ขายเขากวาง

“เชิญคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายด้านในเลยครับ” เจ้าของร้านผายมือเชิญอย่างนอบน้อม ต่างจากครั้งก่อนที่พวกเขามาขายโสมราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ

“ขอบคุณครับ/ค่ะ” ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินเห็นเถ้าแก่ทำแบบนี้เลยไม่อยากเสียมารยาท

“พวกคุณนั่งก่อนครับ วันนี้จะมาขายเขากวางในมือนั่นหรือเปล่าครับ” เถ้าแก่ถามด้วยแววตาเป็นประกายระยิบระยับ เพราะเขากำลังจะได้ของดีมาขายอีกแล้ว

“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณรับซื้อยังไงคะเถ้าแก่” ซูเมี่ยวจินถามตรง ๆ เธอไม่เคยขายเขากวางมาก่อนจึงไม่รู้ว่าราคาตลาดเป็นอย่างไร

“เขากวางสดขายราคาเป็นขีดครับคุณผู้หญิง เขากวางของคุณใหญ่ขนาดนี้น่าจะได้ราคาสูงมากทีเดียว หลายปีแล้วที่ร้านขายยาไม่มีเขากวางขายครับ” เถ้าแก่บอกตรง ๆ เพื่อที่เขาจะได้รับซื้อเขากวางและนำไปขายทำกำไรต่อเหมือนเคย

“ขีดละเท่าไหร่หรือคะเถ้าแก่ ถ้าราคาต่ำไป ฉันจะได้เก็บเอาไว้ก่อน” ซูเมี่ยวจินไม่คิดว่าเขากวางคู่นี้ของเธอจะได้ราคามากมายอะไร

“ขีดละ 15 หยวนครับ นี่เป็นราคาสูงสุดที่ผมให้ได้แล้ว” เถ้าแก่บอกตามตรง ถ้าเขารับซื้อด้วยราคาสูงกว่านี้ เขาจะได้กำไรน้อยลงไปมาก

“คุณลองเอาไปชั่งดูก่อนดีกว่าค่ะ ฉันค่อยตัดสินใจว่าจะขายหรือเปล่า” ซูเมี่ยวจินคิดว่าเขากวางที่ถืออยู่ไม่น่าจะถึงห้ากิโลกรัม ถ้าขายไปก็คงได้เงินไม่มากนัก

“ได้ครับ ๆ ผมจะชั่งกิโลให้ครับ” เถ้าแก่รับเขากวางมาแล้วเดินไปที่โต๊ะซึ่งมีเครื่องชั่งตั้งอยู่ ไม่นานเขาก็เดินกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

“เขากวางสองชิ้นนี้หนัก 3.4 กิโลกรัมครับ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงอยากขายหรือเปล่าครับ ผมรับซื้อในราคา 510 หยวนครับ” เถ้าแก่รีบคำนวณราคาให้ทันที

“คุณว่าขายดีหรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินหันไปถามฉางเล่ยที่ตะลึงกับราคาเขากวาง

“ขายก็ดีนะครับ ภรรยา ยังไงเราก็ไม่รู้จะเอาเขากวางไปทำอะไรอยู่ดี” ฉางเล่ยเห็นสายตาขอร้องของเถ้าแก่ เขาจึงเอ่ยปากช่วยสักเล็กน้อย

“ตกลงค่ะ ขายก็ขาย” ซูเมี่ยวจินหันไปบอกเถ้าแก่

“ขอบคุณมากครับ ผมจะเอาเงินมาให้ รอสักครู่นะครับ” เถ้าแก่รีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักและนับเงิน 510 หยวนออกมาส่งให้ซูเมี่ยวจินพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ซูเมี่ยวจินนับเงินเสร็จก็ลุกขึ้นบอกลาเจ้าของร้าน เธอต้องรีบกลับไปช่วยพ่อแม่ของฉางเล่ยตกแต่งบ้านอีก ส่วนเรื่องรายการอาหารเธอก็เพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้ถามหลิวเอ้อหลิงเลยว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะแผนการครั้งแรกที่จะให้ชาวบ้านมาช่วยทำอาหารถูกพับเก็บไปจากเรื่องบาดหมางครั้งก่อน

“ฉางเล่ย เราจะซื้อเนื้อกับผักเพิ่มอีกหรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินถามขึ้นเพราะไม่รู้ว่าที่ซื้อไปคราวก่อนจะพอเลี้ยงแขกไหม

“อืม… ซื้อปลาไปด้วยดีไหมครับ ผมไม่แน่ใจว่าอาหารในงานต้องมีปลาหรือเปล่า เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาซื้อกันอีก” ฉางเล่ยจำได้ลาง ๆ ว่าตอนไปงานแต่งญาติมีอาหารที่ทำจากปลาขึ้นโต๊ะด้วย

“ตกลงค่ะ ไปที่สหกรณ์กันก่อนก็แล้วกัน” ซูเมี่ยวจินสรุป

ฉางเล่ยปั่นสามล้อไปถึงหน้าสหกรณ์ในเวลาไม่นาน เขากับซูเมี่ยวจินเข้าไปซื้อปลา หมู และผักอีกหลายอย่าง ฉางเล่ยจ่ายค่าวัตถุดิบพวกนี้ไปเพียง 120 หยวนเท่านั้น อาจเพราะราคาปลาถูกมาก ทำให้พวกเขาขนซื้อปลามาหลายสิบตัวในคราวเดียว

“รีบกลับบ้านกันเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ตกแต่งบ้านไปถึงไหนกันแล้ว” ซูเมี่ยวจินบอกฉางเล่ยเมื่อเก็บของไว้ในสามล้อเสร็จ

“ตกลงครับ คุณนั่งดี ๆ นะ ผมจะปั่นเร็วสักหน่อย” ฉางเล่ยเตือน

“ได้ค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง” ซูเมี่ยวจินรับคำ เธอจับราวเหล็กของสามล้อเอาไว้แน่น

ฉางเล่ยปั่นสามล้อไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว เขากลัวว่าซูเมี่ยวจินจะหิวข้าวจึงปั่นเร็วกว่าขามาเสียอีก ถึงแม้จะมีของอยู่เต็มรถพ่วง แต่ด้วยสามล้อที่ซูเมี่ยวจินซื้อมานั้นคุณภาพดีมาก ทำให้เขาไม่ต้องออกแรงมากในการปั่น

“เมี่ยวจิน คุณไม่คิดจะเชิญคนในหมู่บ้านจริงเหรอครับ” ฉางเล่ยถามระหว่างทางกลับ

“คุณอยากเชิญใครมาก็ได้นะคะ ส่วนคนที่มีเรื่องกับเราไม่ต้องเชิญมาดีกว่าค่ะ”

“ตกลงครับ ผมจะคุยกับพ่อแม่ดูก่อน เพราะเรายังไม่ได้ยืมโต๊ะกับเก้าอี้คนในหมู่บ้านเลยครับ ผมเลยคิดว่าควรเชิญมาสักหน่อย” ฉางเล่ยกลัวว่าซูเมี่ยวจินจะไม่พอใจจึงต้องถามเรื่องนี้ดูก่อน มีเพื่อนบ้านดี ๆ หลายครอบครัวที่พ่อแม่เขารู้จัก

“ตามใจคุณเถอะค่ะ ฉันไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก เพียงแต่ถ้ามีใครมาสร้างปัญหาในงานแต่งงานของเรา ฉันจะไม่ไว้หน้าก็เท่านั้นเอง”

“คุณไม่ต้องห่วงไปนะครับ เพื่อนบ้านที่เราจะยืมโต๊ะมีแต่คนที่สนิทกับพ่อแม่ พวกเขาไม่เหมือนครอบครัวพวกที่มาหาเรื่องเราคราวก่อน” ฉางเล่ยอธิบาย

ทั้งสองคุยกันจนกระทั่งฉางเล่ยปั่นมาถึงหน้าหมู่บ้าน ขณะกำลังจะขี่สามล้อผ่านเข้าไป เสียงแม่เฒ่าฮัวก็ดังขึ้น

“เฮอะ! รวยแล้วก็ไม่คิดจะเชิญชาวบ้านอย่างเราไปร่วมงานแต่ง ไม่รู้ว่าจะซื้อของมาทำไมมากมายขนาดนี้ ทั้งที่แขกมีแค่หยิบมือ”

“นั่นสิแม่เฒ่าฮัว หลังจากนี้บ้านฉางคงจะหยิ่งมากขึ้นไปอีกเสียล่ะมั้ง” ป้าซิงเสริม

“พวกแกอย่าเสียงดังไป ประเดี๋ยวแม่เสือนั่นจะมาตะปบพวกเราอีก หน้าฉันยังไม่หายช้ำเลยนะ” ป้าฟางประชดเสียงดังเช่นกัน

ซูเมี่ยวจินฟังยัยป้าพวกนี้แล้วก็กำหมัดแน่น นี่มันหาเรื่องพวกเธอชัด ๆ คนพวกนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาหรือยังไง ซูเมี่ยวจินตอนแรกไม่คิดตอบโต้ แต่พอฟังนานเข้าก็ชักจะระคายหู เธอรู้ดีว่าฉางเล่ยอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้

“แก่แล้วยังปากเสียอีก ไม่รู้ว่าอยู่กันมาถึงป่านนี้ได้ยังไง เพราะสันดานพวกคุณมันเป็นแบบนี้ไง พวกเราถึงไม่อยากให้ขยะอย่างพวกคุณมาแปดเปื้อนในงานแต่งงานเราน่ะ แล้วก็หัดหุบปากซะบ้างนะ ไม่ใช่วัน ๆ เอาแต่สุมหัวพูดเรื่องคนอื่นกันสนุกปาก สักวันฉันจะเลาะฟันออกให้ดีไหม” ซูเมี่ยวจินชูกำปั้นขึ้นอย่างเอาเรื่อง

แม่เฒ่าฮัว ป้าซิงและป้าฟางได้ยินได้เห็นท่าทางของซูเมี่ยวจิน พวกเธอจึงได้แต่ต้องรีบหุบปาก ใครจะไม่อยากมีฟันไว้เคี้ยวข้าวกันล่ะ ถึงแม้พวกเธอจะปากดีแต่ก็ไม่อยากเจ็บตัวเหมือนคราวก่อน

“คุณไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก คนพวกนี้ไม่เคยปรับปรุงตัวมาก่อน โต้เถียงกับพวกเขาไปก็เท่านั้นแหละครับ อย่าอารมณ์เสียเลยนะ” ฉางเล่ยบอกอย่างเป็นห่วง

“คนพวกนี้ถ้าไม่ตอบโต้บ้างก็จะยิ่งได้ใจน่ะสิคะ คุณไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันไม่เป็นอะไร แค่หมั่นไส้พวกปากเสียน่ะค่ะ” ซูเมี่ยวจินเข้าใจความรู้สึกของฉางเล่ยดี แต่เธอก็ไม่อยากให้ใครมาพูดจาประชดประชันใส่ฉางเล่ย

“เข้าใจแล้วครับ เรารีบกลับบ้านกันเถอะ ยังมีอีกหลายอย่างที่เราต้องเตรียม” ฉางเล่ยปั่นสามล้อเร็วขึ้นไปอีกเพื่อจะได้ผ่านกลุ่มแม่เฒ่าฮัวไว ๆ เขากลัวว่าซูเมี่ยวจินจะกระโดดลงจากสามล้อไปจัดการคนพวกนั้นเสียก่อน

เมื่อถึงหน้าบ้าน ซูเมี่ยวจินลงไปเปิดรั้วให้ฉางเล่ยปั่นสามล้อเข้าไป ก่อนจะปิดประตูรั้วไว้เหมือนเดิม เธอไม่ชอบพวกสอดรู้สอดเห็นในหมู่บ้าน จึงไม่อยากเปิดประตูเอาไว้เหมือนที่บ้านฉางเคยทำเมื่อก่อน

“กลับมาแล้วเหรอลูก รีบเข้ามากินข้าวก่อนเร็วเข้า” หลิวเอ้อหลิงที่กำลังติดคำมงคลที่หน้าประตูเรียกลูกชายและลูกสะใภ้พร้อมรอยยิ้ม เธอกับสามีกำลังรอพวกเขากลับมากินข้าวเที่ยงพร้อมกันอยู่พอดี

“ครับแม่ รอผมขนของไปแช่น้ำไว้ก่อนนะครับ เราซื้อปลา หมู แล้วก็ผักมาเพิ่มด้วย ไม่รู้ว่าแม่จะทำอาหารอะไรวันพรุ่งนี้น่ะครับ พวกเราเลยซื้อมาเผื่อเอาไว้ก่อน”

“อ้อ แม่ก็ลืมบอกพวกลูกไปว่าจะทำอาหารอะไรขึ้นโต๊ะบ้าง รอหลังกินข้าวเที่ยงเสร็จค่อยมาคุยกันว่าจะทำอาหารอะไรบ้างนะลูก” หลิวเอ้อหลิงเองก็เพิ่งนึกเรื่องนี้ออกเช่นกัน เธอลืมไปเลยว่าอาหารมงคลต้องเตรียมให้ครบถ้วน

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินรับคำพร้อมกับ จากนั้นสองคนก็ช่วยกันขนวัตถุดิบไปเก็บไว้บ่อน้ำหลังบ้านอย่างรวดเร็ว เมื่อล้างไม้ล้างมือเสร็จ พวกเขาก็เข้าบ้านไปนั่งกินมื้อเที่ยงร่วมกับพ่อแม่ฉาง