15. แรงหึงแรงหวง

[TAN PART]

 (ณ บริษัทโปรดักชันสำนักงานใหญ่)

ภายในห้องของผู้อำนวยการที่เงียบสงัด ผมยังคงนั่งอยู่ตรงหน้าโน้ตบุ๊ค แต่หน้าจอไม่ได้เปิดบทละครอย่างเคย

แต่...เป็นฟีดข่าวที่กำลังมาแรงในโซเชียลเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

‘เคมีร้อนแรงทะลุจอ! พระเอก-นางร้าย จากกองถ่าย เมฆร้ายกลางฝน เคมีดีเกินหน้า นางเอกตัวจริง’

‘เบื้องหลังริมทะเล! ภาพหลุด มิ้น แนบชิดพระเอกหนุ่ม ทำเอาแฟนคลับแห่จิ้น’

ผมจ้องอ่านพาดหัวข่าวเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา ด้วยท่าทีกัดกรามแน่น มือข้างหนึ่งกดเมาส์แรงจนเกิดเสียงดัง

“โธ่เว้ย!” อารมณ์ที่กำลังลุกโชติช่วงยิ่งปะทุร้อนขึ้นไปอีก เมื่อภาพนิ่งที่แอบถ่ายจากกอง เป็นภาพของแฟนผมกำลังยิ้มแย้ม และร่างกายของเธออยู่ในอ้อมแขนของพระเอกหนุ่มหน้าตาดีท่ามกลางแสงอาทิตย์ ที่ทำให้ทุกอย่างดูชวนฝันราวกับภาพพรีเวดดิ้ง

ถ้าเธอเป็นเพียงคนนอกคนหนึ่ง ผมคงไม่รู้สึกอะไร คงมองเหมือนดาราทั่วไปที่ถูกจับจิ้นไปตามกระแสละคร แต่ตอนนี้ในสายตาผมผู้หญิงในรูปคือ ‘แฟน’ และที่สำคัญเธอไม่เคยบอกผมว่ามีฉากหวานมากขนาดนี้ มันจึงเป็นภาพที่ทิ่มแทงใจเสียมากกว่า

แม้ผมจะรู้ว่า ‘มันเป็นงาน’ แม้จะรู้ว่า ‘ผมไม่มีสิทธิ์แสดงตัวได้’ ในฐานะคนรัก แต่หัวใจที่ผูกพันกับหญิงสาวในรูปแรมเดือนมาแล้วนั้นกลับไม่ยอมรับฟังเหตุผลใด ๆ อีกต่อไป

ผมโยนมือถือลงบนโต๊ะ สไลด์เก้าอี้ลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวด้วยความไม่พอใจ ผมเปิดลิ้นชัก หยิบกุญแจรถ พลางหลี่สายตาลงเหมือนเก็บความคิดบางอย่างไว้ลึก ๆ

‘มิ้นอาจจะไม่บอกอะไรพี่...พี่ไม่โกรธหรอก แต่พี่ต้องไปดูให้เห็นกับตา ว่ามันเป็นอย่างที่คนเขียนลงโซเชียลหรือเปล่า’

(สี่ชั่วโมงต่อมา)

ผมขับรถยนต์ส่วนตัวมาถึงโรงแรมที่พักของนักแสดง สวมหมวกแก๊ปและแว่นกันแดดปิดบังใบหน้า เพื่อเลี่ยงคนในกองถ่ายละคร เพราะชื่อผมเองก็ดังในวงการผลิตละครเหมือนกัน ใครเห็นก็ต้องรู้จัก

ผมมาที่นี่โดยไม่ได้บอกล่วงหน้า ไม่ได้โทรหา และไม่ต้องการให้มิ้นรู้ตัว ผมแค่อยากเห็นว่าเธอสบายดีไหมและ ‘มีใครอีกคนซ่อนไว้รึเปล่า’

ผมเดินเข้าไปในล็อบบี้ ค่อย ๆ ถามชื่อห้องพักจากสายในกองถ่ายซึ่งเป็นคนของผมแบบลับ ๆ ด้วยใจที่ร้อนรุ่ม พร้อมคำถามที่อยากเอ่ยถามแฟนสาวว่า ‘เธอ...ยังรักพี่คนเดียวในใจรึเปล่า’

แต่ณ เวลานี้กองถ่ายยังไม่เลิกถึงผมขึ้นไปรอหน้าห้องพักของมิ้นก็คงไม่เจอเธอ ผมเลยเลือกจะแอบตามไปดูในกองเสียหน่อย

ผมยืนนิ่งอยู่ข้างรถตู้ของทีมงาน ห่างจากจุดถ่ายทำไม่กี่ก้าว ความรู้สึกเดือดดาลพล่านในอกขณะสายตาผมจับจ้องไปยังการถ่ายทำตรงหน้า

“นั่นมัน...” ผมแอบมองมิ้นที่กำลังยืนหันหน้าเข้าหานักแสดงชายที่ได้รับบทพระเอก ร่างบางในเดรสสีขาวถูกลมทะเลพัดแนบไปกับเรือนกาย เธอเงยหน้ามองพระเอกคนนั้นด้วยแววตาอ่อนหวาน จนผมไม่แน่ใจว่านั่นคือบทละคร หรือมาจากหัวใจของเธอ

“ลองซ้อมแบบใกล้กว่านี้นะมิ้น ขอแบบคิดว่าการซ้อมคือถ่ายจริงเลย” เสียงผู้กำกับดังลอดโทรโข่งออกมา

“อย่าลืมล่ะ ตอนที่พระเอกพูดประโยคสุดท้าย เธอต้องรู้สึกเหมือนยังรักเขาจริง ๆ แล้วค่อย ๆ ยอมให้เขาเดินเข้ามาใกล้” ในขณะที่ผู้กำกับพูด มิ้นก็ทำตามผู้กำกับอย่างเชื่อฟัง “ใช่...อย่างนั้นแหละ สบตาอาร์ทไว้นะ” มือของพระเอกคนนั้นเอื้อมมาแตะแขนเธอเบา ๆ ก่อนจะไล้ขึ้นมาถึงไหล่

“เกินไปแล้ว” ผมสบถออกมาเบา ๆ กับภาพที่เห็น ผมรู้ว่านี่คือบท แต่ยังไงผมก็ทนเห็นแฟนตัวเองใกล้ชิดกับผู้ชายอื่นไม่ได้จริงๆ

“พอเทคนี้จบ ลองให้อาร์ทเขาลูบแก้มหน่อยนะครับน้องมิ้น เอาให้คนดูรู้สึกได้ว่ามิ้นใจอ่อนจริง ๆ”

“เอ่อ...” สีหน้าเธอแสดงให้เห็นว่าหนักใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็ตอบตกลงไป “ได้ค่ะ” เสียงของเธอแผ่วเบา ตอบรับตามหน้าที่ และในตอนนั้น หัวใจของผมก็เหมือนจะระเบิด

‘ผมไม่ควรหึง...แต่ก็หึง’

‘ผมไม่มีสิทธิ์จะหวงเธอ...แต่ก็หวง’

เพราะภาพตรงหน้าที่เห็น มันเกินกว่าที่ผมจะรับได้

“คัต!” เสียงผู้กำกับดังขึ้น และทีมงานทุกคนก็เฮลั่นเมื่อฉากที่ต้องถ่ายวันนี้จบลงไปด้วยหน้าตาชื่นมื่นกันทุกคนในกอง

แต่ไม่ใช่ ‘ผม’

ผมเดินกลับไปที่โรงแรมก่อนที่จะมีใครเห็น พลางนั่งคิดไปต่าง ๆ นานา ผมไม่โกรธเธอ...เพราะเธอทำตามหน้าที่การงาน

ผมแค่โกรธตัวเอง...ที่ไม่สามารถหักห้ามใจให้รู้สึกหึงหวงได้ และที่โกรธที่สุดคือ เพราะผมปล่อยให้เธอมาอยู่ตรงนี้โดยที่ไม่มีผมอยู่ข้าง ๆ และยิ่งผู้ชายด้วยกันจะมองออก ผมรู้สึกว่าพระเอกคนนี้แอบมีใจให้แฟนสาวของผมแน่นอนดังนั้นผมจึงกลัว...กลัวว่าจะถูกใครแย่งคนรักของผมไป

[END TAN PART]

(สองทุ่ม)

วันนี้เลิกกองค่ำมาก เพราะผู้กำกับอยากให้พวกเราได้มีเวลาพัก เที่ยวเล่นทะเลหลาย ๆ วันหน่อย ดังนั้นวันนี้จึงอัดการถ่ายทำไปหลายฉากพอควร เอาจริงก็แทบเป็นซีนที่มีฉันทั้งหมดของเรื่องแล้วล่ะ ไวกว่าที่คิดจริง ๆ แฮะ ดีเหมือนกัน...ฉันจะได้จบจากการเล่นแต่ละฉากที่อาจทำให้ใครบางคนรู้สึกไม่ดีได้สักที

หลังจากทานอาหารเย็นร่วมกับทีมงานคนอื่น ๆ เพื่อสร้างมิตรไมตรีเสร็จ ฉันก็เดินกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนผ้าบางเบาสีขาวอย่างที่ชอบใส่ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงกอดเข่าแนบอก ไถนิ้วไปตามจอมือถือครั้งแล้วครั้งเล่า

“พี่แทนหายไปไหนกัน” ฉันพึมพำออกมาด้วยความว้าวุ่นใจ ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้า ไม่มีชื่อของเขาปรากฏบนจอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันเคยมีทุก ๆ วัน ไม่ว่าเขาจะยุ่งแค่ไหนเขาก็มักต้องส่งคำว่า ‘ถึงรึยังครับ’ ‘หนูนอนหรือยัง’ มาบ้าง แต่คืนนี้ไม่มีอะไรเลย

ฉันถอนหายใจยาว เอนตัวพิงหมอนบนหัวเตียง หันหน้าไปทางระเบียงที่เปิดไว้เพื่อรับลมทะเล ลมที่พัดเข้ามาพานปลุกให้ความคิดที่ฟุ้งซ่านของฉันยิ่งแผ่ไปอีก

‘เขาเห็นข่าวหรือยังนะ’

‘หรือบางที...เขาอาจไม่ได้สนใจ’

‘หรือว่า...เขาเริ่มจะไม่มั่นใจในความรักกับฉันแล้ว’

ยิ่งคิดยิ่งทำให้ฉันอยากจะบ้าตาย เพียงแค่บทสนทนาสั้น ๆ รูปภาพที่คนอื่นแอบถ่ายฉันไว้ มันเพียงพอที่จะทำให้เขารู้สึกว่าฉันเปลี่ยนไปงั้นเหรอ

“ไม่ไหว ขืนฉันนอนแบบนี้มีหวังอกแตกตายแน่ ๆ ฉันต้องสงบจิตสงบใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ได้”

ฉันลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงพร้อมมือถือ แหวกผ้าม่านบางให้กว้างออก พร้อมกับเดินออกไปรับลมนอกระเบียงที่ลมทะเลพัดเอื่อยจนรู้สึกหนาว

“หนาวจัง ถ้ามีเขากอดก็คงอุ่น แต่คงเป็นไปไม่ได้ในสถานการณ์นี้สินะ” ฉันกอดตัวเองพึมพำออกมา มือของฉันสั่นเล็กน้อย ขณะยกมือถือขึ้นมาอีกครั้งตั้งใจจะกดโทรหาเขา...แต่ปลายนิ้วเจ้ากรรมกลับไม่กล้า มันกดไม่ลง

“ทำไงดีโว๊ย!” ฉันตะโกนลั่นจนเสียงสะท้อนกลับให้ฉันได้ยินถึงความเจ็บปวดของตัวเอง

‘ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก’ เสียงเคาะประตูดังขึ้นในวินาทีนั้น ทำเอาฉันสะดุ้งตัวโหยง

“ไม่ใช่พนักงานแน่ ๆ เพราะฉันไม่ได้กดเรียก หรือว่าคนข้าง ๆ ห้องจะมาด่าที่ฉันเสียงดังกัน” ฉันเริ่มตื่นกลัว ใจเต้นโครมคราม ทำใจรับแรงกระแทกจากการโดนด่า

ฉันค่อย ๆ หมุนลูกบิดเปิดประตูอย่างระมัดระวัง หลับตาปี๋ก่อนจะโค้งตัวก้มอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะส่งเสียงดังเลยนะคะ” ฉันค้างเติ่งอยู่แบบนั้นสักพัก แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนตรงหน้า ฉันลืมตาขึ้นมองเห็นรองเท้าหนังคัชชูสีดำเงาวับ จนไม่กล้าเงยหน้าด้วยความสั่นกลัว ก็รู้ตัวว่าทำผิดนี่นา

แต่คนตรงหน้าก็ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด ๆ จนฉันเริ่มระแวง ค่อย ๆ ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และสิ่งแรกที่ฉันเห็น คือสายตาคู่นั้น

“พี่แทน! มาได้ยังไงคะ” ฉันอุทานดังลั่น พี่แทนยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินกดดันจนฉันต้องถอยร่นเข้ามาให้ห้อง จากนั้นมือของเขาก็จับลูกบิดปิดประตูดัง ‘ปัง!’

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กำลังเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีที่ทำให้ฉันกลัว จนฉันสะดุดล้มนั่งไปกับโซฟา

“พี่อยากคุยด้วย” น้ำเสียงเขาทุ้มต่ำเรียบนิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

ฉันเผลอเบือนหน้าหนี ไม่รู้เพราะสับสนหรือกลัว เพราะนัยน์ตาเขาที่จ้องมายังฉันฉายคำว่า ‘ไม่เชื่อใจ’ ออกมาให้ฉันรู้สึก

“ถะ...ถ้าพี่มาเพื่อจะถามว่าหนูสนิทเกินกว่านั้นกับพี่อาร์ทรึเปล่า หนูตอบตอนนี้เลยก็ได้ว่าไม่...” เสียงฉันสั่นเครือนิด ๆ “ตะ...แต่ถ้าพี่ไม่เชื่อ หนูก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว” ฉันก้มหน้าอยากจะร้องไหน เขาไม่พูดตอบกลับอะไร แต่เอื้อมมือเชยคางฉันให้มองเขา

“พี่มาที่นี่ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจหนู แต่พี่ห้ามตัวเองไม่ให้หึงและหวงได้ เข้าใจพี่รึเปล่าครับ” ฉันมองเขานิ่งสองแขนของเขาโอบรัดฉันแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ฉันก้มหน้าซบอกเขาความกดดันก่อนหน้าค่อย ๆ กลายเป็นน้ำใส ๆ ไหลออกจากนัยน์ตา

“รู้ไหม...” เขาพูดเบา ๆ น้ำเสียงนุ่มแต่ทุ้มต่ำ “ตั้งแต่เห็นภาพในข่าว พี่ยอมรับว่าพี่โมโหมาก” ฉันไม่พูดอะไร เพียงแต่ยกมือมากำเสื้อเชิ๊ตของเขาไว้แน่นตรงหน้าอก เพราะไม่กล้าสบตา

“พี่พยายามแล้วที่จะบอกตัวเองว่าเข้าใจ มันคืองานของมิ้น” เขาพูดในขณะที่ยกมือข้างหนึ่งลูบหัวฉัน “แต่มันทำยากกว่าที่คิดนะ”

ฉันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองเขาที่อยู่ใกล้เห็นนัยน์ตาเข้มที่พยายามเก็บอารมณ์ไว้ ก่อนที่เขาจะหลุบตามองฉันแล้วพูดต่อ

“ภาพนั้น...” เขากัดฟันแน่น…ขาดช่วง “มันติดอยู่ในหัวพี่ทั้งวัน หนูรู้ไหมว่า พี่เห็นแล้วร้อนใจจนต้องขับรถตามมาทันทีทั้งที่งานยังรัดตัว” เขากัดริมฝีปากแน่น แค่ฉันมองฉันก็รู้สึกเจ็บแล้ว จึงยกมือลูบริมฝีปากเขาเบา ๆ และเขาก็ยอมคลายเม้มริมฝีปากลง

“ละ...แล้วทำไมพี่ไม่โทรหาหนูล่ะ หนูพร้อมอธิบายให้พี่อยู่แล้ว แต่นี่พี่เล่นเงียบไป เงียบจนหนูคิดว่าพี่โกรธไปแล้ว หนูเลยไม่กล้าโทรหา” ฉันถามเบา ๆ ปนเสียงสะอื้นเล็ก ๆ เพราะกลั้นไม่ได้อีกต่อไป ในขณะที่เขาสูดหายใจลึก ๆ ก่อนพูด

“เพราะพี่อยากมาเห็นกับตา และยืนยันด้วยตัวเอง พี่ไม่อยากให้ตัวเองต้องตกอยู่ในภาวะฟุ้งซ่านครับ” สีหน้าเขาแย่ นั่นยิ่งทำให้ใจฉันเจ็บไปด้วย ฉันพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง ทว่าเขากลับพูดต่อ

“พี่รู้ว่าต้องแยกเรื่องงาน กับ เรื่องส่วนตัวให้ได้ พี่รู้ว่ามิ้นเป็นนักแสดง และพี่เป็นคนเขียนบท” เขาเปลี่ยนมือทั้งสองมากุมหน้าฉันไว้อย่างอ่อนโยน “แต่เพราะเรื่องนี้พี่ไม่ใช่คนเขียนบทแต่...แค่เป็นคนที่รักหนู แล้วคนที่รักหนูคนนี้ มันก็อดหวงไม่ได้เวลาเห็นคนอื่น...ได้แตะ ได้กอด หรือแม้แต่ได้จ้องตาแฟนพี่” น้ำเสียงเขาแผ่วลง แต่ชัดเจนจนฉันรู้สึกเหมือนโดนเขากระชากหัวใจไปทั้งดวง ฉันเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ยิ่งไหลรินมากกว่าเดิม

“พี่แทน...ซิก...”

“แต่พี่คนนี้พยายามเข้าใจหนูนะ และพี่ก็รู้แล้วว่าต่อให้คนทั้งโลกจะเข้าใจผิดกับสถานการณ์อะไรก็ตาม พี่ก็จะเลือกเชื่อใจแค่หนูคนเดียว” มือเขาลูบผมฉันเบา ๆ อีกครั้ง นิ้วไล้ผ่านแก้มมาหยุดที่ท้ายทอย ก่อนจะกดหน้าฉันให้แนบกับอกกว้างของเขา

“อย่าปล่อยให้พี่คิดถึงแบบนี้อีกเลยนะ” พี่แทนพึมพำเบา ๆ  “พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่รู้ว่าหนูยังเป็นของพี่อยู่รึเปล่า ดังนั้นคราวหน้าบอกพี่ทุกอย่างได้ไหม พี่สัญญาว่าจะไม่งี่เง่า ไม่คิดไปเอง แต่ขอให้หนูบอกทุกอย่าง ถ้าต้องมีฉากอะไรแบบนี้อีก”

“ฮือ...รู้แล้วค่ะ มิ้นผิดเองที่ไม่บอกพี่ให้หมด มิ้นแค่กลัวพี่จะไม่โอเคเลยเลือกที่จะไม่บอกก่อน คราวหน้าสัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ” ฉันสะอื้นขาดช่วงไป ก่อนจะพูดต่อ “หนูไม่เคยเป็นของใครนอกจากพี่แทนนะ หนูสัญญา” ฉันยืดตัวขึ้นไปข้างหูเขาพลางกระซิบ “ต่อให้คนทั้งโลกจะไม่เชื่อ หรือเอาไปพูดกันต่าง ๆ นานา ยังไงหนูไม่สน แต่พี่ต้องเชื่อใจหนูมากกว่าข่าวที่ออกมานะคะ”

พี่แทนเลื่อนมือมากุมหลังฉันก่อนจะกดร่างฉันให้แนบไปกับเขาทุกส่วนอยากรักใคร่

“งั้นพี่ขอทวงคืนหนูหน่อย”

“ทวงคืน?” ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยความสับสน

“ร่องรอยที่เขาจับส่วนไหน ลูบส่วนไหน พี่จะลบล้างมันให้หมด ร่างกายของหนูต้องเป็นของพี่คนเดียวจำไว้นะครับ”