14. นางร้ายในจอ

ผ่านมาร่วมเดือนในช่วงที่ฉันงดรับการแสดง ความรักของฉันกับพี่แทนก็ปกติกันดีค่ะ พี่แทนแทบจะเจียดเวลาเลิกงานมานอนที่คอนโดฉันประจำ เรียกได้ว่าเกือบทุกคืนที่เขาว่าง พูดได้ว่าทำเอาฉันระบม...แต่ก็ชอบนะคะ...อิอิ

แต่แล้วเวลาโปรโมชั่นก็หมดลงค่ะ ฉันต้องเริ่มทำงานบ้างแล้ว เดี๋ยวทางต้นสังกัดจะเดือดร้อนอีก ยังไงซะค่าตัวของฉันก็สูงเป็นลำดับต้น ๆ ฉันหยุดนานคงมีหลายคนเดือดร้อนแน่ ๆ

บทต่อไปที่ฉันรับไว้ ซึ่งปรึกษากับพี่กรีนผู้จัดการส่วนตัว เป็นบท ‘นางร้ายค่ะ’ จากละครเรื่อง ‘เมฆร้ายกลางฝน’  

นางร้ายคนนี้ไม่ได้มีบทบาทมากขนาดนั้นนะคะ ออกจะเอนเอียงมาทางตัวประกอบด้วยซ้ำ เป็นแนวแฟนเก่าของพระเอกที่ยังวนเวียนอยู่ในความคิดเขา ฉันจึงยอมตกลงรับบทนี้ โดยมีถ่ายแค่ช่วงย้อนความทรงจำ กับตอนที่พระเอกเลือกที่จะไม่กลับมาหานางร้ายอย่างฉัน และก็มีปะทะนางเอกนิดหน่อยเท่านั้นแหละ หวังว่ารอบนี้จะไม่โดดเด่นอีกนะ

ตั้งแต่คบกับพี่แทนมา มีอะไรฉันจะคุยกับเขาทุกเรื่องแทบจะไม่มีอะไรปิดบังกันเลย มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว แม้ฉันจะบอกว่าฉันมีติดถ่ายละครต่างจังหวัด ทว่ากลับไม่ได้บอกว่ารับบทแบบนี้ เพราะบทมันค่อนข้างจะสกินชิพกับพระเอกพอควร เดี๋ยวเขาต้องทำงานฉันพังแน่ถ้ารู้เรื่องขึ้นมา และฉันเองก็ไม่สามารถจะทำให้บริษัทต้นสังกัดเดือดร้อนเหมือนกัน ดังนั้นจึงอุบอิบไว้ก่อน

ตอนนี้ฉันอยู่บนรถตู้คันหรู ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังโลเคชั่นถ่ายทำริมทะเล และโรงแรมที่พัก เพียงฉันก้าวขาออกจากรถ กลิ่นอายทะเลก็ลอยแตะจมูกฉันพานทำให้รู้สึกสดชื่น

‘ถ้าได้มาพักผ่อนกับพี่แทนในบรรยากาศแบบนี้คงดี’

ทางกองจัดโรงแรมหรูริมหาดให้ได้พัก พนักงานโรงแรมที่นี่บริการดีมากโดยที่ฉันไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ว่าเราไม่ได้มาพักผ่อนหรอก จุดประสงค์ที่มาที่นี่คือการทำงาน

ดังนั้นหลังจากที่เรามาถึงโรงแรม ทางกองก็ให้เวลาจัดการตัวเองเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะเจอแบบนี้ทุกกองถ่ายอยู่แล้วล่ะ

(โลเคชั่นถ่ายทำริมทะเล)

ลมพัดโชย พานทำให้รู้สึกสดชื่นก่อนถ่ายทำ ฉันนั่งเก้าอี้หลับตามองบทในมือตัวเอง พลางขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่ใช่ว่าอ่านบทไม่เข้าใจนะ แต่เพราะยิ่งอ่าน ยิ่งคิดว่าพี่แทนจะรับบทที่ฉันแสดงได้ไหม ฉันว่าฉันโดนด่าแน่ ๆ

“ซีนนี้ คุณมิ้นต้องโดนผลักลงน้ำ แล้วพระเอกจะว่ายตามลงไปช่วย ก่อนจะมีฉากอุ้มขึ้นจากน้ำ แล้วทั้งสองคนมองตากัน” ผู้กำกับพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีเพราะเขาหวังกับฉากนี้มาก ระหว่างที่เราซ้อมบทกันอยู่ ฉันเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ แต่ในใจ...

‘ซีนหวานแบบนี้ ถ้าเป็นพี่แทนคงดีเนอะ’

ฉันกลับมานั่งในรถรอคิวถ่าย คิดในใจพลางถอนหายใจเงียบ ๆ ผ่านมาหนึ่งเดือน หลังจากที่พี่แทนพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่เกย์ ทุกอย่างมันสวยงาม อิ่มเอม อบอวลไปด้วยความรัก แต่...เฉพาะในห้องปิดเท่านั้นแหละ

หน้าสื่อ ฉันกับเขายังคงเป็น ‘นักแสดงและคนเขียนบทเท่านั้น’ ไม่มีอะไรเกินเลย ไม่มีคำพูดพิเศษ ไม่สามารถแสดงว่ารักกันมากแค่ไหน แม้ทุกครั้งที่ต้องพบกัน ฉันจะใจเต้นแรงทุกที แต่ก็ต้องเก็บอาการมันไหว เพราะฉันเป็นดาราไงล่ะ

“พี่มิ้นคะ ถึงเวลาถ่ายแล้วค่ะ เดินลงชายหาดตรงนั้นก็ถึงเซ็ตถ่ายทำแล้วค่ะ” เสียงสตาฟทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความนึกคิด ฉันวางบทละครไว้ ก่อนจะลุกออกจากรถตู้แล้วหายใจเข้าลึก ๆ  ลมทะเลพัดปะทะผิวหน้า

‘ซ่า...’

เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นระยะ ทำให้ฉันต้องฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างประหม่า ถ้าตอนไม่มีแฟนฉันคงไม่แสดงอาการแบบนี้ออกมาแน่ ๆ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้น่ะสิ

(ในกองถ่าย)

“โอเค น้องมิ้น เดี๋ยวเราจะเริ่มซีนกลางน้ำเลยนะ เตรียมตัวเปียกได้เลย ทีมพร็อพกับคอสตูมพร้อมนะครับ” ผู้กำกับพูดพลางจ้องมอนิเตอร์

ฉันที่สวมเดรสบางพริ้วสีขาว ติดไมโครโฟนกันน้ำไว้ตามที่ทีมงานจัดการให้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างมืออาชีพ...ยกเว้นใจฉัน

‘ท่องไว้ ๆ ฉันทำงานอยู่ ฉันมืออาชีพพอ’

พี่อาร์ท พระเอกชื่อดังหน้าตาหล่อคม มีเสน่ห์ในแบบที่คนดูหลงรักได้ง่าย ๆ และเขาก็ดูจะรู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์เหมือนกัน แน่นอนว่าฉันก็เป็น เพราะอาชีพนักแสดงต้องมีความมั่นใจในตัวเองไว้น่ะมันถึงจะแสดงออกต่อหน้ากล้องได้ดี

“พร้อมยังครับน้องมิ้น” เดี๋ยวพี่จะว่ายน้ำลงไปช่วยอุ้มขึ้นมานะ ถ้าพี่ใส่แรงเยอะไปบอกได้เลยครับ” พี่อาร์ทยิ้มให้ฉันอย่างเป็นกันเอง เพราะเราเคยร่วมงานกันบ่อย ๆ ทั้งงานละคร และ อีเว้นท์

“พร้อมค่ะ ถึงพี่จะทำฉันตกน้ำ ฉันก็ว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งได้อยู่แล้ว เดี๋ยวลองเทคแรกกันก่อนเนาะ”

“แต่ถึงจะถ่ายหลายเทคพี่ก็สู้ตายนะครับ”

“ฮ่ะ...ฮ่า ขอถ่ายจบเร็ว ๆ ดีกว่าค่ะ” ฉันตอบยิ้มแห้งๆ ไม่ใช่เพราะพี่อาร์ทหยอดเล่น ๆ หรอก ทว่าฉันก็เจอแนวนี้ประจำ ตั้งแต่ถ่ายครั้งก่อนก็น้องดิน มาตอนนี้ก็พี่อาร์ท แต่ที่มันรู้สึกไม่เหมือนเดิมคือความหวาดระแวงว่าจะมีใครบางคนที่ไม่สมควรเห็นได้มาเห็น

“เราจะเริ่มถ่ายแล้วนะ นักแสดงพร้อม กล้องพร้อม ทีมงานพร้อม  แอคชั่น!” ผู้กำกับพูดขึ้น

ฉันพุ่งตัวลงน้ำตาจังหวะบท ตัวสั่นสะท้านแรงเพราะความเย็นวาบกระทบกับผิว จากนั้นพี่อาร์ทก็พุ่งตามมาลงมาช่วย โดยใช้แขนแกร่งโอบอุ้มฉันขึ้นมาจากน้ำ มันคือฉากงาน มันคืองานของนักแสดงที่ทุกคนต้องผ่านไป ฉันรู้...

‘แล้วทำไมใจเจ้ากรรม กลับรู้สึกเหมือนกำลังทรยศพี่แทนซะได้’

ดูท่าฉันจะคลั่งรักเขามากไปหน่อย สงสัยต้องไปนั่งสมาธิให้ตัวเองรู้สึกแยกแยะ เรื่องส่วนตัว และเรื่องงานให้ออกจากกันแล้วล่ะ

กว่าจะจบซีนนี้ เล่นไปหลายเทคจริง ๆ ไม่ใช่เพราะฉันกับพี่อาร์ทแสดงไม่ดีนะ แต่เพราะคลื่นแรงมากทำให้กว่าจะถ่ายออกมาได้สวย ๆ ต้องอาศัยจังหวะการแสดงให้เข้ากับคลื่น ฉันก็ไม่พอใจผลงาน พี่อาร์ทก็ไม่พอใจ ผู้กำกับก็ไม่พอใจ เมื่อความคิดเห็นตรงกันว่าอยากให้ฉากออกมาดี ความมืออาชีพของพวกเราเลยพยายามกันอย่างหนัก จนได้ซีนที่ต้องการร่วมกันที่สุด

(หลังจบซีน)

“เคมีพวกเรา ดีมากกว่าที่คิดนะครับน้องมิ้น” พี่อาร์ทยิ้มหล่อเอ่ยออกมา ขณะที่เรากำลังมองฉากนี้บนจอมอนิเตอร์พร้อมกับผู้กำกับ พลางยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้

“ก็งานแสดงไงค่ะ เลยต้องเต็มที่อินกับบทหน่อย” ฉันพยายามยิ้ม ตอบแบบมืออาชีพ

“พี่ชอบฉากนี้ยิ่งกว่าพระเอกกับนางเอกอีกนะ เคมีทั้งสองคนดีมาก เสียดายที่น้องมิ้นไม่รับบทนางเอกเรื่องนี้ของพี่” ผู้กำกับเอ่ยออกมาพานทำเอาฉันสะดุ้งต้องรีบแย้ง

“ผู้กำกับคะ พูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ ทุกคนล้วนแต่ทำได้ดีในบทบาทที่ตัวเองรับ มิ้นเองก็เต็มที่กับบทนางร้ายที่พี่ยื่นให้มาเท่านั้นเอง ไปพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น เดี๋ยวคนมองมิ้นไม่ดีนา...”

“โอเค ๆ ไว้พี่จะระวังคำพูด...ฮ่า นี่ผู้กำกับอย่างพี่โดนนักแสดงสอนเอาซะแล้ว” ผู้กำกับหัวเราะขึ้นดังลั่น

“ผู้กำกับครับ ก็น้องมิ้นเขามืออาชีพขนาดนี้ มิน่า...มีแต่คนอยากให้เขารับบทเด่น ๆ แต่น้องเขาดันรับเล่นแต่บทตัวประกอบ เสียดายจังพี่ก็อยากเป็นพระเอกให้น้องมิ้นบ้าง”

“งั้นพี่ก็คงได้แต่ฝันกลางวันไปก่อนค่ะ มิ้นไม่มีทางจะรับบทนำง่าย ๆ หรอก” ฉันกอดอกเชิดหน้า ทำหยอก

“ถ้าในละครไม่ได้ งั้นก็...” ยังไม่ทันพี่อาร์ทจะพูดจบ ฉันก็โผลงเสียงดังลั่นราวกับกำลังคิดอะไรได้

“อ่ะ...จริงสิ มิ้นขอตัวกลับไปนั่งในรถก่อนนะคะ รู้สึกตรงนี้มันหนาว ๆ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะลำบากก่อนถ่ายอีก” ฉันยิ้มให้พี่ผู้กำกับและพี่อาร์ท จากนั้นก็ก้มตัวถอดรองเท้าส้นสูงที่ฝั่งทรายแน่นหยิบมันขึ้นมา พลางยกชายกระโปรงบางพริ้วขึ้นเดินกลับไปที่รถตู้อย่างระวัง แดดเริ่มอ่อนลงแล้ว แต่ผิวฉันยังร้อนวาบจากการถูกแดดเผาเมื่อครู่อยู่เลย

“โอ๊ย! พี่มิ้น โคตรจึ้งเลยฉากเมื่อกี้ พี่อาร์ทส่งสายตาหวานแบบจะกลืนกินเลยนะคะ หวานมาก” สตาฟสาวที่มีหน้าที่ดูแลฉันอย่างใกล้ชิดในการถ่ายทำครั้งนี้วิ่งแจ้นมาพูดด้วยอาการดี๊ด๊า จับแขนฉันแน่น เธอทั้งหัวเราะเขย่าแขนฉันด้วยความตื่นเต้น

“ขนาดนั้นเชียวเหรอคะ” ฉันหัวเราะออกมากับท่าทางโอเว่อร์ของเธอ

“ทุกคนในกองฟินกันหมด แถมยังแอบจิ้นพี่มิ้นกับพี่อาร์ทแล้วอ่ะ บอกเลย!” ฉันยิ้มอีกครั้งตามมารยาท แต่ใจกลับรู้สึกหวาดหวั่นเพราะฉันมีพี่แทนแล้วไง

แล้วตอนนี้...

คนอื่นๆ  กลับกำลังมองฉันคู่กับผู้ชายอีกคน เอาไปจิ้น เอาไปเชียร์มากกว่านั้น ฉันรู้ดีว่าการเป็นนักแสดงมันเลี่ยงไม่ได้ มันเป็นงาน มันเป็นหน้าที่ที่ฉันเลือกเดินมาตั้งแต่ต้น

เรื่องคู่จิ้นเองมันก็สามารถนำไปต่อยอดเป็นกระแสได้ ถ้าฉันโสดคงรับมือไหว แต่นี่ฉันมีคนในใจแล้วมันจึงทำให้ฉัน ‘ลำบากใจ’

ในขณะที่ฉันนั่งเหม่อ เสียงมือถือแจ้งเตือนเข้ามาไม่ขาดสาย ฉันหยิบมันขึ้นมาไล่ดูสตอรี่ของทีมงานหลายคนในกอง แอบถ่ายเบื้องหลังระหว่างฉันกับพี่อาร์ทยืนซ้อมบทกัน มีรูปที่เขาแตะแก้มฉันตอนซ้อมบท และคลิปที่เราหัวเราะด้วยกันเพราะฉันลืมบท ซึ่งทำให้เรื่องที่ฉันกังวลเกิดขึ้นจริง ๆ ไปแล้ว

(โซเชียล)

‘เคมีดีมากแม่! อาร์ทมิ้นจงเจริญ’

‘พระเอก x นางร้าย เคมีแบบใหม่แบบจึ้ง!’

‘อาร์ทมิ้นคือชิปเปอร์ต้องรวมตัวแล้วรึเปล่า’

“ให้ตายเถอะ!” ฉันกดปิดจอมือถือลง เอนตัวลงเบาะก่อนจะยกมือก่ายหน้าผากตัวเองด้วยความกังวล ถึงข่าวพวกนี้เกิดกับฉันบ่อยมากแค่ไหน แต่เพราะตอนนี้ฉันมีพี่แทนแล้วไง ใจฉันเลยเหมือนกำลังรู้สึกผิดต่อเขาอยู่ดี

“พี่แทนจะรู้สึกยังไง ถ้าไปอ่านเจอ เขาจะเชื่อในสิ่งที่ฉันอธิบายไหมนะ” ฉันพึมพำออกมาด้วยความหวาดหวั่น

และ...ที่น่ากลัวที่สุดคือ ฉันเองก็ไม่กล้าโทรไปถาม เพราะกลัวจะได้ยินน้ำเสียงที่ผิดหวังในตัวฉันจากเขา