พี่เป็นเจ้าของบาร์โฮสต์ปลอมตัวมา

“พอ ๆ พอได้แล้ว รีบไปกันเถอะ” ภาคย์ตัดสินใจดับบุหรี่ ส่วนต้องมนตร์ก็ควงแขนเขาเดินไปยังรถยนต์คันเล็กๆ ของเธอ และพอไปถึงภาคย์ก็ดึงกุญแจรถจากมือเธอมาไว้ในมือตัวเองทันที

“เดี๋ยวพี่ขับให้เอง หนูกินเหล้าไปตั้งขนาดนั้น นั่งฟังเพลงในรถเฉย ๆ ก็พอ จะเริ่มจากชอปปิง กินข้าวแล้วก็ดูหนังรอบดึกใช่ไหม”

“ค่ะ” ต้องมนตร์อมยิ้มพร้อมพยักหน้าหงึกหงัก พอภาคย์เปิดประตูรถให้เธอก็รีบเข้าไปนั่งพร้อมรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว หลังจากขยับเลื่อนเบาะตรงที่นั่งคนขับให้พอดีตัวแล้ว ภาคย์ก็ออกรถอย่างช้าๆ ไม่ลืมดึงมือเธอมากุมไว้ในแบบที่หนุ่มโฮสเขาชอบทำกัน

ต้องมนตร์รู้สึกอบอุ่นหัวใจจนหน้าแดง พอนึกแล้วก็อยากจะรวยมากๆ เพราะหากซื้อตัวเขามาเป็นเพื่อนเที่ยวได้ทุกคืนแบบนี้ก็คงจะด

ภาคย์ขับรถไปยังห้างหรูที่มีทำเลตั้งอยู่ใกล้บาร์โฮสของเขามากที่สุด เพราะจะได้ชอปปิง กินข้าวและดูหนังเสร็จสรรพจบครบในที่เดียว

ต้องมนตร์ควงแขนภาคย์เดินเล่นในห้าง และอาการเมาไม่สร่างก็ทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีและกล้าหาญชาญชัยในการเต๊าะผู้ชาย พอเห็นเงาสะท้อนจากบานกระจกหญิงสาวก็นึกขำ ผู้ชายที่เธอออฟมาดูไม่เหมือนหนุ่มโฮสเลยสักนิด เขาดูรวย ดูเหมือนกับป๋า ที่ควงเด็กสาวอายุห่างกันหลายปีมาเดินห้างมากกว่า

“หนูอยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวพี่ซื้อให้”

นั่นไง! ประโยคนี้ทำให้ใจเธอกระตุกจนว้าวุ่น…

ถึงแม้ว่าต้องมนตร์จะรวยแต่เธอก็ชอบผู้ชายสายเปย์

“บ้า! พี่จะมาเปย์อะไรหนู หนูต่างหากไหมที่ต้องเป็นฝ่ายเปย์พี่”

“ไม่ต้อง! พี่บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวพี่ซื้อให้” เขาเห็นสายตาของเธอจับจ้องอยู่ตรงรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่ง “รองเท้าส้นสูงแบบที่ใส่อยู่ตอนนี้มันเดินลำบากใช่ไหม” เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันความคิดของเธอ

“มาเปลี่ยนรองเท้ากันดีกว่า” ภาคย์จูงมือเธอไปยังเก้าอี้นุ่ม ๆ กดบ่าเธอให้นั่งลง ส่วนตัวเองก็นั่งยองแล้วถอดรองเท้าของเธอออก จากนั้นก็หยิบรองเท้าผ้าใบราคาแพงมาให้เธอลองสวมตามสไตล์ผู้ชายอบอุ่นช่างเอาอกเอาใจ

“ใส่ได้พอดีเลย ชอบสีนี้ไหม เดี๋ยวพี่ซื้อให้”

ยามที่เขาช้อนสายตาขึ้นถามพร้อมมองหน้าเธอ ต้องมนตร์ถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ “ถ้าจะมาทำให้ตกหลุมรักแบบนี้…เอามีดมาแทงหนูเลยดีกว่าไหม” น้ำเสียงล่องลอยชวนฝัน ส่วนคนฟังก็ได้แต่กลั้นหัวเราะ “งั้นก็เอาคู่นี้เลยนะ เดี๋ยวพี่ไปจ่ายตังค์แป๊บนึง เสร็จแล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกันต่อ” ภาคย์ดึงป้ายราคาออกมาจากรองเท้า เดินไปที่แคชเชียร์แล้วยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานขายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หิ้วรองเท้าคู่เก่าเดินจูงมือเธอขึ้นลิฟต์ไปยังร้านอาหาร เลือกโต๊ะริมระเบียงที่มองเห็นวิวของกรุงเทพมหานครได้ร้อยแปดสิบองศา

ต้องมนตร์ขยับมานั่งชิดติดกับเขา ไหน ๆ ก็ออฟออกมาแล้วเพราะฉะนั้นต้องตักตวงความสุขจากตัวเขาให้คุ้มค่าที่สุด

“พี่อยากทานอะไรก็สั่งได้ตามสบายนะคะ ทั้งอาหารกับไวน์ แพงแค่ไหนหนูจ่ายได้หมด” หญิงสาวพยายามทำตัวเป็นสาวสวยนิสัยรวย ส่วนเขาก็ลูบหัวเธออย่างเอ็นดู “ไม่ต้อง! เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจริงจัง ตลอดชีวิตของภาคย์ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเลี้ยงนอกจากแม่ แถมตอนที่อยู่กับเธอภาคย์ก็รู้สึกมีความสุขมาก อย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เข้าหาเขาเพราะเงินแล้วหนึ่ง! และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เธอคลั่งไคล้เขาหนักมากจริงๆ

ภาคย์สั่งไวน์ที่ดีที่สุดในร้านมาหนึ่งขวด กับสเต็กเนื้อวากิวสูตรนุ่มลิ้น ใจจริงอยากจะบอกเธอว่าเขาตั้งใจจะฉลองที่เธอหายจากอาการอกหักเมื่อสองเดือนก่อนเรียบร้อยแล้ว แต่เธอดันจำเขาไม่ได้นี่น่ะสิ

“พี่ดูรวยจัง นี่ตกลงพี่เป็นใครกันแน่” เธอเอียงคอถาม ส่วนมือก็ขยำกล้ามแขนเขาเล่นอย่างมันมือ ภาคย์กระตุกยิ้มพร้อมสบตาเธอด้วยแววตาทะเล้น “จริง ๆ แล้วพี่เป็นเจ้าของบาร์โฮสปลอมตัวมา” ต้องมนตร์ได้ยินแล้วเบิกตาโตก่อนจะหลุดขำลั่น “หนูไม่เชื่อ อย่ามาอำหนูเลยพี่” โอ๊ย! ใครจะไปเชื่อ เธอคิดว่าเขาพูดเล่นแบบไม่สงสัยว่ามันคือความจริงเลยสักนิด

“งั้น…มาชนแก้วหน่อย หนูชอบพี่มากจริง ๆ นะ เหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อนเลย…พี่ว่าไหม” เธอเอ่ยย้ำ เอียงหน้าจ้องเขาตาเยิ้มพร้อมกับใช้ฝ่ามือรุกล้ำลูบไล้ไปแถว ๆ ต้นขาของเขาเบา ๆ

ตั้งแต่สึกออกมาภาคย์ก็ยังไม่ได้ไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาการเบื่อผู้หญิงของเขาจะได้รับการเยียวยาโดยเธอเข้าเสียแล้ว

ภาคย์รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีอารมณ์ เขาอยากจะจับเธอขึ้นเตียง ถอดเสื้อผ้าออก ดูดกัดให้หนำใจแล้วสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปกระแทกหนักๆ ในตัวเธอ !!