมื่อคืน พี่ยังไม่เหนื่อยอีกเหรอคะ” ฉันถามเบา ๆ เพื่อเบี่ยงประเด็น แต่เขากลับเลื่อนตัวขึ้นมาแนบหน้าฉัน พร้อมกระซิบว่า

“เหนื่อยครับ แต่มันยังไม่พอ”

“ฮ่า...แต่มิ้นไม่ไหวแล้วค่ะ ทั้งเหนียวตัว ทั้งหิวข้าว” ฉันหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะซบใบหน้าเข้ากับอกเขา พี่แทนโอบฉันไว้แน่น แล้วหอมหัวราวกับต้องการปลอบประโลมและครอบครองไปพร้อมกัน

“งั้นไปอาบน้ำกันครับ”

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิพี่แทน” เขาอุ้มฉันลุกขึ้นจากเตียง แม้ฉันจะพยายามดิ้นเบา ๆ ด้วยความเขิน แต่เขาก็เพิ่มแรงแขนรัดตัวฉันแน่น พาฉันตรงไปยังห้องน้ำโดยไม่ยอมให้ฉันหลุดออกจากอ้อมแขนเขาแม้แต่น้อย

เมื่อมาถึงในห้องน้ำ เขาวางฉันลงในอ่างอาบน้ำก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“พี่อาบให้ครับ” เขาพูดสั้น ๆ ขณะเปิดน้ำอุ่น ๆ จากฝักบัว พี่แทนคุกเข่าข้างอ่าง ใช้มือรองน้ำขึ้นลูบไปตามผิวฉันเบา ๆ จนฉันแทบกลั้นหายใจ ฟองสบู่ถูกพอกไปตามตัวด้วยมือหนาของเขา ปลายนิ้วเขาปาดผ่านอย่างนุ่มนวล ละมุน จนฉันรู้สึกผ่อนคลาย

“ไม่เคยคิดเลยนะว่าพี่จะถนัดอะไรแบบนี้ สบายตัวจัง” ฉันแซวแก้เขิน ทำเอาพี่แทนหัวเราะเบา ๆ

“อาบน้ำให้คนที่ชอบ ก็เลยอยากทำให้ดีที่สุดครับ” เสียงหัวใจของฉันเหมือนจะดังเกินกว่าจะซ่อนไว้ภายใน ทำไมคำพูดเขาแพรวพราวมากขนาดนี้

เสียงน้ำไหลผ่าน ดังกลบความเงียบในห้องน้ำ กลิ่นสบู่ลอยอวลในอากาศ หลังจากที่พี่แทนฟอกสบู่ให้ฉันเสร็จ

ตอนนี้ฉันเปลี่ยนมานั่งพิงอยู่ขอบอ่างใต้ฝักบัว มือสองข้างกอดเข่าตัวเองไว้ แก้มสองข้างร้อนผ่าว เพราะนัยน์ตาของเขาเอาแต่จ้องมองฉันไม่กะพริบตา ราวกับโลกนี้มีฉันคนเดียว

‘ฉันไม่ได้มโนนะ มันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ อ่ะ’

พี่แทนทรุดตัวลงนั่งด้านหลังฉัน มือใหญ่นุ่มแนบลงบนหัวอย่างระมัดระวัง

“เงยหน้าหน่อยครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย ฉันเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย เงยหน้าขึ้นนิด รู้สึกถึงปลายนิ้วของเขาที่สอดเข้ามาในเส้นผม หลังชโลมแชมพูกลิ่นหอมที่ฉันใช้ประจำ เขาลูบไล้อย่างอ่อนโยนเนิบช้าอย่างเบามือ

“เส้นผมของหนู นุ่มกว่าที่คิดนะครับ” เขาพึมพำออกมา แน่ล่ะว่าเส้นผมก็เป็นส่วนหนึ่งที่ฉันภูมิใจมาก ไม่งั้นจะรับงานโฆษณาแชมพูชื่อดังได้ไงล่ะ อิอิ

“แน่นอนสิคะ มิ้นใช้แชมพูและครีมนวดบำรุงอย่างดีมาตลอดเลยนะ” ฉันตอบไปตามจริง แต่เขากลับหัวเราะยิ้มมุมปากเฉย ทำเอางง

“ไม่ใช่แค่แชมพูครีมนวดหรอก เพราะมิ้นดูแลตัวเองดีมากต่างหาก มันจึงนุ่มทั้งข้างนอกและข้างใน”

“พี่แทน พี่พูดผิดแล้วค่ะ ต้องพูดว่า มันจึงนุ่มทั้งภายนอกและภายใน พูดแบบนั้นสื่อความหมายผิดได้นะ”

“ไม่ผิดหรอกครับ พี่พูดจริง ๆ ก็เมื่อคืนพี่ก็สัมผัสมันมาแล้ว ข้างในมันก็นุ่มและแน่นจริง ๆ”

“พี่แทน!” ไม่อยากจะคิดเลยว่าแค่ผ่านคืนเดือดมาแปบเดียว พี่แทนจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ เขาพูดทำเอาฉัน อยากจะซ่อนตัวมุดอยู่ในอ่างน้ำให้มันจบ ๆ แทนที่ต้องมานั่งฟังประโยคที่ทำให้คิดไปไกลแบบนี้

เขาใช้นิ้วมือสางผมฉันอย่างตั้งใจ ชำนาญราวกับเคยทำมาเป็นร้อยครั้ง ทั้งที่ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนจะมาสระผมให้คนอื่นง่าย ๆ แน่ ๆ

ละอองน้ำอุ่นไหลชะล้างเส้นผมของฉันที่เต็มไปด้วยฟอง ฝ่ามือใหญ่ของเขาลูบเบา ๆ ไปตามเส้นผมแต่ละฝั่ง ทำให้ฉันอยากจะหลับตาอยู่ตรงนี้อีกนาน ๆ จัง เพราะมันสบายสุด ๆ ยิ่งกว่าเข้าไปสระผมที่ร้านอีก

“พี่” ฉันเผลอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงแผ่วเบา

“หืม? ว่าไงครับ” เขาขานรับ แต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่ส่ายหน้าช้า ๆ พานให้พี่แทนสับสน

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ มือที่กำลังลูบเส้นผมหยุดนิ่ง ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะประทับลงหัวฉันเบา ๆ

ฉันเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เพื่อสบตากับเขา วินาทีที่เห็นประกายนัยน์ตาคู่นั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนเวลารอบตัวได้หยุดนิ่ง ลมหายใจเขารินรดแก้มฉันเบา ๆ ก่อนที่มือของเขาจะเลื่อนจากหัวลงมาที่ท้ายทอย อย่างรู้จังหวะว่าฉันจะสะดุ้ง เพื่อไม่ให้ฉันถอยหนี

‘ใช่ค่ะ...ฉันก็ไม่ได้ขยับหนีเลยแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน’

ริมฝีปากเขาจ่ออยู่ตรงหน้า ฉันมองนัยน์ตาคมที่ทอดมองมาเหมือนจะกลืนกินกันในวินาทีนั้น

“ขอจูบได้ไหม” เขาถามเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงไม่เร่งเร้า แต่กลับเม้มปากเย้ายวนให้ได้เห็น จนฉันเผลอกลั้นหายใจ ฉันไม่ได้ตอบ...แต่กลับพยักหน้าไปตามความรู้สึกแทน รอยยิ้มมุมปากของเขาฉายเด่นชัด ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลงมาทาบริมฝีปากอย่างตั้งใจ

‘อาจดูจูบบ่อย แต่ฉันชอบรสจูบเขามากนะ’

เขาจูบฉันช้า ๆ ราวกับเวลาทั้งหมดในโลกถูกชะลอไว้ให้เราสองคน เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงชโลมร่างสองเรา ฉันหลับตา ปล่อยให้อารมณ์ไหลไปตามแรงดึงดูดที่อ่อนโยนแต่ดุดัน

ฉันรู้สึกถึงมือเขาค่อย ๆ กอบกุมหน้าด้วยความทะนุถนอม และอีกมือที่ประคองแผ่นหลังราวกับกลัวว่าฉันจะหลุดหายไปจากอ้อมแขน

“พี่” ฉันพึมพำเบา ๆ ตอนริมฝีปากเขาผละออกไปนิดเพื่อให้เราหายใจ แต่เขากลับทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้ลึกซึ้งขึ้น ลิ้นสากของเขาดุนดันผ่านเข้ามากวัดเกี่ยวลิ้นบางของฉันอย่างรุกล้ำ ปลายนิ้วของเขาไม่นิ่งเฉยลูบไล้ตามแนวเรียวหน้า ไล่ลงมาถึงลำคออย่างนุ่มนวล แล้วไหล่ของฉันก็ถูกดึงเข้าหาอกเขาช้า ๆ ตัวเราเปียกปอนแนบชิดอุณหภูมิน้ำแม้จะเย็นสบาย แต่ความร้อนจากร่างกายเราก็กลบมันหมด

“พี่ไม่อยากให้มิ้นคิดว่าพี่เป็นเกย์เลยนะ” เขากระซิบข้างหูฉัน เสียงนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่แฝงไปด้วยความสุข ฉันกลั้นลมหายใจ แล้วจับเอวเขาไว้แน่น

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกมิ้นละคะ ว่าไม่ได้เป็นเกย์ ทำไมถึงปล่อยให้มิ้นเข้าใจผิดอยู่แบบนั้น” เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วพูดต่อทั้งที่หน้าผากเรายังแนบชิดกัน

“เพราะพี่กลัวว่าถ้าบอกไป มิ้นจะหนีพี่ จะระวังตัวกับพี่ครับ”

“จะหนีได้ไงกัน นี่ขนาดคิดว่าพี่เป็นเกย์มิ้นยังยอมกระโจนเข้าหาพี่ขนาดนี้ ถ้าพี่บอกว่าพี่ไม่ใช่เกย์แต่แรก อาจจะเป็นมิ้นนี่แหละที่จะตะครุบพี่ก่อน” สิ้นคำเขาก็จับฉันจูบอีกครั้ง คราวนี้ไม่อ่อนโยนมีเพียงความรุนแรง ร้อนแรง หนักหน่วง บดเบียดขนาดที่เรียวปากแทบถูกกลืนกิน แต่คนอย่างยัยมิ้นที่เผ็ดไม่แพ้กันจะยอมแพ้ได้ไง โดนรุกมาก็รุกกลับสิคะ ของดีมาให้ประเคนซะขนาดนี้จริงไหม

เมื่อจูบแล้วจูบอีกจนพอใจ ‘แทบปากเปื่อย’ เขาก็หยิบผ้าขนหนูพันตัวฉัน แขนแกร่งค่อย ๆ สอดใต้เข่าฉันกับแผ่นหลัง แล้วช้อนขึ้นทั้งร่างอย่างมั่นคง ความเย็นเล็ก ๆ ของอากาศยามเช้าด้านนอกพาดผ่านผิว ทำเอาขนลุกชันจนฉันเผลอกำเสื้อคลุมของเขาไว้แน่น พยายามซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวไว้กับไหล่เขา

“พี่จะอุ้มมิ้นทำไมคะ ห้องน้ำแค่นี้เดินเองก็ได้” เสียงฉันสั่นเล็กน้อยเพราะมันน่าอายจะตาย ที่ต้องทำตัวอ่อนแอปานฟ้าให้เขาดูแลราวคนป่วยแบบนี้

พี่แทนหัวเราะไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพรมจูบ...จูบ...แล้วก็จูบไปทั่วหน้าฉัน ในขณะเดินไปทางเตียงด้วยอย่างมั่นคง

เขาวางฉันบนเตียงอย่างเบามือ เสียงลมหายใจเขายังคงรดใกล้ใบหน้าฉัน จนฉันไม่กล้าลืมตามอง

“ยังกลัวพี่อยู่ไหม” เขากระซิบใกล้ ๆ ฉันส่ายหน้าเบา ๆ

“ไม่กลัวแล้วค่ะแถมยังอยากเข้าใกล้พี่ให้มากขึ้นอีกต่างหาก” ฉันพูดออกไปด้วยความใจกล้า ก็มันมาจากใจฉันนี่นา สองมือเขาบีบแก้มฉันเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว

“พี่กลัวว่าหนูจะกลัวพี่มากนะ เพราะพี่รุกแรงขนาดนี้” เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “พี่อยากให้หนูรู้ว่า...ทุกครั้งที่พี่สัมผัสหนู มันไม่ใช่เพียงอารมณ์ชั่ววูบ แต่มันคือความรักที่พี่ควบคุมไม่ได้ต่างหาก” เสียงเขาแผ่วลง แต่กลับดังสะท้อนอยู่ในอกฉันจนแทบคลั่ง

ฉันยันกายลุกขึ้นไปนั่งบนตักเขาทั้งที่ยังมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบ สองมือโอบรั้งคอเขาไว้ มองหน้าเขาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ

“ถ้าพี่ยังทำให้มิ้นหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ พี่ต้องรับผิดชอบนะ” น้ำเสียงฉันเหมือนหยอกปนยั่ว แต่นัยน์ตาฉันกลับแน่วแน่จริงจังมากนะ

“รับผิดชอบแน่นอนครับ” เขากระซิบด้วยเสียงนุ่มละมุน พร้อมดึงมือฉันหนึ่งข้างมาจูบ “และพี่ตั้งใจจะทำให้หนูรักพี่หลงพี่มากกว่านี้ด้วย”